Mustafa Karasu, lid van de uitvoerende raad van de KCK (Unie van Koerdische Gemeenschappen) sprak in een interview met ANF Nieuwsagentschap over het doel van de Turkse president Erdoğan die aandringt op een ontmoeting met de Syrische president Bashar al-Assad, evenals over de bijna tien jaar durende aanvallen van Turkije tegen guerrillastrijders. Karasu bracht ook hulde aan de martelaren van het verzet van 14 juli.
Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt;
U zegt vaak dat de Rojava-revolutie ernstige vijanden heeft en hebt erop gewezen dat de Turkse staat de gevaarlijkste is. Terwijl de invasieaanvallen van de fascistische AKP-MHP tegen Rojava nog steeds doorgaan, staat de ontmoeting tussen Erdoğan en Assad opnieuw op de agenda. Hoe moeten de dreigementen om Noord- en Oost-Syrië binnen te vallen in verband worden gebracht met het verzoek van de fascistische leider Erdoğan om Assad opnieuw te ontmoeten?
Erdoğan greep onmiddellijk in toen de crisis in Syrië uitbrak. Hij wilde de staat, het regime, de regering-Assad in Syrië omverwerpen en vervangen door een regering van de Moslimbroederschap, die met hem verwant is. Daartoe greep hij met bijna alle middelen in Syrië in. De burgeroorlog in Syrië heeft zich daardoor kritisch verdiept. Een andere reden om de Syrische staat zo snel in elkaar te willen laten storten, was zodat de Koerden niet zouden profiteren van het bestaande machtsvacuüm, zodat er een aan hen gelieerde staat zou worden gevormd en dat deze staat de Koerden zou verpletteren. Op deze manier zou het beide doelen bereiken. De verdieping van de burgeroorlog in Syrië, de bezetting van Idlib, Afrin, Serekaniye, al-Bab en Jarablus, de Turkse staat is verantwoordelijk voor alles wat daar gebeurde. De Turkse staat zaaide vernietiging en wilde een macht die ondergeschikt was aan zichzelf. In dit opzicht veroorzaakte het allerlei vijandigheid. En nu staat Erdoğan op, alsof hij nooit iets van dit alles heeft gedaan, alsof hij Syrië niet heeft vernietigd, alsof hij deze grote vernietiging niet heeft uitgevoerd, alsof hij niet de grootste vijandschap heeft gepleegd, alsof hij Assad niet elke dag heeft vervloekt.
Nu zegt hij dat hij Assad wil ontmoeten. Waarom? Omdat zijn beleid heeft gefaald. Het heeft geen resultaten opgeleverd. Dit is eigenlijk een erkenning dat zijn Syrië-beleid heeft gefaald. Dit is zeker. Hij zegt: “we kunnen weer broeders zijn”. Assad kwam een tijdje naar Turkije. Ze namen foto’s met zijn vrouw, Assad’s vrouw Esma. Daarna zei hij: “Als Europa Schengen heeft, hebben wij Shamgen”. Met andere woorden, Syrië en Turkije zouden zich bijna verenigen zoals de Europese Unie. Wat gebeurde er toen? Assad kent de realiteit van Erdoğan. Hij kent de realiteit van de Turkse staat. Er is geen moraal, geen geweten, niets in het beleid van de Turkse staat. Als het om zijn eigen belangen gaat, is al het andere triviaal. Ze zagen dat Erdoğan geen religie heeft, geen geloof, niets anders dan eigenbelang. Hij heeft geen morele waarden. Hij heeft niets anders dan macht. Zo’n man. Assad weet dit. Ik bedoel, hij kan het weten.
Waarom doet Erdoğan dit? Hij wil Assad ontmoeten om hem ervan te overtuigen de Koerden samen te vernietigen. Dat is zijn plan, zijn hoofddoel. Assad’s vader had een Koerdisch beleid. De Koerden streden niet tegen Syrië nadat de crisis uitbrak in Syrië. Ze voerden geen oorlog met Syrië. Ja, ze bleven op hun eigen plek, want als ze dat niet hadden gedaan, had Al-Nusra overal geprobeerd te domineren. ISIS zou hebben gedomineerd. ISIS en Al-Nusra zouden geen enkele Syrische stad ongemoeid hebben gelaten.
Zou Bashar al-Assad zijn gebleven? Daarom wees kameraad Bese er laatst op dat de Koerden het voortbestaan van het regime verzekerden. Ja, dat hebben de Koerden gedaan. Als de Koerden Koerdistan, Rojava en het noorden en oosten van Syrië niet hadden gecontroleerd, zou er geen Syrisch regime zijn geweest, geen Hafez al-Assad regime en geen Baathistisch regime. Weet Bashar al-Assad dit niet? Hij weet het. Tot nu toe hebben ze geen oorlog gevoerd met de Koerden. Ze hebben niet gevochten. Toen de Koerden de macht in handen hadden, trok het Syrische regime zijn soldaten terug en zei dat ze naar huis konden gaan. Iedereen, ambtenaren en soldaten, ging naar huis.
Dit is de realiteit. Wat zou Bashar al-Assad winnen door zich vijandig op te stellen tegenover de Koerden? Hij zou verliezen. Als de Syrische staat zich vijandig opstelt tegenover de Koerden, zal hij verliezen. Als hij de Koerden vijandig gezind is, zal Erdoğan zijn doel bereiken. Dat is hoe Erdoğan de doelen wil bereiken die hij niet door middel van oorlog kon bereiken. Syrië, de regering van Bashar en de Baath kunnen niet in het midden blijven steken. In dit opzicht moet het Syrische regime goed nadenken. Ze moeten hun problemen met de Koerden oplossen door een hand uit te steken, te discussiëren en elkaar te ontmoeten. Daarom zijn ze al aan het vergaderen. Voor zover wij weten, hebben het Syrische regime en de Koerden elkaar vaak ontmoet. In de afgelopen 12 jaar heeft deze relatie nooit ontbroken. De leden van de Syrische regering hebben Bashar ontmoet, en de helpers van Bashar hebben ook de Syrische regering ontmoet. Maar tot nu toe is er nog geen oplossing gevonden. Maar ze ontmoeten elkaar.
Ze hebben de mogelijkheid elkaar voortdurend te ontmoeten. Op dit moment is er geen sprake van ernstige vijandschap of vijandigheid jegens elkaar. Af en toe doet het Syrische regime onrealistische uitspraken voor propagandadoeleinden, zoals “Amerika is de reden waarom we in deze situatie zitten, de Koerden hebben Amerika hierheen gebracht”. Maar ze weten ook dat deze beweringen geen echte basis hebben. Ze kennen ook de Koerdische aanpak. In dit opzicht is ons advies aan het Syrische regime, aan Bashar al-Assad en zijn regering dat wij als PKK, als vertegenwoordigers van een beweging waarmee Rêber Apo en Hafez al-Assad jarenlang bevriend zijn geweest, willen dat ze hun problemen met de Koerden oplossen in verzoening. Natuurlijk moet de Koerdische regering deze aanpak ook ernstig nemen. De Koerdische regering zou ook haar problemen met Syrië moeten oplossen.
Als ik dit zeg, bedoel ik niet eenzijdig; zowel het Syrische regime moet stappen zetten in de richting van een oplossing en het Koerdische bestuur, de Koerdische kant daar, het bestuur in Noord- en Oost-Syrië, de Arabieren, de Assyriërs moeten naar het regime gaan met een oplossingsaanpak. Maar het zal niet zijn zoals voorheen. Koerden willen hun basisrechten. Ze willen dat hun identiteit erkend wordt. Ze willen dat hun taal en cultuur erkend worden; ze willen onderwijs in hun moedertaal. Ze willen lokale democratie, dat wil zeggen dat ze hun eigen gemeenten willen besturen. Ze kunnen tot een conclusie komen door middel van wederzijdse discussies. De oplossing voor Syrië is niet een overeenkomst met Turkije. Ze kunnen met Turkije onderhandelen. Ze moeten tegen Turkije zeggen dat het moet vertrekken, en de Turken zeggen dat dit een voorwaarde is. Wat waren de voorwaarden toen ze het land bezetten?
Ten eerste betekent de start van onderhandelingen dat je een stap terug moet doen uit de vijandigheid, stoppen met bezetten zou een stap zijn. Het is de juiste houding voor Bashar al-Assad om tegen de Turkse staat te zeggen dat hij moet vertrekken. Het is geen voorwaarde. Het is het meest redelijke, het meest natuurlijke, het recht volgens internationaal recht. De Turkse staat maakt herrie als er ergens iets gebeurt. Het is daarheen gegaan en heeft grond bezet. Ze zeggen dat ze moeten vertrekken, maar het regime Erdogan accepteert dit niet. Hoe kunnen neogitaties op basis van goede wil worden geïnitieerd onder de omstandigheden van een illegale bezetting? Het lijkt erop dat de Turkse staat van die bezetting een onderhandelingstroef probeert te maken. Weer een andere staat chanteren. Zoals ik al eerder aangaf, is de Turkse staat echt een chanterende staat. Het chanteert Europa, de VS, Rusland, Irak, de Arabieren, eigenlijk iedereen met wie het te maken heeft. Op een dag zal de chantagepolitiek tegen de muur lopen en zullen ze zwaar verliezen. Ik denk niet dat de ontmoeting tussen Assad en Ardoğan onmiddellijk zal worden afgerond of dat Assad tot een akkoord zal komen met Turkije op basis van Koerdische vijandschap. Wij geloven dat Bashar al-Assad voorzichtig zal zijn en zijn problemen met de Koerden op een democratische basis zal oplossen.
De alomvattende aanvallen op de Koerden, die nu in hevigheid toenemen, begonnen vooral op 24 juli 2015. We gaan nu het 10de jaar van ononderbroken aanvallen in. Wat hebben deze 10 jaar van ononderbroken oorlog en jullie verzet het Koerdische volk, hun internationale vrienden en vooral hun vijanden laten zien?
Deze 10-jarige oorlog begon eigenlijk met de zware isolatie van Rêber Apo, die op 5 april begon. We moeten daar beginnen, op 5 april. Sindsdien heeft de AKP-regering zich geallieerd met ISIS om zichzelf in stand te houden en de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk te onderdrukken. De bomaanslagen voorafgaand aan de verkiezingen op 7 juni in Amed, de slachting van de 33 reizigers in het bloedbad van Pirsûs (Tr. Suruc), de slachting van ongeveer 110 mensen in het treinstation van Ankara en de verwonding van honderden anderen. Bij de ISIS-slachtpartijen elders vielen ze een bruiloft in Antep binnen en slachtten Koerden af op een bruiloft. De AKP-regering wilde de Koerdische strijd, de strijd van het Koerdische volk verzwakken. Ze wilde bang maken, afschrikken en intimideren. Ze voerde niet alleen oorlog tegen de Koerden, maar ook tegen de democratische krachten.
Een van de belangrijkste dingen die we in dit decennium moeten leren, is dat de oorlog tegen de Koerden ook een oorlog tegen de democratische krachten is. Op het moment dat er een aanval tegen de Koerden wordt gelanceerd, wordt er ook een aanval tegen de democratische krachten gelanceerd. Dit hebben we gezien. Op 24 juli werd een aanval met tientallen gevechtsvliegtuigen gelanceerd. Zo is de oorlog begonnen. Davutoglu zei toen dat ze dit al meer dan een jaar aan het voorbereiden waren. Daarvoor was er het ‘çöktürme planı’ (instortingsplan). Het was besloten door de Nationale Veiligheidsraad. Rêber Apo wilde dit voorkomen. Zo kwam het Dolmabahçe Akkoord tot stand. Zo wilde hij het voorkomen, maar de staat sloot een verbond met Erdoğan om te overleven. Het sloot een verbond met ISIS en met de MHP. Het sloot een verbond met hen door een aantal soldaten vrij te laten die terechtstonden in de Ergenekon-zaak. Zo is een oorlog tegen onze beweging begonnen. De oorlog tegen de democratische krachten is begonnen.
De oorlog tegen de Koerden heeft het ware gezicht onthuld van de AKP, van de MHP, van de Turkse staat en in het algemeen van iedereen. Wat is de houding van de Turkse staat tegenover de Koerden? Dat heeft het onthuld. In dit opzicht heeft het geleid tot de realisatie van een belangrijk Koerdisch bewustzijn. Opnieuw was er een vervormd begrip van democratie in Turkije. Deze tienjarige aanval heeft veel bijgedragen tot de transformatie van dat verwrongen begrip van democratie in Turkije. De democratische krachten beseften dat een aanval op de Koerden een aanval op henzelf was. Democratie kan niet gerealiseerd worden zonder de Koerdische kwestie op te lossen. Omdat de democratische krachten worden aangevallen, profiteren de Koerden er niet van. Ze zijn vijanden van de democratie omdat ze bang zijn dat de Koerden ervan zullen profiteren.
De vraag is niet of en wanneer de Derde Wereldoorlog kan beginnen. We zitten er al middenin. We hebben er al vaak op gewezen dat de Derde Wereldoorlog al lang geleden begonnen is en dat hij nog steeds voortduurt. Als het begrepen wordt binnen de parameters van de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog, zal het natuurlijk verkeerd geïnterpreteerd worden. De Derde Wereldoorlog ontwikkelt zich in overeenstemming met en op basis van de economische, politieke en sociale omstandigheden in de wereld. De Turkse staat wil profiteren van de nieuwe wereldorde die gevormd zou worden door de Derde Wereldoorlog. Het wil deze oorlog overleven, de Koerden vernietigen, het bestuur van Rojava onderdrukken. Het wil de grenzen bereiken die in de Misak-ı Milli zijn getrokken. In feite was er geen sprake van Koerdisch ontkenningisme tijdens het congres toen de Misak-ı Milli werd aangenomen. De Turkse staat legde eigenlijk het Koerdische ontkenningisme op in Lausanne, met oplegging van de Britten, en liet hen de Koerdische genocide accepteren in ruil voor het afstaan van Kirkuk en Mosul aan Irak, Engeland en Frankrijk. Met andere woorden, in ruil voor het afstaan van Mosul en Kirkuk mocht de Turkse staat overgaan tot de genocide op de Koerden. Nu wijst de Turkse staat erop dat ze er niet in geslaagd zijn om te doen wat hen 100 jaar geleden beloofd werd, dat de voorwaarden anders zijn dan afgesproken, dus eist het Mosul en Kirkuk openlijk terug. Devlet Bahceli zei het openlijk. Erdoğan zei ook: “We zullen in Rojava niet dezelfde fout maken als in Irak”. Wat betekent dat? In dit opzicht begreep de wereld ook wat ieders realiteit is in dit spel. In feite is de oorlog tegen de Koerden een oorlog die onthulde wie wat is in Turkije. Het heeft onthuld wie van welk kaliber is in het Midden-Oosten. Het onthult wie van welke mentaliteit en van welk kaliber is in de wereld. Dat hebben we de afgelopen tien jaar duidelijk gezien.
Deze periode van tien jaar is natuurlijk een grote strijd voor ons geweest. Er was sprake van onderdrukking en vervolging. Het fascisme is geïnstitutionaliseerd in Turkije, maar ons volk heeft daartegen gestreden. Ze hebben de realiteit van de Turkse staat grondig gezien. In de periode 2013-2014 drong het inzicht door dat de kwestie op een eenvoudige manier kon worden opgelost en ontstonden er enkele misvattingen. De aanslagen sindsdien hebben de realiteit en de huidige mentaliteit van de Turkse staat blootgelegd. In dit opzicht bewijst het feit dat we ondanks alle aanvallen in deze periode van tien jaar hebben overleefd en gegroeid, dat we in de toekomst grote successen zullen boeken. Degenen die in staat zijn om dergelijke aanvallen te weerstaan, zijn in staat om grote successen te boeken. Degenen die er niet in slagen om resultaten te boeken tegenover zulke grote aanvallen, storten uiteindelijk in. Op dit moment is het de Turkse staat die geen resultaten heeft geboekt met zijn aanvallen. Wij daarentegen hebben alle aanvallen weerstaan. Dit zal in de toekomst belangrijke voordelen voor ons opleveren. Het zal ook een proces zijn waarin de berekeningen van de Turkse staat op niets uitlopen.
14 juli was de gedenkdag van het ‘grote doodsvasten’. Wat heeft het verzet van 14 juli bijgedragen aan de strijd van vandaag?
Allereerst herdenk ik met dankbaarheid en respect alle martelaren uit de gevangenis en alle martelaren van de revolutie in het algemeen, door Hayri, Kemal, Akif en Ali, de martelaren van 14 juli, te herdenken. Ik herdenk ook met dankbaarheid en respect onze 33 mensen die werden afgeslacht in Zap en Salih Kandal, een van onze eerste kaders die de martelaarsdood stierven in 1979. Ik herdenk ook met dankbaarheid en respect de 33 mensen die op 20 juli 2015 werden afgeslacht. De strijd van deze socialistische jongeren zal voortleven in onze strijd. We zullen hun nagedachtenis levend houden in een vrij Koerdistan, een democratisch Turkije en een democratisch Midden-Oosten.
Het verzet van 14 juli is natuurlijk een belangrijk verzet in onze geschiedenis. Kameraad Duran Kalkan stelde deze vragen in zijn laatste interview: Wat zou er gebeurd zijn zonder dit verzet? Welke negatieve ontwikkelingen zouden zich hebben voorgedaan? Later beantwoordde hij zijn vragen en wees erop dat 14 juli altijd geëvalueerd moet worden met deze vragen in het achterhoofd. Het is heel belangrijk om het op deze manier te evalueren. Op 14 juli waren vervolging en marteling wijdverspreid in Koerdistan. Onze beweging had zich teruggetrokken uit het land na een zware klap te hebben gekregen. Rêber Apo probeerde de beweging te herstellen. Er waren meer dan honderd biechtvaders in de gevangenissen. Esat Oktay schepte op dat hij iedereen zou laten biechten. Hij zei zelfs dat hij ervoor zou zorgen dat de gevangenen er niet meer uit zouden komen. In zo’n omgeving, en tijdens zo’n moeilijke periode voor het volk van Koerdistan en voor onze strijd, heeft de realisatie van het verzet van 14 juli veel dingen omgekeerd. Terwijl de vijand ons wilde verlammen, keerde het verzet van 14 juli dit om vanuit de gevangenis. Het heeft een grote bijdrage geleverd aan de strijd van de beweging, en het geloof van ons volk in de vrijheid en onafhankelijkheid van Koerdistan vergroot. Dit was heel belangrijk.
14 juli heeft veel bijgedragen aan de strijd van het Koerdische volk. Het was noodzakelijk voor het Koerdische volk. Er was een realiteit waarin het Koerdische volk in het nauw gedreven werd; ze waren niet in staat om tegen de onderdrukking te vechten, en ze waren bang en geïntimideerd. 14 juli was een antwoord op dit alles. 14 juli speelde een beslissende rol in de creatie van een nieuwe Koerdische identiteit, een nieuwe Koerdische samenleving, een nieuw begrip van strijd en een nieuwe levensfilosofie. Het belangrijkste voor een samenleving is een goede levensfilosofie en strijd. De levensstandaard moet hoog zijn. Alleen op deze manier kan een volk vrij en gedemocratiseerd zijn, een eigen land hebben en een eigen identiteit hebben. In dit opzicht is het grootste resultaat van het verzet van 14 juli dat het een levens- en strijdfilosofie heeft gecreëerd die vele jaren, decennia of misschien zelfs eeuwen zal standhouden. Het heeft een nieuwe levens- en strijdfilosofie voor de Koerdische samenleving geplaatst. Dit is het, wat het zo belangrijk maakt.
Dit is eigenlijk de levens- en strijdfilosofie van Rêber Apo [Abdullah Ocalan]. Vanaf de allereerste dag probeerde Rêber Apo deze filosofie van strijd in te brengen in de groep die zich rond hem verzamelde, de PKK. Al zijn redevoeringen, zijn hele leven en al zijn evaluaties waren hierop gericht. Zij die het verzet van 14 juli lanceerden, hebben hier een heel concreet voorbeeld van beleefd. Met hun eigen leven, realiteit en houding, hebben ze onthuld wat deze levensfilosofie en strijd is, en ze hebben een zeer belangrijk keerpunt in de Koerdische geschiedenis gecreëerd. Dit is heel belangrijk. Kemal zei ooit: “Ik hou genoeg van het leven om ervoor te sterven.” Hij zei: “Een leven dat het niet waard is om voor te sterven, accepteer ik niet als leven.” Als er een leven moet zijn, moet het de moeite waard zijn om voor te sterven. Je moet je bestaan op het spel zetten voor zo’n leven. Kemal zette zijn leven op het spel en worstelde om een leven te creëren om voor te sterven. Kemal had een zeer grote liefde voor het leven. Uitdrukken dat je zoveel van het leven houdt dat je ervoor zou sterven is de hoogste vorm van tevredenheid, liefde en enthousiasme.
Het is heel belangrijk om betekenis te geven aan het leven, aan dit begrip van leven binnen de PKK, en om het Koerdische volk te laten zien dat er een leven is dat de moeite waard is. Dit is een grote prestatie. Ze hebben laten zien dat men zelfs in de moeilijkste omstandigheden kan vechten en winnen. Dit is heel belangrijk. Vooral in een geografie en omgeving als Koerdistan, waar de strijd erg moeilijk is, is het naar voren brengen van zo’n levensfilosofie een grote prestatie voor de mensen van Koerdistan en voor de Koerdische geschiedenis. Deze verworvenheden zullen ons naar de overwinning leiden. Op basis van deze verworvenheden zullen we de vrijheid van het Koerdische volk bereiken. In dit opzicht is het bij het evalueren van de doodsvasten van 14 juli noodzakelijk om deze levensfilosofie en strijd goed te begrijpen, uit te leggen en te doorgronden. Wanneer de levens- en strijdfilosofie van de verzetsstrijders van 14 juli uitgelegd en begrepen wordt, wanneer het de geest en gedachte van de samenleving wordt, de geest en gedachte van de jongeren en vrouwen, dan kan niemand de strijd van deze mensen stoppen. Die strijd zal zonder twijfel een succes worden. Als de strijd al 50 jaar onafgebroken voortduurt, 40 jaar sinds 14 juli, als hij standhoudt ondanks allerlei aanvallen, dan is dat juist te danken aan het verzet van 14 juli en de levens- en strijdfilosofie.
Ter gelegenheid van 14 juli kunnen er natuurlijk veel evaluaties worden gemaakt. Er kunnen veel aspecten van 14 juli naar voren worden gebracht. En het heeft inderdaad veel verschillende gevolgen gehad voor de strijd van vandaag. Dit moet worden benadrukt en goed worden begrepen. Als dit niet wordt begrepen, zullen andere evaluaties van deze strijd geen diepgang krijgen; ze zullen tijdelijk zijn. Hayri vroeg bijvoorbeeld om het woord “schatplichtig” op zijn grafsteen te schrijven. En dit komt van iemand die alles heeft gegeven voor dit land en voor deze mensen. Hayri’s patriottisme zat heel diep. Hij was een vriend van ons die de diepste vorm van Koerdisch patriottisme beleefde. Het was dat patriottisme, die diepe patriottische passie, die Hayri ertoe bracht om zo’n actie te ondernemen.
Bron: ANF