In het derde en laatste deel van dit diepgaande interview gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap, sprak Mustafa Karasu, lid van de uitvoerende raad van de KCK, over de huidige gebeurtenissen in Syrië en het paradigma van de Koerdische beweging.
Het eerste deel van het interview is hier te lezen en het tweede deel hier.
Wat is uw algemene mening over de huidige regering in Syrië en over de ontwikkelingen om een nieuw Syrië te vormen?
Het beleid van de huidige Syrische regering is verkeerd. Natuurlijk was het oude Syrische regime ook autoritair en onderdrukkend, en was het volk ontevreden. Het was ook ongevoelig voor de eisen en vrijheden van het volk, maar het huidige regime hanteert dezelfde aanpak. Beide volgen een centralistische benadering.
Het oude Syrië, het bekritiseerde autoritaire, gecentraliseerde en onderdrukkende Syrië, had geen probleem met geloofsovertuigingen. Er was geen probleem met de druzen, de soennieten of de christenen. En een aanzienlijk deel van de alawieten maakte deel uit van de heersende elite. Natuurlijk waren niet alleen de alawieten aan de macht; ook de soennieten waren daarbij betrokken. En nu is het huidige regime ook bezig met dergelijke sektarische vijandigheid. We weten wat ze de alevitische sjeiks hebben aangedaan. We weten wat ze in Suwayda hebben gedaan. Wat zijn jullie aan het doen? Ahmed al-Sharaa heeft gezegd dat ze de daders ter verantwoording zullen roepen, maar dat zijn slechts loze woorden. Het gaat om de mentaliteit. De mentaliteit is niet veranderd. De centralistische mentaliteit moet veranderen. Wat er gaande is, is onaanvaardbaar. Democratisering betekent in bepaalde opzichten het afschaffen van centralisme. Waar centralisme heerst, waar alles op een centraal punt wordt beslist, kan er geen democratie zijn. Democratie wordt bereikt door lokale democratie en het accepteren van vrijheid van verschillen. Dit bestaat niet in de regering van Damascus. Ze benaderden de Alawieten op deze manier, en ze benaderden de Druzen op deze manier. Toen ze de Druzen aanvielen, zeiden ze: “De volgende is het noordoosten.” Ze zeiden: “Nu is Rojava aan de beurt.” Laten we democratisch begrip en het accepteren van de vrijheid van verschillen even buiten beschouwing laten; ze zullen proberen alles te verpletteren. Damascus kan hiermee geen stabiliteit bereiken.
Ondanks al deze ontkenning neemt het bestuur van Noord- en Oost-Syrië juist een positieve houding aan. Omdat ze een sociaal contract hebben voorgesteld, hebben ze zelf een bestuur gevormd. Ze hebben alles zelf gedaan. Noord- en Oost-Syrië willen ook deel uitmaken van de constitutionele discussies en van het nieuwe bestuur. En niet alleen zij; ze willen ook de Syriërs, de Alawieten, de Druzen, verschillende groepen die alle Arabieren vertegenwoordigen, en met name vrouwen, erbij betrekken.
Maar ze luisteren niet. Alles gebeurt via de decreten van al-Sharaa. Zo hoort het niet te gaan.
Noord- en Oost-Syrië willen daarentegen zich verenigen met Syrië, deel uitmaken van de eenheid van Syrië, een oplossing vinden en zelfs een plaats krijgen in de regering en de ministeries. Ze zullen de wil van de gemeenschappen accepteren.
Er is een regering in Noord- en Oost-Syrië. Zij hebben tegen ISIS gevochten en hebben meer dan tienduizend martelaren. Zij hebben ook stelling genomen tegen het Baath-regime. Zij hebben de opgelegde maatregelen afgewezen. Ja, Noord- en Oost-Syrië hebben voortdurend hun eisen kenbaar gemaakt, maar het Baath-regime heeft deze niet aanvaard. En dus is er geen compromis bereikt. Nu is er een vergelijkbare situatie met de regering van Colani.
Internationale mogendheden moeten de juiste aanpak kiezen. De democratisering van Syrië moet gedecentraliseerd worden. De Druzen willen vrijheid en een eigen leven. De Koerden willen dat ook. Het gaat hier niet om het verdelen of versnipperen van Syrië, maar om het waarborgen van de integriteit van Syrië. De integriteit van Syrië kan alleen worden bereikt met de instemming en tevredenheid van alle volkeren. In dit opzicht is de meest geschikte koers voor alle internationale machten om zich te concentreren op het tot stand brengen van een democratisch systeem dat de instemming van alle Syrische volkeren waarborgt en om Damascus en andere gemeenschappen op basis hiervan tot een akkoord te brengen.
Laten we verdergaan met een ander onderwerp, de ecologische situatie. Door de mens veroorzaakte klimaatverandering en ecologische vernietiging laten momenteel op indrukwekkende wijze zien welke gevolgen ze met zich meebrengen. Hoe beoordeelt u de situatie? En bovenal, hoe beoordeelt u de strijd die wordt gevoerd voor het milieu?
Een van de meest fundamentele problemen van de mensheid vandaag de dag, misschien wel het belangrijkste, is ecologische vernietiging. Als dit niet kan worden gestopt, zal de evolutieketen worden verbroken en kan de leefomgeving van alle levende wezens worden vernietigd. De mensheid verkeert in echt gevaar. Niet slechts een deel, maar de hele mensheid loopt het risico haar bestaansbasis te verliezen. Dit is een ernstige situatie. Het industrialisme heeft deze situatie veroorzaakt. In dit opzicht moet het industrialisme sterk worden bekritiseerd en moet worden blootgelegd wat het heeft veroorzaakt en hoe het dat heeft gedaan. Het moet duidelijk worden gemaakt dat dit geen vooruitgang is, maar vijandigheid jegens de samenleving, vijandigheid jegens de natuur en vijandigheid jegens de toekomst van de mensheid.
Het is een verraad aan de toekomst van de mensheid. Het is een verraad aan onze kinderen en kleinkinderen. Dit mag niet zo doorgaan. En dit alles alleen maar zodat sommige mensen een beetje rijker worden. Alles wordt op zijn kop gezet zodat een paar mensen hun rijkdom kunnen vergroten. Een hele regio wordt vernietigd alleen maar voor duizend ton goud. Dit is een zeer ernstige kwestie. Het is een kwestie van bestaan. En dat is de meest fundamentele taak van de mensheid. Net zoals het een kwestie van bestaan is voor alle volkeren, is het ook een kwestie van bestaan en ecologie voor de mensheid. Ook dit komt voort uit het industrialisme.
In het verleden werd het industrialisme positief bekeken in de links-socialistische benadering. Het werd gezien als vooruitgang, als ontwikkeling. Daarom zeiden ze: “Socialisme staat gelijk aan elektrificatie.” Er ontstond een mentaliteit die geen rekening hield met de natuur of de toekomst. Ze rechtvaardigden dat er zoveel en zoveel moest worden gedolven, dat er zoveel en zoveel fabrieken moesten worden gebouwd. Socialisme is echter een ideologisch concept dat prioriteit geeft aan nadenken over en plannen maken voor de toekomst. Als het een ideologie is die de mensheid naar vrijheid, democratie en het best mogelijke leven zal leiden, dan is een open houding tegenover het industrialisme noodzakelijk. Er is onvoldoende inspanning, ideologische strijd en evaluatie op dit gebied. Het is zeer beperkt.
Er wordt wereldwijd gestreden voor ecologie en natuur, maar dat is niet voldoende. Mensen zijn te veel bezig met het aanpakken van de eindresultaten en richten zich niet op de oorzaak van de ecocide. De hoofdoorzaak, het industrialisme, moet worden aangepakt en er moet een standpunt tegen worden ingenomen. “Deze vernietiging heeft plaatsgevonden”, “de gletsjers smelten”, “de wereld warmt op”, “het wordt een woestijn”. Ja, dat zijn enkele van de gevolgen, maar de bron hiervan is het industrialisme. Ze vestigen de aandacht op de extreme aspecten van het industrialisme, zoals luchtvervuiling, en zeggen dat veel investeringen, veel fabrieken en veel producties een broeikaseffect hebben, wat betekent dat ze resultaten opleveren die de klimaatverandering verstoren, maar dit is slechts gericht op één aspect van het industrialisme. Aan de andere kant hebben ze het over beperking. Wat ze willen is bepaalde dingen ontwikkelen zonder winst en uitbuiting te stoppen. We moeten ook hiertegen stelling nemen.
Ze discussiëren over wie het Akkoord van Parijs heeft ondertekend, maar degenen die het hebben ondertekend, zijn nog steeds degenen die het industrialisme in stand houden. Er is een fundamentele strijd nodig op dit gebied. Het vormt een reëel en aanzienlijk gevaar. Dit jaar zijn de bosbranden overal aanzienlijk toegenomen. Dit houdt daarmee verband. Het is een situatie die door mensen is gecreëerd. Het is geen natuurlijk verschijnsel, maar een gevolg van het industrialisme en het kapitalisme. Deze kwestie moet worden aangepakt. Deze kwestie is echt belangrijk en moet bovenaan de agenda staan. Net zoals de vrijheid van vrouwen een belangrijke kwestie is in de wereld van vandaag, moeten ook ecologie en ecologische strijd worden bevorderd. Het bewustzijn moet op een effectieve manier worden vergroot.
In eerdere interviews heeft u gezegd dat ecocide onder andere deel uitmaakt van een gerichte speciale oorlog. Kunt u hier wat meer over vertellen? Welk concept, welke intentie wordt hier nagestreefd? En wat betekent patriottisch verzet hiertegen?
De oorlog die de Turkse staat tegen het Koerdische volk voert, is een bijzondere oorlog. Het monddood maken en onderdrukken van de strijd van het Koerdische volk voor vrijheid, het ontvolken van Koerdistan, het zorgen voor de verdrijving van de Koerdische bevolking in Koerdistan… Dit alles maakt deel uit van een bijzonder oorlogsbeleid. Op deze manier wordt getracht het verzet en de macht van de Koerden te breken. Ook de bouw van zoveel dammen maakt hier deel van uit. De dammen die in Koerdistan worden gebouwd, houden verband met industrialisatie en uitbuiting, maar dienen minstens evenzeer, zo niet meer, om Koerdistan te ontvolken en de dynamiek van vrijheid en strijd van het Koerdische volk te verzwakken. Ook bossen worden voor dit doel gekapt. Net zoals dammen worden gebouwd om de bewegingsvrijheid van de guerrillastrijders te beperken, worden ook bossen gekapt voor hetzelfde doel. Op deze manier willen ze meer militaire controle over Koerdistan krijgen.
Er zijn al tien, twintig jaar lang branden in Koerdistan. Elk jaar worden de bergen gebombardeerd en verspreiden de branden zich. Was er enige verontwaardiging in Turkije? Onze bossen branden, onze longen branden. Niemand heeft zich hierover uitgesproken. In deze bergen, de bergen van Koerdistan, zijn er voortdurend branden als gevolg van luchtaanvallen en artillerievuur. De bomen branden. Toch hebben sommige bomen het dankzij de veerkracht van eikenbomen weten te overleven, maar op veel plaatsen zijn er bijna geen bomen meer over.
Patriottisme betekent in deze context liefde voor je land, de natuur, bomen, bossen en het beschermen van je water. Kan er leven bestaan zonder deze elementen? Als er geen bossen en geen water zijn, is er geen leven. Hoe kunnen we zeggen dat we Koerden zijn, dat we patriotten zijn, zonder het land te bezitten dat de Koerden heeft voortgebracht? Op dit gebied is er een zwakte in Koerdistan.
We hebben ons paradigma. Het is een paradigma met drie pijlers: vrouwenemancipatie, sociale ecologie en een democratische samenleving. Net zoals de vrijheid van vrouwen belangrijk voor ons is, is sociale ecologie dat ook. We hebben grote vooruitgang geboekt op het gebied van de vrijheid van vrouwen in Koerdistan. Koerdische vrouwen hebben de strijd voor de vrijheid van vrouwen ontwikkeld. Ze hebben niet alleen een voorbeeld gesteld voor Turkije, maar ook voor het Midden-Oosten en de wereld, maar de ecologische dimensie, die een van de belangrijkste dimensies van ons paradigma is, is onvoldoende en ontoereikend omarmd. Dit bewustzijn is zwak gebleven. We hebben hier allemaal een verantwoordelijkheid in; ook wij hebben een verantwoordelijkheid. Net zoals we praten over de vrijheid van ons land en de vrijheid van taal en identiteit, moeten we onze natuur net zo goed beschermen als onze taal, cultuur en identiteit. We moeten ons verzetten tegen aanvallen op de natuur.
Er is inderdaad sprake van een strijd, maar die is zeer beperkt. Overal moeten ecologische samenlevingen, communes, verenigingen en instellingen worden opgericht. De hele samenleving moet bij de strijd worden betrokken. Tot nu toe is die beperkt gebleven. Dit is een nationale kwestie die heel Koerdistan aangaat. Het is een kwestie van het voortbestaan van het Koerdische volk. Er zijn zoveel intellectuelen en er wordt zoveel gestreden in Koerdistan. Daar moet gebruik van worden gemaakt. Met name onze vrouwenbeweging en vrouwenorganisaties moeten de ecologische strijd stimuleren. Ze moeten de ecologische strijd integreren in de strijd voor vrouwenrechten. Want net zoals er een idee bestaat van dominantie over vrouwen en macht wordt gecreëerd, bestaat er ook een idee van dominantie over de natuur. Macht wordt ook gecreëerd door dit idee van dominantie.
In Turkije is er een echt gebrek aan verantwoordelijkheid. Ze praten over Turkije, over de natiestaat, en over hoe ze hun vaderland niet zullen laten verdelen, maar tegelijkertijd verbranden en vernietigen ze hun vaderland. Hun vaderland brandt; het vaderland verandert in een woestijn. Ze vernietigen het Kaz-gebergte en andere plaatsen om de rijkdom van een handjevol mensen te vergroten. Is dat hoe het werkt? Dit is geen liefde voor het vaderland of het land. Ook het Turkse volk moet een standpunt innemen over deze kwestie.
Een dergelijke ernstige situatie bestaat nergens anders ter wereld. Als dat wel zo was, zouden samenlevingen in opstand komen. In Turkije is het volk verdoofd. Hun vaderland wordt vernietigd, het land verandert in een woestijn, maar ze komen niet in opstand.
Wat dit betreft moet de ecologische beweging in Koerdistan, die strijdt tegen de speciale oorlog in Koerdistan en deze aanvallen, zich verenigen en samenwerken met de ecologische beweging in Turkije. Door de gezamenlijke strijd aan te gaan, moeten zij stelling nemen tegen deze ecocide in Turkije, tegen het feit dat de rijken nog rijker worden door deze natuur, dit land, te verkopen. Dit is echt patriottisme, echte democratie en echt socialisme. Men kan zichzelf geen socialist noemen als men geen standpunt inneemt over deze kwestie. Dit zijn kwesties die moeten worden overwonnen, kwesties die een effectievere strijd vereisen. Net zoals er inspanningen worden geleverd om de andere problemen van Turkije op te lossen en te democratiseren, is het ook belangrijk om zich te organiseren en te strijden tegen ecocide.
Bron: ANF
Karasu: Als het proces slaagt en zich verder ontwikkelt, zal iedereen er beter van worden