Mustafa Karasu, bestuurslid van de KCK ( Unie van Koerdische Gemeenschappen), sprak met Medya Haber TV over het Vrede en Democratische Samenleving Proces en de huidige ontwikkelingen in Koerdistan, Turkije en het Midden-Oosten.
Het eerste deel van het interview vindt u hier.
Aanvallen door het Turkse leger zijn een provocatie
Er was een oproep van Devlet Bahçeli. Leider Apo (Abdullah Öcalan) reageerde daar positief op. Als reactie hierop, omdat het een oproep was om de gewapende strijd te stoppen, kondigde de Beweging eerst een staakt-het-vuren af voor het congres. Ze voerden geen acties uit, maakten geen enkele actieplannen.
Het congres werd gehouden; er werd besloten om (de organisatie) te ontbinden en de gewapende strijd te beëindigen. Desondanks is de voortzetting van deze aanvallen duidelijk een provocatie. Wie accepteert dit? Welke regeringsfunctionaris of staatsautoriteit erkent dit als acceptabel? Welke politicus doet dat? Hoe is zoiets mogelijk? Natuurlijk zullen de mensen daar zich verdedigen. Je gaat erheen om te doden, je gebruikt chemicaliën, je gebruikt verboden wapens. Dit is echt een zeer ernstige situatie.
We beoordelen het als volgt: een factie binnen de staat wil dit proces verstoren. Dat is wat dit betekent. Waarom vallen jullie deze mensen aan? Er is geen actie, geen poging, geen inspanning, geen planning voor enige actie. Dit is een ernstige zaak. Natuurlijk zorgen dit soort dingen voor onrust in de samenleving, bij iedereen. Ja, we zeggen dat een deel van de staat het proces wil saboteren. Dan moet de staat zelf en de regering die het proces beheert ingrijpen. Ze moeten niet alleen maar toekijken.
Het is niet genoeg om bezorgd te zijn, we moeten actief strijden
Vanuit het oogpunt van de maatschappij en van onze vrienden zijn er veel factoren waar we ons zorgen over moeten maken. Vanuit dit perspectief kunnen we niet zeggen: “Waarom maken ze zich zorgen?” Zieke gevangenen worden niet vrijgelaten. Ze worden achtergelaten om te sterven. Er vinden nog steeds arrestaties plaats. De oppositie is het doelwit, journalisten worden gevangen gezet. Ook al hebben we belangrijke stappen gezet… Het beëindigen van de gewapende strijd is een zeer belangrijke ontwikkeling. Het ontbinden van de PKK is een zeer belangrijke stap. Desondanks worden er geen stappen ondernomen door de staat of de regering, en dit zorgt natuurlijk voor ongerustheid onder onze vrienden, onder het publiek. In die zin begrijpen we dat ook. Maar het is onvoldoende om het alleen maar met bezorgdheid te benaderen. Ja, onze vrienden, onze mensen mogen bezorgd zijn, ze mogen er zo over denken, maar waar het om gaat is dat we ons dit proces toe-eigenen, dat we vechten om het tot een succes te maken. Dit is wat er gedaan moet worden. Handelen uit angst blokkeert alleen de strijd, belemmert inspanningen, verhindert enthousiaste deelname. We moeten met enthousiasme aan dit proces deelnemen. Dat wil zeggen, met enthousiasme moeten we ons organiseren, een actieve strijd voeren. We moeten sociale druk uitoefenen op de staat en de regering. Dit is onze taak. Ja, laten we kritiek leveren – dat doen we – maar laten we zeggen: “Waarom treden ze niet op? Waarom grijpen ze niet in?” en alleen zo’n discours ontwikkelen is verkeerd en ontoereikend.
We zullen strijden. We zullen democratische strijd en organisatie ontwikkelen. We zullen ervoor zorgen dat het proces van Vrede en Democratische Samenleving aan de hele samenleving toebehoort. We zullen er een sociale kracht van maken en het op grote schaal verspreiden. Door dit te doen zullen we onze plicht vervullen. Want dit is niet iets wat alleen de regering kan doen. Als de samenleving het niet omarmt, als democratische politieke actoren en socialisten het niet omarmen, als er niet zo’n sociale kracht achter zit, dan kunnen de staat en de regering de zaak gewoon archiveren en verder gaan. Dit is in het verleden gebeurd. Daarom is alleen het uiten van bezorgdheid echt ontoereikend.
De taal van democratie is actie
Alle segmenten van de samenleving – vrouwen, jongeren, alevieten, arbeiders, socialisten, ecologen – alle verschillende sociale groepen moeten zich organiseren rond de Oproep voor Vrede en een Democratische Samenleving, dit proces omarmen en druk uitoefenen op de regering en de staat. Dit is hoe democratie zich ontwikkelt. Democratie is het resultaat van spanning. Het ontstaat wanneer de strijd en de eisen van de samenleving worden georganiseerd en omgezet in actie.
Leider Apo zei: De taal van de democratie is actie. Als ik actie zeg, bedoel ik niet gewapende actie, maar democratische actie. Er zijn duizend en één vormen van democratische actie. Als het zo is, dan kunnen we echt zeggen dat we een strijd voeren voor democratie, dat we eigenaar zijn van dit proces. Al het andere is geen correcte benadering. Al het andere is geen democratische aanpak. Democraten wachten niet af. Democraten organiseren, ondernemen actie, eisen en streven ernaar dingen te veranderen – wetten te veranderen. In dit verband roepen we iedereen op om zich rond deze Oproep voor een Democratische Samenleving te organiseren en de strijd in deze richting te ontwikkelen.
Geen vrijheid in Turkije zonder oplossing Koerdische kwestie
De drukoperaties van de regering, begonnen in Istanbul samen met de CHP, gaan onophoudelijk door. In feite is nu zelfs de kwestie van de benoeming van een vertrouwenspersoon (kayyum) voor de CHP een kwestie van open debat geworden.
De Koerdische kwestie is een kwestie van democratisering. En democratisering is een kwestie van strijd. Zoals ik al zei, het is geen probleem dat opgelost kan worden door te wachten op de staat of de regering.
Het is ongetwijfeld echt moeilijk om deze inspanningen van de regering te begrijpen in de context van de Oproep voor een Democratische Samenleving. Want overal ter wereld proberen regeringen en betrokkenen in conflictoplossingsprocessen het maatschappelijke en politieke draagvlak te vergroten. Ze proberen het probleem op deze manier op te lossen. Dit is een algemene regel. Iedereen wil dit. De AKP en MHP, en zelfs de CHP, zouden ervoor moeten zorgen dat alle oppositiegroepen dit proces steunen. Nu, met deze arrestaties, saboteren ze die steun. Dit creëert een situatie die verhindert dat de steun wordt gegeven. Het heeft eigenlijk het tegenovergestelde effect. Deze tegengestelde houding heeft ook een tegengesteld effect bij de oppositie. In die zin, als de oppositie zegt: “Er zijn zoveel aanvallen op de democratie, zoveel antidemocratische praktijken, hoe gaat dit opgelost worden?”, kun je dan echt zeggen dat ze ongelijk hebben?
Daarom is dit echt niet de juiste houding of aanpak. Het wordt dus een aanpak die ook de oprechtheid van het proces in twijfel trekt.
Er werd gezegd: “Als er fascisme is in Turkije, kan er geen democratie zijn in Koerdistan.” Dat is waar. Als er democratie zal zijn, dan zal het zowel in Koerdistan als in Turkije zijn. Als er ergens fascisme is, dan is het overal. Dit is absoluut zeker. Maar hier zijn sommige betogen echt onbegrijpelijk. Het is alsof de Koerdische kwestie opgelost is, democratie naar Koerdistan is gekomen, alles rooskleurig is in Koerdistan, maar niets positiefs bestaat in Turkije! Is er echt zo’n situatie in Koerdistan? Er zijn nog steeds tienduizenden gevangenen.
Wat betekent dit? Bestaat er een Koerdische etniciteit? Ja. Is er ook een Turkse etniciteit, een natie? Ja. Welke rechten hebben Koerden? Welke rechten hebben ze? Gebruiken ze hun taal? Hun cultuur? Hebben ze zelfbestuur? Niets. Toch is het alsof Koerden alles hebben verworven, en in Turkije wordt onderwijs in de moedertaal beperkt, worden nationale rechten beperkt en worden Turken op de een of andere manier onderdrukt. Welke rechten hebben Koerden verworven? Welke basisrechten zijn wettelijk vastgelegd? Als je sommige mensen hoort, zou je denken dat alles in Koerdistan geweldig is en dat Turken nu vervolgd worden. Ze gaan bijna zeggen dat er geen onderwijs in de moedertaal is in Turkije, geen cultuur, geen zelfbestuur. Dat zeggen ze praktisch. Ze moeten dit begrijpen: zonder een oplossing voor de Koerdische kwestie zal er geen democratie en vrijheid zijn in Turkije.
Als er iets is waarover je klaagt met betrekking tot vrijheid en democratie in Turkije, dan is de oorzaak daarvan het bestaan van de Koerdische kwestie, het bestaan van de alevitische kwestie. Hoe kunnen democratie en vrijheid naar Turkije komen als deze twee fundamentele kwesties niet worden opgelost? Als ze oprecht zijn, als ze echte democraten zijn, als ze echt voor vrijheid zijn, moeten ze deze dialectiek begrijpen. Dit is een vergelijking. Welke moeilijkheden en problemen jullie ook hebben, hun bron is het uitblijven van een oplossing voor de Koerdische kwestie.
Daarom zijn zulke simplistische propaganda-uitspraken ook uitspraken die de Turkse samenleving provoceren. Dit is in zekere zin anti-Koerdisch sentiment. Dit moet vermeden worden.
Het filosofisch perspectief van onze leider
De intellectuele focus van leider Apo is erg belangrijk. In de gevangenis – en door na te denken over de gevangenissen zelf – heeft hij dit ontwikkeld. Historisch gezien is het zo gegaan: degenen die in de gevangenis zijn gebleven hebben gevangenissen veranderd in plaatsen van intellectuele verdieping, ideologische en theoretische ontwikkeling en persoonlijke transformatie. Het grootste voorbeeld hiervan in de geschiedenis is Leider Apo. Er zijn andere historische voorbeelden, maar het meest opvallende is Leider Apo. In de afgelopen 10 jaar heeft hij een proces doorgemaakt waarin hij zijn intensieve reflecties heeft overgebracht. Zijn omstandigheden zijn ontoereikend – onder die ontoereikende omstandigheden probeert hij 10 jaar van geconcentreerd denken over te brengen aan het Koerdische volk, de volkeren van Turkije en de volkeren van de wereld. Vooral zijn meest recente evaluaties, en latere toevoegingen, werden ook door hem geleid.
In wezen is er een filosofisch perspectief. De Leider evalueert de wereld, fenomenen, socialisme, democratie en de strijd met een nieuwe filosofische benadering. Een filosofisch perspectief. Dit is belangrijk. Toen we voor het eerst de strijd voor het socialisme voerden, lazen we “De Beginselen van de Filosofie van het Begin”, daarna “De Grondbeginselen van de Filosofie” en “Historisch Materialisme”. Dan was er het boek van Engels, “Dialectiek van de Natuur”.
Op deze manier ontstond er een filosofische visie. Natuurlijk waren er in de tekortkomingen van het echte socialisme ook tekortkomingen in deze filosofische kijk. De Leider evalueert dat ook. Hij beoordeelt filosofisch de tekortkomingen en gebreken van het historisch materialisme. De tekortkomingen van het echte socialisme komen daaruit voort. De Leider heeft een belangrijke filosofische concentratie om de filosofische grondslagen van deze tekortkomingen te corrigeren. Hij heeft belangrijke evaluaties over deze kwestie. Leider Apo zegt: er zijn natuurwetten, maar de wetten van de sociale sfeer zijn niet zoals de natuurwetten. Er zijn tendensen. Dit is een belangrijke filosofische benadering.
Daarom moeten de beoordelingen van de Leider natuurlijk door iedereen gelezen, besproken en zo nodig bekritiseerd worden. Als er tekortkomingen zijn, moet daar op gewezen worden. Daar is geen probleem mee. Zolang het oprecht en te goeder trouw gebeurt, mogen mensen tekortkomingen zien, kritiek hebben, het misschien niet helemaal begrijpen. Men moet het op de juiste manier benaderen.
Ik heb deze kwestie al vaak aan de orde gesteld in eerdere programma’s. Precies herhalen wat Marx 150 jaar later zei is niet loyaal aan Marx of Engels. Wat was 150 jaar geleden het niveau van de natuurwetenschappen en wat is dat nu? Wat was toen het niveau van de sociale wetenschappen en wat is dat nu? Er is ook belangrijke opgebouwde ervaring. Dit alles in ogenschouw nemend, bekritiseert Leider Apo de evaluaties van Marx en Lenin. Dit moet begrepen worden. Leider Apo doet dit uit respect voor hun werk. Hij doet het om een socialisme te creëren dat waar en effectief is.
Tekortkomingen bekritiseren
Ik kan dit zeggen: vandaag de dag is leider Apo de meest diepgaande, veelomvattende en correcte antikapitalist ter wereld. Hij is de meest diepgaande, allesomvattende communitaristisch-socialist in de geschiedenis. Zo zien wij dat. Ja, hij kan gelezen en bekritiseerd worden, maar er mogen geen goedkope benaderingen zijn. Geen op propaganda gebaseerde benaderingen. Er moet over gedebatteerd en geëvalueerd worden. In zekere zin heeft de Leider namens iedereen gereflecteerd. De intense denkprocessen die anderen hadden moeten uitvoeren, heeft leider Apo ondernomen. We moeten dit begrijpen. Zijn benadering van het nieuwe begrip van socialisme en het begrip van strijd is als volgt.
Ja, in het verleden waren er tekortkomingen, gebreken. De accumulatie was niet zo ontwikkeld. Archeologische ontdekkingen zijn nieuw. In onze tijd was er Engels’ boek De oorsprong van het gezin, privé-eigendom en de staat. Morgan schreef dingen over de primitieve samenleving. Nu is er zoveel archeologisch werk gedaan – het meest recente is Göbeklitepe en er zijn er nog meer. Deze veranderen onvermijdelijk de manier waarop we naar de geschiedenis kijken en deze interpreteren. Dit moet op deze manier worden begrepen.
Anders is het niet: in de filosofie en aanpak van leider Apo is het niet zijn bedoeling om de strijd tegen het kapitalisme, de staat en de dictaturen te verminderen of te accepteren. Integendeel, hij legt hun ware aard bloot en opent de weg voor een effectievere strijd. Hij legt hun werkelijkheid bloot. In dit opzicht is de kritiek van de Leider terecht. Marx verzette zich tegen het kapitalisme, maar evalueerde het kapitalistische systeem niet voldoende.
In die zin moeten we leider Apo zijn verdiende loon geven. Leider Apo, laat ik het nog eens benadrukken, geeft alles wat hem toekomt. Hij doet niets onrecht aan. Noch aan Lenin, noch aan Marx, noch aan Engels – aan niemand. Noch aan Jezus, noch aan Mohammed, noch aan Mozes – hij doet niemand onrecht aan. Zoals het gezegde luidt: “Geef aan Caesar terug wat van Caesar is.” In leiderschap is er zo’n ethiek, zo’n geweten. Maar er is ook kritisch denken. Er is een filosofie om tekortkomingen te bekritiseren en te creëren wat juist is. Dit is heel sterk in Leiderschap.
Leiderschap heeft normen voor acceptatie en afwijzing. Hij accepteert niet alles. Hij noemt niet wat onwaar is waar, hij verwerpt het. Daarom doe ik vooral een beroep op linkse en socialistische kringen om het leiderschap correcter te begrijpen, hem zijn verdiende loon te geven en kritiek te leveren, niet op een propagandistische of emotionele manier, maar constructief. Ja, ze mogen kritiek leveren en debatteren over aspecten die ze niet zien of begrijpen. Daar hebben we geen probleem mee. We hebben geen probleem met degenen die debatteren. Maar er mogen geen benaderingen zijn die opzettelijk, kwaadwillig of slecht bedoeld zijn.