Duran Kalkan, lid van de Abdullah Öcalan Academie voor Sociale Wetenschappen, deelde een uitgebreide beoordeling met Medya Haber TV. Het eerste deel van deze diepgaande analyse kunt u hier terugvinden en het tweede deel hier.
Democratische politiek moet stromen als een krachtige stroom
Organisatie en onderwijs moeten veel breder worden ontwikkeld op elk gebied. Individualisme moet worden overwonnen. De PKK heeft haar deuren wijd opengezet. Ze heeft de gewapende strijd gestaakt om de democratische politiek te laten functioneren. Dat betekent dat de democratische politiek nu met volle kracht vooruit moet gaan. Dit geldt zowel voor de praktijk van de strijd als voor de ontwikkeling van de organisatie. Ze moet elke plaats bereiken. Geen enkele hoek van Turkije mag onaangeroerd blijven. De waarheid moet aan alle mensen worden overgebracht. Alleen in de media verschijnen en een paar dingen zeggen is niet genoeg. Mensen luisteren misschien niet eens. Waar het om gaat is actie.
Mensen vragen: “Wat is er veranderd? Wat moeten we doen?” Het antwoord is dat we iets van dit individualisme en deze overdreven materialistische manier van leven moeten opgeven. We moeten bereid zijn om onszelf te veranderen. We moeten onszelf toewijden aan het werk. Om geloofwaardig te zijn, moeten we echt socialisatie en gemeenschappelijkheid omarmen. Dit vereist onvermoeibare inspanningen, dag en nacht. Zo worden mensen opgevoed.
Maar het gebeurt niet. De huidige regering oefent allerlei druk uit. Het verzet daartegen is minimaal. In Koerdistan wordt geen enkele boom gespaard. Bossen en natuur worden vernietigd. Af en toe komt dit in de media, maar slechts kort. Onlangs werd in Amed een Ecologie Beweging opgericht. We hebben dit gezien en we juichen het toe. Het is een prachtig initiatief, maar het kwam en ging. De Ecologie Beweging kan niet alleen gevestigd zijn op een bureau in één stad. Ze moet overal zijn; in de bergen, de tuinen, de vlakten, de dorpen, de wijken. Overal waar leven is, moet het aanwezig zijn. De natuur wordt zichtbaar en systematisch vernietigd.
Er is wel wat verzet, maar dat is te zwak en te gefragmenteerd. Het moet veel effectiever worden. We moeten hier een oproer over veroorzaken.
Ze willen Koerdistan in een woestijn veranderen
De trend om in zulke grote aantallen naar de steden te trekken is niet gezond. Vooral degenen die uit de dorpen van Botan, uit Zagros, van het platteland van Koerdistan naar de steden zijn gemigreerd. Ja, ze zijn verhuisd, ze hebben zich aangepast. Het was in overeenstemming met de behoeften van een vorig tijdperk. Maar nu denk ik dat het heel verstandig voor hen zou zijn om hun situatie opnieuw te evalueren. Dat is mijn aanbeveling. Ik wil niets opleggen of bevelen geven. Maar in deze steden valt er weinig te winnen. Indien mogelijk moeten zij die het kunnen terugkeren naar hun dorpen, naar hun thuisland. Ze zouden hun bergen, vlakten, rivieren, ondergrondse en bovengrondse bronnen en hun bomen moeten terugvorderen. Het leven bestaat met hen. Een samenleving leeft door hen.
Leven in de steden, afgesloten van alles, zal niet leiden tot iets zinvols. In die zin is er behoefte aan zorgvuldige reflectie. Als deze benadering wordt omarmd, is er zoveel waarvoor gestreden kan worden, zoveel acties die uitgevoerd kunnen worden.
De jongeren en vrouwen kunnen hierin het voortouw nemen. Sterker nog, dat zouden ze moeten doen. Iedereen zou dit moeten overwegen. Ik doe het als voorstel: heroverweeg de keuze om zo in de steden te blijven. Op het platteland kunnen mensen als gemeenschap vrij leven en produceren, schone lucht inademen en mooi leven. Daar bestaat het ware leven. En dat moet worden beschermd.
Je hart breekt echt. Het is wreed, verachtelijk… Verraderlijke mensen proberen de mensheid zelf te vernietigen. Morgen zal het klimaat veranderen. Er zal geen water zijn, geen regen, geen leven. Ze willen het prachtige Koerdistan in een woestijn veranderen. Deze landen, in de heilige boeken beschreven als “het paradijs”, worden bedreigd met vernietiging. We moeten ze beschermen. Dat is wat patriottisme betekent. Dat is wat het betekent om toegewijd te zijn aan vrijheid. Dat is wat democratische politiek vereist. In dit opzicht zijn betere planning en dieper begrip nodig. In plaats van voortdurend te zeggen: “Deze persoon heeft niets gedaan” of “Die groep heeft gefaald”, zou de echte vraag moeten zijn: “Wat kan ik doen?”. Iedereen moet nadenken, nieuwe beslissingen en plannen maken, samenkomen, zich organiseren en een veelzijdige strijd opbouwen. Ik wil dit uitdrukken als een oproep tot actie.
Iran kan overal de bron van conflicten worden
De oorlog tussen Israël en Iran is een oorlog geworden die duidelijk en luid is gekomen, een oorlog die men al van verre zag aankomen. Het gevaar dat dingen tot dit punt escaleren heeft altijd bestaan. Dit houdt verband met de vorming van het eeuwenoude systeem van kapitalistische moderniteit. Het is ook gerelateerd aan de Derde Wereldoorlog, die op de voorgrond trad met de Golfoorlog die begon in 1990-91. Meer specifiek is het een van de gevaarlijkste uitkomsten van het proces dat begon met de Gaza-oorlog op 7 oktober 2023.
We hebben dit toen geëvalueerd, waarom het gebeurde, wat er gebeurde. Toen verplaatste het zich naar Libanon; we zeiden: “Het zal naar Syrië komen.” Toen het Syrië bereikte, splitste het zich: het ene uiteinde leidt naar Turkije, het andere naar Iran. Welke zou het eerst op de voorgrond treden? Nu is het duidelijk dat Iran op de voorgrond is getreden. Was deze oorlog eigenlijk wel nodig geweest? We evalueerden het op deze manier, maar we dachten ook: “Het zou niet moeten gebeuren.” Toen realiseerden we ons dat we de neiging hebben om iedereen te beoordelen op basis van onszelf. Volgens onze mentaliteit, onze politiek, zijn dit moordaanslagen. Er is geen plaats voor in het leven. Maar deze mentaliteit van macht en staat, deze mentaliteit en politiek, de realiteit van de natiestaat, kan onvoorstelbare rampen veroorzaken. Dat is wat we zagen.
Het kapitalistische moderniteitssysteem bedreigde Israël, maar Iran was een gevaarlijke zone. We zeiden altijd: “Misschien nemen ze niet zo’n groot risico.” Maar ze deden het buitensporig. Nu, hoe ver deze oorlog zich zal verspreiden, wat de uitkomst zal zijn. Dat is niet eens duidelijk. Het is misschien niet mogelijk om alles zo gemakkelijk aan te pakken als haren uit boter trekken. Mensen kunnen misschien niet bereiken wat ze willen, alsof ze het met de hand hebben gedaan. Iran kan de bron worden van een nieuwe fragmentatie, van conflicten overal. Met andere woorden, de oorlog zou zich kunnen verspreiden. De omgeving staat hiervoor open.
Een systeem dat de belangen van enkelen dient
Waarom heeft het systeem van de kapitalistische moderniteit zo’n groot risico genomen? Is het verlangen naar overheersing en uitbuiting zo groot? Energieroutes, grotere uitbuiting… Ze zeggen dat de wapenmonopolies zullen profiteren, de handelsmonopolies zullen profiteren, de bouwmonopolies zullen profiteren. Israël wordt vernietigd, Iran wordt vernietigd. Morgen zullen ze komen en zeggen: “Laten we herbouwen”, van Oekraïne tot Gaza en waar dan ook.
Bouwen, opnieuw vernietigen, opnieuw bouwen. Dit is geen systeem dat de mensheid dient, maar een systeem dat de winsten en toegenomen rijkdom van enkelen dient. Dit is wat de kooplieden doen. Aan de andere kant dachten we dat het Iraanse leiderschap een vooruitziende blik zou tonen. In feite evalueerden we dat ze niet genoeg vooruitziendheid toonden in Libanon en Syrië. We blijven bij die evaluaties. En we zeiden altijd: Ze hebben de dingen niet goed ingeschat, ze konden het niet zien, ze hebben zichzelf overdreven, enz. Maar nu zien ze de realiteit misschien wat duidelijker en kunnen ze verstandiger handelen.
Want als zulke oorlogen uitbreken, heeft Ali Khamenei ooit dezelfde uitdrukking gebruikt voor Saddam Hoessein; hij noemde hem een “man zonder vooruitziende blik”. “Hij kan zijn volk niet leiden.” Dus iemand die dat over een ander zei – waarom gedraagt hij zich nu anders? Waarom kon hij deze situatie niet overwinnen? Dezelfde logica is in het spel: “Ik”, ‘belang’, “macht”…
De mentaliteit van de natiestaat is overal hetzelfde
In de 35 jaar sinds de Golfoorlog zijn het Baath-Nasser nationalisme, het nationalisme van de natiestaat en het Arabisch nationalisme verslagen en verpletterd in het Midden-Oosten. Ze konden niet overleven, ze toonden geen vooruitziende blik, tot aan het Palestijnse verzet. Het religieuze fundamentalisme, via Al Qaida, de Moslimbroederschap en ISIS, werd verbrijzeld en verpletterd. Het bereikte niet alleen niets, maar het werd ook gebruikt ten voordele van de belangen van het systeem.
Nu ondergaat de Iraanse, sjiitische versie van dit nationalisme en religieus fundamentalisme hetzelfde lot, ook al had je kunnen denken dat het lessen zou trekken en oplossingen zou aandragen. Het blijkt dat de mentaliteit van de natiestaat, de mentaliteit van de macht, overal hetzelfde is. Macht en staatsgezag betekenen conflict. Dit kan niet alleen worden verklaard door de persoonlijkheden van Netanyahu of Khamenei. Zij zijn slechts vertegenwoordigers van een systeem, een mentaliteit en een politieke structuur. Dit systeem moet goed begrepen worden. Die mentaliteit en politiek moeten goed geëvalueerd worden. Deze brengen zo’n zware last op de schouders van het volk. De mensen hoesten bloed op. De mensen zijn degenen die lijden, en het is duidelijk dat ze nog meer zullen lijden.
Kalkan: Koerdische bewegingen in Iran moeten nationale eenheid opbouwen