Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de KCK, sprak over de laatste ontwikkelingen in Koerdistan, het Midden-Oosten en de wereld, waaronder de aanhoudende onzekerheid over de situatie van Abdullah Öcalan, het partnerschap van Europese mogendheden met het fascisme in Turkije, de recente grote nederlaag van het Turkse leger in Zuid-Koerdistan/Noord-Irak, de democratische strijd om de blokkade veroorzaakt door het Turkse regime te overwinnen.
Aanhoudende onzekerheid over de situatie van Abdullah Öcalan
“Onlangs hebben parlementsleden geprotesteerd [in Turkije]. Er zijn ook aanvragen ingediend om naar Imrali te gaan voor een ontmoeting met leider Apo [Abdullah Öcalan]. Dit alles is belangrijk. De parlementsleden protesteren nu voor het ministerie van Justitie. De plaats van het protest van de parlementsleden is goed gekozen. Deze instelling moet worden aangepakt. Omdat het een van de instellingen is die de betreffende informatie verspreidt. Het verspreidt niet alleen informatie, maar voorkomt ook dat advocaten en families leider Apo en andere gevangenen in Imrali ontmoeten. We kunnen duidelijk zeggen dat er een spel plaatsvindt en dat er trucs worden gebruikt. Daarom is het absoluut noodzakelijk om dergelijke protesten uit te voeren om de situatie op te helderen, om aan te dringen op de aanvragen voor vergaderingen [op Imrali] en om druk uit te oefenen op de huidige regering en de instellingen die verantwoordelijk zijn voor de weg van en naar Imrali.”
“Er is sprake van een toestand van onzekerheid. Er zijn veel vermoedens verspreid. Dit heeft natuurlijk tot ernstige zorgen, angst en onzekerheid geleid. Deze situatie van onzekerheid die onze angst en zorgen heeft vergroot, duurt voort. Er hebben geen veranderingen plaatsgevonden. De situatie is echt ernstig. Het is geen situatie om lichtvaardig mee om te gaan. Dit is een grote uitdaging voor de beweging, alle kameraden, onze mensen, patriotten en internationale vrienden. Iedereen is zeer alert en slaapt eigenlijk niet. Er is een grote gevoeligheid met betrekking tot deze kwestie. Het is 21 maanden geleden dat er geen contact is geweest, geen informatie [van Abdullah Öcalan]. Dit is niet acceptabel. Niemand mag verwachten dat het Koerdische volk dit accepteert. We hebben het over een natie van 40 miljoen mensen. De wil van deze natie staat op het spel. Deze mensen voeren een strijd. Ze hebben voor deze zaak 50.000 martelaren gegeven. Vandaag zijn ze vervuld van grote angst en grote zorgen.”
“Sommige instellingen, bijvoorbeeld het CPT [Europees Comité ter voorkoming van foltering en onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing], zijn onlangs bekritiseerd. Hun huidige houding is echt niet te begrijpen. Als er echt geen gevaar is, mag deze situatie niet voortduren. Maar aangezien dat zo is, betekent dit dat er echt een gevaarlijke situatie is. Dit heeft onze angst, zorgen, woede en protesten vergroot. De samenleving heeft de laatste tijd haar woede duidelijk laten blijken. De gevoeligheden van deze samenleving zijn belangrijk. Het respecteren van deze gevoeligheden zou niet betekenen dat het CPT ophoudt een instelling te zijn. Het CPT hoeft er niet zo op aan te dringen dat dit zijn institutionele regels zou overtreden. Ze hadden tenminste deze gevoeligheden kunnen respecteren. Ze hebben te maken met een samenleving, niet zomaar een persoon, instelling, partij of organisatie. Er is een samenleving waarmee ze worden geconfronteerd en deze samenleving wordt onderworpen aan genocide.”
Partnerschap van Europese mogendheden met het fascisme in Turkije
“De Europese instellingen voeren meer aanslagen uit ter ondersteuning van Turkije in plaats van duidelijkheid te scheppen en ervoor te zorgen dat de wetten in Turkije werken. Duitsland heeft onlangs Koerdische patriotten gearresteerd. Ze vallen Koerdische huizen aan en plunderen de centra van Koerdische verenigingen. Als deze machten zulke dingen doen, zal het AKP-MHP-fascisme natuurlijk alles doen. Het houdt zich niet aan enige wet of morele regels. Daarom zijn deze machten inderdaad medeplichtig aan wat er in Turkije en Imrali gebeurt. Europese instellingen, namelijk het Comité van Ministers van de Raad van Europa, de CPT, het EHRM komen niet tussenbeide. We hebben altijd gezegd en zullen dat keer op keer zeggen dat dit steun is voor genocide. De mentaliteit en politiek van de AKP-MHP zijn fascistisch en genocidaal. Ze proberen wraak te nemen op Leider Apo en voeren allerlei aanslagen en een Koerdische genocide uit. De internationale samenzwering [gevangenschap van Abdullah Öcalan in 1999] vormt ook een genocide-aanval. 24 jaar lang is het Imrali-systeem doorgegaan als een genocidesysteem. Het isolement [van Abdullah Öcalan] is een genocide-aanval. Ze zetten allerlei soorten vijandig gedrag voort zonder enige morele of wettelijke regels te volgen. En Europa is hierin een partner. Misschien moedigt Europa Turkije zelfs aan om dit te doen. We weten het niet. We zijn sceptisch en hebben onze twijfels over deze kwestie.”
Verhoogde strijd voor de vrijheid van Abdullah Öcalan in de komende maanden
“We zullen onze strijd nog meer opvoeren. Veel relevante organisaties hebben hiertoe opgeroepen. Er is beweging in het buitenland en in alle vier delen van Koerdistan. De samenleving in Noord-Koerdistan en Turkije is aan het mobiliseren. De leiding [Abdullah Öcalan] bevindt zich in Turkije, in Noord-Koerdistan. Het is daarom noodzakelijk om naar Imrali te marcheren. Daar moeten meer protesten plaatsvinden. We willen de voortdurende strijd groeten. Er is een belangrijk niveau van gevoeligheid en strijd. Toch mogen we niet tevreden zijn met wat we hebben. In plaats daarvan moeten we de strijd nog meer opvoeren. We moeten het veelzijdiger en rijker maken. We moeten de machten die hun eigen wetten niet eens naleven, dwingen bepaalde regels te gehoorzamen. Om dit te laten gebeuren, moeten we geen seconde stoppen. Er moet meer eenheid komen. We moeten de ideeën van de leider meer verspreiden onder andere volkeren, vrouwen en jongeren. We moeten leider Apo nog beter proberen te begrijpen. En we moeten de strijd opvoeren voor de toepassing van de minimale rechtsregels tegen het Imrali-systeem van marteling, isolatie en genocide. Daarom wil ik onze oproep op deze basis herhalen.”
Recente grote nederlaag van het Turkse leger in Zuid-Koerdistan/Noord-Irak
“De oorlog met zijn centrum in [de Zuid-Koerdische regio’s] Zap, Avaşîn en Metîna gaat nu zijn 9e maand in. Het heeft zich tot op zekere hoogte overal verspreid. De aanvallen duren voort, van Gever tot Istanbul. Op basis hiervan wil ik vooral de guerrillastrijders in Zap, Avaşîn en Metîna groeten en hen nogmaals feliciteren met hun succes. Ook de heldhaftige martelaren van dit verzet wil ik met respect, liefde en dankbaarheid herdenken. De oorlog gaat nu het jaar 2023 in. Wie over een week of twee resultaat wilde boeken, strijdt nu al maanden en jaren. Nu bevinden ze zich in een uitzichtloze situatie. De oorlogsbalans van de afgelopen 8 maanden is gepubliceerd: Allereerst zijn alle plannen van de Turkse staat mislukt. Ten tweede zijn ze daar vast komen te zitten. Ten derde hebben ze het moeilijk, zijn ze wanhopig en hebben ze geen oplossing. Ze weten niet wat ze nu moeten doen. Ze moeten zich terugtrekken, maar zijn daartoe niet in staat. Daarom lijden ze steeds meer slachtoffers, en er zullen er nog meer zijn. Dit alles heeft al zo lang geduurd maar ze hebben geen succes gehad. Bovendien moest het Turkse leger van veel plaatsen [in Zuid-Koerdistan] vluchten. Het heeft de bezetting niet kunnen uitvoeren. Die krijgt nog harder klappen en zal de komende maanden nog meer plekken moeten opgeven. Dit zal niet alleen leiden tot het einde van het AKP-MHP-fascisme. Het zal ook het einde betekenen van de fascistische, kolonialistische, genocidale mentaliteit en politiek van Turkije. Dit is het doel van deze weerstand. Stap voor stap wordt dit doel bereikt. Sommige mensen geloofden ons niet toen we zeiden dat de Turkse staat zou worden verslagen in Zap en Metîna, net zoals de Islamitische Staat [IS] werd verslagen in Kobanê. Nu is dit duidelijk geworden. Uit de oorlogsbalansen en verklaringen blijkt duidelijk dat de Turkse staat, het AKP-MHP-fascisme en de fascistische, kolonialistische, genocidale mentaliteit en politiek inderdaad zijn verslagen in Zap, Avaşîn, Metîna en overal in de Medya-verdedigingsgebieden, tegen het verzet van de vrijheidsguerrilla van Koerdistan. Sinds ze daar zijn verslagen, omdat ze hulpeloos zijn en op een doodlopende weg zijn beland, vallen ze nu de mensen, vrouwen en de democratische politieke arena aan. Elke week vallen ze de burgerbevolking in Zuid-Koerdistan en Rojava aan. En ze gebruiken chemische wapens, tactische kernwapens en plegen allerlei oorlogsmisdaden om zichzelf van deze nederlaag te redden.”
Behoefte aan een sterke democratische strijd om de blokkade door het Turkse regime te overwinnen
“In Turkije en Noord-Koerdistan hebben ze alles gedaan wat ze konden. Ze vielen onlangs de pers en artiesten aan. Nu vallen ze de democratische politiek aan. Ze hebben de medevoorzitters van de Partij van de Democratische Regio’s [DPB] en al haar provinciale medevoorzitters gevangengezet. Ze hebben hun druk en marteling tot het uiterste opgevoerd. Ze hebben het martel- en genocidesysteem van Imrali geïntensiveerd. Waarom? Omdat ze waren verslagen in Zap, Avaşîn en Metîna. Als het AKP-MHP-fascisme was geslaagd in zijn oorlog tegen de guerrillastrijders daar, zou het de pers, artiesten, partijen en vrouwen niet hebben aangevallen. Ze hebben zoveel vrouwen gearresteerd. Ze vallen vrouwen aan alsof ze wraak nemen. Net zoals ze leiderder Apo in Imrali aanvielen. Omdat al hun beledigende gezichten zijn blootgelegd en hun maskers zijn afgevallen.”
“De verantwoordelijkheid voor de georganiseerde arrestaties en aanslagen die onlangs hebben plaatsgevonden, is niet alleen beperkt tot de AKP-MHP. Ook vanuit de oppositie is er weinig protest. Er is geen geluid van degenen die beweren een alternatief te zijn voor de AKP-MHP-regering, vooral de CHP. Ze gaan zogenaamd het fascisme omverwerpen en democratie naar Turkije brengen. Hebben ze hun stem verheven tegen de aanvallen van het AKP-MHP-fascisme op het Koerdische volk, de alevitische gemeenschap, de revolutionaire democratische krachten, vrouwen en jongeren? Maar ze zeggen nog steeds: “Ik ben een democraat, ik zal democratie brengen.” Niemand gelooft dat. En er zijn er ook die de AKP-MHP-regering van buitenaf steunen. Ze houden vergadering na vergadering. Om Turkije te redden bieden zowel Rusland als de VS hun steun aan. De NAVO doet hetzelfde. De aanvallen op de Koerden en Koerdische instellingen in Amed [Diyarbakir], Ankara en Duitsland gebeuren gelijktijdig en op basis van hetzelfde plan. We kunnen dit duidelijk zien. De AKP-MHP doet dit allemaal en de Duitse regering is niet veel anders. Ze hebben een overeenkomst met elkaar. Ze proberen de AKP-MHP te redden. Het lijkt erop dat deze aanvallen nog meer zullen toenemen. De VS, de Europese Unie, Rusland en andere buitenlandse mogendheden zeggen: “Deze aanvallen zullen de PKK verzwakken en de AKP-MHP zal uitgeput raken. Daarom zullen we de CHP en de krachten die de ‘Tafel van Zes’ worden genoemd, voorbereiden.” De buitenlandse mogendheden hoopten dat ze op zachte wijze een nieuwe regering in Turkije zouden kunnen vormen om hun eigen belangen na te streven. Maar het verzet in Zap heeft deze spellen vernietigd. Het heeft het AKP-MHP-fascisme niet de kans gegeven om zijn macht uit te breiden, maar heeft het in plaats daarvan verslagen. Het heeft de buitenlandse mogendheden ook niet toegestaan om de AKP-MHP te vervangen door middel van een zachte overgang en om een alternatieve fascistische kolonialistische regering te creëren.”
“Hierdoor is een blokkade ontstaan. Met andere woorden, de algemene blokkade van het systeem situeert zich voornamelijk in Turkije en Syrië. Dit is natuurlijk structureel, maar met wat trucjes en soepele overgangen zal het systeem deze blokkades willen overwinnen. Het zal proberen de samenleving te misleiden door te zeggen dat het nieuwe regeringen aan de macht heeft gebracht. Maar de PKK staat dit niet toe. Het guerrillaverzet heeft dit niet toegestaan. Nu is iedereen wanhopig en zonder oplossing. Het is niet duidelijk wat er gaat gebeuren. Dus wat is het volgende? Beiden [regering en ‘Tafel van Zes’-oppositie] moeten ineenstorten en er moet een alternatief ontstaan dat Turkije naar echte democratie zal brengen. De weg staat open voor de HDP, andere democratische partijen, de Alliantie voor arbeid en vrijheid en alle krachten die echt in democratie geloven. Met andere woorden, wanneer de AKP-MHP kracht verliest, kan een kracht als de CHP deze niet vervangen. Een echte democratische macht moet het overnemen. Wat zal er echt veranderen als de CHP de AKP vervangt? Maar verandering is nodig in Turkije. En dit kan alleen gebeuren door echte democratisering. Om dit te voorkomen, valt de AKP-MHP-regering met alle macht aan en werkt ze samen met internationale machten. Ook de CHP doet aan dit alles mee, net als buitenlandse mogendheden.”
“Dus wat is er nu nodig? We moeten deze realiteit erkennen en strijdlustiger worden. De krachten die echt zeggen dat ze democraten zijn, moeten zich verenigen, ze moeten vechten om het fascisme omver te werpen. Ze moeten de overwinning van de guerrilla’s die het AKP-MHP-fascisme in Zap, Avaşîn, Metîna en heel Koerdistan hebben verslagen, naar de arena’s van politieke strijd, sociale strijd, ideologische strijd, kunst en literatuur brengen. Hiervoor is het noodzakelijk om op een meer georganiseerde en veelzijdige manier te vechten. De komende verkiezingen moeten zeker als zo’n strijd worden opgevat. Het is absoluut noodzakelijk om de politieke en militaire ontwikkelingen te verenigen. Er staat absoluut geen verkiezing los van deze ontwikkelingen. Daarom moeten we nu de strijd vergroten en ons meer verenigen. De verdeeldheid moet worden overwonnen. Kleine dingen mogen geen probleem zijn. Er moeten meer allianties, relaties en eenheid ontstaan in de vrouwenbeweging, de jeugdbeweging en de democratische politiek. Het verzet van de guerrillastrijders en in de gevangenissen moet nog meer gesteund worden. We moeten meer strijden tegen deze fascistische aanvallen. Het fascisme zal altijd aanvallen. Als er geen druk is, moeten we aan onszelf twijfelen. Als een fascistische dictatuur ons niet aanvalt, moeten we ons zorgen maken over wat we doen. Deze aanvallen zijn het bewijs dat je een strijd voert.”