Duran Kalkan, lid van de Abdullah Öcalan Academie voor Sociale Wetenschappen, deelde met Medya Haber TV een uitgebreide beoordeling van het proces van Vrede en Democratische Samenleving, de besluiten van het 12e Congres van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), het afgekondigde staakt-het-vuren en de voortdurende aanvallen van de Turkse staat op de Medya Defense Zones. Hij ging ook in op de bredere conflicten in het Midden-Oosten, waaronder de recente oorlog tussen Israël en Iran, en op de democratische en sociale politiek in de regio.
Duran Kalkan benadrukte dat het belangrijk is om druk uit te oefenen op de regerende regering van de Rechtvaardigheids- en Ontwikkelingspartij (AKP) om stappen te zetten in de richting van democratisering. Hij benadrukte dat iedereen de mogelijkheid moet hebben om voorzitter Öcalan te ontmoeten, dat het wereldwijde vrijheidsinitiatief multidimensionaal moet worden gemaakt en dat er op elk niveau juridische inspanningen moeten worden geleverd.
Kalkan wees erop dat het mondiale systeem van de kapitalistische moderniteit alle politieke structuren wil ontmantelen die na 1917 in het Midden-Oosten zijn ontstaan en die gebaseerd zijn op de Sovjet-Unie, waarbij Israël als aanvalsmacht wordt gebruikt. Hij benadrukte dat de huidige politieke architectuur in Turkije geen uitzondering vormt op deze agenda en verklaarde: “Ze zullen de huidige houding van Turkije ook niet accepteren. Het land zal nog meer onder druk worden gezet en worden uitgebuit. Deze bedreigingen kunnen alleen worden weggenomen als Turkije verandert in een democratisch systeem. De kern hiervan is Koerdische vrijheid, samen met vrijheid voor alevieten, voor vrouwen… Turkije moet echt een land van vrijheden worden. Alleen dan zal het overleven, aan kracht winnen en vooruitstrevende ontwikkelingen in het Midden-Oosten leiden. Het zal elk excuus voor buitenlandse interventie wegnemen. Er is geen andere weg. Als Turkije niet voor deze weg kiest, zal het zich ofwel overgeven aan de Israëlische hegemonie of gedwongen worden ertegen te vechten. Er is geen derde optie.”
Duran Kalkan zei dat de mensen van Oost Koerdistan (Rojhilat) de meest gevoelige en bewuste reactie hebben laten zien op de voortdurende Israël-Iran oorlog. Hij riep de Koerdische bewegingen op om met kracht uit dit klimaat van conflict te komen en drong er bij hen op aan om “nationale eenheid op te bouwen rond het congres.” Hij richtte zich tot de mensen van Oost Koerdistan en zei: “De samenleving moet prioriteit geven aan het waarborgen van haar eigen veiligheid in het aangezicht van een conflict. Ze moet de solidariteit en het gemeenschapsleven versterken, maar tegelijkertijd zoveel mogelijk vermijden om verstrikt te raken in dergelijke conflicten. Mensen moeten voorzichtig zijn en nooit afdwalen van het pad van nationale democratische ontwikkeling. Ze moeten onderling eenheid opbouwen, hun organisatiestructuren versterken en hun relaties en allianties baseren op het creëren van een gedeeld democratisch bestuur met alle Iraanse volkeren.”
Kalkan vervolgde zijn opmerkingen als volgt: “Ten eerste groet ik voorzitter Öcalan met groot respect. Ik wil nogmaals mijn erkentelijkheid betuigen voor de leidende rol van het verzet in Imrali. We zagen in de media dat er een familiebezoek was tijdens de recente Eid-vakantie. Voor het eerst in 27 jaar was hij in staat om kinderen te ontmoeten.
Voorzitter Öcalan heeft woord gehouden. Hij deed precies wat hij zei dat hij zou doen. Hij deed een oproep, hij leidde de partij en de partij hield haar congres. Er werd besloten dat de PKK zou worden ontbonden en dat er een einde zou komen aan de strategie van de gewapende strijd. Deze beslissingen zijn openbaar; de documenten zijn openlijk gedeeld met het publiek. De PKK heeft de oproep van voorzitter Öcalan opgevolgd en uitgevoerd. Hij voldeed aan zijn belofte. Maar is er iets veranderd in Imrali?
Voor 23 oktober 2024 waren er geen bijeenkomsten toegestaan. Er werden geen wetten, rechten of wettelijke normen nageleefd. Er was geen functionerend rechtssysteem, geen rechtsstaat.
Het was een volledig willekeurig politiek bestuur, een gijzelaarspolitiek. Is dit sindsdien veranderd? Ja, er hebben enkele ontmoetingen plaatsgevonden. De boodschappen van voorzitter Öcalan zijn via deze bijeenkomsten aan de buitenwereld overgebracht. Er is ook een vorm van dialoog ontstaan.
Er bestaat geen onderhandelingsproces
Voor zover wij begrijpen, is de situatie in Imrali niet verder gekomen dan een dialoog. Er zijn discussies, een vorm van dialoog, maar geen verdere ontwikkelingen. De verandering in Imrali is beperkt tot deze bijeenkomsten. Wat er tot nu toe is gebeurd, is in juridische termen vergelijkbaar met praktijken in andere gevangenissen, en in dit geval is er nog minder geïmplementeerd. Geen van deze kan worden beschouwd als volledig uitgevoerd.
Daarom moet worden benadrukt dat er geen vooruitgang is geboekt in de richting van de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan. De bijeenkomsten van de delegatie van de Volkspartij voor Gelijkheid en Democratie (DEM-partij) zijn binnen de grenzen van de dialoog gebleven. Verder is er absoluut geen sprake van een onderhandelingsproces. Met andere woorden, er is geen initiatief of vooruitgang met betrekking tot de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan.
Van het Parlement werd verwacht dat het zijn verantwoordelijkheid zou nemen en de nodige wetgeving zou aannemen. Het is echter duidelijk geworden dat de huidige regering, namelijk de alliantie tussen de AKP en de Nationalistische Bewegingspartij (MHP), in staat is om elke wet aan te nemen die zij wil. Toch is er in deze kwestie niet eens het kleinste initiatief genomen. Er zijn een paar bijeenkomsten geweest met leiders van de DEM-partij; zij hebben alleen hoop en wensen geuit. Er wordt wel gesproken over steun, maar geen enkele partij heeft zich in het parlement verenigd om concrete stappen te ondernemen om de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan veilig te stellen of om het recht op hoop vast te leggen.
Er gaan nog steeds stemmen op dat het parlement deze verantwoordelijkheid op zich neemt. Maar zelfs als dat zou gebeuren, wat zou er dan gebeuren? We herinneren ons de periode 2013-2014. Er zijn toen commissies gevormd en we weten ook hoe die commissies zijn leeggehaald. Het is nu duidelijk dat ze van plan zijn om nog zo’n commissie op te richten. Maar dit zal geen orgaan zijn dat het proces voortzet, een oplossing voor de kwestie mogelijk maakt of een juridische procedure in gang zet om het parlement te activeren. Het zal slechts een adviescommissie zijn die rapporteert aan de president, voorheen de premier, Recep Tayyip Erdoğan.
Er moet druk worden uitgeoefend op de huidige regering
Er is geen serieuze houding in de aanpak van de AKP die aansluit bij de eisen van de situatie. Dit toont aan dat de huidige regering, de AKP-regering, door middel van een strijd moet worden gedwongen om stappen te zetten in de richting van democratisering. Er zijn zelfs oproepen geweest van Devlet Bahçeli over deze kwestie. Zoals ik al eerder heb gezegd, zijn er veel mooie woorden, maar niets daarbuiten. Er zijn woorden, maar geen daden. Dat blijft onveranderd. Het effect van Bahçeli’s uitspraken neemt ook gestaag af omdat er geen serieuze aandacht aan wordt besteed. Daarom is het cruciaal om te benadrukken dat we druk moeten uitoefenen op de huidige regering. We moeten initiatieven en acties ontwikkelen om deze druk uit te oefenen.
Dit proces is niet alleen een zaak tussen de regering en voorzitter Öcalan of het PKK-bestuur. Het gaat de hele samenleving aan. Wat wordt geprobeerd, heeft rechtstreeks invloed op de hele samenleving. De oproep van voorzitter Öcalan is tot iedereen gericht. De beslissingen van de PKK zijn relevant voor en raken iedereen. Daarom moet iedereen verantwoordelijkheid nemen voor dit proces en hun respectievelijke rollen en verantwoordelijkheden. De weg om dit te doen ligt in het voeren van een effectievere strijd. Deze strijd moet worden volgehouden en voortgezet op een manier die druk uitoefent op de huidige regering, met name de AKP. Zijn er al dergelijke inspanningen? Ja, die zijn er.
Iedereen moet een ontmoeting met voorzitter Öcalan eisen
Er is bijvoorbeeld een belangrijke campagne gestart die in het buitenland is ontstaan. Mensen eisten het recht op om voorzitter Öcalan te ontmoeten. Dit is een waardevolle campagne. Iedereen zou het moeten steunen. In Turkije, in Koerdistan en in het buitenland zou iedereen zijn eis moeten uitspreken om voorzitter Öcalan te ontmoeten tijdens dit proces. Deze eis moet publiekelijk worden uitgesproken in de pers. Maar daar mag het niet bij blijven; mensen moeten ook formele verzoeken indienen. Iedereen moet dit doen: kinderen, ouderen, vrouwen, mannen, mensen met officiële functies en mensen zonder. Iedereen moet deze eis stellen. Dit is een essentiële vorm van strijd.
Het multidimensionale karakter van het mondiale vrijheidsinitiatief is cruciaal
Tegelijkertijd is het wereldwijde vrijheidsinitiatief om de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan te garanderen nog steeds gaande. Dit initiatief moet worden ontwikkeld en versterkt. Het is alsof het is afgelopen, alleen omdat er een of twee bijeenkomsten zijn geweest of omdat voorzitter Öcalan een oproep heeft gedaan. Deze strijd wordt niet serieus genomen. Het is echter essentieel om dit initiatief te verdiepen, uit te breiden en multidimensionaal te maken. Dit is niet alleen belangrijk, het is absoluut noodzakelijk.
Juridische strijd moet op elk niveau worden gevoerd
Daarnaast moet de juridische strijd echt worden voortgezet. Het gaat er niet om dat de AKP een recht verleent als gunst. Volgens de bestaande wetten had voorzitter Öcalan vrijgelaten moeten worden in het 25e jaar van zijn gevangenschap. Hij zou vrij moeten zijn. De wetten van de Europese Unie zijn hier duidelijk over. Deze wetten zijn ook bindend voor het rechtssysteem van Turkije. Het is nu 27 jaar geleden, meer dan genoeg. Ze rekken het op tot 30 jaar en weigeren hem vrij te laten. Dit houdt rechtstreeks verband met de situatie van voorzitter Öcalan. Daarom moeten er op elk niveau juridische inspanningen worden geleverd. Ze mogen onder geen beding worden verzwakt of verwaarloosd.
Iedereen moet de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan eisen
Er is nog één ding dat ik wil zeggen. Het lijkt wel of de doos van Pandora is geopend in deze zaak. Nu staat iedereen op en zegt: “Ik wil dit ook, en ik wil dat.” Er is een onderdrukte sociale realiteit, waarvan de rechten zijn weggenomen. En de eisen van iedereen zijn legitiem en gerechtvaardigd. Ik ben het ermee eens, ik ontken niemands rechten.
Maar als iedereen alles tegelijk eist, dreigt dat dan niet de kern van de zaak te belasten? De realisatie van al die eisen hangt af van de democratisering van Turkije. De democratisering van Turkije hangt af van de vrijheid van het Koerdische volk. En de vrijheid van de Koerden hangt af van de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan.
Dus laat alle eisen maar komen. Laat mensen oproepen tot democratische rechten en gerechtigheid. Maar deze eisen moeten worden gekoppeld aan de roep om de vrijheid van voorzitter Öcalan. Ze mogen niet van elkaar worden gescheiden. De as mag niet verloren gaan. Wie democratie eist, moet eerst de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan eisen.
Want de realisatie van de andere eisen hangt daarvan af. Er zijn mensen die proberen andere doelen na te streven zonder dit ene doel veilig te stellen, maar dat is een vergissing. Zulke fouten moeten strikt worden vermeden. Daarom doen wij nogmaals een beroep op ons volk, onze vrienden, alle patriottische en democratische kringen en al diegenen die vrede willen, die geloven in Koerdische vrijheid, die Turkije gedemocratiseerd willen zien en die streven naar een vrij en democratisch leven in het Midden-Oosten en de wereld: de strijd voor de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan moet in dit proces worden verdiept en versterkt. Dat is onze oproep.