- Zuid-Koerdistan
Een interview met Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de KCK (Unie der Koerdische Gemeenschappen), op Medya Haber TV over belangrijk nieuws met betrekking tot het isolement van Abdullah Öcalan, het 25e jaar van zijn gevangenschap, de aanhoudende opstand in Oost-Koerdistan en Iran, het belang van de oorlog in de Zuid-Koerdische Medya-verdedigingszones en de waarschijnlijke ontwikkelingen na de recente guerrilla-aanval in de stad Mersin.
Laten we het eerst hebben over het isolement van Abdullah Öcalan. De laatste weken zijn er serieuze ontwikkelingen geweest, vooral in de internationale arena. Hoe moeten we de steeds toenemende strijd tegen isolement evalueren?
Ik wil het historische Imrali-verzet en leider Apo [Abdullah Öcalan] met respect groeten. Onlangs zijn er bepaalde ontwikkelingen in de strijd geweest, maar het Imrali-systeem van isolatie en marteling zelf is niet veranderd. De martelingen en onderdrukking gaan door. Daar hebben geen rechtsbeginselen enige geldigheid. Degenen die dit systeem hebben gemaakt, houden zich niet eens aan hun eigen wetten. Hoewel ze dat beloofden, hebben de praktijken in Imrali duidelijk aangetoond hoe trouw, betrouwbaar en geloofwaardig de huidige AKP-administratie is. Het is echter duidelijk geworden dat niet alleen de Turkse staat en de fascistische regering van de AKP-MHP zich niet aan de wet in Imrali houden, maar ook de Europese regeringen die iedereen de les proberen te lezen over democratie en recht. Het Comité van Ministers van de Raad van Europa zou eind september een verklaring afleggen over de uitvoering van de uitspraak van het EHRM over leider Apo. Turkije zou naar verluidt om zijn mening over deze kwestie zijn gevraagd, maar het heeft gewoon niet gereageerd. Het EHRM bracht de kwestie van het ‘recht op hoop’ ter sprake. Ze wilden de mening van Turkije over wat de Turkse regering zou doen om de situatie op Imrali te veranderen. Het Comité van Ministers van de Raad van Europa had Turkije gevraagd de situatie daar te veranderen. Maar Turkije toonde geen interesse in de zaak en reageerde niet eens correct. De advocaten zeiden dat er een verklaring zou worden afgelegd, dat de Turkse regering daartoe gedwongen was en dat er dus hoop werd gewekt dat het Comité van Ministers in september een verklaring zou afleggen. Daarom ontwikkelde de samenleving bepaalde verwachtingen. Maar nu is september voorbij en is er nog steeds geen verklaring. De afgelopen 8 jaar hebben ze hun beslissingen niet in de praktijk gebracht en nu is er weer geen verklaring.
Wat laat dit zien? Het onthult eigenlijk de realiteit van het İmralı-systeem. Met andere woorden, het laat zien dat er niet zoiets als recht bestaat, dat het recht volledig onder controle is van de politiek en politieke belangen dient. Zo passen de AKP-MHP-administratie en de Europese administraties het recht toe. Als de EVRM-beslissing een juridische beslissing is, is het niet alleen de Turkse staat die zich daaraan niet houdt, maar ook het Comité van Ministers van de Raad van Europa. Dus in principe voldoet niemand eraan. Het is duidelijk dat er geen wet, geen juridische procedure is in İmrali. Dit is eerder een politiek gijzelingssysteem. Dit gijzelingssysteem blijft bestaan en de verschillende actoren doen alles voor hun politieke belangen. De wet is een dekmantel voor een systeem van politieke gijzelingen. Dit is heel duidelijk. We weten echt niet wat het EHRM hierover zal zeggen. Er zijn al deze gerenommeerde keurmeesters. Ze zijn niet met slechts één of twee. Ze stellen zich op, alsof een bataljon marcheert, maken hun vonnis bekend, beweren dat ze recht doen, en iedereen denkt, hoopt en verwacht dit, maar dan is er niets.
Wat vindt deze juridische instelling van degenen die haar beslissingen niet uitvoeren? Zal het een beslissing nemen, of is het alleen voor de show? Zijn haar beslissingen absoluut niet van toepassing? Is het een spel, een procedure, in feite een methode van politiek, een manier om zaken te doen in overeenstemming met hun eigen belangen? Er zijn 8 tot 9 jaar verstreken, maar nog steeds houdt het EHRM geen toezicht op de niet-uitvoering van zijn eigen vonnis. Als het niet de macht heeft om zijn beslissingen af te dwingen, waarom neemt het dan beslissingen en misleidt het zo het publiek? Waarom zorgt het ervoor dat anderen er iets van verwachten?
Hieruit blijkt dat het Comité van Ministers van de Raad van Europa alles aanpast aan de politiek. In feite is de relatie met het EVRM een relatie van het onderwerpen van het recht aan de controle van de politiek. Dit is een serieus probleem voor iedereen. Omdat de wet niet alleen nodig is voor leider Apo en de Koerden, is het voor iedereen noodzakelijk. Degenen die beweren dat ze vandaag recht doen, maar het niet uitvoeren, zullen op een dag zelf de wet nodig hebben. Hier wordt duidelijk een spel gespeeld. Advocaten hebben de laatste tijd ook veel uitspraken gedaan en hoop en verwachtingen gewekt. Nu moeten ze deze situatie aanpakken. Er moet een manier zijn, een methode om hiertegen te strijden. Waarom neemt het EHRM zo’n besluit? Zo ja, hoe zal haar besluit dan worden uitgevoerd? Deze beslissingen moeten worden uitgevoerd zodat ze waarde hebben. Zo nee, wat is dan de waarde van die beslissing? Het betekent alleen maar wachten en bedrog. Dit is precies wat er gebeurt. Dit alles vormt een zeer ernstige situatie.
Er moet worden gestreden, en er wordt gestreden: meer dan 2000 advocaten hebben zich aangemeld om Imrali te bezoeken. Sommigen wachten al 6 maanden, anderen 3 maanden. Advocaten, intellectuelen, kunstenaars, wetenschappers, schrijvers van over de hele wereld melden zich aan om naar İmrali te gaan. Ze willen leider Apo ontmoeten. Ze willen met hem praten en profiteren van zijn gedachten. En ze willen ook hun eigen gedachten aan hem overbrengen, maar er komt gewoon geen reactie van de autoriteiten. De fascistische regering van de AKP-MHP heeft alles stilgelegd en houdt zich niet eens aan de eisen van haar eigen wet. Overal worden verschillende soorten wetten toegepast. Specifieke wetten worden afzonderlijk toegepast op die en die gevangenis en die en die persoon. Er is dus geen wet, er worden politiek en militaire methoden gebruikt. Dit is eigenlijk een systeem van misleiding. Recht, gerechtigheid, democratie, het zijn allemaal loze woorden in dit geval. Deze krachten luisteren niet naar gerechtigheid en de wet. Zij zijn de krachten van de staatspolitiek. Onder de naam politiek is zo’n situatie ontstaan. De instelling van de politiek, die een domein zou moeten zijn voor de uitvoering van de vitale zaken van de samenleving, is hierin veranderd door het machts- en staatssysteem. Dit heeft absoluut niets met de samenleving te maken. Het is veranderd in een instelling voor de vernietiging van de samenleving, niet alleen voor de vernietiging van de natuur. Toch is het nodig om meer juridische strijd te voeren voor het EHRM en het Comité van Ministers, en om op alle mogelijke manieren in te grijpen.
Aan de andere kant moeten we de inspanningen van advocaten opvoeren om naar Imrali te gaan. We moeten assertiever zijn. Niet alleen advocaten, maar ook andere groepen, parlementsleden, artiesten, schrijvers, iedereen in Koerdistan en Turkije kan eisen om naar İmrali te gaan. Het is noodzakelijk om druk uit te oefenen om dit systeem van marteling, isolatie en genocide in İmrali te doorbreken. Dit gaat niet alleen over de fysieke vrijheid van leider Apo en over het verkrijgen van hun rechten door de Koerden, maar ook over de democratisering van Turkije, het Midden-Oosten en de democratisering en vrijheid van de mensheid. Dit gaat iedereen aan. Er is niets in de wereld dat het İmrali-systeem niet beïnvloedt. Dit moet goed begrepen worden. De strijd tegen het İmrali-systeem van isolatie en marteling is de strijd van iedereen, het is in ieders belang. Het is een strijd voor vrijheid van onderdrukking en uitbuiting. Het is noodzakelijk om de strijd verder te verspreiden, om meer groepen van de samenleving erbij te betrekken. We moeten de acties op zowel politiek als juridisch vlak intensiveren. We moeten acties promoten zoals de campagne ‘Dem Dema Azadiyê’ [‘De tijd voor vrijheid is nu’]. Het 25e jaar van de Internationale Samenzwering [op 9 oktober 1998 toen Abdullah Öcalan Syrië moest verlaten] nadert. Deze samenzwering gaat zijn 25e jaar in. Daarom is het noodzakelijk overal te demonstreren tegen het martel- en isolatiesysteem van İmrali en op te roepen tot de fysieke vrijheid van leider Apo. Inderdaad, alleen zo’n strijd kan deze mentaliteit wegnemen en het systeem van onderdrukking veranderen. Met zijn houding, zijn strijd en de waarden die hij heeft gecreëerd, heeft Leader Apo hiervoor een geweldige basis gecreëerd. Hij heeft iedereen aangesproken en de waarheid getoond. We moeten dit probleem over de hele wereld verspreiden. We moeten dit meenemen naar vrouwen, jongeren, arbeiders en arbeiders, de mensheid over de hele wereld. Naarmate mensen bewuster worden, beginnen ze te worstelen en steunen ze Leader Apo. Deze strijd breidt zich uit naar de hele mensheid. Ik wil iedereen die deze strijd voert groeten en succes wensen.
We anderen het 25e jaar van de Internationale Samenzwering van 9 oktober. Hoe zou u de huidige situatie van de samenzwering en de strijd ertegen omschrijven?
Gelanceerd op 9 oktober 1998, is de Internationale Samenzwering, die begon met de extractie van leider Apo uit Syrië, nu zijn 24e jaar aan het afronden. Het is een aanval die al een kwart eeuw aan de gang is. Het is erg belangrijk om te begrijpen en te evalueren wat er in deze kwart eeuw is gebeurd. Dit is geen gemakkelijke tijd geweest. De dingen zijn niet vanzelf gegaan, maar er is een zeer intense strijd geweest. Allereerst wil ik benadrukken dat de samenzwering een aanval was gericht op de vernietiging van leider Apo. Het doel was om het Koerdische bestaan en de vrijheid te vernietigen in de persoon van leider Apo. Het was een aanval op de vrije Koerden, tegen de democratische oplossing van de Koerdische kwestie. İmrali is sindsdien veranderd in een systeem van isolatie, marteling en genocide. Er zijn die krachten die hiervoor verantwoordelijk zijn, degenen die destijds de beslissingen hebben genomen, degenen die de samenzwering hebben geleid en gepland. Er zijn er die hebben deelgenomen aan deze aanval. Er is een breed scala aan medeplichtigen. Een hele kring van criminelen. Deze mensen hadden niet zo moeten handelen. Ik zou ze willen uitnodigen om hun eigen werkelijke situatie in vraag te stellen en zichzelf te redden van deze schuldsituatie.
In de afgelopen 24 jaar heeft een groot en opofferend verzet tegen de Internationale Samenzwering plaatsgevonden onder de slogan ‘Je kunt onze zon niet verduisteren’ en duizenden en tienduizenden martelaren zijn gegeven door de Koerden in alle vier delen van Koerdistan en alle over de wereld. Al 24 jaar is er een historische strijd tegen de samenzwering. Het succes van de samenzwering is daarmee voorkomen. Ik wil met respect, liefde en dankbaarheid de heldhaftige martelaren van het verzet tegen de samenzwering herdenken in de persoon van Halit Oral en Aynur Artan, die deze strijd begonnen. Ze maakten van oktober het begin van het verzet tegen de samenzwering. Ze maakten van oktober de maand van de martelaren. In combinatie met de dag van het martelaarschap van kameraad Bêrîtan op 25 oktober, hebben de vrouwen deze maand uitgeroepen tot martelaren. Daarom moet iedereen oktober op deze basis benaderen.
Allereerst zou het nuttig zijn om te herhalen wat deze samenzwering inhoudt. Het doel van deze aanval is de vernietiging van leider Apo. Er vindt hier een agressie plaats, een aanval van vernietiging. Wie deed dit? Dit kwam niet uit de lucht vallen. Degenen die het hebben gedaan, zijn duidelijk. Dat heeft de president van de Verenigde Staten besloten. Clinton ondertekende het, zijn assistenten zeiden dat ze het hadden voorbereid en dat de president het had ondertekend. Dit alles is gedocumenteerd. Biden is ook lid van de Democratische Partij. Tegenwoordig wordt de Amerikaanse regering geleid door de Democratische Partij. Groot-Brittannië en Israël namen ook deel aan deze samenzwering. En we weten heel goed hoeveel druk ze op Rusland hebben uitgeoefend toen leider Apo daarheen ging.
Leider Apo ging naar Europa om de landen daar aan te sporen het Koerdische probleem democratisch op te lossen en hij presenteerde een 8-puntenplan. Dit was een situatie die echt alles had kunnen veranderen. Maar wat deed Europa? Ze wezen hem de weg naar İmrali en deporteerden hem. Ze verklaarden hem persona non grata, vooral Duitsland en Frankrijk. Ze lieten hem niet eens in die landen blijven, maar reden hem helemaal naar Kenia. Daarna gaven ze hem in 1999 aan Turkije om Turkije van hen afhankelijk te maken en het land volledig uit te buiten. Destijds zei Ecevit: “We begrijpen niet waarom de VS hem [Abdullah Öcalan] aan ons heeft gegeven.” Daarom zijn er krachten die de internationale samenzwering hebben besloten en uitgevoerd, uitgevoerd op 15 februari [op 15 februari 1999 werd Abdullah Öcalan gevangengenomen in de stad Nairobi], en hebben ze het İmrali-systeem gecreëerd. Al deze krachten zijn hiervoor verantwoordelijk.
Waarom deden ze dat? Waarom vielen ze leider Apo aan? Hij wilde een democratische oplossing voor de Koerdische kwestie. Hij zei dat de Koerden het slachtoffer zijn van genocide en dat ze het verdienen om humaan te leven in een democratische omgeving. Welke schade heeft dit iemand toegebracht en waarom hebben zij gezamenlijk stelling genomen tegen deze eis? Zo hebben ze een grote misdaad begaan. Ik zou al deze krachten willen oproepen, vooral de VS, om het onrecht dat ze de Koerden hebben aangedaan in de nasleep van de Internationale Samenzwering opnieuw te evalueren, een gewetensvolle evaluatie te maken, een democratische en juridische beoordeling te maken en zichzelf van hun schuld. Als ze dit niet doen, zelfs als ze de Democratische Partij worden genoemd, zelfs als ze zich voordoen als democraten, zullen ze niemand overtuigen. Ze hebben het Koerdische volk veel kwaad gedaan en ze moeten dit veranderen. Ze zouden op zijn minst een einde moeten maken aan dit onrecht.
De internationale samenzwering gaat nog steeds door. Het martel- en isolatiesysteem van İmrali laat zien dat de samenzwering voortduurt. Er is al 19 maanden geen nieuws meer uit İmrali. Als ergens ter wereld iemands vinger bloedt, breekt de hel los. Ze slaan de handen ineen en praten over mensenrechten. Als het om Koerden gaat, kan alles. Ze spelen het spel ‘ik heb het niet gehoord, ik heb het niet gezien, ik weet het niet’. Wat voor wereld is dit? Dus wat zullen ze van de Koerden eisen? Wat hebben ze gegeven, zodat ze iets van de Koerden kunnen vragen? Zoveel wetteloosheid kan er niet zijn. Over welk wereldsysteem, gerechtigheid, recht kunnen ze het hebben?
De Internationale Samenzwering was gericht tegen de Koerdische kwestie. Het was tegen de Koerdische vrijheid. Dit is een aanval die het Koerdische genocidesysteem en de Koerdische mentaliteit wil voortzetten. Zij profiteren hiervan. Ze gaan in tegen wie dit wil veranderen. Ze hebben een wereldsysteem gecreëerd en de wereld is vandaag in oorlog. Er was een internationale samenzwering en de Golfoorlog, wat de tweede fase was van wat we de derde wereldoorlog noemen. De tweede periode begon met de samenzwering, ging toen verder met de Twin Towers in 2001 en in 2002/03 met de oorlog tussen Afghanistan en Irak. Waar zijn we nu? De oorlog in Oekraïne. De internationale krachten achter de samenzwering verhinderden de democratische oplossing van de Koerdische kwestie. Ze plaatsten leider Apo in een systeem van isolement en marteling, in een kist van Imrali. Dus wat voor wereld hebben ze gecreëerd? Ze bevechten elkaar in Oekraïne en bedreigen elkaar met kernwapens. Ze hebben de wereld en de mensheid naar het stadium van volledige vernietiging gebracht en iedereen verkeert in een staat van pijn. Er is sprake van militarisering, een wapenwedloop vergelijkbaar met het begin van de twintigste eeuw. Iedereen is in paniek over zijn eigen veiligheid. Degenen die kernwapens bezitten, bedreigen iedereen. Hoeveel mensen zijn er tot nu toe omgekomen in Oekraïne? Hoe en wie heeft al die tarwegebieden vernietigd? De mensheid is op het punt van uitsterven gebracht.
Ze vielen leider Apo aan en noemden dit een strijd tegen het terrorisme. Dus wat hebben degenen die hem aanvielen gedaan in een kwart eeuw? Wat hebben ze bereikt? Het Midden-Oosten, Irak en Koerdistan zijn nu bloedbaden. Maar daar stopten ze niet. Europa beeft over Oekraïne en zegt: ‘Ik heb geen veiligheid’. De landen daar ervaren angst en angst. Dit is de wereld die ze hebben gecreëerd. Kunnen ze echt zeggen dat ze een goede wereld hebben gecreëerd? De situatie is zeer ernstig. De internationale samenzwering moet niet lichtvaardig worden opgevat. Het moet niet worden beschouwd als alleen een kwestie van de Koerden. Turkije is ongetwijfeld de belangrijkste dimensie, maar wat dit systeem heeft gecreëerd in het Midden-Oosten en de wereld is ook duidelijk. Leider Apo heeft gezegd dat zij hiervan willen profiteren door een eindeloze Turks-Koerdische oorlog te creëren. Is dit niet wat ze hebben gecreëerd onder de naam van het ‘Submission Plan’ [goedgekeurd door de Turkse regering in oktober 2014]? Ze begonnen met ISIS, ze vielen Şengal [Sinjar], Maxmûr, Kobanê aan, daarna bundelden ze hun krachten met Turkije, ze vielen aan en profiteren hier nog steeds van. Ze hebben een van de zwaarste oorlogen ooit veroorzaakt. En ze willen de samenzwering met deze oorlog voortzetten. Ze hebben Erdoğan de leiding gegeven over de samenzwering. Ze gebruiken hem al 20 jaar. Ze willen dat hij de samenzwering uitvoert. Hij denkt dat hij een held is, meer een sultan dan Mustafa Kemal. Hij zegt dat het hem gaat lukken en dat hij dit doet in dienst van de Turken. Welke belangen? Welke dienst? Hij dient gewoon de internationale samenzweerders.
De samenzwering was een aanval van vernietiging. Maar het Koerdische volk, leider Apo en de Vrijheidsbeweging hebben deze vernietiging voorkomen. İmralı is een systeem dat is ontworpen om de gevangene te laten wegrotten, maar leider Apo en het Koerdische volk hebben dit verijdeld. Voor de oplossing van de Koerdische kwestie, voor de oplossing van alle problemen die door het machts- en staatssysteem zijn ontstaan, heeft leider Apo zowel theoretische ideeën als praktische politieke projecten gecreëerd. Zo heeft hij met zijn ideeën indruk op iedereen gemaakt. Ze inspireren iedereen, vooral vrouwen, om te strijden voor vrijheid.
De samenzwering van 9 oktober was een aanval die de onmiddellijke vernietiging van leider Apo voorzag. Op basis hiervan was het doel om de PKK binnen 6 maanden te vernietigen, om zo de Koerdische genocide met succes uit te voeren. Sindsdien is dit vernietigingsplan geëvolueerd tot een 24 jaar durende felle strijd. Dit heeft de samenzweerders ontmaskerd en zo hun werkelijke doelen onthuld. Tegenwoordig is het bewustzijn hiervan, de mate van organisatie en de vraag naar vrijheid in alle delen van Koerdistan aanzienlijk toegenomen. Dit heeft de kwestie van de oplossing van de Koerdische kwestie op de politieke agenda van de wereld gezet. Deze strijd is nu een echt alternatief geworden.
De internationale samenzweerders hebben een systeem opgezet, en het alternatief hiervoor is de strijd voor democratisch confederalisme, ontwikkeld door leider Apo. Het is de Democratische Natie die alle bestaande problemen zal oplossen. Tegen alle machten in die geen oplossing opleveren, heeft leider Apo een alternatief systeem gecreëerd waarin iedereen zich vrij kan organiseren in het kader van democratische autonomie en democratisch confederalisme. In het 25e jaar van de Internationale Samenzwering komen deze vragen nog meer aan bod. De oorlog in Oekraïne en alle andere kwesties zijn secundair. De essentie van de zaak is leider Apo’s oplossing van democratische moderniteit als alternatief voor het systeem van kapitalistische moderniteit, dat al deze problemen veroorzaakt en de mensheid tot uitsterven leidt. Het echte probleem is dus het creëren van een rechtvaardige, democratische wereld waar mensen gelijk kunnen leven. Door het martel- en isolatiesysteem van İmrali te vernietigen en de vrijheid van leider Apo te waarborgen, zal de democratische moderniteit overal worden bevorderd. Daarom wil ik iedereen die op deze basis worstelt succes wensen.
Al deze zaken zullen de komende tijd ongetwijfeld ook in Iran aan de orde komen. Sinds ze de straat op zijn gegaan en ‘Jin, Jiyan, Azadî’ (‘Vrouwen, Leven, Vrijheid’) scandeerden. Deze opstand gaat nog steeds door. Wat is de boodschap van de mensen daar, zowel aan het Iraanse regime als aan de revolutionair-democratische krachten?
Ik wil Jîna Emînî en alle martelaren van de strijd voor de vrijheid van vrouwen herdenken. De recente ontwikkelingen hebben een belangrijke realiteit aan het licht gebracht. Zo is de slogan ‘Jin, Jiyan, Azadi’ werkelijkheid geworden. Dit heeft laten zien wat er nodig is in Iran en dus in de wereld. De leiding van onze beweging heeft onlangs een verklaring over deze kwestie gepubliceerd. De libertaire strijdkrachten van Oost-Koerdistan [West-Iran] leveren momenteel intensieve inspanningen. Dit is erg belangrijk. Er zijn een paar punten die we hier kunnen evalueren: Ten eerste, onder het mom van kritiek op het huidige regime, hebben sommige mensen onlangs de Revolutie van 11 februari 1979 gedenigreerd en bijna het voormalige Shah-regime geprezen. Dit is fout. Ik heb zelf die revolutie meegemaakt en ik weet heel goed hoe de sjah van Iran was. Daarom is dit niet de juiste manier om dit probleem aan te pakken. De Februarirevolutie was een belangrijke strijd van de moderniteit, een tijd waarin een serieuze poging werd ondernomen om een alternatieve moderniteit te vestigen. Maar deze poging werd afgeleid van de eigenlijke doelen en werd later omgevormd tot een islamitisch bestuur dat tot op de dag van vandaag bestaat. Sindsdien hebben de verschillende heersers van Iran het land tot een deel van de kapitalistische moderniteit gemaakt. Toen het mogelijk was om een systeem van democratische moderniteit op te bouwen in Iran, deden ze precies het tegenovergestelde.
De revolutie van ’79 was anders. Het was een revolutie die werd uitgevoerd door een enorm bondgenootschap waaraan de hele samenleving deelnam op basis van democratische eenheid. De voorhoede van die revolutie waren weer vrouwen. Alle libertaire, democratische, gemeenschappelijke socialistische krachten waren erbij betrokken. Iran heeft zo’n sociale traditie. Daarom zijn al degenen die het eerder beschreven standpunt innemen oriëntalisten. Ze beschouwen Iran als achterlijk en bekijken het land vanuit een Europees perspectief.
Nu begint het fundament van het regime te wankelen. Zoiets had niemand verwacht. Iedereen had gedacht dat er bloedbaden, onderdrukking en vervolging zouden komen, maar dat niemand terug zou vechten. Maar het is verkeerd om de Iraanse samenleving als zo zwak en achterlijk te beschouwen. Dit is een hegemonische en imperialistische visie. Integendeel, recente gebeurtenissen hebben eens te meer aangetoond dat de hoop in het oosten en bij vrouwen ligt. Dit is echt belangrijk. Het is eens te meer duidelijk geworden dat er nog dingen zijn waarop de mensheid kan hopen. Vrouwenverzet heeft zich over de hele wereld verspreid. Iedereen is hierdoor getroffen. En iedereen probeert nog steeds te begrijpen wat er aan de hand is.
De recente gebeurtenissen vormen een revolutie. We kunnen duidelijk zeggen dat er een vrouwenrevolutie van vrijheid plaatsvindt in Iran, een door vrouwen geleide vrijheidsrevolutie. Deze revolutie heeft duidelijk banden met de revolutie van ’79 die de sjah ten val bracht. Iran is een land in het Midden-Oosten dat veel revoluties en sociale bewegingen heeft meegemaakt. Dit is precies wat er 43 jaar geleden gebeurde. Maar uiteindelijk namen bepaalde krachten de macht over en noemden hun nieuwe systeem een islamitische staat. De machthebbers in Iran doen alsof ze tegen Europa zijn, maar ze zijn nauw verweven met het Europese systeem. Ze creëerden een systeem dat de samenleving in haar huidige situatie bracht. Dit alles heeft niets te maken met de werkelijke doelen van de revolutie van ’79. We moeten niet naar de huidige situatie kijken en dan de revolutie van ’79 denigreren of het sjah-regime prijzen. In de 20e eeuw was een van de belangrijkste ontwikkelingen in het Midden-Oosten in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog de val van de sjah in Iran. De val van het sjah-regime was de meest fundamentele ontwikkeling die het hele Midden-Oosten diep trof. Dit regime was een agent van buitenlandse mogendheden geweest. In feite was het het centrum van de reactionaire krachten in het Midden-Oosten. De inlichtingenorganisatie die het oprichtte, Savak, is nog steeds legendarisch. Ze vergoten overal bloed, net als de MIT [Turkse inlichtingendienst] en MOSSAD. Het regime van de sjah was een van de strengste repressieregimes in de regio. Door de val van dit regime kon iedereen weer ademen. Maar dit succes hield niet stand en werd uiteindelijk afgeleid van de eigenlijke doelen. Een nieuwe staat en een nieuw machtssysteem werden opgericht en omgevormd tot een onderdeel van de kapitalistische moderniteit, een staatssysteem. Hier ligt het eigenlijke probleem. Vrouwen waren zeer invloedrijk in de revolutie van ’79. Destijds was het regime bang om vrouwen te arresteren, laat staan om ze dood te martelen. De regimetroepen konden niet eens hun hand opsteken tegen vrouwen. Dit is hoe we het verleden moeten evalueren.
Aan de andere kant schrijft het Iraanse regime tegenwoordig alles toe aan buitenlandse mogendheden en noemt iedereen Amerikaanse agenten. Buitenlandse mogendheden voeren mogelijk hun eigen plannen in Iran uit. Er zijn veel krachten bij betrokken en strijden tegen elkaar. Maar het is niet juist om alles aan buitenlandse mogendheden toe te schrijven en te proberen de geringste vraag naar vrijheid te verpletteren door het toe te schrijven aan buitenlandse mogendheden of het een zonde te noemen. Het Iraanse regime handelt niet op de juiste manier. Het heeft onlangs geprobeerd zijn eigen standpunt een beetje te corrigeren. Maar wat moet het eigenlijk doen? Het had met het verzet moeten praten. Het had moeten luisteren naar wat deze samenleving eist. In plaats van naar oplossingen te zoeken, heeft het Iraanse regime zijn toevlucht genomen tot bloedbaden. Dit hadden ze niet moeten doen. Het regime komt nergens met dit soort methoden. De vrouwen die vandaag demonstreren tegen de regime-troepen, marcheerden 43 jaar geleden met hen mee tegen de sjah. De arbeiders, arbeiders, Koerden van die tijd zijn nu de arbeiders, Koerden en vrouwen die boos zijn geworden op het regime. Hebben buitenlandse mogendheden dit allemaal gedaan? Nee, het Iraanse regime heeft zelf de weg vrijgemaakt voor de ontwikkelingen van vandaag. Er zou dus een verstandiger aanpak moeten komen. De eisen van de volkeren en vrouwen moeten serieus worden genomen. In feite is dit het soort aanpak dat we zouden verwachten van een overheid die verbonden is met de samenleving en vanuit de sociale bewegingen komt. Maar het huidige Iraanse regime toont zijn traditionele houding, de houding van de staat. Dit betekent dat het niet meer verbonden is met de samenleving. Daarom hebben we de aanpak van de staat veroordeeld. Sterker nog, we verwachtten dat de staat de juiste houding aan de dag zou leggen. Dit is de roep van de samenleving om vrijheid. Wij zijn geen voorstander van het oplossen van de problemen in Iran door middel van conflict, oorlog en geweld. De samenleving wil de problemen democratisch, politiek, door massale strijd oplossen. En dit is het juiste om te doen.
De eisen die in Saqiz zijn begonnen, geleid door vrouwen, zijn zeer legitieme en libertaire eisen. De Iraanse samenleving wil vrijheid en is op basis van deze eis nu een opstand begonnen. Dit vertegenwoordigt de huidige realiteit van Iran. Hun eisen en acties zijn legitiem. Ze moeten hun strijd voortzetten op voorwaarde dat ze geen geweld gebruiken. Ze moeten hun organisatie vergroten en hun acties voortzetten. De Iraanse staat zou ook de demonstranten moeten ontmoeten. Het moet veranderen en zichzelf vernieuwen op basis van deze eisen. Anders leiden de zaken tot een gevaarlijkere situatie.
Vrouwelijk leiderschap heeft een belangrijke rol gespeeld in deze protesten. De vrouwenbewegingen in de wereld hebben een bepaald niveau bereikt en in Koerdistan heeft dit door de vrouwenbevrijdingsrevolutie een strijdlustige en assertieve vorm aangenomen. Leider Apo ontwikkelde de mentaliteit en theorie hiervan. PJAK [Partîya Azadîya Jin a Kurdistan – Partij voor de Vrijheid van de Vrouw in Koerdistan] bouwde hiervoor het leiderschap en de organisatie op. Dit alles heeft een belangrijk aandeel in de ontwikkeling van vrouwenbevrijdingsbewegingen in het Midden-Oosten. En het is niet meer dan normaal dat ook de vrouwen van Oost-Koerdistan hierdoor zijn beïnvloed. De ideeën van leider Apo en de moed van de guerrillastrijders die strijden voor vrijheid hebben ook vrouwen georganiseerd en hun bewustzijn verhoogd. Ze willen vrij leven, ze willen gelijkwaardig en met een eigen identiteit deelnemen aan het sociale leven. Daarom moet de Iraanse staat de realiteit van vrouwen begrijpen. Maar in plaats daarvan proberen ze vrouwen de schuld te geven. De machthebbers zijn enigszins verbijsterd en tonen nu hun houding van overheersing en agressie. Vrouwen schreeuwen het echt uit. Over de hele wereld knippen vrouwen hun haar af en gooien het weg, zodat de machthebbers zich schamen. Vrouwen worden daartoe gedwongen. Niemand doet dit zonder reden. Deze houding van ‘ik kan doen wat ik wil, zijn zoals ik wil, anderen zijn aan mij onderworpen, ik kan domineren zoveel ik wil’ is niet de juiste manier. De huidige staat van de mensheid laat zien dat dit niet de manier kan zijn waarop dingen werken.
Vrouwen hebben van hun haar een vlag van vrijheid gemaakt. Ik zou ze allemaal willen groeten. Ze zullen de wereld echt veranderen. De 21e eeuw wordt inderdaad de eeuw van de vrouw. De revolutie in Iran kan inderdaad een door vrouwen geleide revolutie voor vrijheid worden. De revolutie heeft zich al verspreid in Koerdistan en dit zal ook gebeuren in andere delen van de wereld. Er kan onervarenheid zijn, maar door meer organisatie, opleiding, bewustzijn, machtsopbouw en de juiste strijd, kunnen ze zeker triomferen. De Iraanse realiteit heeft dit eens te meer aangetoond. Hierdoor is iedereen weer gaan nadenken over de huidige situatie. Maar de machthebbers doen dit misschien niet en willen hun macht misschien niet opgeven. Toch kunnen vrouwen dit veranderen door hun strijd. En ze moeten de strijd ontwikkelen op hun eigen manier en met hun eigen methoden, in hun eigen stijl, niet op de manier van anderen. Als ze worstelen met de stijl van de hegemonische krachten, zullen ze niet slagen. Vrouwen zullen hun eigen stijl ontwikkelen. De ontwikkelingen in Iran zijn spannend. Ze hebben al een impact gehad op het Midden-Oosten en de wereld. In het Midden-Oosten was de inactiviteit in Iran de oorzaak geweest van een zekere zwakte en waren er veel onnodige conflicten. Nu komt het weer op de rails in Iran. De huidige eisen laten eigenlijk heel duidelijk zien wat er moet veranderen en hoe. Dit heeft een grote bijdrage geleverd aan de situatie in het Midden-Oosten. Door haar eigen weg te bewandelen, zal de libertaire lijn van vrouwen Iran en het Midden-Oosten bevrijden, het Koerdische probleem oplossen en een nieuwe wereld van vrouwenbevrijding creëren. Dit kan gerealiseerd worden; het is geen droom.
De situatie in Iran heeft de boel door elkaar geschud en daarom zal niets ooit meer hetzelfde zijn. Het huidige regime moet niet proberen terug te gaan naar de oude manier. Er zullen veranderingen zijn, nieuwe ontwikkelingen. De deelname van Iran maakt de strijd in het Midden-Oosten sterker en vruchtbaarder. We hebben goede hoop dat dit gaat lukken.
Er is een oorlog in de Zuid-Koerdische gebieden van Zap, Avaşîn en Metîna in de Medya-verdedigingszones die heeft geleid tot dit bewustzijn en deze identiteit waar we het zojuist over hadden. Wat is de laatste stand van zaken met betrekking tot de oorlog?
We hebben de oorlog rond Zap, Avaşîn en Metîna eerder geëvalueerd. Het is niet nodig om onze evaluatie te herhalen. Er vindt een wilde aanval plaats. Met behulp van alle instrumenten van misdaad – chemische wapens en verboden tactische atoombommen – wordt geprobeerd een Koerdische genocide uit te voeren. Het doel is om de vrije Koerdische identiteit te vernietigen. En daartegenover staat het heroïsche verzet van Koerdische vrouwen en mannen. Deze weerstand is echt bovenmenselijk. Het moet altijd worden gegroet en de heroïsche martelaren moeten altijd worden herdacht. Meest recentelijk stierven vrienden de martelaarsdood op ‘Hel Heuvel’ [Cehannem Tepesi] met chemische wapens. Ik wil deze martelaren onder bevel van kameraad Zinar met respect en dankbaarheid herdenken. Ik wil ook namens hen alle andere martelaren van Zap, Avaşîn en Metîna herdenken. Ons centrale hoofdkwartier heeft onlangs aangekondigd dat de oorlog blijft escaleren. De bij deze oorlog betrokken partijen mobiliseren al hun krachten om resultaten te boeken. De PKK en het Koerdische volk verzetten zich op deze basis.
Dit is een zeer intense situatie en een zeer kritisch proces. We hebben in onze vorige evaluaties altijd gezegd dat politieke gebeurtenissen op verschillende plaatsen plaatsvinden, maar dat ze niet beslissend zijn. Wat beslissend is, is oorlog. En deze oorlog vindt voornamelijk plaats in Zap, Avaşîn en Metîna. Degenen in Koerdistan en Turkije die zeggen dat ze op een bewuste manier zullen leven en politiek zullen bedrijven, moeten deze realiteit erkennen. Zonder dit te doen, zullen hun woorden niet gepast zijn, zullen hun plannen niet kloppen en zal hun werk niet slagen. De oorlog in Zap, Avaşîn en Metîna is op zijn hoogtepunt. Daar worden elke dag misdaden gepleegd; misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden. Dit is gedocumenteerd en gepubliceerd, maar er is tot nu toe geen reactie gekomen omdat dit allemaal tegen Koerden is gericht. Iedereen is medeplichtig aan deze aanvallen. Er worden verboden wapens gebruikt. De Turkse pers bespreekt momenteel of Rusland tactische atoombommen enz. zal gebruiken. Welnu, Turkije zelf gebruikt deze wapens al jaren. Ze beschouwen het als hun recht om dit te doen.
We hebben de NAVO en de VS gevraagd en verteld dat het Koerdische volk uitleg wil over deze kwestie. Als Rusland deze wapens aan Turkije geeft, laat ze dan zeggen dat Turkije ze van Rusland krijgt. Maar Turkije is een NAVO-lid en deze wapens zijn NAVO-wapens. Ze moeten uitleggen of ze hiervan op de hoogte zijn en of ze het toestaan. Ze zijn medeplichtig aan de misdaden van de AKP-MHP. Ze geven allerlei soorten steun en dit is blootgelegd. Dit laat zien in wat voor wereld we leven, hoe relaties werken en hoe staten netwerken van belangen zijn.
Wat heeft ons centrale hoofdkantoor onlangs gezegd? Dat deze oorlog iedereen aangaat. Iedereen moet meedoen en vechten waar ze zijn. De genocidale kolonialistische vijand gebruikt allerlei soorten aanvallen om resultaten te behalen, om de guerrilla te verpletteren. Het maakt gebruik van verboden en criminele tools. Het wil steun van over de hele wereld krijgen door de middelen en middelen van Turkije te verkopen.
De weerstand moet groeien. Iedereen moet verantwoordelijkheid nemen en strijden. Niemand kan zeggen dat dit hun zaken niet zijn. Ook mag niemand zeggen dat ze niets kunnen doen. In plaats daarvan moet iedereen kracht en moed tonen. Als ze het niet alleen kunnen, moeten ze zichzelf organiseren. De guerrilla voert een oorlog. Er zijn botsingen geweest in het Botan-gebied [Noord-Koerdistan], in het Zagros-gebied en in Amed [Diyarbakir]. Ik herdenk de martelaren van Amed met respect, liefde en dankbaarheid. Ze boden inderdaad heldhaftig weerstand en deden bovenmenselijke inspanningen om te voorkomen dat de vijand door Amed zou trekken, om het land van Amed te beschermen, om vrij te ademen en te leven.
Ja, het centrum van de oorlog ligt in de Medya-verdedigingszones, in Xakurkê, Heftanîn, Zap, Avaşîn en Metîna, maar de oorlog breidt zich ook overal uit in Noord-Koerdistan, Turkije en Zuid-Koerdistan. Het heeft zich gedeeltelijk verspreid en is in sommige gebieden ook onvolledig gebleven. Iedereen heeft de verantwoordelijkheid om de tekortkomingen te compenseren. Dit is waar onze oproep over gaat. We moeten niet zeggen dat we het niet kunnen. Er is iets dat iedereen kan doen. Zolang je ernaar zoekt, iets wilt doen, de vijand noemt wat het is en onrecht bij zijn naam noemt. Iedereen moet de intentie hebben om iets te doen en dienovereenkomstig een beslissing nemen. Een methode en de nodige middelen zijn zeker te vinden. Momenteel slagen sommige mensen er nog steeds niet in om volledig en correct te zien en te begrijpen wat er gebeurt. Er is terugtrekking, individualisme, verlegenheid. Dit alles moet worden overwonnen. Er moet een sterkere strijd zijn. De guerrilla verzet zich heldhaftig met al haar kracht om resultaten te boeken. En als we ons verenigen rond de guerrilla, zullen we zeker slagen. Een andere oplossing is er sowieso niet. Daarom ben ik het eens met de oproep van ons Centraal Hoofdkwartier en roep ik iedereen op om verantwoordelijker te handelen, meer te organiseren en deel te nemen aan de strijd, om deel te nemen aan de omverwerping van het AKP-MHP-fascisme.
De HPG voerde onlangs een aanslag uit in de stad Mersin in Turkije. Wat is de betekenis en het belang van deze aanval in Mersin in een tijd van zoveel druk en aanvallen?
Zoals we al eerder zeiden, de oorlog breidt zich uit. Het is erg belangrijk om de aanval in Mersin goed te begrijpen. Zijn plaats in de algemene oorlog, maar ook zijn impact op de oorlog moet goed worden begrepen. Onlangs zijn er verklaringen gepubliceerd door het HPG Perscentrum (Hêzên Parastina Gel – Volksverdedigingskrachten) en ons centrale hoofdkwartier. Dit waren belangrijke en betekenisvolle uitspraken. De Turkse regering heeft herhaaldelijk beweerd dat er geen guerrillastrijders meer waren en dat ze deze volledig in de gaten hielden. Maar de aanslag in Mersin heeft dat allemaal teniet gedaan. Net zoals de opstand in Iran alles door elkaar heeft geschud, deed de Mersin-actie dat ook. De Nationale Veiligheidsraad van Turkije moest daarna een vergadering houden. Nu heeft iedereen het over deze aanval. Er is een verzetslinie die de ‘Zîlan-linie’ wordt genoemd in de Koerdische Vrijheidsstrijd. De strijd voeren zoals Zîlan betekent wandelen op de lijn van overwinning en succes, de realiteit van het leiderschap [Abdullah Öcalan] verdedigen. Op 6 mei 1996, in het licht van de aanval op leider Apo, vond de strijd van Zîlan plaats en ontwikkelde zich tot een duidelijke verzetslinie. De aanslag in Mersin is de meest recente schakel in deze verzetslijn. Het betekent het verdedigen van leider Apo zoals Zîlan deed en de strijd voor vrijheid voeren zoals zij. Nu de Internationale Samenzwering zijn 25e jaar ingaat, is de aanval in Mersin naar voren gekomen als de meest recente schakel in de verdediging van leider Apo tegen het systeem van isolatie en genocide. Dit is hoe we deze aanval moeten zien. De lijn van het voeren van de vrijheidsoorlog op het hoogst mogelijke niveau, met de grootste moed, opofferend gericht op de overwinning. Ik wil daarom met respect, liefde en dankbaarheid de kameraden Sara en Rûken herdenken die deze aanval hebben uitgevoerd.
Ze hebben veel succes geboekt en hebben een antwoord gegeven op het 25e jaar van de Internationale Samenzwering. Ze hebben iedereen laten zien hoe we moeten strijden en hoe de jongeren en vrouwen van het Koerdische volk vanaf nu zullen strijden. Iedereen zou naar de Mersin-aanval moeten kijken en zichzelf op deze basis bekritiseren en in vraag stellen. Deze besprekingen zijn al gestart. Leider Apo heeft gezegd: “Zîlan is de commandant; we volgen haar bevelen op.” Sara en Rûken zijn onze commandanten en wij zijn hun strijders. Dit is de juiste houding. Alle Koerden, patriotten, vrouwen, Turken en arbeiders zullen hun huidige situatie dienovereenkomstig evalueren. Natuurlijk zullen ook de staat en de machthebbers zichzelf in vraag stellen. Erdogan en zijn cohorten praten goedkoop. Wat heb je met deze Koerdische vrouwen gedaan dat ze gedwongen worden zoveel aanslagen te organiseren en dat ze besluiten deze strijd aan te gaan? Jij hebt dit gedaan. Je werkt met iedereen samen, je slacht ze af, je stopt ze in gevangenissen, je zet hun leiders, arbeiders en arbeiders in de gevangenis. Er is geen wreedheid meer die je niet hebt begaan in Noord-Koerdistan, Zuid-Koerdistan en Oost-Koerdistan. Deze vrouwen zijn de ziel van de vrije mensheid, de meest vooraanstaande vertegenwoordigers van het vrije leven. Ze doen alles op basis van kennis en inzicht. Maar wie dwong hen om zo’n aanval uit te voeren? Degene die hen dwong praat nog steeds in plaats van verantwoordelijk te worden gehouden. Je hebt met iedereen samengewerkt om de Koerden uit te roeien. Wie is de verrader, wie is de terrorist, wie beoefent terreur, is er een grotere verrader dan jij!?
Van nu af aan, Koerdische jeugd, vrouwen, gewoon iedereen zal zo zijn. Al 30 jaar hebben we allemaal gestreden als Zîlan en vanaf nu zal iedereen strijden als Sara en Rûken. De machthebbers verdienen het om dergelijke aanvallen het hoofd te bieden. Denken ze echt dat ze niet verantwoordelijk zullen worden gehouden voor wat ze hebben gedaan? Leider Apo en onze leiding hebben vaak gewaarschuwd: Koerden zijn niet meer zoals de Koerden uit het verleden. Ze zijn bewuster geworden. Ze kennen de wereld en hebben geleerd om te strijden. Kom tot bezinning, anders zult u de gevolgen ondervinden. Maar we worden nog steeds geconfronteerd met sadistische fascistische agressie en met een racistisch, chauvinistisch nationalisme. De Turkse heersers moeten de waarheid zien. Als ze de huidige situatie opnieuw evalueren, kunnen ze de boodschap van de Mersin-aanval begrijpen.
Voor de revolutionaire democratische krachten, het Koerdische volk, vrouwen, jongeren en de patriotten vormt dit de hoofdlijn van verzet. Dit is de juiste lijn, de weerstandslijn van de voorhoede. Dus als je kunt, wees dan zoals zij. En als je dat niet kunt, bid dan voor degenen die dat wel doen, verzet je niet tegen hen. Niemand heeft het recht arrogant te zijn. De Koerden bevinden zich in een situatie van leven en dood. Toen de Zap-oorlog begon, verklaarde onze leiding dat dit een oorlog van vernietiging en vernietiging was. Alleen door te vechten en deze aanvallen te verslaan, kunnen we vrij leven. De meest moedige manier om dit te doen is de aanval in Mersin. Ik wil onze HPG- en YJA Star-commandanten feliciteren en groeten die de aanval in Mersin hebben uitgevoerd. En ik wil ze nog veel succes wensen. Ook de kameraden Sara en Rûken wil ik nogmaals met respect en dankbaarheid gedenken. Zij zijn degenen die ons altijd de juiste weg zullen wijzen. Wij zullen hun pad bewandelen en zullen dus zeker zegevieren.