Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK) , sprak in een interview over het belang van 1 september, de ecocide door Turkije en het festival in Frankfurt.
Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt;
Op 1 september, Werelddag van de Vrede, gingen miljoenen mensen over de hele wereld de straat op om het einde van de oorlog te eisen. De meeste mensen hebben het over de genocidale oorlog in Gaza of de oorlog in Oekraïne, maar de oorlog hier in Koerdistan staat ook in de schijnwerpers. Wat zou je willen zeggen tegen de mensen die op straat campagne voeren voor vrede?
1 september was eigenlijk een dag van oorlog. Ze noemden het ‘Internationale Dag van de Vrede’, maar op 1 september 1939 stak het fascisme van Hitler de grens over en viel Polen aan. Zo begon de zogenaamde Tweede Wereldoorlog. Dat wil zeggen, de catastrofale oorlog die 6 jaar duurde en meer dan 50 miljoen mensen het leven kostte, begon met Hitlers aanval op 1 september 1939. Om dit te keren riepen socialistische, progressieve en democratische kringen een dag van vrede uit.
Ook vandaag wordt er opgeroepen tot vrede, maar zoals je al zei, er is oorlog. En die duurt al jaren, tientallen jaren. Het einde is nog niet in zicht. Hoe kunnen we over vrede praten in zo’n oorlogsomgeving? Alleen als je een grote oorlog voor vrede voert, kan het een betekenis hebben. Anders zal niemand de oorlog opgeven door te zeggen: “Ik wil vrede; vrede is goed; iedereen moet de oorlog opgeven.” Zo zal de oorlog niet eindigen. Maar degenen die tegen de oorlog zijn, degenen die vrede willen, moeten een strijd voor vrijheid en democratie voeren tegen deze oorlog, zodat er vrede kan zijn. Vrede kan alleen komen met democratie en vrijheid.
Kan er vrede zijn zonder vrijheid en democratie? Natuurlijk niet. Daarom is het noodzakelijk om vrijheid en democratie te winnen en ervoor te strijden. Dit is de grootste oorlog voor vrede. In de huidige situatie moeten we niet over vrede praten, maar over de oorlog voor vrede. Het is duidelijk dat de grootste pionier, leider, vertegenwoordiger en oplosser van de oorlog voor vrijheid en democratie Rêber Apo is [Abdullah Ocalan, -red.]. Zij die dat willen, moeten dit leiderschap zien. Zij moeten zich verenigen met zijn strijd. Vooral in Turkije zou dit het geval moeten zijn. Turkije heeft dringend behoefte aan vrede. De anti-Koerdische mentaliteit en het anti-Koerdische systeem, meest recentelijk het AKP-MHP fascisme, heeft van Turkije het meest ongebreidelde, onethische en onwettige land gemaakt in de Koerdische oorlog. Om hier een einde aan te maken is het natuurlijk noodzakelijk om vrede op te leggen in Turkije. En hoe kan dat? We moeten vrijheid en democratie opleggen. Er kan geen vrede zijn zonder Koerdische vrijheid, zonder democratisering van Turkije. Deze zijn met elkaar verweven als vingernagels en teennagels. Om de vrede te winnen, moeten we mobiliseren voor de oorlog voor vrijheid en democratie, voor de antifascistische oorlog.
Alle vredesliefhebbers zouden betrokken moeten zijn bij zo’n groot antifascistisch verzet en strijd; ze zouden een antifascistisch verzetsfront of eenheid en alliantie moeten ontwikkelen en een grote strijd voor vrijheid en democratie moeten ontwikkelen die als doel heeft het AKP-MHP fascisme omver te werpen. Vooral Turkije heeft dit meer nodig dan brood en water. De kracht om dit te realiseren zijn de Koerden. Zij strijden met alles wat ze hebben voor vrijheid en democratie. Ze willen niet alleen vrijheid voor Koerden, ze willen democratie voor Turkije, het Midden-Oosten en de wereld. Dit betekent de strijd voor vrede. De pionier hiervan is Rêber Apo. De Turkse vrijheids- en democratische krachten, vrouwen- en jeugdbewegingen moeten zich sterker verenigen in deze strijd. Iedereen die zegt antifascistisch te zijn moet deze realiteit erkennen, zich verenigen met deze krachten, de antifascistische beweging laten groeien en ontwikkelen, en proberen Turkije te redden van deze AKP-MHP ramp.
Het is interessant dat sommige mensen nog steeds blijven zeggen: “Er komt oorlog.” Tayyip Erdoğan zei bijvoorbeeld: “De Derde Wereldoorlog kan in de toekomst plaatsvinden; we moeten ons erop voorbereiden.” Maar de Derde Wereldoorlog is al realiteit. Er is al tientallen jaren oorlog. Hoe kunnen mensen dit niet zien? Hoe eindigde de Eerste Wereldoorlog? Die eindigde met de Oktoberrevolutie. De Tweede Wereldoorlog ontwikkelde zich in een andere omgeving. Maar het waren de Oktoberrevolutie en de Sovjet-Unie die het kapitalistische moderniteitssysteem uit zijn interne tegenstellingen, conflicten en oorlogen haalden om de wereld opnieuw te verdelen en meer uit te buiten. Toen stortte de Sovjet-Unie in en begon de oorlog opnieuw. We noemen het de Derde Wereldoorlog. Dit is hoe Rêber Apo het heeft geëvalueerd. In 1990 was er de Golfcrisis en de oorlog, die sindsdien voortduurt.
Als mensen niet betrokken zijn bij oorlog, als ze het niet meemaken, begrijpen ze het niet. Als er zich soms een andere situatie voordoet, vervallen ze in de situatie dat ze het op basis van zichzelf beoordelen. Daar moeten we vanaf. Sommigen zeggen dat er nog steeds voorbereidingen worden getroffen. Sommigen zeggen dat het met Oekraïne is begonnen. Zo is het niet. Er is al 35 jaar sprake van de Derde Wereldoorlog, sinds het begin van 1990. Het is overal in het Midden-Oosten aan de gang. Degenen die nieuwsgierig zijn, zouden de boeken van de oorlogsgeschiedenis moeten openslaan; overal waar de Eerste Wereldoorlog plaatsvond, zullen ze zien dat de Derde Wereldoorlog daar nu ook aan de gang is. Van Afghanistan, Jemen, Libië, Irak en Syrië tot alle Ottomaanse landen, ze zijn allemaal weer in oorlog. Wat de Derde Wereldoorlog wordt genoemd is eigenlijk een zoektocht om de Eerste Wereldoorlog, die anders eindigde met de Oktoberrevolutie, tot een nieuw einde te brengen, rekening houdend met de 100 jaar ontwikkeling na de ineenstorting van het systeem dat door de Oktoberrevolutie werd gecreëerd.
Op dat moment kwamen de zoektochten van degenen die de oorlog begonnen niet tot een conclusie vanwege de Oktoberrevolutie. Noch de doelen van het Duits-Osmaanse front, noch die van het Engels-Franse front en hun allianties kwamen tot een conclusie. Want in Rusland was een alternatief geboren. Ze waren er bang voor en moesten onderling verschillende compromissen sluiten om dat te voorkomen. Ook de Turkse Republiek werd in deze omgeving geboren en zo kwam het Verdrag van Lausanne tot stand. Ze denken dat ze heel goed hebben gevochten, feest hebben gevierd en overwinningen hebben behaald. Dat is niet zo. Ze maakten goed gebruik van de conjunctie. Ze hebben de politiek goed geëvalueerd. De kemalistische beweging toonde ook enige weerstand. Zij bereikte dit resultaat onder die omstandigheden. Maar de omstandigheden van 1923 zullen zich nooit meer voordoen. Tayyip Erdoğan richt zich op deze periode. Hij leest Abdulhamid en probeert te zien of zoiets opnieuw zal gebeuren. Hij wil een tweede Abdulhamid of een tweede Mustafa Kemal worden, maar tevergeefs.
De oorlog in andere gebieden, de oorlog in Oekraïne, is de verspreiding van oorlog naar de Zwarte Zee. De Eerste Wereldoorlog had zich al verspreid. De spanningen en conflicten in de Stille Oceaan zijn hiermee verbonden. Er zijn mensen die deze oorlog analyseren die zeggen dat de Tweede Wereldoorlog eindigde met het gebruik van de atoombom. Ze zeggen dat de volgende wereldoorlog alleen zal plaatsvinden als de atoombom wordt gebruikt. Maar atoombommen worden al overal op tactisch niveau gebruikt. Ze hoeven alleen maar te kijken naar wat er in Zap gebeurt.
Dit is hoe deze oorlog verloopt. Dit is wat er gebeurt in Gaza. Hier offeren ze het Palestijnse volk op. Nu zeggen ze dat deze oorlog zich zal uitbreiden naar Libanon en Syrië. Elke plaats die in de Eerste Wereldoorlog een oorlogscentrum was, is nu weer een oorlogscentrum in het Midden-Oosten. En dit gaat geleidelijk richting Turkije. Uiteindelijk zal het zich op Turkije richten. Sommige mensen in Turkije zagen dit; ze begrijpen het. Ze zijn zich hiervan bewust. Om dit te voorkomen, proberen ze een Israëlisch-Iraanse oorlog uit te lokken. Ze zijn al een Israëlische oorlog begonnen met Hamas, en nu proberen ze een Hezbollah-Israëlische oorlog uit te lokken. Ze proberen uit alle macht te voorkomen dat de oorlog Turkije nadert, maar tevergeefs. Dat zal ze niet lukken. Laten we dit duidelijk stellen. Deze oorlog zal komen; Turkije zal een centrum van oorlog worden. Het enige wat Turkije uit deze situatie zal redden is democratisering op basis van Koerdische vrijheid en het creëren van democratische eenheid met de volkeren van de regio, het organiseren van een democratisch front, een vredesfront tegen deze oorlog door het vormen van het democratische Midden-Oosten confederalisme. Dit is de enige manier waarop Turkije kan overleven. Niemand kan op een andere manier uit deze oorlog geraken. Zoals Tayyip Erdoğan, door uit te breiden naar Syrië en Irak, kan men zich in de oorlog storten. Degenen die deze oorlog voeren, gebruiken Tayyip Erdoğan eigenlijk als een agent. Uiteindelijk zal Turkije aan de beurt zijn.
Zoals ik al eerder zei, was het Rêber Apo die dit voorzag. Hij heeft geëvalueerd hoeveel schade dit zou toebrengen aan de volkeren. Hij probeerde het te voorkomen, ontwikkelde alternatieve ideeën, ontwikkelde politieke projecten en bracht de wil voor een oplossing naar voren. Maar hij werd verhinderd en wordt nog steeds verhinderd. De internationale samenzweringsaanval is een aanval om precies dit te voorkomen. Het feit dat er al 42 maanden geen nieuws is ontvangen van Rêber Apo is eigenlijk om deze politiek te laten werken. Daarom verhinderen ze dat er ook maar één woord over Rêber Apo naar buiten komt, om de ontwikkeling te verhinderen die deze catastrofe zal voorkomen. Iedereen zou zich hiervan bewust moeten zijn. Je kunt niet zomaar zeggen dat we vrede willen. Dit is ernstig. Iedereen moet tot bezinning komen. Laten we het kapitalisme goed begrijpen. Laten we de interne relaties van het kapitalistische moderniteitssysteem correct begrijpen. Laten we de eerste wereldoorlog openen, lezen en analyseren. 100 jaar van ontwikkelingen… Ik bedoel, wat is de plaats van Turkije om het tegen Israël op te nemen en een nieuw energierouteproject tegen Israël te lanceren? Het meest extreme punt van kapitaal is Israël. De VS, het VK, ze staan er allemaal achter.
In dit opzicht vereist de huidige situatie een nauwkeuriger begrip. In de realiteit van deze wereldoorlog moeten we niet zo in de war raken. Iedereen moet ophouden te zeggen: “Er zullen voorbereidingen zijn; het komt later wel, dit en dat.” Het gevaar is groot. We strijden om te voorkomen dat het gevaar ernstiger gevolgen heeft en, indien mogelijk, om vrede en democratie te bereiken. Iedereen zou dit moeten begrijpen. Degenen die dit echt willen, moeten hier kracht en steun aan geven. Dit is onze belofte, onze oproep, onze uitnodiging.
Terwijl de genocidale oorlog wordt gevoerd door de fascistische Turkse staat, blijft men de natuur als doelwit nemen en uitbuiten. Het is iets dat vaak over het hoofd wordt gezien of als een apart probleem wordt gezien, ook al is er op sommige plaatsen verzet. Wat kunt u ons hierover vertellen?
De uitbuiting van de mens en de uitbuiting van de natuur zijn vormen van onderdrukking die hand in hand gaan. Fascistische terreur, de onderdrukking en uitbuiting van de door mannen gedomineerde mentaliteit en systeem op vrouwen, betekent aanvallen op en uitbuiting van de natuur. Aan de andere kant betekent dit dat het waarborgen van de vrije coëxistentie van de samenleving, democratisch zelfbestuur en de vrijheid van vrouwen de basis is voor een vreedzaam leven in harmonie met de natuur. Het vernietigen van de natuur is de oorsprong van elke vorm van onderdrukking en uitbuiting: fascistische dictatuur, het door mannen gedomineerde systeem en agressie tot het uiterste. Dit is hoe het aangepakt moet worden. Dus, net zoals we de vrijheid van vrouwen willen, willen we de vrijheid van de samenleving, willen we democratie – en dit kan alleen gerealiseerd worden door een correcte benadering van de natuur. Daarom moeten we ons mobiliseren tegen de aanvallen die onze atmosfeer en natuur verwoesten, plunderen, verbranden en vernietigen. Ze bouwen waterkrachtcentrales; ze mijnen; ze hebben het land onbewoonbaar gemaakt; de samenleving is niet meer in staat om te produceren; ze wordt vergiftigd. Hoe kunnen we leven zonder lucht, zonder mogelijkheden voor economische productie, zonder grond, milieu en groen? Deze worden vernietigd voor de maximale winst van sommige mensen. Dit mag niet gebeuren. Iedereen moet zich hiertegen verzetten. We moeten bewuster worden. Sociale ecologie bewegingen, bewustzijn, organisatie en actie moeten zich meer ontwikkelen.
We hechten groot belang aan elke stellingname en strijd op deze basis. Al onze mensen, alle boeren, alle dorpelingen, alle kocers, waar ze zich ook bevinden, moeten hun eigen land, hun eigen bezittingen beschermen zoals ze hun eigen land beschermen. Het is absoluut noodzakelijk om niet toe te staan dat dit fascistische, kolonialistische, genocidale systeem de natuur plundert.
Wij prijzen alle strijd die op deze basis wordt gevoerd. Iedereen die zichzelf vrij en democratisch noemt zou dit moeten steunen en meedoen. Deze strijd is nog zwak. Op de meeste plaatsen vindt de strijd tamelijk geïsoleerd plaats, maar vooral de dorpelingen voeren een zeer waardevol en betekenisvol verzet. Ze hebben meer solidariteit en steun nodig. Iedereen die zichzelf als libertair, democratisch socialistisch en democratisch beschouwt zou deze plaatsen meer dan wat dan ook moeten beschermen. Hier zou de prioriteit moeten liggen.
Sociale vrijheid op basis van vrouwenvrijheid en het beschermen van de natuur zijn met elkaar verweven. In dit opzicht is het noodzakelijk om de huidige zwakke benaderingen te overwinnen, om de ecologische strijd meer georganiseerd en effectiever te maken op elk gebied, en om de oorlog tegen het fascisme veel effectiever te voeren vanaf dit front.
Onze oproep is gericht aan alle vrouwen, al onze mensen, alle volkeren van Turkije. Want het AKP-MHP fascisme is niet alleen anti-mens, anti-volk, anti-vrouw en anti-Koerdisch, maar het is ook een vijand van de natuur, een vijand van bossen en een vijand van land. Deze vijandigheid moet een halt worden toegeroepen.
Tot slot wil ik het hebben over het Koerdisch Cultureel Festival in Frankfurt, dat binnenkort plaatsvindt. Wat heeft u daarover te zeggen?
We kunnen het belang van het 32e Koerdische Cultuurfestival in Frankfurt definiëren in termen van timing. We naderen het einde van het eerste jaar van onze wereldwijde campagne voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo. Het is een actie die plaatsvindt op een moment dat het eerste jaar afrond, wat het meer betekenis geeft.
Het culturele festival is de afgelopen decennia een belangrijke traditie geworden. Via het festival hebben de Koerden altijd hun bestaan bevestigd, zich aan de volkeren van Europa voorgesteld en hun cultuur verspreid. Ze uitten hun democratische eisen. Maar het festival van dit jaar is ook een actie die het eerste jaar van onze wereldwijde vrijheidscampagne markeert. Het is noodzakelijk om ons dienovereenkomstig te organiseren. We moeten harder werken; we moeten er meer belang aan hechten. Onze mensen en vrienden in Europa moeten het zeker op deze manier definiëren en ze moeten het omarmen en mobiliseren.
Zij moeten ervoor zorgen dat onze wereldwijde vrijheidscampagne een nieuw hoogtepunt bereikt. De grootste plicht en verantwoordelijkheid ligt hierbij bij de jeugd. Natuurlijk. De jeugd is al voortdurend in actie voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo. Ze beginnen een lange mars voor het festival en bereiden het festival en de omgeving voor. Zij nemen het voortouw.
Dit is belangrijk en natuurlijk zinvol. Alle jongeren, Koerdische jongeren en internationale jongeren, al onze jonge vrienden en jonge kameraden zouden de betekenis en het belang hiervan moeten inzien en dienovereenkomstig hun marsen het meest spectaculair moeten maken, met de breedste deelname, met de meest concrete eisen, en niet alleen dat, dat wil zeggen, ze zouden het meest actief moeten deelnemen aan het voorbereidende werk voor het festival op het leidende niveau.
Ik roep op tot deelname aan het festival en ik vier het. Ik roep vooral de Koerdische jeugd en de internationale jeugd op om zich te mobiliseren zodat dit festival het meest spectaculaire wordt.
Bron: ANF