In het derde deel van dit interview met ANF Nieuwsagentschap sprak Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), over de rol van de guerrilla’s in het creëren van de basis voor Abdullah Öcalan om het initiatief te nemen.
Het eerste deel van het interview kunt u hier teruglezen, het tweede hier.
Wat is de huidige situatie in de Medya-verdedigingszones? Wat heeft het guerrillaverzet bijgedragen aan de processen die je hebt beschreven?
De belangrijkste drijfveer voor Devlet Bahceli en andere politieke kringen in Turkije om zo’n oproep of idee te vormen, is de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk. Dit is zeker. Het centrum, de basis en de voorhoede van deze strijd is de opofferende guerrillastrijd. Sinds 15 augustus 1984 gaat deze strijd verder in een heroïsche lijn. Deze strijd werd in 2024 voortgezet op de heldhaftige lijn, met als middelpunt de gebieden Zap en Metina. Met kameraden Asya en Rojger lieten de guerrillastrijders opnieuw aan iedereen, vriend en vijand, zien dat ze de kracht en het vermogen hebben om allerlei Turkse doelen te raken, zelfs in het centrum van Ankara. In 2024 voegde Turkije de KDP [de regerende partij van de Barzani-clan in Iraaks-Koerdistan. -red.] van toe aan de al bestaande AKP-MHP alliantie, en toen voegden ze Irak toe. Ze trokken Noord-Irak binnen met de bewering dat ze alles zouden uitroeien wat iets te maken had met de Koerdische kwestie en de PKK. Tayyip Erdoğan heeft dit zelf gezegd. Het hele jaar door gingen ze overal heen met gepantserde troepen, voerden allerlei aanvallen uit onder leiding en met steun van het Iraakse leger en de peshmerga van de KDP. Ze zeiden dat ze “de sluis aan het sluiten waren”. Vier jaar lang is dit leger niet in staat geweest om ook maar één positie in te nemen. Het hele leger valt met alles aan. De guerrilla’s verzetten zich hiertegen op tientallen, honderden posities.
De oorlog woedt niet alleen in de Medya-verdedigingszones maar in elk gebied van Noord Koerdistan. De oorlog woedt niet alleen in de bergen, maar op de vlakten, in de stad, overal. Op verschillende niveaus, tegen verschillende doelen, het gaat door volgens hun kenmerken. Gisteren nog was er kritiek op de vraag waarom er geen “oorlog tegen terreur” is. Ik geloof dat de minister van Defensie antwoordde door te zeggen: “Zie je niet hoeveel bombardementen we hebben uitgevoerd? Wat gaan we nog meer doen?” In twee dagen waren er 46 luchtaanvallen op de Medya-verdedigingszones. En dan hebben we het nog niet eens over de oorlog aan de andere kant. Hij vroeg: “Wat kunnen we nog meer doen?” Ze kunnen geen grondoperatie starten. Al hun gepraat over de “gesloten sluis”, dat is allemaal een verhaal. Ze zitten vast in de bergen als in een moeras. De Koerdische bergen putten hen uit en de guerrilla’s verpletteren hen. Zonder de steun van de Irakezen en de KDP zouden ze allemaal in één dag worden weggevaagd. Dit is de waarheid.
De oorlog en de gevechten gaan door. Ons centrale hoofdkwartier en de pers geven de resultaten ervan dagelijks weer. Dit is de situatie. Ze bevinden zich in een zeer moeilijke situatie. Ze kunnen niets doen. Ze zijn zelf in een impasse geraakt. Dit is de situatie van de koloniale en genocidale indringers in de Medya-.
De guerrillastrijders hebben veel macht en nog steeds veel potentieel. De gebieden zijn breed. De mogelijkheden om zichzelf te vernieuwen en te ontwikkelen, om de gronden voor oorlog te vergroten, om de doelen te veranderen, om de stijl en tactieken te verbeteren zijn talrijk. In de komende periode, als de oorlog doorgaat, is het noodzakelijk om te zien en te verwachten dat dit alles zich verder zal ontwikkelen. Om nooit te vergeten, het was het heldhaftige guerrillaverzet in de Medya-verdedigingszones met name rond het gebied van Zap, dat leidde tot het ontstaan van deze situatie en de ineenstorting van het ‘Ineenstortingsplan’. De guerrilla’s creëerden de grond voor Rêber Apo [Abdullah Öcalan] om het initiatief te nemen. Om deze reden en bij deze gelegenheid groet ik nogmaals de guerrillastrijders, feliciteer ik hen met hun successen en herdenk ik alle heldhaftige martelaren met respect en dankbaarheid.
Laten we het hebben over de situatie in Syrië. De vraag blijft hoe het daar verder zal gaan. Terwijl de meeste ogen gericht zijn op Damascus, is er nog steeds een hevige oorlog gaande in het noorden van Syrië, op dit moment vooral bij de Tishrin Dam. De Turkse staat heeft daar net weer burgers gebombardeerd, waarbij verschillende mensen zijn gedood. Wat kun je ons vertellen over deze oorlog?
Via de pers hebben we vernomen dat er 6 martelaren en 21 gewonden zijn. Er zijn dagelijks aanvallen tegen de mensen daar. En er is al wekenlang groot verzet in Tishrin. Inderdaad, de volkeren van Noord- en Oost-Syrië schrijven geschiedenis. Onder leiding van het Koerdische volk voeren ze een epische strijd, heroïsche zelfverdediging. Ze doen dit met grote moed en opoffering, en ze zullen slagen. De weg voorwaarts voor Noord- en Oost-Syrië is duidelijk. Het Democratisch Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië is de macht die model zal staan en effectief zal zijn bij het structureren van het nieuwe Syrië. Daarom zullen deze strijd, het bloedvergieten, de getoonde moed en opoffering zegevieren, resultaten opleveren en niet tevergeefs zijn. Ik geloof dat zowel ons volk van Rojava als alle volkeren van Noord- en Oost-Syrië dit veel beter weten, ik groet en feliciteer hun heldhaftig verzet en herdenk alle heldhaftige martelaren met respect en dankbaarheid, door Bave Teyar te herdenken.
De aanval op Afrin was een cruciale opmaat voor de aanvallen tegen nu. De invasieaanval op Afrin, die op 20 januari 2018 werd gelanceerd, moet niet licht worden opgevat. Afrin verzette zich twee maanden lang met hand en tand tegen de door de NAVO gesteunde aanvallen van de Turkse Republiek. Het was een heroïsch verzet van eer. Bevrijdingstroepen werden opgericht, die strijden voor Afrins vrijheid, en hun oorlog gaat nog steeds door. Ik groet dit grote verzet nogmaals op zijn 7e verjaardag en herdenk de martelaren met respect en dankbaarheid. Ik groet iedereen die vecht voor de bevrijding en vrijheid van Afrin en wens hen succes. Afrin is een Koerdische stad met een zeer uniek karakter. Het is een gebied waar alles kan en elk moedig offer kan worden gebracht voor de bevrijding ervan. De strijd voor Afrin zal nooit ophouden.
Na Afrin heeft de Turkse staat Gire Spi en Serekaniye bezet. Nu probeert het ook andere gebieden te bezetten, met name Manbij en Shahba, met zijn eigen paramilitaire troepen en het zogenaamde Syrische Nationale Leger. Het vormt een alliantie met HTS. Maar het belangrijkste is de bezetting van de Turkse Republiek. Er zijn discussies over hoe Syrië zal worden geherstructureerd, en wat er zal worden opgericht na het regime van Assad. Deze discussie gaat altijd over de SDF en de situatie van het Democratisch Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië ten westen van de Eufraat. Er is echter een bezettingsmacht in Syrië. De Turkse staat, de AKP-regering. Het is de bezetter in Afrin. Er zijn Turkse vlaggen en Turkse scholen. Het wordt bestuurd als een district van Turkije. Gire Spi is zo, en ze proberen Serekaniye ook zo te besturen. Er is een bezetting. Degenen die praten over wat Syrië zal worden, moeten eerst een standpunt innemen tegen de Turkse bezetting.
Ze lanceren voortdurend nieuwe aanvallen. De SNA is een kunstmatig gecreëerd verhaal. Ze zijn allemaal op de vlucht en verspreiden zich. Het is te zien op het nieuws. De strijdkrachten van de SDF, strijders van YPG en YPJ lanceerden een aantal aanvallen en de bendes en huurlingen van SNA die het doelwit waren, werden vernietigd en verspreid. Onmiddellijk kwam het Turkse leger in actie. Het begon non-stop luchtaanvallen uit te voeren, zowel met helikopters als met gevechtsvliegtuigen, en dan nog eens met UCAV’s. Het heeft er al zijn technische kracht op gericht. Zogenaamd vecht de SNA. Dit is gewoon een kunstmatig verhaal, zo’n leger is niet aan het vechten. De strijdmacht is de Turkse staat.
De Turkse staat valt Tishrin, Reqqa en Tebqa aan. Het is nu Rojava Koerdistan gepasseerd en valt aan om Syrië te bezetten. De Turkse staat heeft de val van het Assad-regime bevolen. Het heeft gezorgd voor de val van de regering van een VN-lidstaat. Legt dit Turkije geen verantwoordelijkheid op? Natuurlijk wel. Niemand bespreekt of evalueert dit. Het is verkeerd om Turkije een te grote rol toe te kennen in de val van de huidige regering in Syrië. Rêber Apo noemde de rol van de Turkse staat in het complot “voogdij”. Bij deze laatste ineenstorting van het Baath-regime in Syrië was de rol van de AKP-regering die van een cipier. Ze wil ook ISIS-leden oppakken. Ze wil hen redden. Ze wil ze elders gebruiken. Het heeft altijd een chantagepolitiek gevoerd gebaseerd op deze bendes of op de vluchtelingen. De AKP-regering verlengt haar leven en overleeft al jaren met dit beleid. Ze zeggen dat als Erdoğan ISIS pakt, hij al nieuw leven heeft ingeblazen en gemobiliseerd is. Er zijn zulke geruchten en het is heel erg terug te vinden in de pers.
Tayyip Erdoğan misleidde en motiveerde zijn eigen publieke opinie alsof hij een overwinning had behaald in Syrië. Hij heeft een valse overwinning uitgeroepen. Maar niemand evalueert wat de kosten hiervan zijn voor Turkije. Dat zal in de nabije toekomst blijken. Ze zullen zien dat het zeer zwaar is, dat Turkije een zeer dure prijs betaalt voor het beleid van Tayyip Erdoğan. Het is zowel een bezettingsmacht als een agressieve macht. De troepenmacht SNA heeft al gefaald in wat ze moest doen. Nu willen ze het doen met de kracht van het Turkse leger en Tishrin innemen. Waarom? Dat is de energiecentrale daar. Erdoğan heeft zijn oog laten vallen op economische hulpbronnen. Ze willen die in beslag nemen of vernietigen. Ze vallen alle levensmiddelen van de samenleving aan, zoals graanschuren, watertanks enz. En ze aarzelen ook niet om burgers af te slachten. De burgerbevolking verdedigt zich dapper. Dit is verbonden met Afrin. Ze maakten de weg vrij voor de bezetting in Afrin. Niemand verhief een stem. Integendeel, ze steunden het. En nu worden er zoveel burgers afgeslacht. Ze begaan oorlogsmisdaden. En weer zwijgen ze. De wereld zegt niets. Er wordt verondersteld dat hij het zal innemen en de economische macht zal grijpen. En hij zal een overwinning behaald hebben. Hij zal oorlog hebben gevoerd. Hij zal oorlog hebben gevoerd en een overwinning hebben behaald. De oorlog in Tishrin heeft een dergelijke positie bereikt. Het lijkt erop dat het een gebeurtenis is met veel bredere politieke gevolgen. Het wordt vaak gezien als een conflict in zo’n klein gebied, maar het geweld van de oorlog is erg hoog en de politieke impact is erg groot. Het zal waarschijnlijk het machtsevenwicht bepalen in de discussies over de herstructurering van Syrië.
Ze beweerden al dat ze de Tishrin dam hadden ingenomen, maar het waren journalisten, het waren Nazim Dashtan en Cihan Bilgin, die hun leugen ontmaskerden. Daarom hebben ze hen vermoord. Ze vermoordden hen en hoopten dat niemand anders zich durfde uit te spreken. Ze arresteerden degenen die voor hen opkwamen. Onlangs nog hebben ze in Turkije zes journalisten gearresteerd omdat ze Nazim Dashtan en Cihan Bilgin verdedigden, omdat ze deze oorlogspolitiek aan de kaak stelden.
Is er nog iets anders dat je ter afsluiting zou willen benadrukken?
De aanvallen op de Medya-verdedigingszones gaan door, net als de aanvallen op de burgerbevolking in Noord- en Oost-Syrië, namelijk bij de Tishrin dam. Dag na dag begaat de Turkse staat oorlogsmisdaden. Ondertussen gaan de gedwongen benoemingen van bestuurders bij gemeenten en bij de Orde van Advocaten in Istanbul gewoon door. Het einde van de arrestatiegolven is nog niet in zicht. Tayyip Erdoğan zei altijd: “Ik kom door verkiezingen – de wil van het volk.” De wil van het volk is vergeten. Hij vindt nu alles geoorloofd wat in zijn eigen belang is, wat zijn winst zal zijn. Er is een situatie van voortdurende aanvallen. En terwijl ze dit allemaal doordrukken, laten ze zien dat Rêber Apo het initiatief heeft genomen en zich inspant om te sussen.
Er lijkt geen enkele verandering te zijn. Je zou denken dat ze denken dat we geen idee hebben van politiek! Aan de ene kant praten ze over vrede en oefenen ze zelfs druk uit op Rêber Apo om snel de schepper van vrede te worden. Aan de andere kant escaleren ze de oorlog op alle niveaus. Ze zetten de aanvallen voort door ze te ontwikkelen en te verspreiden. Is dit zoals het is? Komt er geen verandering? Zijn ze op deze manier geloofwaardig? Daarom is de publieke opinie sceptisch en bezorgd. In feite propaganderen we om deze bezorgdheid en achterdocht weg te nemen. Want met angst en achterdocht komen we nergens.
Natuurlijk moet er altijd gevoeligheid zijn, maar het belangrijkste is om te strijden, om iets nieuws te ontwikkelen door middel van strijd. Ze zeggen dat er niets verandert. We moeten ervoor zorgen dat deze regering deze aanvallen niet kan uitvoeren door middel van strijd, zodat we de weg kunnen vrijmaken voor verandering. Deze regering zal niets doen. De strijd zal het doen, de democratische krachten zullen het doen. We zullen de weg vrijmaken voor verandering door de regering te dwingen. Verandering is cruciaal. Turkije is een veranderingsproces ingegaan. Verandering moet gebaseerd zijn op democratisering. Degenen die democratische veranderingen doorvoeren zijn de pioniers. En zij die niet kunnen veranderen en democratiseren zullen ofwel vernietigd ofwel overwonnen worden. Om niet vernietigd of overwonnen te worden, doe ik vooral een beroep op democratische en socialistische kringen om het proces juist te begrijpen, om democratische verandering binnen hun eigen structuren te ontwikkelen en om zichzelf in een positie te brengen om het voortouw te nemen, en ik wens hen succes.
Bron: ANF