In het tweede deel van dit lange interview sprak Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de KCK, over de maand mei, de maand van de martelaren voor de Koerdische Bevrijdingsbeweging. Hij sprak ook over een mogelijke nieuwe Turkse militaire aanval in Zuid-Koerdistan.
Het eerste deel van dit interview kunt u hier teruglezen. Beide delen werden oorspronkelijk gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap.
We zijn in mei, een belangrijke maand voor jouw beweging, omdat het voor jou de ‘Maand van de Martelaren’ is. Hoe beoordeelt u het belang van deze maand?
Allereerst herdenk ik op de zevenenveertigste herdenking van zijn martelaarschap de grote revolutionaire kameraad Haki Karer en al onze martelaren van de vrijheidsstrijd met respect, liefde en dankbaarheid. Nu we het achtenveertigste jaar van zijn martelaarschap ingaan, herhaal ik nogmaals mijn belofte om de doelen van alle martelaren te bereiken en hun herinneringen levend te houden. Ik wil ook nogmaals Ibrahim Kaypakkaya, een van de leiders van de Turkse revolutie, en alle martelaren van de Turkse revolutie met respect, liefde en dankbaarheid herdenken. Ibrahim Kaypakkaya werd ook vermoord door marteling op 18 mei 1973. Kameraad Haki Karer werd ook vermoord door dezelfde strijdkrachten in Antep op 18 mei 1977. Mei is ook een maand van martelaren voor de revolutionairen van Turkije.
Op 6 mei werden Deniz, Yusuf en Huseyin geëxecuteerd. Op 9 mei werd kameraad Ulas Bayraktaroglu gemarteld. Eind mei is de herdenking van het martelaarschap van Sinan Cemgil en zijn vrienden. Arabische revolutionairen beschouwen 16 mei ook als de dag van de martelaren. Op 16 mei 1916 werden Arabische intellectuelen afgeslacht door de Ittihat & Terakki. Ik herdenk met respect en dankbaarheid al diegenen die de marteldood stierven in hun verzet tegen de bezetting en het kolonialisme. We zullen deze martelaren levend houden en in hun voetsporen treden door de strijd die we ontwikkelen voor een verenigde revolutie in Turkije en Koerdistan. We houden de herinnering aan deze martelaren levend met de democratische strijd die we ontwikkelen op basis van de Koerdisch-Arabische alliantie in het Midden-Oosten. Als beweging zullen we hen nog meer levend houden.
Rêber Apo heeft altijd gezegd dat het verzet tegen de fascistische staatsgreep van 12 maart 1971 hem gevormd heeft. Hij zei dat het grote verzet leidde tot revolutionaire organisatie en actie, op basis van het bewaren van de herinnering aan de martelaren. Met andere woorden, hij ging deze strijd aan om de herinnering aan de martelaren op de juiste manier levend te houden. Om de herinneringen levend te houden aan hen die met Deniz, Ibrahim en Mahir meeliepen. Hij zei toen dat “de PKK de praktische en organisatorische herinnering is aan Haki Karer.” Hij verklaarde dat het de martelaren zijn die de PKK vormen en beschreef Haki Karer als zijn eigen, verborgen ziel. De PKK riep 18 mei een paar jaar later uit tot Dag van de Martelaren van Koerdistan. Inderdaad, als we kijken naar de PKK en de geschiedenis van haar strijd, dan zien we dat elke stap in de ontwikkeling werd gezet door het offer van martelaren. Het werd ontwikkeld en bereikt op basis van het in ere houden van de herinnering aan de martelaren. Het Hilvan verzet was een strijd ontwikkeld ter nagedachtenis aan Halil Cavgun. Halil Cavgun werd gemarteld door de fascistische, kolonialistische, genocidale vijand terwijl hij Haki Karer herdacht op de verjaardag van zijn martelaarschap. Het historische Hilvan verzet ontwikkelde zich op basis van het correct bewaren van de herinnering aan onze martelaren.
Het gevangenisverzet is een ander voorbeeld. Het verzet van de vier, het verzet van Mazlum Dogan, het verzet van 14 juli, zijn de redenen waarom het historische gevangenisverzet zo effectief is geworden. Wat Ferhat Kurtay en zijn vrienden inspireerde was de verjaardag van het martelaarschap van Haki Karer. De actie van de vier is het resultaat van de kracht die ze kregen van de martelaren. Wat hen richting gaf was hun inspanning om de herinnering aan kameraad Haki Karer op de juiste manier op te eisen. Op basis van het Hilvan-verzet, het gevangenisverzet en vervolgens de doorbraak van 15 augustus werd mei een actiemaand. Tientallen acties en tientallen martelaren per dag, hebben ons gebracht waar we nu zijn. Een groot leger van martelaren was ontstaan.
De martelaren voeren het bevel over deze strijd, ze onderwijzen de mensen en verenigen hen. Onze martelaren zijn de meest rechtschapen deelnemers van onze partij. De realiteit van Rêber Apo correct begrijpen en er met succes naar handelen, vereist in de eerste plaats de realiteit van de martelaren correct begrijpen en correct in hun voetsporen treden. Deze zijn zo met elkaar verweven. In dit opzicht werd 18 mei uitgeroepen tot Dag van de Martelaren.
Mei werd de maand van de martelaren, waarin elke dag bijna tientallen mensen de martelaarsdood stierven. Dit was een realiteit die zich in het leven ontwikkelde. De herinnering aan Haki Karer creëerde stap voor stap een georganiseerde strijd. En een leger van martelaren werd de voorhoede van deze strijd. En zij waren het die de strijd leidden. Daarom, net zoals onze beweging en ons volk 18 mei hebben uitgeroepen tot Dag van de Martelaren, hebben ze ook mei uitgeroepen tot de maand van de Martelaren. Op deze basis herdenken we, op deze basis evalueren we de maand mei en op deze basis omarmen we onze martelaren.
Er zijn ongetwijfeld twee belangrijke dimensies van het correct omarmen van de martelaren. De ene is de werkelijkheid van de martelaren en dus de werkelijkheid van Rêber Apo correct te begrijpen en eraan deel te nemen. Fouten en tekortkomingen zien en elimineren. Zich vernieuwen in de lijn van de martelaren door kritische, zelfkritische vragen te stellen. Dit is iets wat alle revolutionairen en patriotten moeten doen. Dit is wat we allemaal doen deze mei, als de beweging en het volk, als revolutionairen en patriotten. Dit is wat we moeten doen. Als we de martelaren correct willen begrijpen, zullen we onszelf moeten vernieuwen, veranderen en corrigeren in de realiteit van de martelaren. Als er aspecten van onze gevoelens, gedachten, mentaliteit en gedrag zijn die ons weghouden van deze realiteit, dan zullen we die wegdoen. We zullen onszelf vullen met de maatregelen, geest, emotie en gedachte van de martelaren. We zullen dichter bij het leven van de martelaren staan. We zullen geen afstand nemen. We zullen altijd dicht bij onze martelaren leven. We zullen leven en werken in de lijn van de martelaren. We zullen strijden.
De tweede is strijd, natuurlijk. Het is de strijd om hun herinneringen op de juiste manier op te eisen, de strijd om hun doelen te bereiken. Deze martelaren zijn martelaren van deze vrijheidsstrijd. Ze geloofden met heel hun wezen in de vrijheid van Koerdistan, de vrijheid van het volk, de vrijheid van de vrouw, de sociale vrijheid, en ze voerden zo’n strijd dat ze er hun hele wezen voor opofferden. Ze waren zo gepassioneerd door vrijheid. Ze hebben de lijn van de vrijheid die Rêber Apo heeft gedefinieerd op dit niveau overgenomen. Zo namen ze oprecht deel en marcheerden zonder aarzelen. De realiteit van de martelaren drukt dit uit. Het is een realiteit van strijd. Dan zullen we strijden. We zullen de strijd meer ontwikkelen. We zullen de strijd voor vrijheid ontwikkelen en bevorderen, waar we ook zijn, op basis van het maximaliseren van kansen en mogelijkheden. Anders kunnen martelaren niet juist omarmd worden; de maand en dag van martelaren kunnen niet juist begrepen en geleefd worden. Als we juist willen leven, is dit zeker het juiste leven. Het juiste leven is het leven van de martelaren. Daarom, als we correct willen leven, zullen we de realiteit van de martelaren correct begrijpen en proberen ze in principe te bereiken. Dat is ons doel. We zullen op die basis leven en strijden. Er is geen andere manier.
In dit opzicht groet ik vooral de familieleden van martelaren, de families van martelaren, de moeders van martelaren. Zij kennen deze realiteit beter; zij vertegenwoordigen haar beter. Zij organiseren en strijden meer om de doelen van de martelaren te bereiken. Zij zullen zich meer inspannen om de maatschappij op te voeden en te organiseren in de lijn van de martelaren, op basis van de realiteit van Rêber Apo. We moeten dit doen als een hele partij. Maar de familieleden van de martelaren hebben ook een plicht en verantwoordelijkheid. Het zijn de martelaren die ons opvoeden, ons samenhouden, ons organiseren. Zij zijn altijd en overal onze belangrijkste bron van kracht. We vinden de oplossing in de lijn van de martelaren. We onthullen de wil, het bewustzijn en de bevestiging op basis van een correct begrip van de realiteit van de martelaren. Dit is een duidelijk feit. We hebben geen andere bron van kracht.
De werkelijkheid van Rêber is de som van de werkelijkheid van de martelaren. Rêber Apo zei: “Ik ben in een positie om ernaar te streven de lijn van de martelaren correct uit te voeren, om ervoor te zorgen dat het correct wordt begrepen en omarmd.” Een martelaar is een getuige, een getuige dat de zaak waarvoor men zijn leven heeft gegeven juist is en zal zegevieren. Nu hebben we meer dan vijftigduizend martelaren. Het idee van Rêber Apo, het paradigma, de overwinningslijn van de PKK en PAJK is geverifieerd door zoveel getuigen. Er kan geen aarzeling of twijfel zijn. Er kunnen geen zwakke benaderingen zijn. Met deze feiten kunnen we op geen enkele andere manier leven. We kunnen geen andere maatregelen en doelen stellen. Dit is hoe we Mei correct kunnen begrijpen.
Tot slot wil ik nog het volgende zeggen. 16 mei is ook de herdenking van het bloedbad in Hewler (Erbil). Ik herdenk de martelaren van het bloedbad met respect en dankbaarheid in de personen van de kameraden Salih, Helin en Ozan.
Laten we goed begrijpen wat verraad en collaboratie zijn. Hoe is het bloedbad van Hewler tot stand gekomen? Wat heeft het collaboratisme gedaan en wat doet verraad vandaag? Het is belangrijk om dit correct te zien. De realiteit van de martelaren laat ons dit zien. De strijd tegen kolonialisme, genocide en fascisme is onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen collaboratisme en verraad. We moeten dit feit zien en het correct begrijpen.
Op basis hiervan herdenk ik nogmaals met respect kameraad Haki Karer en al onze martelaren van mei, waaronder Mehmet Karasungur en Kasim Engin, evenals al onze martelaren van de vrijheidsstrijd, en ik verklaar dat we onze strijd voor onze vrijheid zullen versterken terwijl we hun nagedachtenis eren.
Er is nieuws dat de Turkse staat een nieuwe militaire operatie is begonnen in de regio Metina in de Medya-verdedigingszones. Wat kunt u zeggen over deze operatie?
De geschiedenis van de huidige oorlog is bekend, het is niet nodig om dit te herhalen. Eigenlijk is er misschien behoefte aan meer discussie en een beter begrip. Maar als we het hebben over de nieuwe situatie, dan hebben onze instellingen van het hoofdkwartier de informatie al bekendgemaakt. Sinds 16 april is er een bezettingsaanval geweest op Metina. In feite waren er al eerder bezettingsaanvallen in en rond Metina. Er is een gedeeltelijke bezettingsaanval gericht op het bezetten van Metina als geheel. De HPG-BIM heeft dit vele malen uitgelegd. Journalisten en leden van de pers die informatie ontvangen hebben in detail uitgelegd hoe deze aanvallen worden uitgevoerd. Ons centrale hoofdkwartier heeft ook de kenmerken van de aanval uiteengezet. “Het is een stapsgewijze aanval”, zeiden ze. Met andere woorden, stap voor stap willen ze verschillende plaatsen innemen en combineren om tot een algemene bezetting te komen. Door Metina te bezetten, willen ze Zap belegeren, dat grote bolwerk van verzet. Er wordt gezegd dat de Iraakse staat 20 kilometer van de grens aan Turkije heeft gegeven onder de naam bufferzone. In feite willen ze die 20 kilometer nu volledig bezetten. De guerrilla verzet zich al jaren om deze bezetting te voorkomen en heeft daarbij vele martelaren geëist.
Nu is er belangrijk verzet tegen de ontwikkeling van deze bezetting. Er waren acties tegen deze bezettingsoperatie in Metina. Van Seladize tot andere gebieden werden klappen uitgedeeld aan het Turkse leger. Terwijl de hordes van de fascistische AKP-MHP stappen zetten in de richting van een bezetting, grijpt de guerrilla de kans en slaat toe. Er is een intense conflictsituatie.
De balansen van HPG-BIM geven brede informatie over de verliezen van het Turkse leger. Ze vermelden ook onze martelaren. Er is niets dat de HPG verbergt of geheim houdt voor het publiek over deze kwestie. De guerrilla is voorzichtig en onderneemt actie. Het verzet zich niet langer alleen wanneer het wordt aangevallen. Ze plant en voert acties zelf uit. Met andere woorden, hij bevindt zich in een tactische aanvalspositie. Daarom zijn de verliezen natuurlijk laag. Er zijn maar weinig martelaren. Ik groet de strijdkrachten van HPG en YJA Star die dit verzet uitvoeren. Ik herdenk de martelaren van het verzet met respect, liefde en dankbaarheid.
Misschien niet met de intensiteit van sommige periodes in de afgelopen jaren, maar er is een aanval met een dergelijk doel en kader. Er zijn ook enkele andere dingen. Zoals de HPG heeft uitgelegd, gebruikt het Turkse leger verboden wapens als het faalt, als het gedwongen wordt. De HPG heeft ook aangekondigd dat het Turkse leger chemische wapens gebruikt. Het gebruikt tactische nucleaire bommen. Het concentreert zich op dergelijke wapens. Er is de laatste tijd ook een toename van luchtbombardementen. Het lijkt erop dat de onderhandelingen met de VS op basis van de toetreding van Zweden tot de NAVO in hun ogen bepaalde resultaten hebben opgeleverd. Ze hebben nieuwe gevechtsvliegtuigen gekocht. Ze voeren meer aanvallen uit vanuit de lucht.
Op dezelfde manier waarop ze de isolatie van Imrali verzekeren door middel van legale voorwendselen, voeren ze de aanval op de guerrilla’s op hetzelfde niveau uit en krijgen ze steun. De Turkse staat heeft niet de macht om in zijn eentje aan te vallen. Ze kunnen geen stap zetten als ze geen steun krijgen. Net zoals er een eenheid is in het systeem van isolatie, marteling en genocide in Imrali – op basis van de staten van de VN, de NAVO en de Turkse Republiek als uitvoerende macht – bestaat dezelfde situatie in de aanval op de guerrillastrijders. Ze streven hetzelfde doel van eliminatie na door zowel Rêber Apo als de guerrilla op hetzelfde niveau aan te vallen.
Wat men in Imrali probeert, is uitroeiing. Ze wilden Rêber Apo uitroeien op 9 oktober 1998, maar ze faalden. Ze wilden uitroeiing door executie op 15 februari, maar ze faalden. Ze zeiden dat ze ons ideologisch, politiek en organisatorisch zouden vernietigen met het beleid van het Imrali-systeem, ze faalden opnieuw. Alsof ze hiervoor wraak wilden nemen, vallen ze aan om de guerrilla te vernietigen, en aan de andere kant vallen ze Rêber Apo aan door allerlei wetten te overtreden en te negeren, door wetteloosheid te verhullen. Ze konden niet winnen in de Imrali-strijd, ze werden verslagen. Op deze manier willen ze wraak nemen. Ze zien deze aanvallen als een kans om hun verliezen te verdoezelen. Heel belangrijk is hier het doel om de guerrilla te verpletteren; dezelfde krachten die het systeem van Imrali implementeren werken samen aan de aanvallen tegen de guerrilla.
Natuurlijk richten we ons op de oorlog. De oorlog moet goed geëvalueerd worden. De gevolgen ervan in Turkije zijn niet genoeg besproken. Er wordt heel weinig over gesproken. We moeten echter een goede analyse van Turkije maken. De economische crisis, de politieke crisis, de sociale crisis, de culturele crisis, allerlei vormen van corruptie, het drugsbeleid, de vernietiging van alle vormen van socialiteit zijn allemaal voor de oorlog. De geëxploiteerde middelen worden altijd geïnvesteerd in de oorlog. Dit wordt gedaan zodat niemand een stem verheft tegen de oorlog. Tayyip Erdogan heeft zijn eigen einde bewerkstelligd, in feite heeft hij Turkije afgemaakt, hij heeft de samenleving afgemaakt. Na de verkiezingen zei hij “dit is niet het einde”. Maar het was wel een einde. Hij maakte Turkije af en hij maakte zichzelf af. Nu is hij nog steeds op zoek naar een nieuwe weg. Hij heeft zo vaak gesmeekt en gepleit dat hij de macht zou overnemen van de NAVO en de VS. Het werkte niet; hij wilde de macht krijgen van Iran, Irak, KDP en PUK. Deze werden geëvalueerd. Hij werd uitgenodigd door de Amerikaanse regering voor een ontmoeting met Biden. De AKP pers propagandeerde dit wekenlang. Plotseling, toen een Amerikaanse ambtenaar zei dat we niet zo’n programma hebben, liepen de leugens leeg als een ballon. Om dit te camoufleren probeerde Erdogan zich uit te sloven door overal Turkse vlaggen op te hangen. Hij ging zelfs Barzani voor de voeten lopen. 30 jaar geleden, toen er nog geen PKK was, zouden ze niet eens een sergeant sturen om de Barzani’s te ontmoeten. Nu scheppen ze op. De Barzani’s willen ook heel graag van Zuid-Koerdistan een provincie van Turkije maken, een provincie van AKP-MHP fascisme. Zo gedragen ze zich. Maar de situatie waarin Tayyip Erdogan zich bevindt, is duidelijk.
Er zijn verschillende afspraken gemaakt. Er wordt gezegd dat op basis hiervan een nieuwe invasie zal worden ontwikkeld. Iedereen wacht af en vraagt zich af wat deze aanval zal zijn. Ik bedoel, het zou kunnen gebeuren. Iedereen moet voorbereid zijn. Dat is hoe we het benaderen. We moeten het niet te licht opvatten. We moeten niets als vanzelfsprekend beschouwen. Want het leven is niet eenvoudig. We moeten altijd voorbereid zijn. Maar op dit moment is het niet zo gemakkelijk voor hen. Ze kunnen niet doen wat ze willen. Als dat wel zo was, zouden ze het doen. Dus wat gebeurt er? Ze probeerden dingen te doen met een aantal overeenkomsten. Het lijkt erop dat ze niet de gezamenlijke strijdkracht konden creëren die ze hadden gepland. Dit was sowieso niet mogelijk. Iran noch Irak wil het. Niemand heeft de macht of de behoefte eraan. Waarom zouden ze als soldaat voor Turkije moeten dienen? Is iedereen KDP geworden? Zijn ze Barzani? Ik bedoel, dat zijn ze niet. Ze strijden tegen hen. Iedereen heeft zijn eigen belangen.
Maar we moeten dit zogenaamde Ontwikkelingswegproject goed begrijpen. Zo’n weg bestaat niet. Er is geen handel. Als er echt zo’n project was, zou iedereen, van Amerika tot Israël, ertegen zijn. In feite bedriegen ze Irak. Sommige van onze vrienden hebben dit ook besproken. Ze willen Irak binnenkomen onder het mom van een handelsroute. Ze willen Irak dieper binnengaan. Ze stellen zich voor dat ze troepen zullen sturen om de wegen aan te leggen, daarna zullen ze soldaten, politie, inlichtingendiensten sturen. Erdogan zei dat hij van Sulaymaniyah tot Zaxo zou omsingelen met een gezamenlijke troepenmacht. Hij faalde in de Medya Defense Zones. Op deze manier probeert hij heel Zuid-Koerdistan vanuit het zuiden te omsingelen. Dit Battle Road project heeft zo’n militair doel. Volgens zijn plannen zullen de troepen van Erdogan Irak binnenvallen en er een slagveld van maken. Waarschijnlijk zien Iran, Irak en iedereen dit. Natuurlijk zou dit een ramp zijn voor Irak. Niemand zal het accepteren. Natuurlijk zullen we tegen zoiets vechten. De komst van zoveel Turkse troepen naar Irak is een bezetting die niet onderschat mag worden. Hoe zijn de huurlingengebieden ontstaan? Vermomd als Turkmenen zal Erdogan gebieden creëren voor zijn huurlingen in Irak. Ze deden dit op Cyprus en doen dit op vele andere plaatsen.
Ons leiderschap heeft de KDP gewaarschuwd voor militaire bewegingen in guerrillagebieden. Ik heb hier verder niets over te zeggen. De KDP heeft bevolen dat haar oorlogstroepen zich klaarmaken. Dit zou een ramp zijn voor de KDP. Als ze nog een stap verder gaan en direct ten strijde trekken aan de kant van de Turkse Republiek, zullen ze hun eigen einde tegemoet gaan. Ik kan dit wel zeggen. We zullen ze overal omsingelen. De PKK en de guerrilla zijn overal. Iedereen zou dit moeten weten. Iedereen ziet wat de guerrilla is en hoe ze vecht. Daarom kijken we en observeren we.
We zetten onze strijd voort. We zullen onze wereldwijde vrijheidscampagne ook op het militaire front voortzetten. De campagne verspreidt zich, de guerrilla ook. Er zijn ook acties in de steden. We geloven dat dit zich de komende tijd nog veel meer zal ontwikkelen. In het algemeen geldt dat degenen die deze oorlog ontwikkelen en erop staan, zullen verdrinken in het bloed dat ze vergieten.
Bron: ANF