Hayat Tahrir al-Sham (HTS), gesteund door de Turkse staat, voerde aanvallen uit vanuit Aleppo, het epicentrum van de Syrische oorlog. Ze probeerden regio’s als Shehba, Tel Rifaat, Hama, Homs en Latakia in te nemen en lanceerden operaties die gericht waren op Damascus om uiteindelijk het regime van Assad omver te werpen.
Ondanks de strategie van “oorlogen winnen zonder te vechten” van de HTS en de door Turkije gesteunde milities van het Syrische Nationale Leger (SNA), boden noch het Syrische regime noch Iran weerstand en trokken ze zich terug uit nederzettingen in de regio. Vooral in de gebieden Shehba en Tel Rifaat speelden journalisten die getuige waren van de aanvallen en het verzet van de mensen een onmiskenbare rol in het documenteren van de oorlog.
Journalist Rûken Afrin, die het conflict versloeg als oorlogscorrespondent in de regio Tel Rifaat, sprak met ANF over zowel de oorlog als het verzet.
“De aanvallen zijn nooit gestopt”
Rûken Afrin sprak over de bezettingsaanvallen van Turkije op Afrin in 2018, en vervolgens over de meest recente aanvallen, en zei: “In 2018, tijdens de bezettingsaanvallen van de Turkse staat op Afrin, leed de bevolking onder een gruwelijk bloedbad. Na 58 dagen verzet werden burgers gedwongen om naar Shehba te trekken. Deze migratie hield de aanvallen van Turkije echter niet tegen. Talloze aanvallen op onschuldige burgers draaiden uit op echte bloedbaden.
Veel mensen, waaronder vrouwen, ouderen en kinderen, verloren het leven. Temidden van deze voortdurende aanvallen door Turkije, werden de mensen ook geconfronteerd met enorme uitdagingen onder de blokkade van het Syrische regime. De wijk Tel Rifaat is van strategisch belang. Na de migratie van burgers naar Shehba begon Turkije plannen te maken om deze regio te bezetten; hun aanvallen en bezettingsplannen hielden nooit op. Tel Rifaat was vooral interessant vanwege het geostrategische belang. Het bood een leefbaar gebied waar mensen in hun levensonderhoud konden voorzien en omvatte een militaire luchtmachtbasis en de snelweg M5. Deze kenmerken maakten Tel Rifaat tot een constant doelwit.”
“Het regime heeft niet gevochten; Shehba was omsingeld”
Journalist Afrin vervolgde: “Tijdens de aanvallen onder leiding van de HTS die op 27 november in het westen van Aleppo begonnen, vonden er geen gevechten plaats; in plaats daarvan was er een totale overgave. Het Syrische regime verzette zich niet tegen de aanvallen en verliet zijn posities één voor één, zich terugtrekkend zonder om te kijken. Dit leidde ertoe dat Shehba van alle kanten werd omsingeld. Vervolgens begonnen zware aanvallen op zes dorpen in de regio Sherawa, die al vaak het doelwit waren geweest van aanvallen van milities. Tijdens deze laatste aanvallen toonden de Afrin Bevrijdingstroepen (HRE) gedurende drie dagen aanzienlijke weerstand.
Deze zes dorpen lagen dicht bij Nubul, Zehra en het Samaan kasteel (ten westen van Aleppo), met slechts ongeveer 100 meter tussen elk dorp. Daardoor betekende de inname van één dorp een gemakkelijke toegang tot het volgende. Omdat deze dorpen omsingeld waren door zowel de HTS als de Turkse bezettingstroepen, werden ze constant aangevallen en kregen ze te maken met pogingen om ze te omsingelen.”
“Aanvallen vanaf drie verschillende fronten”
Journalist Afrin ging verder: “Tegelijkertijd werden de grondaanvallen door door Turkije gesteunde milities geïntensiveerd langs de lijnen van de dorpen Sheikh Isa, Hirbil en Ayn Daqneh. Er werden ook aanvallen uitgevoerd vanuit de dorpen Ehdas en Sheikh Najjar (de industriële zone), wat resulteerde in brutale aanvallen vanaf drie verschillende fronten. Dit deed de spanningen in de regio verder oplopen en vormde een aanzienlijke bedreiging voor de lokale bevolking.
Het verzet van het Afrin volk in Shehba is een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis. Het verzet, dat de principes van de Revolutionaire Volksoorlog volgt, werd niet alleen veroorzaakt door de recente aanvallen, maar was al aan de gang sinds de bezetting van Afrin. Naast de zware aanvallen speelden ook de lastercampagnes van Turkije een rol. Valse berichten suggereerden dat de inwoners van Tel Rifaat op de vlucht waren geslagen en in de greep waren van angst en paniek.
Ik volgde de gebeurtenissen echter op de voet en merkte op dat de mensen weerstand bleven bieden totdat er een besluit tot terugtrekking werd genomen. Ze verlieten hun huizen, buurten of straten niet. De mensen stonden aan de zijde van hun strijders en toonden een standvastige vastberadenheid, moed en verzet – een houding waarvan ik persoonlijk getuige was tijdens deze strijd.”
Terugtrekking was voor de veiligheid van de bevolking
Journalist Afrin voegde eraan toe: “De vermeende sfeer van paniek en angst die werd beschreven, was ver bezijden de waarheid. Echter, met de aanvallen van drie verschillende fronten en de constante verkenningsactiviteit, werden de levens van mensen in groot gevaar gebracht. Naar aanleiding van deze situatie besloot de Kantonraad Afrin-Shehba om zich terug te trekken uit Shehba. Het belangrijkste doel van deze terugtrekking was om de veiligheid van de mensen te waarborgen. Hoewel het proces vol uitdagingen zat, stond de veiligheid van de mensen voorop. Als de inwoners van Shehba waren gebleven, zouden ze zijn blootgesteld aan de onmenselijke wreedheden van de huurlingen.
De wreedheden die de huurlingen begingen tegen degenen die in Afrin bleven – verkrachting, moord en marteling – zijn bij iedereen bekend. Op 1 december werd besloten om terug te trekken. Die dag, van 8.00 tot 13.00 uur, boden strijders een sterke weerstand. Na het besluit tot terugtrekking begonnen de voorbereidingen voor het vertrek van de konvooien. Er volgden pijnlijke en moeilijke momenten en het tafereel was de voorbode van een tweede ramp voor Afrin. Konvooien en voertuigen stonden achter elkaar opgesteld. Shehba was omsingeld en huurlingen infiltreerden in de konvooien met mensen.”
‘Teruggedreven naar Afrin door de huurlingen’
Rûken Afrin benadrukte de onderdrukking van de mensen door de huurlingen tijdens de terugtrekking: “Toen het konvooi zich probeerde te verzamelen in Til Qirax, begonnen de huurlingen wreedheden te begaan. Mensen die zich bij het konvooi wilden voegen, werden tegengehouden. Tijdens dit proces werden velen gedood en werd de toegang tot het konvooi ontzegd. Meer dan de helft van de mensen in het konvooi werd onder dwang door de huurlingen teruggestuurd naar Afrin. Deze terugkeer naar Afrin was een direct gevolg van de druk en dwang van de huurlingen. Deze situatie toonde aan dat de inwoners van Afrin weigerden om een leven onder controle van huurlingen te accepteren. Het besluit van de Kantonraad Afrin-Shehba werd verwelkomd door de bevolking, die de raad steunde.
Toen de huurlingen het konvooi Til Qirax bereikten, begonnen ze de mensen lastig te vallen. Onder hen was Abdulrahman Murshid, een patriottische inwoner van Afrin die toegewijd is aan zijn land en zijn land. Omsingeld door de huurlingen verzette Abdulrahman zich tegen hun pogingen om hem met geweld uit het konvooi te verwijderen. Als gevolg daarvan schoot hij zichzelf met zijn pistool in het hoofd en offerde zo zijn leven op om te voorkomen dat hij in hun handen zou vallen. Het was een hartverscheurende scène. Abdulrahman Murshid, een oudere man, koos ervoor om zichzelf van het leven te beroven in plaats van gevangen te worden genomen door de huurlingen.”
‘Mensen werden willekeurig aangevallen’
Journalist Afrin ging verder: “Na het konvooi van Til Qirax slaagden we er op de een of andere manier in om het konvooi van Fafin te bereiken. Het weer was ruw en bitter koud. In dit konvooi zaten veel kinderen en ouderen, maar ook een zwangere vrouw van wie de uitgerekende datum was aangebroken. Het Martyr Avrin Ziekenhuis lag op slechts tien minuten afstand, maar het was onder controle van de huurlingen. Zelfs degenen die naar het ziekenhuis gingen voor medicijnen of medische benodigdheden waren het doelwit. De zwangere vrouw naar het ziekenhuis brengen zou haar in groot gevaar brengen. De mogelijke behandeling die ze zou krijgen was maar al te voorspelbaar. Daarom moest ze in het konvooi zelf bevallen, maar helaas werd de baby doodgeboren. Bovendien verloren twee oudere mensen in het konvooi het leven.
Na twee dagen wachten, overdag, werden de konvooien die Tabqa en Raqqa bereikten anders behandeld. De mensen die ’s nachts reisden werden echter onmenselijk behandeld. Rond de luchtmachtbasis Kuweires werden vooral vrouwen vernederd, beledigd en mishandeld. Ik was er ook getuige van hoe zes lijken werden verbrand en minstens tien anderen op de grond lagen. Meer dan honderd mensen werd verhinderd hun reis voort te zetten. Deze gebeurtenissen illustreren duidelijk het lijden en de veerkracht van de mensen.”
Fysiek en psychologisch geweld
Rûken Afrin zei over de situatie van de mensen in Shehba die onder controle staan van huurlingen: “We horen over de onderdrukking die de Afrin mensen ondergaan die in de Til Rifat en Sherawa regio’s achterblijven. Op de allereerste dag dat ze in Til Rifat aankwamen, besloten de huurlingen om alle mannen tussen 18 en 60 jaar uit het gebied te verwijderen. De vrouwen die we spraken vertelden dat hun leven in gevaar was en dat de huurlingen hen onderwierpen aan psychologisch en fysiek geweld.
De belangrijkste reden om veel mensen in Til Rifat en Sherawa te verhinderen zich bij de konvooien aan te sluiten, was om ze uit te buiten voor het eigen gewin van de huurlingen. Deze huurlingen hebben als doel de mensen tot slaaf te maken voor hun eigen belangen en iedereen die weigert mee te werken uit te schakelen. Op deze manier proberen ze het volk te onderwerpen.”
‘Vrijgelaten in ruil voor losgeld’
Journalist Afrin zei dat “door de blokkades die de facties oplegden, ongeveer 50 families in Shehba achterbleven. Vanaf de eerste dag werden deze overgebleven families vastgehouden en gearresteerd door de facties. De burgers werden gemarteld terwijl ze werden vastgehouden in kleine, celachtige kamers. Het losgeld dat werd geëist voor hun vrijlating bereikte duizelingwekkende bedragen, tot wel 70 miljoen Syrische lire. Bovendien werden er pogingen gedaan om de mensen onder dwang naar Afrin te vervoeren, waardoor families uit elkaar werden gerukt. Tot op de dag van vandaag weten veel mensen niet waar hun familieleden zich bevinden. Al deze gebeurtenissen benadrukken nog eens extra de pijn en veerkracht van ons volk.”
‘Het licht van Afrin zal ooit weer schijnen’
Journalist Rûken Afrin onderstreepte de wil van de mensen om op een dag terug te keren naar hun huizen, en zei: “Als mensen uit Afrin en ik, als journalist in dit land, hebben we geen beroep gedaan op internationale machten en dat zullen we ook niet doen. Naast het geweld dat plaatsvindt in Afrin, hebben de inwoners die door de Turkse staat gedwongen werden om naar Shehba te vluchten, nog meer geleden toen ze vluchtten om aan die slachtingen te ontsnappen.
We blijven geloven in de zelfredzaamheid van de mensen van Afrin en de volkeren van Noord- en Oost-Syrië. We hebben nooit de hoop op terugkeer naar Afrin verloren. Op deze gronden, getekend door pijn, zullen we blijven vechten met veerkracht en solidariteit om onze toekomst terug te winnen en onze hoop te behouden.”
Bron: ANF