- Frankrijk
De Italiaanse filosoof en politiek theoreticus Antonio Negri is op 90-jarige leeftijd overleden. Negri’s dood werd aangekondigd door zijn dochter Anna Negri op haar Instagram account.
“Met grote droefheid hebben we kennis genomen van het overlijden van filosoof Antonio (Toni) Negri in Parijs, afgelopen nacht”, zei de Uitvoerende Raad van het Koerdische Nationale Congres (KNK) in een bericht waarin een eerbetoon werd gebracht aan de Italiaanse filosoof.
KNK betuigde zijn diepste en meest oprechte medeleven aan de familie van Antonio Negri: “Toni Negri was een goede vriend van het Koerdische volk, altijd bereid om te doen wat nodig was om de zaak van de Koerdische Bevrijdingsbeweging vooruit te brengen.”
Als een van de grootste filosofen van zowel de vorige als deze eeuw, was hij een fervent lezer van de boeken van de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan. Hij beschreef Öcalan als de “Antonio Gramsci van zijn land. Een voorbeeld voor iedereen in de wereld.”
KNK wees erop dat: “Toni Negri zal diep gemist worden door velen over de hele wereld, waaronder Koerden. We betuigen nogmaals ons diepste medeleven aan zijn familie, kameraden en vrienden.”
Over Antonio Negri
Negri, ook bekend om zijn gevoeligheid voor de Koerdische kwestie, zei over de gevangenschap van de Koerdische PKK-leider Abdullah Öcalan: “Net als Mandela in de 20e eeuw is Öcalan een legendarische gevangene in de 21e eeuw. In de 21e eeuw brengt hij een reeks concepten naar voren die geleidelijk de bouwstenen worden van de politieke constructie van een nieuwe wereld” en hij reageerde tegen de genocidale oorlog van de Turkse staat tegen het Koerdische volk, vooral in Noord- en Oost-Syrië.
Negri werd op 1 augustus 1933 geboren in Padua, Italië. Hij sloot zich begin jaren 1950 aan bij de rooms-katholieke jeugdbeweging “Gioventú Italiana di Azione Cattolica”. In 1956 werd Negri lid van de Italiaanse Socialistische Partij en studeerde hij Politieke Wetenschappen aan de Universiteit van Padua.
Tot 1967 was Negri assistent aan de Universiteit van Padua, waar hij hoogleraar staatsleer werd. In 1969 was hij een van de oprichters van ‘Potere Operaio’ (Arbeidersmacht), een politieke groepering die protesten organiseerde in fabrieken die de arbeiders vertegenwoordigden. Na de ontbinding van ‘Potere Operaio’ in 1973 sloot Negri zich aan bij de politieke organisatie ‘Autonomia Operai Organizzata’ (Autonome Arbeidersorganisatie) en schreef hij veel theoretische artikelen.
Antonio Negri werd in april 1979 gearresteerd, samen met vele andere leden van de ‘Autonomia’ beweging; hij werd beschuldigd van vermeende banden met de ‘Rode Brigades’. Negri werd ook beschuldigd van het plannen van de ontvoering en moord op Aldo Moro, leider van de Christen-Democratische Partij van Italië, in 1978. Hoewel hij werd vrijgesproken van de laatste beschuldiging, werd hij veroordeeld in de zaak en bij verstek veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf in 1984. Negri kreeg nog eens 4 jaar gevangenisstraf omdat hij “moreel verantwoordelijk” zou zijn voor het geweld tegen politieke activisten in de jaren 1960 en 1970.
Antonio Negri zat vier jaar in de gevangenis en werd vrijgelaten nadat hij tot parlementslid was gekozen op de lijst van de Radicale Partij. Negri’s immuniteit werd echter opgeheven door de Italiaanse Kamer van Afgevaardigden. Negri keerde niet terug naar de gevangenis in Italië, maar reisde naar Frankrijk met de hulp van Amnesty International en Félix Guattari. In Frankrijk begon Antonio Negri te werken aan de Université Paris VIII in Saint Denis, en onder de namen waarmee Antonio Negri in die tijd samenwerkte waren Alain Badiou en Gilles Deleuze. Tijdens zijn verblijf in Parijs ontmoette Negri de jonge student Michael Hardt en in de daaropvolgende decennia produceerden ze samen veel werk.
Negri keerde in 1997 vrijwillig terug naar Italië om zijn gevangenisstraf uit te zitten. Zijn straf werd omgezet en hij werd in 2003 vrijgelaten. Antonio Negri en Michael Hardt’s boek ‘The Labour of Dionysus’ werd gepubliceerd in 1994. Daarna, in 2000, publiceerde het duo het boek ‘Empire’, dat een internationale bestseller werd. In hun boek stelden Negri en Hardt dat er na de Tweede Wereldoorlog een nieuwe vorm van soevereiniteit ontstond die ze ‘Empire’ noemden. De twee denkers stelden dat deze vorm van soevereiniteit mondiaal van aard is en al machtiger is dan welke natiestaat dan ook. Negri en Hardt verwoordden ook het idee dat de nieuwe wereldwijde processen van productie, arbeidsmanagement en financiën, d.w.z. globalisering, de samenstelling van het kapitaal hebben veranderd en zo een nieuwe klasse hebben gecreëerd. Volgens hen opende deze situatie ook een nieuwe bladzijde in de geschiedenis van de klassenstrijd.