- Noord-Koerdistan
Door de toenemende armoede en de stijgende hongerdrempel gaan de mensen in Turkije een winter vol onzekerheid tegemoet. Terwijl de elektriciteits- en verwarmingsrekeningen stijgen, de voedselprijzen omhoogschieten en de inflatie de inkomens blijft uithollen, zeggen huishoudens die worstelen om te overleven dat ze bidden voor een milde winter. Elk jaar wordt het moeilijker dan het jaar ervoor en velen kunnen niet eens meer in hun meest elementaire behoeften voorzien; deze winter kunnen ze zich geen hout of kolen veroorloven om hun kachels te laten branden.
In de wijk Kaynartepe in het district Bağlar (Rezan) in Amed, waar geen aardgasinfrastructuur bestaat, uitten de bewoners hun woede over de stijgende prijzen van hout en kolen. Verschillende mensen zeiden dat ze hun huizen verwarmen door verzameld oud papier te verbranden en dat ze door de stijgende kosten deze winter in de kou zullen zitten.
Volgens gegevens die in oktober 2025 door het Turkse bureau voor de statistiek (Turkse afkorting: TÜİK) zijn gepubliceerd, bedroeg de jaarlijkse inflatie van de consumentenprijzen 32,87 procent. Voor huishoudens met een laag inkomen heeft een dergelijk hoog percentage geleid tot een dramatisch verlies aan koopkracht. Het relatieve armoedecijfer op basis van inkomen was voor 2024 al vastgesteld op 13,6 procent. Deze cijfers bevestigen wat de bewoners meemaken: door de snel stijgende prijzen wordt het voor gezinnen met een vast of laag inkomen steeds moeilijker om zelfs maar in hun essentiële behoeften te voorzien.
De wijk stikt elke winter onder de kachelrook
In Kaynartepe, een van de oudste wijken van Diyarbakır (Amed), worstelen de bewoners al tientallen jaren met armoede en werkloosheid. Door de grote economische verschillen in de stad is het sociale weefsel van de wijk grotendeels onveranderd gebleven, waardoor de straatcultuur behouden is gebleven, terwijl gezinnen met veel kinderen moeite hebben om rond te komen. Door de dicht op elkaar staande huizen en smalle steegjes krijgen de meeste woningen weinig tot geen zonlicht.
Door het langlopende stadsvernieuwingsproject ter plaatse is de aanleg van een aardgasinfrastructuur verhinderd, waardoor de wijk in omstandigheden verkeert die doen denken aan de jaren negentig. Vrouwen, kinderen en winkeliers blijven naast elkaar leven in een hechte sociale omgeving, maar de naderende winter zorgt voor toenemende onrust.
Zonder toegang tot aardgas verwarmen de bewoners hun huizen met houtkachels, maar door de stijgende prijzen kunnen velen zich geen hout of kolen veroorloven en de angst voor hoge rekeningen weerhoudt hen ervan elektrische kachels te gebruiken. De bezorgde en uitgeputte buren vatten hun situatie eenvoudig samen: “In de winter liggen onze kinderen altijd in het ziekenhuis. We zijn ellendig.” Ze roepen de autoriteiten op om iets te doen aan de ontberingen waarmee ze jaar na jaar worden geconfronteerd.
Het hout is duur, en de rekening ook
Ramazan Tuzak, een inwoner van de wijk, beschreef de ontberingen en de groeiende crisis en zei: “Ik ben in 1991 hierheen verhuisd. Jarenlang bleven ze praten over stadsvernieuwing, ze zeiden dat er iets zou gebeuren, maar er gebeurde nooit iets. Er is hier geen aardgas. Iedereen in deze wijk is arm; een ton hout kost nu 15.000 TL.
Mensen kunnen geen hout kopen en ook geen elektrische kachel aanzetten. Op dit moment hebben we niets om ons warm te houden. Deze mensen hebben hulp nodig. Zieke bewoners kunnen de winter helemaal niet doorstaan. De geur van kolen en rook maakt hun ziekte alleen maar erger. Ik woon in een gebouw van acht verdiepingen, hoe lang moet ik dan elke dag hout naar boven blijven sjouwen? Degenen die geen hout kunnen kopen, gebruiken elektrische kachels, en iedereen die dat doet, krijgt aan het eind van de maand te maken met elektriciteitsrekeningen van duizenden lira.
In de winter is het buiten warmer dan in mijn huis
De 75-jarige Besra Polat, die alleen woont in een huis zonder zonlicht, zei dat haar inkomen niet voldoende is om hout of elektriciteit te betalen en dat ze, net als vorig jaar, deze winter in de kou zal doorbrengen.
Besra Polat zegt: “Vroeger kregen we steenkoolhulp, maar sinds ongeveer vier jaar krijgen we niets meer. We krijgen ook geen voedselhulp meer. Ik woon hier alleen in een huurhuis en leef van mijn ouderdomspensioen. Het geld dat ik krijg, is niet genoeg voor mijn huur of voor verwarming. Vorige winter kon ik helemaal geen hout kopen, dus verbleef ik het hele seizoen bij iemand anders thuis. Dit jaar kan ik me ook geen hout of steenkool veroorloven. Ik weet niet wat ik moet doen. Zelfs iemand die alleen woont, heeft zoveel uitgaven. Ik heb de kachel nog niet geïnstalleerd, maar ik zal waarschijnlijk een elektrische kachel moeten gebruiken. Het pensioen dat ik ontvang, gaat rechtstreeks naar de rekeningen. Mijn huis krijgt geen zonlicht. Ik zal deze winter weer rillend doorbrengen. In de winter is het buiten op straat warmer dan in mijn huis.”
We brengen onze winters door in ziekenhuizen
Ferda Kaya, een andere inwoner die met dezelfde moeilijkheden te maken heeft, had scherpe kritiek op de stijgende prijzen en zei: “We komen de winter door door buiten oud papier te verzamelen en dat te verbranden. De rekeningen zijn al enorm gestegen en met zoveel kinderen kunnen we in de winter niets doen. We kunnen ons geen hout of kolen veroorloven. Vroeger was alles beter; wat mensen nu ook doen, ze moeten ons steunen. Met het minimumloon kun je drie weken naar de markt gaan en dan is het geld op. In de winter liggen we in het ziekenhuis of zoeken we een warme plek. Dat is ons hele leven geworden. We kunnen niets anders doen. We hebben geen andere keuze dan te overleven, hoe weinig we ook hebben.”
Bron: ANF