- Rojava/Noord-en Oost-Syrië
Talloze mensen van over de hele wereld sloten zich aan bij de Rojava-revolutie en de verdediging ervan. Een van hen was Sarya Özgür, die in 2014 in Kobanê als eerste vrouwelijke internationalist de martelaarsdood stierf in Rojava.
“In Rojava zijn en hier in het verzet gaan is van groot belang. We baseren ons op de slogan ‘Waar een onderdrukte is, daar zijn wij’. Rojava is de belangrijkste plek om te strijden voor al diegenen die onderdrukt en uitgebuit worden”, zei Sarya Özgür tijdens haar eerste aankomst in de regio.
In dit tweede deel van ons dossier gaan we in op het leven en de strijd van Sarya Özgür (Sibel Bulut), een van de commandanten van de Marxistisch-Leninistische Communistische Partij (MLKP), die haar leven verloor in Kobane.
Sarya Öz werd in 1986 geboren in de provincie Dersim in Noord-Koerdistan. Ze sloot zich op jonge leeftijd aan bij de georganiseerde strijd en werkte in veel steden, waaronder Istanbul en Wan. Ze werkte een tijdje als hoofdredacteur voor de krant Atılım. Bekend bij haar kameraden om haar toewijding en daadkracht, heeft Sarya altijd gezegd dat de emancipatie van het Turkse volk gepaard ging met de emancipatie van het Koerdische volk, waarbij ze deze staat definieerde als “een band van het lot”. Ze benadrukte dit feit ook bij haar aankomst in Rojava in september 2013 en zei;
“We hebben een band door het lot. In Rojava zijn en hier in het verzet gaan zijn van groot belang voor deze band. Bovendien ligt de verantwoordelijkheid ook bij ons, communisten. We baseren ons op de slogan ‘Waar een onderdrukte is, daat zijn wij; maakt niet uit waar, en in welk land.’ Standhouden voor al degenen die onderdrukt en uitgebuit worden. Hen leiden en voor hen strijden. Dit is wat Rojava voor ons vertegenwoordigt.”
“Ik ben hier gekomen voor de revolutie en om een nieuwe Sarya te creëren, terwijl ik de andere Sarya buiten de grenzen achterlaat”, zei ze toen ze naar Rojava kwam, waar ze in de eerste plaats op het hoofdkwartier van de Volksbeschermingseenheden (YPG) verbleef om te wennen aan de regio. Sarya begon haar eerste strijd als onderdeel van een mobiele troep in Rojava en stond in de frontlinie bij alle operaties en acties. Na twee maanden sloot ze zich aan bij de zwaar bewapende troepen volgens de vereisten van de strijd. Ondanks haar moeilijkheden met de taal was ze behoorlijk fascinerend wat betreft de communicatie met mensen en het beïnvloeden van de mensen om haar heen. Ze was geweldig in het aanmoedigen van zichzelf en anderen om meer te leren en te verbeteren. Wat betreft de dingen die ze niet kende, ze deed nooit alsof ze het wist en deed voortdurend haar best om ze te leren. Ze was een commandant die leerde terwijl ze lesgaf.
“Kobane bijstaan is een plicht voor elk eerbaar persoon. Iedereen met een geweten moet Kobane steunen in deze strijd. Als communist moet ik midden in dit rechtmatige gevecht staan”, zei ze terwijl ze eiste om vanuit het kanton Cizîrê naar Kobane te gaan, wat ze inderdaad op 16 september 2014 met grote toewijding en internationalistische geest deed.
Als een vrouw, een vrouwelijke commandant en een revolutionair die aan het front streed, geloofde martelaar Sarya uit de grond van haar hart dat de vrijheid van vrouwen in de frontlinie van de revolutie moest staan.
“De Rojava-revolutie is ook een vrouwenrevolutie. Vrouwen worden altijd beschouwd als het secundaire geslacht. Ze worden onderdrukt en veracht. De ernst van deze onderdrukking is groter in het Midden-Oosten. Vrouwen kwamen op de voorgrond met de Rojava-revolutie. Ze zijn de straat op gegaan. Ze hebben de wapens opgenomen en begonnen te strijden. Ze strijden op fronten, vallen als martelaren en delen bevelen uit. En ze zetten een echt sterke wil op. Ze zetten de strijd met toewijding voort. Hetzelfde gold zowel in Cizire als in Kobane.
Sarya Özgür sneuvelde op 12 december 2014 als martelaar in het verzet tegen ISIS-bendes aan het zuidfront van Kobane. Ze werd de eerste vrouwelijke internationalist die viel in Rojava. Ze bleef trouw aan haar dromen en doelen bij haar dood, net als tijdens haar leven.
Ter herdenking van de revolutionairen die in Kobane vielen, zei haar moeder, Zekiye Bulut: “Ik zou mijn leven opofferen om het stof aan hun voeten en de aarde op hun graven te zijn”, terwijl haar vader, Murat Bulut, zei; “Mijn dochter kwam en vocht hier als een revolutionair en zei dat elke revolutionair hier zou moeten komen. We zijn trots op haar en al haar gesneuvelde kameraden.” Ze werd begraven in Dersim met de boodschap: “Welkom aan de zijde van Sakine Cansız.”
Een laan in het centrum van Kobane en een MLKP-troep zijn vernoemd naar Sarya, wiens leven werd gekenmerkt door verzet en strijd. Haar strijd wordt voortgezet door de mensen die herdenkingsceremonies organiseren in die straat, en door haar kameraden van MLKP die zeggen: “Het wapen van kameraad Sarya is nu in handen van de metgezellen en het zal niet tot zwijgen worden gebracht tot de overwinning.”
Haar kameraden denken terug aan Sarya en zeggen: ‘Ze was gevoeliger als het om vrouwen ging. Ze vond dat er belang moest worden gehecht aan het opleiden van vrouwen. Vrijheid is een noodzaak voor vrouwelijk gezelschap. Haar uitdrukking bij elke gelegenheid en in elke toespraak dat de Rojava-revolutie ook een vrouwenrevolutie is, was een weergave van haar vastberadenheid. Ze geloofde het omdat ze getuige was van de reflecties van de vrouwenrevolutie in haar eigen praktijk.
Ze zou nooit de dominante houding van haar mannelijke kameraden tolereren. Haar reflexen over deze kwestie waren niet alleen voor haarzelf, maar ook voor al haar vrouwelijke kameraden. Ze was zich bewust van het feit dat een houding die erop gericht is een alleenstaande vrouw te verzwakken, alle vrouwen als geheel zou verzwakken. Terwijl ze haar vrouwelijke kameraden verdedigde, confronteerde ze ook hun passiviteit bij een probleem. Ze zou zeggen: ‘Als vrouwen moeten we elkaar beschermen, maar er zullen er altijd zijn die beschermd moeten worden. Om deze reden is het verplicht voor elke vrouw om de kracht en vaardigheid te hebben om zichzelf te beschermen en te verdedigen.”
Sarya en veel van haar kameraden hebben van Kobane een plaats van overwinning gemaakt. Ze konden niet meedoen aan de overwinningsdansen, maar de mensen van Kobane zullen ze nooit vergeten, en hun kameraden zullen hun strijdvlag nooit laten vallen. Wanneer de mensen van Kobane over de Martelaar Sarya Özgür Avenue lopen, zullen ze haar en haar nooit eindigende strijd herdenken…
Internationalistische martelaren van de Rojava-revolutie -1: Paramaz Kızılbaş