Voordat we aan diepe verwondering toekomen zijn er meestal eerst al een paar tranen gevallen. Wonderlijk toch, omdat verwondering juist onze eerste emotie is, als kind. Het bidden komt veel later– met de trammelant die daar uit volgt.
Pas als diepe bestaansangst z’n intrede heeft gedaan komen mensen op het idee om wonderlijke verklaringsconstructies aan te hangen, die het eigen falen verteerbaar maken, en brute sancties rechtvaardigen. Het overgecompliceerde leven moet getemd, tegenspraak afgeknepen — tegen iedere prijs!
Om de rangen te sluiten moet er dan een held op staan, die de kudde weer bijeen drijft, en ten strijde trekt. De Amerikaanse evangelicals hadden in 2016 hun man gevonden voor die taak. A flawed character, maar wel hùn man. Zoals Mozes het volk uit de klauwen van de farao leidde, zo zou hun man de vertrapten van The Mid West verlossen van het vervloekte establishment, the enemy they love to hate.
Juist zijn karakterzwakte en dubieuze levenswandel bevestigden zijn door God gegeven genade: He’s The One, The Chosen One.
Zoals een tank alles vermorzelt wat het voor de voeten komt zo ging hij los. In detail viel er nog wel wat op af te dingen, maar over één ding waren de gelovigen het eens: ‘om een rooftocht te leiden, heeft een sterk, maar verdorven persoon de voorkeur boven een zwak, doch rechtschapen figuur.’
Een gedachtegang die nogal Machiavellistisch aan doet, maar al in de dertiende eeuw inde Islam al de ronde deed.
De vraag rijst dan ook of de Islam een overtuigend verbindende, geweldsbeteugelende factor is, òf dat het zelf een bouwwerk is dat, in zichzelf, een mengsel is van rijp en rot, van hemelse perspectieven gemixt met grandioze geweldsverheerlijking.
Zij die uit eigen ervaring de dagelijkse schade hebben te verduren van Islam geïnspireerd geweld (denk aan de vrouwen van Makhmur) zullen bij de Islam als inspiratie bron grote vraagtekens plaatsen, vermoed ik.
De Salafistische geschriften waren zowel voor de aanslagplegers van 911, als ook voor IS Syrië-gangers een bron van ontremmende inspiratie, maar ook voor psychisch gestoorde, hardcore Halal-tokkies een handvat om stevig door te pakken.
In de Hadith vinden we de handreiking vanuit de islam (Koran 61:10-11) om afgegleden types een tweede kans te geven: Om niet voor eeuwig in de hel te branden is een eenmalige “goede daad” verrichten en een persoonlijk offer brengen in de strijd tegen de schurftige haram schapen, een hele opsteker.
Dit alles werd bondig verwoord in ‘Bid, vecht en heers!’, een fijn compromisloos werkje, een echte Jihad-bestseller in de veertiende eeuw.
Tot op de dag van vandaag wordt dit geweldverheerlijkende pareltje van de hand van Ahmad Ibn Taymiyyah verslonden.
Ik zou het zonde vinden als dit inzicht in deze logica slechts in handen werd gelegd bij FvD, die deze kennis van de Islam als gefundenes Fressen, kan inzetten voor hun geliefde hobby: Boreale ijdeltuiterij.
Ik vrees namelijk dat àlle herderlijke, religieuze organisaties een ‘Bid Vecht Heers’-component koesteren, en we nu in Amerika, na de troonsverstoting van Trump, een uitbarsting van geweld mogen verwachten, als een gerijpte steenpuist, die al tijden strak stond en nu echt op springen staat.
We kunnen nog wel wat van de Islam veel leren, dacht ik zo. Al was het maar als spiegel op onze eigen blinde vlekken: de menselijke bereidheid om, om het minste, naar bruut geweld te grijpen, mits verpakt in een suikerzoete coating. We horen luid mensen scanderen: ‘Lock’em up!’ terwijl ze voor het authentieke Amerika ten strijde trekken.
Heilige doelen vereisen heilige verontwaardiging.
Ik vrees dat 2021 onze stoutste verwachtingen gaat overtreffen.
Auteur: Paul Terlunen
