In het tweede deel van haar interview met Medya Haber TV sprak Besê Hozat, medevoorzitter van de Uitvoerende Raad van de KCK (Unie van Koerdische Gemeenschappen), over het lopende ‘Proces van Vrede en Democratische Samenleving’. Het eerste deel van dit interview kan hier worden gelezen.
Het interview werd oorspronkelijk gepubiceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt;
In welk stadium bevindt dit proces, dat zowel het ‘Proces van Terreurvrij Turkije’ als het ‘Proces van Vrede en Democratische Samenleving’ wordt genoemd, zich, vooral in het licht van de recente geopolitieke ontwikkelingen?
Het zou helemaal verkeerd zijn om dit proces te definiëren als het ‘proces van terreurvrij Turkije’, zoals de regering probeert te doen. Wij verwerpen deze uitdrukking, deze definitie. Dit soort discours moet van de agenda worden gehaald. De naam van dit proces is duidelijk: het is het ‘Proces van Vrede en Democratische Samenleving’. Daarom noemde de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, zijn oproep van 27 februari de ‘Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving’. Deze oproep werd samen met de staatsdelegatie ontwikkeld in onderling overleg en consensus. Daarom heeft de staat het zelf geaccepteerd als het ‘Proces van Vrede en Democratische Samenleving’, dat wil zeggen de naam van het proces. De slogan “Terreurvrij Turkije” moet worden opgeheven. Anders kunnen er geen fatsoenlijke discussies ontstaan en kan er geen fatsoenlijke vooruitgang worden geboekt in dit proces.
Met de oorlog tussen Israël en Iran is het belang en de waarde van dit proces opnieuw duidelijk geworden. De regio bevindt zich momenteel midden in een groot inferno. Alles brandt hevig. En na Iran is nu Turkije aan de beurt. Dat onderstreept de noodzaak van deze besprekingen. Het begon in Gaza, ging naar Libanon en Syrië en bereikte Iran; nu is Turkije aan de beurt. De regio wordt opnieuw vormgegeven. Dit is een proces dat verband houdt met het herontwerp van de regio. Daarom is het nodig om gezonde discussies te voeren, en wel nu. De staat en de regering moeten nu concrete stappen zetten.
Als beweging hebben we gedaan wat we moesten doen. We hebben elke stap gezet. We hebben positief gereageerd op de oproep van de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan. Op 1 maart hebben we een staakt-het-vuren afgekondigd. Vervolgens hebben we op 5 mei het 12e Congres van de PKK bijeengeroepen. Op dat congres hebben we de PKK ontbonden. We besloten de gewapende strijd te beëindigen. We hebben nu de gewapende strijd tegen Turkije beëindigd. We voeren geen gewapende strijd meer tegen Turkije. Nu moet Turkije, de Turkse staat, actie ondernemen als reactie hierop. Het moet actie ondernemen. De staat moet het recht op democratische politiek voor het volk erkennen. De staat moet wettelijke en grondwettelijke hervormingen doorvoeren. De politieke arena moet worden geopend, zodat de mensen die tot nu toe de wapens tegen Turkije hebben gebruikt, democratische politiek kunnen bedrijven in Turkije. Ze kunnen werk doen in de samenleving.
Maar tot nu toe worden er geen stappen ondernomen in deze kwestie. Er is nu geen weg meer terug. Wat kan onze kant nog meer doen dan de gewapende strijd stoppen? Nu is het tijd voor de andere kant om actie te ondernemen. Hoe zullen de guerrillastrijders in de bergen naar de vlakten afdalen als er geen wettelijke en grondwettelijke hervormingen komen? Hoe kunnen ze democratische politiek bedrijven in de dorpen en steden? Om hen in staat te stellen democratische politiek te bedrijven, moeten er juridische en constitutionele hervormingen worden doorgevoerd, moet de politieke arena worden geopend en moet het recht op democratische politiek worden erkend, zodat de guerrillastrijders hun wapens kunnen neerleggen en naar de dorpen en steden kunnen gaan om democratische politiek te bedrijven.
Wat we nu zien is demagogie. Eerst werd er gezegd dat er eerst een congres moest komen; nu wordt er gezegd dat de PKK eerst de wapens moet neerleggen en dat ze dan zouden kijken of er een commissie in het parlement kan worden opgericht… Dit laat zien dat ze geen serieuze bedoelingen hebben, geen interesse om echt een oplossing te creëren. Als er een oprechte intentie zou zijn om een oplossing te vinden, een mentaliteit en een beleid voor een oplossing, dan zou onmiddellijk nadat de PKK zichzelf heeft ontbonden en de gewapende strijd heeft gestaakt – dat wil zeggen, nadat het besluit is genomen om de strijd te beëindigen – de volgende dag al een commissie worden gevormd, het parlement zou bijeenkomen, het parlement zou debatteren en de nodige wetten zouden worden aangenomen. Er zou een speciale wet voor de PKK worden aangenomen, de PKK zou politieke rechten krijgen en er zouden wettelijke en grondwettelijke hervormingen worden doorgevoerd. In een serieuze staat zou een regering met goede bedoelingen en een oplossingsgerichte mentaliteit dit doen. Hoeveel tijd is er verstreken sinds het congres dat begin mei werd gehouden? Nu is het eind juni en er is nog steeds niets. Dit is onaanvaardbaar.
Laatst was er een conferentie in Istanbul: de ‘De weg naar vrede openen Conferentie’, wat echt een belangrijke conferentie was. Ik heb het tot op zekere hoogte gevolgd. Er namen zeer waardevolle mensen aan deel en er waren belangrijke discussies. Misschien was het aantal deelnemers klein, maar de inhoud was van hoge kwaliteit. Alle leiders van oppositiepartijen stuurden berichten naar de conferentie, waarin ze accurate beoordelingen maakten. Turkije kan niet democratisch worden zonder de Koerdische kwestie op te lossen. Als Turkije democratisch wil worden, moet het de Koerdische kwestie op een democratische basis oplossen. De Koerdische identiteit moet grondwettelijk erkend worden. Haar bestaan en identiteit moet volledig opengesteld worden voor de politieke arena, de democratische politieke arena. De leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, moet fysiek vrijgelaten worden. Hij moet actief kunnen deelnemen aan de politiek. Hij moet in staat gesteld worden om het proces van vrede en democratische samenleving te coördineren en te leiden. Hij was ook aanwezig bij deze besprekingen. De belangrijkste oppositiepartij, de CHP, moet dit proces volledig omarmen en er op een zeer sterke en actieve manier aan deelnemen. Als dit proces sterk wordt omarmd door de oppositie, maatschappelijke organisaties, vrouwen, jongeren, alevieten en alle lagen van de samenleving, en er in die zin een sterke strijd ontstaat, dan kunnen we dit proces zeker uit handen van deze regering nemen. Als dit proces aan de huidige regering wordt overgelaten, zal het geïnstrumentaliseerd worden en zal er geen resultaat uit voortkomen. Het is nodig dat de hele samenleving, en in het bijzonder de oppositiekrachten, dit proces krachtig omarmen, de agenda bepalen, projecten voor praktische oplossingen naar voren brengen en een intensief debat en praktisch proces ontwikkelen.
Anders is er nog steeds geen sprake van een concrete stap in de huidige situatie. Je kunt niet spreken van een volledige impasse, maar je kunt ook niet spreken van een proces dat soepel verloopt. Er is een proces dat met veel moeite vooruitgaat, met de strijd, de inspanningen en de druk van democratische kringen, in het bijzonder de Koerden en de vrijheidsbeweging, en er is een proces dat zijn warmte levend houdt, in het bijzonder met de grote inspanning en strijd van de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan.
De aanpak van de huidige regering is niet gericht op een democratische oplossing voor de Koerdische kwestie of het democratiseren van Turkije. Ze eist volledige overgave en doet niets anders. Wij bekritiseren en verwerpen deze aanpak ten zeerste. Deze regering moet een serieuze aanpak kiezen.
De regio verkeert momenteel in een staat van chaos, en die zal zich uiteindelijk uitbreiden naar Turkije. De enige manier waarop Turkije zichzelf hiervan kan redden is door een strategische relatie en alliantie met de Koerden. Het is de democratische oplossing van de Koerdische kwestie, de democratisering van Turkije. Het is voor alle lagen van de samenleving die in Turkije wonen om hun rechten te verkrijgen op basis van vrij burgerschap. Anders staat Turkije een grote catastrofe te wachten. Het feit dat de aanvallen op de oppositie blijven toenemen, laat zien hoe weinig serieus de regering dit proces neemt. Het laat zien dat er geen serieuze oplossing is, geen serieus plan, beleid of project voor de democratisering van Turkije. Als er een echte, serieuze intentie was voor de democratisering van Turkije, zou er niet zulke zware druk en geweld worden uitgeoefend op de oppositie. De democratische politieke arena zou volledig worden geopend.
Er kan geen democratie zijn in Amed (Tr. Diyarbakir) als er fascisme is in Istanbul. Als er fascisme is in Turkije, kan de Koerdische kwestie niet democratisch opgelost worden in Koerdistan. Er kan geen democratie zijn in Koerdistan. Dat is onmogelijk. Deze druk op de oppositie wekt argwaan en bezorgdheid. Waarom zou een regering met goede bedoelingen zulke maatregelen nemen? Ze zeggen dat er corruptie is in CHP-gemeenten. Is er geen corruptie in AKP-gemeenten? Ik stel voor dat er een onafhankelijke commissie wordt opgericht. Deze onafhankelijke commissie moet leden van alle partijen bevatten. Mensen uit democratische juridische kringen moeten in deze commissie worden opgenomen. De commissie moet een corruptieonderzoek starten dat gericht is op alle gemeenten, zowel gemeenten van de AKP, de CHP als van andere oppositiemachten. Ze moet alle gemeenten onderzoeken. Ze moet ze onderzoeken en aan een kritisch onderzoek onderwerpen. We hebben hier ervaring mee in Koerdistan. Voorheen werden de gemeenten van de HDP overgenomen door curatoren. Nu wordt hetzelfde beleid voortgezet. Met nieuwe verkiezingen werden de gemeenten opnieuw overgenomen en de ruïnes die de curatoren achterlieten, werden blootgelegd. Men zag hoe de gemeenten in de schulden waren gestort en hoe ze geruïneerd waren door corruptie. Het waren allemaal AKP bestuurders, AKP ambtenaren. AKP gemeenten verdrinken in corruptie.
Het proces van vrede en een democratische samenleving is begonnen. De weg wordt vrijgemaakt voor democratische politiek. De hele oppositie en samenleving zullen dit proces omarmen zodat het tot een einde kan komen. De regering probeert verdeeldheid en versplintering binnen de oppositie te creëren, de polarisatie in de samenleving te verdiepen en groot wantrouwen te creëren. Ze zeggen dat ze dit proces tot een einde zullen brengen. Ze hebben het over “een Turkije zonder terrorisme”. Alleen deze zin verraadt al hoe ze denken. Hun mentaliteit blijkt uit hun aanvallen op de oppositie. Ze moeten tot bezinning komen. Deze staat, deze regering, moet tot bezinning komen. Ze kunnen de Koerden niet langer bedriegen. Ze kunnen de Koerden niet langer misleiden met trucjes. Dat tijdperk is voorbij. Ze kijken naar de ontwikkelingen en nemen een beleid in overeenstemming met de conjunctuur. De Koerdische kwestie is een fundamenteel probleem in Turkije. De fundamentele reden voor het fascisme in Turkije, de fundamentele reden voor het autoritarisme, is de Koerdische kwestie zelf. Dit is een beleid van genocide, ontkenning en vernietiging. De weg naar democratisering in Turkije ligt in de democratische oplossing van de Koerdische kwestie. Het ligt in de erkenning van de Koerdische identiteit. Het ligt in de erkenning van Koerdische vrijheid en bestaan. Dat is hoe Turkije zal democratiseren. Dit is mogelijk als de oppositie dit proces omarmt en de hele samenleving het omarmt. Ze onderdrukken en onderdrukken al deze groepen.
De oppositie moet niet in deze spelletjes trappen en deze realiteit erkennen. Dit is een belangrijk proces. De leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, heeft enorme inspanningen geleverd en offers gebracht. Net als de vrijheidsbeweging, de Koerden, de democratische krachten en de vrouwen. Ze hebben hard gevochten en grote offers gebracht. Om van dit proces een echt oplossingsproces te maken, moet iedereen het krachtig omarmen, de strijd intensiveren en een verenigde, collectieve strijd voeren.
U hebt het al gehad over de escalaties in de context van de oorlog van de hegemonische machten om de regio opnieuw vorm te geven; kunt u daar wat verder op ingaan? Hoe beoordeelt u de huidige geopolitieke situatie, in het bijzonder met de huidige focus op Iran?
De regio is momenteel een brandhaard. Bloed stroomt in stromen. Er is een grote ecologische vernietiging, steden worden met de grond gelijk gemaakt en alle hulpbronnen van de samenleving worden geëxploiteerd en vernietigd. In één woord, het is afschuwelijk! Maar helaas is niets van dit alles nieuw. In feite is dit proces begonnen met de Golfoorlog. Het is een proces dat begon in de jaren negentig en zich sindsdien stap voor stap heeft ontwikkeld. De interventie in Irak, de interventie in Afghanistan, de aanval op Gaza in de loop van 7 oktober, de daaropvolgende aanval op Libanon en Syrië, de burgeroorlog die in Syrië begon in 2011, de oorlog die al jaren aan de gang is… Alle ontwikkelingen in Iran zijn een voortzetting van een proces dat begon in de jaren 1990. Ook de internationale samenzwering tegen de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan maakte hier deel van uit. Dat proces werd naar een volgende fase gebracht, waarna de interventie in de regio zich snel ontwikkelde.
De interventie ontwikkeld door de internationale machten en het kapitalistische hegemoniale systeem in de regio heeft een cruciaal niveau bereikt. Dit proces moet worden gezien als een zeer belangrijke fase van de Derde Wereldoorlog. Het staat er niet los van. De regio wordt opnieuw vormgegeven. De regio wordt opnieuw vormgegeven op basis van de belangen van het kapitalistische, imperialistische, mondiale en hegemoniale kapitaal. Het politieke systeem in de regio wordt opnieuw vormgegeven.
Terwijl de regio opnieuw wordt vormgegeven en een nieuwe vorm krijgt die gebaseerd is op de belangen van het mondiale hegemoniale kapitaal, worden gesloten, naar binnen gerichte, status quo, fascistische natiestaatsystemen ontmanteld. Omdat deze natiestaatstructuur het hegemoniale kapitaalsysteem niet dient, schaadt het zijn belangen. Daarom wordt het ontmanteld.
Eén aspect van dit plan van hervorming is Iran. De interventie in Iran moet in deze context worden beoordeeld. De interventie in Iran vindt niet simpelweg plaats omdat “het land kernwapens produceert”. Dit zijn rechtvaardigingen, voorwendsels. Ze grepen in Irak in met precies dezelfde rechtvaardiging, onder hetzelfde voorwendsel. Het is een interventie gericht op het staatssysteem in Iran. En nu is Turkije aan de beurt. Omdat dit systeem een last is geworden voor het mondiale imperialistische hegemoniale systeem. Ze vormen een obstakel voor het mondiale kapitaal. Hetzelfde geldt voor Libië, Syrië en Irak. We moeten deze kwestie vanuit een breed perspectief bekijken. Deze oorlog is een oorlog om Iran te reorganiseren. Zelfs als dit regime deze interventie overleeft, zal het niet lang kunnen overleven in het proces dat volgt. Ze hebben het zover gebracht. Zelfs als het overleeft, zal het nog een tijdje bestaan in een zeer zwakke staat en positie. Maar daarna zal het veranderen; het zal moeten veranderen. Dit is een directe aanval op het Iraanse systeem en regime. Het is een aanval gericht op het veranderen van het regime. En de gevolgen zullen in de hele regio voelbaar zijn.
De VS hebben zich officieel in de oorlog gemengd. Vanaf het begin is er sprake geweest van een interventie in het Midden-Oosten op initiatief van de VS, het Verenigd Koninkrijk en Israël. Als gevolg van al deze interventies wordt Israël, de kernmacht van de kapitalistische moderniteit in de regio, de hegemoniale macht van de regio. De invloed van Israël in de hele regio zal blijven groeien, net als de invloed van de VS, het VK en het Westen. Alle staten en politieke systemen in het Midden-Oosten zullen worden geïntegreerd in het mondiale systeem. Dat is hun doel.
Dit zal ook gevolgen hebben voor Irak, dat al in een staat van grote chaos verkeert. Het is er niet in geslaagd om eruit te komen. Het lijkt erop dat deze chaos zich nog verder zal verdiepen. Interne conflicten kunnen meer aan de oppervlakte komen. Hetzelfde geldt voor andere landen en regio’s. Als Turkije het proces van vrede en democratische samenleving niet op de juiste manier evalueert en geen praktische stappen neemt, zal Turkije hier ook zwaar door worden getroffen en zal dit proces na Iran echt beginnen in Turkije. Daarom is dit proces belangrijk.
Wat door dit proces ook duidelijk is geworden, is dat alle nationalistische, religieuze en unitaire systemen van natiestaten uiteindelijk te maken krijgen met een dergelijke vernietiging en verval. In Iran wordt bijvoorbeeld al heel lang gevraagd om vrijheid, democratie, rechten en rechtvaardigheid. Jin, Jiyan, Azadî’ was niet alleen een opstand van de Koerden of vrouwen. Alle samenlevingen en volkeren in Iran, zelfs die binnen het systeem, omarmden het. Er werd vrijheid geëist. Het Iraanse regime zag ze allemaal door de vingers en onderdrukte ze. Het probeerde hen tegen te werken met executies. Het probeerde hun wil te breken en de samenleving te onderwerpen. Met onderdrukking, geweld en gevangenissen. Dit creëerde een enorm verval. Als gevolg daarvan konden de Mossad en de CIA Iran vrijwel van binnenuit veroveren en bezetten. Ze hebben zelfs drone-depots in het land opgezet. Ze hebben tienduizenden agenten georganiseerd.
Ze hebben agenten gerekruteerd vanuit de staat. Ze hebben de macht van binnenuit overgenomen, als een paard van Troje. Dit niveau van verval is het resultaat van dit beleid. Als Iran een democratisch beleid had gevoerd, fundamentele democratische hervormingen had doorgevoerd, gehoor had gegeven aan de eisen van vrouwen, gehoor had gegeven aan de eisen van de Koerden, de Baluchi’s, alle volkeren, en gehoor had gegeven aan de eisen van alle lagen van de samenleving; als het werkelijk fundamentele hervormingen had doorgevoerd en gedemocratiseerd, zouden er dan tienduizenden agenten tegen Iran hebben gewerkt, zouden ze dan vijandig zijn geweest? Zouden de Mossad, de CIA, het MIT en allerlei inlichtingendiensten in staat zijn geweest het land effectief van binnenuit te bezetten? Zouden ze het land hebben overgenomen? De echte oorlog werd van binnenuit gevoerd. Ja, Israëlische oorlogsvliegtuigen en Amerikaanse oorlogsvliegtuigen deden hun deel, maar veel moorden werden van binnenuit uitgevoerd. Beginnend met de Revolutionaire Garde, werden de ideologische kaders van het systeem gezuiverd en vernietigd. Er is een verschrikkelijke staat van verval. Daarom komt er geen krachtig antwoord op de situatie. Oké, de samenleving spreekt zich niet uit tegen de aanvallen omdat er in Iran een zeer diepgewortelde traditie van antiwesterse sentimenten bestaat. Maar dat betekent niet dat het altijd zo zal blijven. Dit regime heeft een enorme woede en reactie losgemaakt in de samenleving. Het lijkt moeilijk voor het om te overleven. En zelfs als het overleeft, lijkt het erg onwaarschijnlijk dat het lang zal standhouden.
De Koerden hebben hun standpunt duidelijk gemaakt. Natuurlijk zullen de Koerden vertrouwen op hun eigen kracht, hun eigen organisatie en hun eigen verdediging. De Koerden kunnen hun bestaan en vrijheid niet veilig stellen door te vertrouwen op een andere macht. Ik wil benadrukken dat de strijdstrategie van de Koerden duidelijk is: het is de strategie van de Democratische Natie. De Koerden hebben een gemeenschappelijk levensproject en begrip met alle volkeren. Dit was duidelijk te zien in de verklaringen van PJAK. Ook zij vechten met een dergelijke strategie. Daarom streven we naar de ontwikkeling van een gemeenschappelijke strijd, een gemeenschappelijke organisatie en een gemeenschappelijke zelfverdediging met alle Iraanse en Koerdische volkeren. Alleen op deze manier kunnen ze zichzelf beschermen, zichzelf verdedigen en hun bestaan en vrijheid veilig stellen. Dit is belangrijk.
De Koerden zijn een beslissende, strategische kracht in deze regio. De Koerden leven op een strategisch punt in de regio. Ze voeren een georganiseerde strijd en vertrouwen op hun eigen kracht. De Koerden hebben het recht om aan politiek en diplomatie te doen en ze doen aan politiek, diplomatie, tactische relaties en allianties. Ze ontwikkelen strategische relaties met de bevolking en de burgermaatschappij en proberen te profiteren van de tactische relaties. Met andere woorden, ze beoordelen de situatie en zoeken naar het grootste voordeel voor de samenleving.