Advocaat Firat Vural zei dat het isolatiesysteem dat op het gevangeniseiland Imrali wordt uitgevoerd op Abdullah OCalan, verder gaat dan alleen het gevangeniseiland en dat het eigenlijk een uiting is van de onoplosbaarheid van de Koerdische kwestie, eraan toevoegend dat de gevangenen juist dit eeuwigdurend conflict willen oplossen.
Firat Vural , Uitvoerend Raadslid van de mensenrechtenorganisatie IHD en advocaat, sprak met ANF Nieuwsagentschap.
We horen dat naarmate de hongerstakingen in gevangenissen voortduren, de schendingen van de rechten zijn toenemen. Kunt u de informatie die de IHD heeft over dit onderwerp delen?
In het hongerstakingproces dat begon met DTK-covoorzitter Leyla Guven en verspreid over alle gevangenissen, zagen we als de IHD Gevangeniscommissie veel mensenrechtenschendingen in gevangenissen die we bezochten. Alles wordt door ons geregistreerd na persoonlijk getuige te zijn geweest of wat ons via brieven vanuit gevangenissen bereikt. Sommige schendingen van de rechten -in het bijzonder in bepaalde gevangenissen- namen toe tijdens de hongerstakingen.
Het gevangenisbestuur zou aan elke hongerstaker citroen, suiker, zout en water moeten verstrekken, maar er zijn gevallen waarin de gevangenis helemaal niet voorziet in de behoeften van de hongerstakers. We ontdekten dat in Silivri, Tekirdag, Gebze en Bakirkoy gevangenissen de B-vitaminen die binnen de eerste 10 dagen hadden moeten worden verstrekt, pas na 15 dagen aan de gevangenen werden gegeven.
In Tekirdag kregen de gevangenen geen bicarbonaat en hadden ernstige problemen. In het algemeen weten we dat noch gevangenisbeheerders, noch de artsen die de gevangenissen bezochten, de zaak op een humane manier benaderden. We hebben enkele klachten ingediend tegen sommige artsen. Eén arts in Tekirdag bijvoorbeeld lokte de gevangenen uit en schond de medische ethiek in plaats van medische hulp te bieden voor hun gezondheidskwesties. We zagen een verandering in de aanpak van de artsen nadat we klachten hadden ingediend.
Moeders van gevangenen werden aangevallen in Gebze, Amed, Batman, Istanbul en Kiziltepe. Waarom is er zo’n agressie?
Terwijl activisten met de hongerstakingsacties die zich verspreid hebben over alle gevangenissen, een einde wil maken aan het isolement dat is opgelegd aan Ocalan, omhelsten familieleden van de gevangenen en de maatschappij in het algemeen deze eis. Ze komen op voor hun kinderen en proberen hun stem te laten horen met verschillende acties voor de gevangenispoorten. Er zijn demonstraties gestart door moeders in Gebze, die zich later verspreidden naar Kiziltepe, Diyarbakkir en Batman. De demonstranten zijn meestal vredesmoeders en moeders van de gevangenen. Wat deze moeders willen, is dat hun kinderen blijven leven.
De politie reageert op deze protesten met martelachtige interventies. Kijkend naar het niveau van politiegeweld in Turkije, zien we dat de regering reageert op de eisen van de gevangenen met geweld tegen de moeders. Ze worden geconfronteerd met legitieme eisen, en in plaats van te voldoen aan hun eigen wetten gaan ze de moeders mishandelen. We hebben hierover uiteraard klachten ingediend.
7 politieke gevangenen beëindigden hun leven in protest. Wat zullen de juridische implicaties zijn als er zich sterfgevallen voordoen als gevolg van de hongerstakingen?
Zulkuf Gezen in Tekirdag, Ayten Behcet in Gebze, Zehra Saglam in Erzurum, Medya Cinar in Mardin, Sirac Yuksek in Osmaniye en Mahsun Pamay in Elazig beëindigden hun leven in dit proces. De staat moet het recht op leven en gezondheid hooghouden. In plaats van het verdedigen van deze rechten zijn hun praktijken in strijd met de grondwet. De staat moet zijn positieve verplichting nakomen. Een gevangene die zijn leven verliest door een hongerstaking betekent dat de staat enige verantwoordelijkheid heeft. De eis van de families om sterfgevallen in gevangenissen te vermijden, wijst op de positieve verplichting van de staat.”
Er ligt nadruk op het isolement dat aan Ocalan wordt opgelegd, maar we weten dat er in alle gevangenissen strenge isolatiepraktijken bestaan.
Ja. De fundamentele eis die de gevangenen stellen is dat het isolement dat is opgelegd aan de Koerdische Volksleider Abdullah Ocalan wordt beëindigd. Maar dit omvat ook de analyse dat het systeem in Turkije de maatschappij is binnengedrongen. Het einde van het Imrali-isolement zou betekenen dat de obstakels op het pad naar vrede worden verwijderd.
Dit laat het belang van de isolatie zien en benadrukt de noodzaak om een pad voor een oplossing te effenen. Het einde van de isolatie betekent stappen die worden genomen om tot een oplossing te komen, evenals bezoeken door familie en advocaten. Belangrijker nog dan het feit dat Abdullah Ocalan sinds 2011 zijn advocaten niet mag zien, toont de manier waarop het Imrali-systeem werd gebouwd aan dat het isolement een urgente agenda is in Turkije.
Het opleggen van onoplosbaarheid voor de Koerdische kwestie is een uiting van de penetratie van het isolement in de samenleving. Wanneer het systeem in Imrali wordt afgeschaft, zullen al dergelijke praktijken in alle gevangenissen eindigen. We moeten dit als een geheel beschouwen.
Gevangenen die in hongerstaking zijn worden ook geconfronteerd met onderzoeken door de gevangenissen. Welke informatie heb je over deze kwestie?
De 7.000 politieke gevangenen die in hongerstaking zijn worden nu onderzocht. In de Tekirdag gevangenis Type Prison kregen ze rechtstreeks isoleercel. De eenzame opsluitingsstraf is een uitdrukking van absolute onwettigheid. Voordat de hongerstakinsactie plaatsvond, werd het recht van gevangenen op training, gemeenschappelijke ruimtes, telefoongesprekken, het sturen en ontvangen van brieven soms ontnomen, maar met de hongerstakingsacties worden deze straffen ernstiger en frequenter toegepast. Er zijn politieke gevangenen die hun tijd hebben uitgezeten, maar niet uit de gevangenis kunnen worden vrijgelaten vanwege alle disciplinaire straffen.
Bron: ANF
