Herinneren jullie je deze mekap schoenen? Herinneren jullie de eigenaren van deze mekap’s? Herinneren jullie de mekap schoenen van de helden die met deze mekap’s zonder hun ogen ook maar te knipperen de dood hebben getrotseerd voor de bevrijding van vele volkeren? Degenen die zich, zonder rekening te houden met de seizoensomstandigheden, zonder enige zorgen en zonder iets in te calculeren, zich tot niet alleen het volk van Koerdistan richten maar tot alle volkeren die onderdrukt, uitgebuit worden en vrijheid eisen. Onthoud hen!
Terwijl niemand de vrouwen als de helft van de maatschappij meetelde, maakten zij degenen die aan het dromen waren wakker door te roepen dat ‘de samenleving niet vrij kan zijn, zonder de bevrijding van de vrouw’. Herinneren jullie je degenen die de handen van de barbaren, die de vrouwen gedwongen in zwarte sluiers wikkelden en op de slavenmarkten hadden verkocht, hebben gebroken? Herinneren jullie je degenen die naar Kerkük, Şengal, Kobane en Hewler gingen toen IS aanviel en die met succes terugkeerden naar hun eigen bergen? Herinneren jullie je degenen die moeders te hulp schoten toen de kinderen met scherpe zwaarden werden vermoord? Herinneren jullie je degenen die ondanks dorst, honger, vermoeidheid en slaapgebrek toesnelden wanneer het om de bevrijding van een volk ging?
Zij zijn de kameraden van degenen die voor een eervolle dood hebben gekozen door hun lichamen uit te hongeren wanneer de onzuiverheden van een goedkoop leven hen werd opgelegd. Zij zijn de strijders van Mahsum Korkmaz die het politiebureau van de fascistische bezettende Turkse staat in Eruh binnen 7 minuten hadden verwoest. Zij zijn de strijders van Zeynep Kınacı die net wanneer er ‘PKK is gestagneerd’ werd geroepen met een geheel nieuwe tactiek het hart van het fascisme tot as verbrandden op het Cumhuriyet plein in Dersim. Zij zijn degenen die hebben gevochten voor Reyhan Jabbari in Iran die zichzelf heeft verdedigd door haar verkrachter te vermoorden en die geëxecuteerd is wegens ontmaskering van de leden van de inlichtingendienst, voor Ferinaz Xwesravani die uit het raam was gesprongen toen zij voelde dat ze verkracht zou worden, voor Zeynep Celaliyan die al jaren in de gevangenis wordt gehouden omdat zij een vrij Koerdistan wil. Zij zijn de militanten van een vrijheidsbeweging die al voordat het volk in Turkije iets zei, riep dat de wraak van Özgecan Aslan, die door mannen van een fascistische staat in stukken werd gehakt en in het bos werd gegooid, genomen moest worden.
Zij zijn degenen die rechtvaardigheid eisen voor verdedigers van kalief Hüseyin die zichzelf in Kerbela heeft opgeofferd voor vrijheid; voor Erdal Eren die op een hele jonge leeftijd voor zonsopgang geëxecuteerd werd door een fascistische overheid, die zijn leeftijd wijzigde om hem op te kunnen hangen. Zij zijn de kleinkinderen van Nuri Dersimi die “wraak, wraak om de smet op de Koerdische eer weg te krijgen” zei en een testament naliet aan de eervolle jongeren van Koerdistan en de kleinkinderen van Rindexan die “ik zal me niet overgeven aan jullie” riep en van de brug in het water sprong. Zij zijn de kameraden van Rüstem Cudi die “Mijn commandant is Beritan, ik zal me ook niet overgeven aan jullie” riep en van de rotsen in Heftanîn naar beneden sprong om zichzelf niet over te geven. In Kayseri raakte een vader werkloos door de corruptie van de Turkse staat. Hij duwde zijn gezinsleden van het balkon naar beneden en op het moment dat zijn dochter aan de beurt was hield zij de hand van haar vader vast en vroeg – net zoals de dochter van kalief Ömer – “Ga je mij ook naar beneden gooien papa?”. Zij zijn de strijders van de persoon in İmralı die dit incident in zijn interview notities in 2014 had opgenomen en constateerde dat dat kleine meisje het echte gezicht van Turkije is.
Ik vind dat jullie het moeten onthouden. Onthoud dit, omdat het hart van het universum precies in hen klopt. Zij zijn de vrij leven-zoekers van de PKK en als PKK niet zou bestaan zou er zelfs geen blad bewegen. Zij zijn de HPG en YJA Star guerilla’s, die de Volkverdedigingkrachten zijn.
In een tijdperk waarin alles zinloos wordt, strijden zij nog steeds omdat ze hebben gezworen om alles te laten leven zoals het was en om de betekenis en het gevoel opnieuw te creëren. Zij strijden zodat geen enkele vrouw, geen enkele advocaat in hongerstaking, zoals Ebru Timtik zal sterven in de afschuwelijke gevangenissen van dit land. Zij strijden zodat de troon van wreedheid niet wordt gevormd in het Midden-Oosten. Zij strijden voor mij, voor jou, voor ons, voor iedereen. Her universum ligt in het hart van de guerilla en de guerilla ligt in het hart van het universum. En nu, om nog een keer een epos te schrijven, strijden ze, in tegenstelling tot de schofterige Koerden die de bezetters leiden en niks waard zijn, tegen het Turkse leger dat een ziel van een moordenaar heeft.
Zij zijn de guerillastrijders die een betekenisoorlog voeren tegen de huidige zinloosheid van het universum en die in Cenga Heftanîn strijden en geloven dat deze wereld die zinloos, gevoelloos, tactloos en vervuild is, ondanks alles gered moet worden en dat een ander leven mogelijk is. Daarom klopt het hart van het universum op de plekken waar de eigenaren van de mekap schoenen een stap hebben gezet. Als jullie naar het hart van het universum willen luisteren, dan moeten de gezichten naar Heftanîn gekeerd worden. Want op dit moment is Heftanîn het hart van het universum!
Auteur: Laleş Rênas
