Op 27 februari zette Abdullah Öcalan een historische stap met zijn ‘Oproep voor Vrede en een Democratische Samenleving’. Hij plaatste verandering en transformatie bovenaan de agenda van de PKK. Terwijl de PKK aankondigde dat ze in overeenstemming met deze oproep zou handelen, zei Öcalan: “De PKK moet haar congres bijeenroepen, zichzelf ontbinden en de gewapende strijd beëindigen.” De PKK kondigde toen aan dat ze haar congres had gehouden tussen 5 en 7 mei.
Op 12 mei kondigde de PKK aan haar gewapende strijd te beëindigen om de weg vrij te maken en de basis te leggen voor nieuwe initiatieven en organisaties die veel sterker en ambitieuzer zouden zijn dan toen de PKK werd opgericht.
De PKK brengt de strijd die ze al meer dan vijftig jaar voert naar een nieuwe fase.Zij zal zich bewegen in de richting van nieuwe organisaties en strijdmethoden.De PKK en haar strijd zullen niet verdwijnen of eindigen.
Het verzet en de organisatie die de PKK al een halve eeuw leidt, heeft veel ervaring opgeleverd. Op basis van deze ervaring zal zij zichzelf herstructureren in overeenstemming met het nieuwe tijdperk. Dit vereist een grote verandering en transformatie. Terwijl het Koerdische volk en zijn organisaties zich bewegen in de richting van verandering en transformatie, kunnen Turkije en de regio niet hetzelfde blijven. Turkije moet ook verandering en transformatie ondergaan. Politiek en wettelijk moet de Turkse staat zich positioneren om de Koerden op te nemen.
Als de staat ook de staat van de Koerden wil zijn, moet hij de ontkenning en veronachtzaming opgeven en een intellectuele en juridische transformatie ondergaan. Als dit proces wordt gesaboteerd of ontspoord, zal het conflict onvermijdelijk terugkeren.
Öcalan heeft een historische verantwoordelijkheid op zich genomen. Terwijl de AKP-regering geen serieuze stappen heeft ondernomen of wettelijke veranderingen heeft doorgevoerd, heeft Öcalan de verantwoordelijkheid op zich genomen om de PKK te ontbinden en de gewapende strijd op te geven. We weten niet of degenen die Turkije regeren het belang en de historische betekenis hiervan zullen inzien en ernaar zullen handelen. Voorlopig lijken hun verklaringen positief. Maar of het bij woorden blijft of dat ze in de praktijk worden gebracht, valt nog te bezien.
Als de Turkse staat vrede sluit met de Koerden in Noord-Koerdistan en hun bestaan erkent, zal dit natuurlijk ook gevolgen hebben voor andere delen, voornamelijk Rojava en Noordoost-Syrië, omdat het werk, het verzet en de organisatie in deze regio geïnspireerd zijn door de ideeën en de strijd van Öcalan. We hebben het over een regio waar Öcalan zich twintig jaar lang heeft georganiseerd. De Turkse staat heeft meedogenloos en veelzijdig gewerkt om de invloed van Öcalan te breken en de verworvenheden van de revolutie te elimineren, door aan te vallen, te bezetten en allianties te vormen. In Rojava vond een hevige oorlog en belegering plaats.
De Turkse staat heeft deze aanvallen en dit beleid altijd “de strijd tegen de PKK en het terrorisme” genoemd. Maar in een omgeving waar de PKK is ontbonden en de gewapende strijd is beëindigd, is er geen enkele rechtvaardiging meer voor de vijandigheid en aanvallen van Turkije tegen Rojava. Als Turkije de wet van broederschap toepast op de Koerden binnen zijn grenzen, zou zijn aandringen op vijandigheid tegenover de Koerden in Syrië ook zijn betekenis verliezen. Dit is de natuurlijke gang van zaken; Turkije moet ook terugkeren naar een beleid van verzoening en broederschap met de Koerden in het buitenland.
Öcalans project is erop gericht om de oplossing in Turkije ook in andere delen te behouden. Zijn doel is de Democratische Unie van Koerdistan. Met andere woorden, het doel is niet om een aparte staat of federatie op te richten, maar een democratische unie. Deze oplossing is ook in het belang van andere staten. Zo zal de Koerdische kwestie ophouden een bron van conflict en spanning te zijn in de regio. De weg naar vrede en democratische transformatie in de regio zal geopend worden. Hier zal niemand verliezen, integendeel, iedereen zal winnen.
Öcalans oplossing omvat ook de democratisering van het Midden-Oosten. We weten echter niet of deze oplossing zal worden uitgevoerd of dat Turkije zal terugkeren naar zijn vertrouwde beleid. In Syrië ziet de Turkse regering de Koerden niet als bondgenoot, maar kiest ze de kant van HTS (Hayat Tahrir al-Sham). Maandenlang vielen ze de Tishrin Dam en andere regio’s aan. Het doel was om Noord- en Oost-Syrië volledig over te nemen en de autonomie uit te schakelen. Het blijft onduidelijk of het zijn houding zal veranderen.
Het Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië en de revolutionaire krachten moeten zich niet laten overweldigen door luiheid alleen omdat de aanvallen voorlopig zijn gestopt en er een zekere verzachting is. Dit komt omdat Turkije de gewapende groepen en huurlingen die het heeft verzameld onder de naam SNA (Syrisch Nationaal Leger) niet heeft ontbonden. De inwoners van Afrin kunnen nog steeds niet terugkeren naar hun land. Turkije blijft onderhandelen met regionale staten om de SDF en autonomie te verwijderen en om te onderhandelen met machten zoals de VS.
Daarom moeten zowel de regering als de bevolking hun zelfverdediging blijven versterken en voorbereid blijven op elke eventualiteit.
Bron: ANF