Op 15 augustus 2000 lanceerde het Turkse leger een bloedbad in Kendakola, een klein stadje in de Zuid-Koerdische regio Xakurke, bekend als Bradost, een bergachtig gebied in het drielandengebied tussen Turkije, Iran en Irak. 42 leden van de stammen Bradostî en Herkî, waaronder elf kinderen en dertien vrouwen, werden gedood in de aanval.
Een “fout”, zoals de toenmalige premier Bülent Ecevit het noemde. Zowel in Irak als in de Koerdische Autonome Regio werd het bloedbad onderdrukt en niet vervolgd door de rechterlijke macht. Ondertussen zijn 19 jaar verstreken, maar de daders hoeven niet te vrezen voor vervolging. De collectieve stilte over het bloedbad in Kendakola heeft de Turkse staat aangemoedigd om verdere misdaden tegen het Koerdische volk te plegen. Op 21 augustus 2011 heeft de Turkse luchtmacht zeven burgers gedood in Kortek, waaronder vier kinderen. Op 28 december 2011 werden 34 mensen uit Roboskî in Noord-Koerdisch Qilaban (Uludere) uit elkaar gescheurd tijdens een bombardement van het Turkse leger. De jonge mannen – van wie 19 minderjarigen – wiens families noodgedwongen van grenshandel leefden, wilden ‘s nachts vanuit Zuid-Koerdistan terug naar huis keren toen ze door straaljagers gebombardeerd werden. President Erdoğan bedankte de soldaten voor het bloedbad en net als in Kortek werd niemand aansprakelijk gesteld.
De sporen van het bloedbad
Terwijl de sporen van het bloedbad dat plaatsvond in Kendakola kunnen worden afgelezen aan de enorme kraters, de vernietigde bomen en het speelgoed van de gedode kinderen, worden de inwoners van Bradost opnieuw blootgesteld aan het bezettingsbeleid van die tijd en het gevaar van nieuwe bloedbaden. De illegale operatie “Operatie Klauw”, die op 27 mei door het Turkse leger in de regio begon, gaat onverminderd door. Elke dag worden de bergen, de hoge Alpen, valleien en nederzettingen gebombardeerd door gevechtsvliegtuigen.
In de buurt van de plaats waar de vatbommen bijna twee decennia geleden toesloegen, sprak ANF Nieuwsagentschap met mensen die hun familieleden en familieleden op dat moment verloren. Een van hen is Qeysi Xidir Reşo, een getuige van het bloedbad. Hij vertelt ons dat Kendakola nog steeds wordt aangevallen door Turkse straaljagers. Het gevaar van een nieuw bloedbad kan niet worden uitgesloten.
“Dit jaar staan we voor een grote bedreiging. De Turkse troepen bezetten al onze landen en hoge weiden. Het is nauwelijks mogelijk voor ons schapen om graasland te vinden. Er zijn ook luchtaanvallen en artillerie-aanvallen. We willen dat het Turkse leger zich zo snel mogelijk terugtrekt uit ons land. Ik doe een beroep op de regeringen van Zuid-Koerdistan en Irak om hun betrokkenheid bij de bezetting te staken. Het gaat niet om vechten tegen de PKK. Het doel van deze operatie is de bezetting van Koerdistan. Vierentwintig jaar geleden werden 42 vrouwen, mannen en kinderen vernietigd door vliegtuigen. Nu willen ze hetzelfde opnieuw doen.
“We zullen ons huis niet verlaten”
Ze willen ons van onze huizen wegjagen. Mijn huis werd in 1994 gebombardeerd, maar ik bleef. Ook in 2011 vielen ze aan. Mijn neef Celal – hij was getrouwd – werd vermoord. Onze kinderen ervaren het ene trauma na het andere. Onze habitat is blootgesteld aan een groot gevaar. Drie decennia lang werkt het al zo. Wanneer zal het eindelijk stoppen? Ze moeten zo snel mogelijk uit ons land verdwijnen.”
“Stilte is onbegrijpelijk”
Kurdo, die ook verschillende familieleden heeft verloren in het bloedbad in Kendakola, is het eens met de woorden van Reşo. Het gevaar is niet verbannen, het kan op elk moment in dezelfde mate opnieuw plaatsvinden, zegt hij.
“De stilte van de Zuid-Koerdische regionale regering met het oog op de gebeurtenissen hier is gewoon onbegrijpelijk. We gaan door een economische crisis, we kunnen de hoge alpen niet bereiken, onze dieren worden gedood in de aanvallen van Turkse bommenwerpers. Ze willen dat we ons huis verlaten. Waarom zouden we gaan? De Turkse staat viel onze bergen binnen. Hij is het die moet gaan”, eist Kurdo.
“Omdat niemand verantwoordelijk wordt gehouden…”
Kumri Xelef verloor haar zoon, vrouw en twee kleinkinderen bij het bloedbad in Kendakola. Ze gelooft dat de collectieve stilte van internationale strijdkrachten, en met name die van het politieke leiderschap van Zuid-Koerdistan, de Turkse staat een basis blijft bieden om de regio aan te vallen: “Omdat de daders van die tijd niet verantwoordelijk werden gehouden, gaan de aanvallen nog steeds door.
Onze kinderen groeien op onder bommen. Xakurke is ons voorouderlijk land. We gaan niet, maar de bezetters. Ik ben afgenomen van vier van mijn familieleden, maar iedereen moet weten dat we niet zullen buigen voor de onderdrukkers. Moge God de guerrillastrijders machtigen die vandaag in Xakurke vechten en ons thuisland verdedigen met hun leven en hun bloed. ”
