- Noord-Koerdistan
Bij de aardbevingen met een kracht van 7,8 en 7,7 op de schaal van Richter die 10 provincies in Turkije en Noord-Koerdistan troffen, kwamen alleen al in Turkije meer dan 38 duizend mensen om het leven. Hoewel er 12 dagen zijn verstreken sinds de aardbeving, zouden tienduizenden mensen nog steeds onder het puin liggen. Niet-gouvernementele organisaties, met name de HDP, blijven de slachtoffers helpen in de door de aardbeving getroffen gebieden die de staat aan hun lot heeft overgelaten. In 10 provincies waar de Turkse staat mensenlevens negeert, zijn zoek- en reddingspogingen beëindigd en is begonnen met het opruimen van het puin.
Ondertussen probeert de AKP-MHP-regering te profiteren van de ramp. De fascistische Turkse regering blokkeert hulp van de HDP en niet-gouvernementele organisaties en probeert winst te maken met de wederopbouw van gebouwen in de door aardbevingen getroffen gebieden.
HDP-afgevaardigde Sait Dede, die sinds de eerste dag van de aardbeving in het gebied is, sprak met ANF nieuwsagentschap over zijn observaties.
Adiyaman massaal verwoest
Dede merkte op dat de HDP vanaf de eerste uren van de aardbeving op een georganiseerde manier op de aardbeving reageerde. Hij zei: “We hebben de verkiezingscoördinatie-eenheden die in al onze provinciale districtsorganisaties zijn opgericht, onmiddellijk omgevormd tot crisiscoördinatie. Ik verbleef meestal in Adiyaman. Toen we de stad bereikten, zagen we dat het vreselijk verwoest was. We realiseerden ons dat er absoluut geen organisatie en coördinatie was. Het was niet duidelijk wie wat deed. 80 procent van de stad ligt in puin. De eerste dagen was er geen elektriciteit. Na drie of vier dagen kregen slechts enkele districten elektriciteit. Duizenden mensen lagen onder het puin en anderen die werden gered, wachtten buiten in het koude weer. De reddingspogingen begonnen op sommige wrakken op de tweede dag en op enkele andere wrakken op de derde en vierde dag. Maar de inspanningen waren zeer ontoereikend.”
De overheid was niet aanwezig in aardbevingsgebieden
Dede zei dat mensen overal klaagden over het niet-bestaan van de staat. Hij vervolgde: “Er was letterlijk niemand in de buurt. Maar vrijwilligers begonnen vanuit alle steden naar Adiyaman te komen. Uit alle delen van het land begonnen hulptrucks aan te komen. In feite bestond de regering de eerste drie dagen bijna niet. Ondertussen probeerde de niet-bestaande regering vrijwilligers en hulpleveringen te blokkeren. Ondanks dit alles was de solidariteit op zijn hoogtepunt. Mensen deden alles wat ze konden. Maar helaas was de capaciteit van de mensen zeer beperkt omdat er bouwmaterieel en professionele reddingsteams nodig waren. Het dodental zou veel lager zijn geweest als er op tijd en georganiseerd was ingegrepen. Toen we naar het platteland gingen, zagen we dat sommige dorpen al drie of vier dagen niet waren bereikt door reddingsteams. Mensen probeerden met eigen middelen en door vrijwilligers hun familieleden uit het puin te halen. De overlevenden stonden buiten in de vrieskou te wachten. De regering was daar niet aanwezig. Er waren geen tenten, geen beschutting, geen verwarming. Er waren alleen hulpmaterialen meegebracht door de vrijwilligers. Er waren de volkeren van Turkije en ngo’s. Er kwamen mensen uit Hakkari, Şırnak, Mardin, İzmir, İstanbul, Mersin, Adana en Samsun. Staatsambtenaren verschenen veel later.”
De oplossing ligt in democratische lokale overheden
“Duizenden mensen in het aardbevingsgebied vertelden ons dat ze de eerste dagen de stemmen hadden gehoord van hun familieleden die vastzaten onder het puin, maar later niet meer werden gehoord omdat er niet tijdig en correct werd ingegrepen. Er liggen nog duizenden mensen onder het puin. Nu is er grote behoefte aan wintertenten, containers, hygiënematerialen en droogvoer. Helaas blijkt uit onze observatie in het veld dat het dodental veel hoger is dan officieel wordt erkend. Omdat er geen gegevens waren, begroeven de mensen hun familieleden onmiddellijk. Een systeem gebaseerd op winst, corruptie, oorlog en uitbuiting stortte ineen en duizenden van onze mensen stierven onder het puin. Het strikte centralisme van de natiestaat blokkeerde zelfs tenten en reddingspogingen. We hebben weer met veel pijn gezien dat de oplossing ligt in democratische lokale besturen.”