Ik ben niet zo van het conspiracy denken. Maar toch… over de jaren heen is mijn lijstje van vragen bij de gang van zaken niet kleiner geworden.
Ik weet ook wel, het merendeel van de mensen heeft het hart echt wel op de juiste plaats zitten, en de meeste bestuurders halen geen rottigheid uit, en toch… ergens moet de banaliteit van het kwaad toch vaste voet aan de grond hebben gekregen.
Hoe komt het dat het in Nederland niet leeft dat Turkije een fascistische terreurstaat is? Niet meer en niet minder.
De Turkse staat voelde zich niet geremd om haar duivelse krachten voor de ogen van de wereld te bundelen, en bracht de kwade plannen tot in grote perfectie ten uitvoer.
De inval in Afrin, februari 2018, werd gedoogd. Morrend legden we ons in Europa erbij neer, en de terreur die daarop volgde werd weggezet als wat “vervolgschade”. Wat weer de opstap was naar meer, naar “grootsere” dromen: het brutale project om maar de hele Syrische grensstrook verder in te lijven.
We vragen ons niet af hoe het zou zijn als Duitsland de helft van Nederland zou bezetten, en — vanwege een of andere “veiligheidsmissie”– een gordel ging afgrenzen van Groningen tot aan Breda. Alle “opstandige elementen” ging verdrijven, ziekenhuizen bombarderen, en het dan over liet aan ingevlogen Nedersaksische Blut und Boden broederschappen en huurmoordenaars om op vooruitgeschoven posten de buit te verdelen.
Ergens ontbreekt het ons aan fantasie. Of beter: aan inleving en aan realiteitszin, vrees ik.
Ik ben van huis uit terughoudend met aan wie ik mij solidair verklaar. Maar de mensen die generaties lang al lijden onder de Turkse terreur verdienen onze zorg. De wreedheid die gedekt is onder de Turkse staat is van een ongekende orde, oprechte analyse daarover past niet in het wensenlijstje van Buitenlandse Zaken. Turkse oppositie die in Nederland bescherming zocht werd niet met open armen ontvangen, en meermalen weer met een schouderklopje — geflankeerd door de marechaussee — retour gestuurd.
Een advocate die zich wel om deze afhandeling bekommerde beschreef me hoe een Turkse jongen in 2013 op transport werd gesteld en na twee maanden weer uit de cel mocht worden losgekocht door de familie. Op zijn rug waren elf halve manen in zijn huid gebrand.
Nooit is Turkije passend ter verantwoording geroepen. Geen spatje, geen rimpeltje op het diplomatieke laken.
Voor de meesten werden deze verminkingen weggezet als “een lastig incident”, en niet opgepakt als symptoom van een door-en-door verrot regime. Als kind was ik me er al vroeg van bewust dat terreur geen zaak is die iedere dag tot geweldsexplosies hoeft te leiden, maar een doorvlochten wereld is van signalen en codes. Voor mij is het wel duidelijk hoe terreur werkt. Dat is dan het voordeel van een ervaringsdeskundige, dat je niet veel uitleg meer behoeft bij wat je opvangt.
Turkije is de weg kwijt. En wij hier in Nederland ook. In de greep van een soort verdoofd cynisme zappen we door naar dingen die we nog net wel kunnen handlen. We neigen naar een soort isolationisme, of we schieten door, om onder de vlag van de Verenigde Naties stoere dingen in Mali op de kaart te zetten.
Maar een openlijke verbinding aangaan met het verdrukte Koerdische volk in Noord- Syrië was in ieder geval geen deel van onze Nederlandse missie.
Wel natuurlijk wat stiekeme zaakjes met de lokale jihad groepen in Syrië — om wat lugubere redenen…. Dat is geen conspiracy-denken van mij, maar zijn zaken die door goed graafwerk schoorvoetend aan het licht zijn gekomen. Nee, Nederland wil – in tegenstelling tot Putin en Erdogan – in de spotlights graag brandschoon zijn, en alleen buiten het zicht haar illegale zaakjes uitrollen. Het klopt: Nederland wil alleen maar deelnemen aan legale interventies, onder strikt VN-mandaat. Ja ja… Nederland toch!… En, tja… de VN dan?
Als we de NATO hersendood verklaren, hoe moeten we de VN inschalen qua hersenactiviteit? Gaan we even terug naar de troebelen rond 2017 in Kongo.
Twee medewerkers van de VN moesten daar de gerapporteerde massamoorden en de mogelijke betrokkenheid van de regeringstroepen daar in kaart brengen. Ze worden in een hinderlaag gelokt, afgeschoten en onthoofd. De zaak wordt in de schoenen geschoven van de rebellen. Ook de VN zelf wilde deze zaak snel wegzetten als een pijnlijk incident, dat de medewerkers vooral aan zichzelf hadden te danken. ( lees het VN-rapport van Gregory Starr over de moord op Zaida Catalan en Michael Sharp)
Na jaren komen journalisten erachter dat dit verhaal onhoudbaar is, en een grote cover-up was, een doofpot van de VN. Om toch maar vooral niet in ongenade van het Congolese regime te geraken werd de waarheid over deze moorden geofferd voor de lieve vrede.
Een organisatie die zo met zijn dappere medewerkers om gaat is wat mij betreft geen knip voor de neus waard.
Komen we weer terug bij Noord Syrië: de mannen en vrouwen van de YPJ en YPJ… bij wie zouden zij moeten aankloppen voor bescherming van de burgers daar?
Ik zou het nu echt even niet meer weten. En daar mogen we het toch niet bij laten, vind ik.
Auteur: Paul Terlunen
