Aanstaande woensdag, 7 augustus, doet de Nederlandse rechter uitspraak in de zaak tegen de Koerdische journalist Serdar Karakoc, die al meer dan twintig jaar in Nederland woont en werkt.
Duitsland heeft aan de Nederlandse staat om zijn uitlevering gevraagd. Hij wordt beschuldigd van deelname aan een terroristische organisatie. Serdar Karakoc is een journalist die, vanuit Nederland, over de verrichtingen van de Grijze Wolven schrijft, de organisatie die binnen en buiten de staat Turkije actief is met onderdrukking, geweld en moord.
Sinds tientallen jaren zet Turkije alles op alles om in andere Europese landen kritische verslaggeving over haar binnenlandse repressie en haar intimiderende activiteiten buiten de landsgrenzen de kop in te drukken. Uitleveringsverzoeken aan Nederland om onwelgevallige journalisten uit te leveren aan Turkije zouden in de huidige situatie geen kans van slagen hebben, De ambtelijke richtlijnen zijn drastisch bijgesteld, na de martelpraktijken die in het recente verleden zich hebben voltrokken bij uitleveringen in vergelijkbare zaken.
In het verleden is echter wel het een en ander vreselijk misgegaan. Denk bijvoorbeeld aan de zaak van de Koerdische jongen, die door advocaat Gerda Later werd bijgestaan in 2007. Hij werd toch via een sluiproute op verzoek van Turkije afgevoerd. Eenmaal overgedragen, en in handen van de Turkse politie, werd hij vreselijk te grazen genomen. Binnen het Turkse staatsapparaat leefde namelijk het sterke vermoeden dat hij bruikbare kennis had over activiteiten van verzetsstrijders binnen zijn familie. Toen zelfs na uitgebreide martelpraktijken en langdurige ondervraging bleek dat hij niets wist, werd hij, uit pure frustratie, gemerkt met zes ingebrande symbolen van de Grijze Wolven over heel zijn rug. Vervolgens werd hij weer vrijgelaten…
Met dit in gedachte is de uitspraak van 7 augustus extra belangrijk.
Turkije probeert dus nu via ‘de Duitsland route’ haar greep op de kritische berichtgeving vanuit Nederland toch weer te verstevigen. Want Duitsland heeft getoond zich veel soepeler te schikken naar de wensen van Turkije, het land waar zij, historisch gezien, diepe banden mee onderhoudt.
Uitlevering aan Turkije is dan een zeer reële uitkomst.
Zo zou Nederland zich houden aan haar eigen beleid, en zou Turkije toch haar eigen doelen weten te realiseren. Win-win, zeg maar.
Auteur: Paul Terlunen