- Noord-Koerdistan
Önder Poyraz werd aangehouden nadat hij gewond was geraakt tijdens de avondklok die op 14 december 2015 werd afgekondigd in het district Cizre (Cizîr) van Şırnak (Şirnex). Hij werd gearresteerd op beschuldiging van “lidmaatschap van een terroristische organisatie” en “het verstoren van de eenheid en integriteit van de staat”. Ondanks zijn veroordeling tot twee keer levenslang en ernstige gezondheidsproblemen, zit Poyraz nog steeds in de gevangenis en wordt hem vrijlating geweigerd.
Poyraz, die momenteel gevangen zit in Erzurum Dumlu gesloten Gevangenis van het type 2, heeft een platina implantaat in zijn rug als gevolg van een schotwond. Hij heeft maar één nier en omdat hij geen goede medische behandeling krijgt, is zijn rechterarm verlamd en zijn vingers gekruld. Er is ook bevestigd dat zijn rechterbeen nu verlamd is.
Firdevs Poyraz, de vrouw van Önder Poyraz, sprak met ANF Nieuwsagentschap over de medische verwaarlozing en de schendingen van de rechten van haar man. Ze deed een dringend beroep op de autoriteiten: “Zijn behandeling moet thuis worden voortgezet. Hij kan nu alleen nog maar in een rolstoel leven.” Ze benadrukte dat de toestand van haar man met de dag verslechtert.
Firdevs Poyraz zei dat de gevangenisadministratie haar man geen orthopedisch bed had gegeven ondanks zijn kritieke toestand. Ze legde uit: “Zijn toestand verslechtert. Hij heeft een orthopedisch bed nodig, maar ze geven hem er geen. Omdat hij niet kan liggen, is hij gedwongen om zijn tijd zittend in een stoel door te brengen.” Ze verklaarde ook dat de familie zelf had geprobeerd om een geschikt bed op te sturen, maar dat de autoriteiten dat niet toestonden.
Verlamming heeft zich verspreid naar zijn rechterbeen
Firdevs Poyraz legde uit dat de onbehandelde armverlamming van haar man zich nu heeft verspreid naar zijn rechterbeen. Ze zei: “Door het gebrek aan een goed bed, heeft de verlamming in zijn arm nu ook zijn been aangetast.”
Ze merkte op dat hoewel een ziekenhuis in Erzurum een rapport uitbracht waarin stond dat hij niet in aanmerking kwam voor vrijlating, het ziekenhuis ook aanraadde om hem te behandelen in een R-type gevangenis. Ondanks deze aanbeveling, zei ze, werd het behandelingsproces belemmerd. “Het is de bedoeling dat hij binnenkort weer naar het ziekenhuis wordt gebracht voor een nieuw rapport. Maar zelfs dat vereist meerdere verzoekschriften. Hij leeft nu volledig in een stoel. Hij kan niet voor zichzelf zorgen of iets zelfstandig doen.”
Firdevs Poyraz voegde eraan toe dat haar man alleen in zijn basisbehoeften kan voorzien met de hulp van gevangenisbewakers en benadrukte dat de omstandigheden in de gevangenis volledig ontoereikend zijn voor medische behandeling.
We mochten niet samen naar binnen omdat we Koerdisch spraken
Firdevs Poyraz beschreef de ernstige moeilijkheden die ze ondervinden om gevangenisbezoeken bij te wonen: “Het kost ons twee volle dagen op de weg om de gevangenis te bereiken. We lopen voortdurend het risico op ongelukken. Tijdens ons laatste bezoek op de negende van de maand ondervonden we grote moeilijkheden. Ze fouilleerden ons. Dit doen ze met alle families van gevangenen.”
Ze vervolgde: “Normaal gesproken mochten we altijd samen de bezoekruimte in. Maar deze keer, toen ik met mijn zoon en schoonmoeder ging, zeiden de bewakers: ‘Jullie spreken anders, we kunnen jullie niet verstaan,’ en stuurden mijn schoonmoeder naar buiten. Ze deden dit omdat we Koerdisch spraken.”
Ze zei dat de discriminatie waar ze mee te maken kregen ook invloed had op de tijd die ze kregen voor bezoek. “Nadat ze mijn schoonmoeder naar buiten hadden gestuurd, bleven we maar tien minuten in de bezoekkamer. Toen kwamen we naar buiten en ging zij naar binnen. Ook zij mocht maar tien minuten. We hebben twee dagen gereisd, maar we kregen niet eens twintig minuten met hem.”
Ze vertelde ook dat de artikelen die ze tijdens het bezoek in de kantine van de gevangenis hadden besteld, niet bij hen waren afgeleverd.
Zijn toestand zou niet zo ver verslechterd zijn als hij eerder behandeld was
Firdevs Poyraz benadrukte dat de behandeling van haar man jarenlang was verwaarloosd. “Als hij eerder was behandeld, zou hij vandaag misschien nog steeds zijn rechterhand kunnen gebruiken. Ondanks talloze aanvragen en petities kreeg hij geen goede medische zorg. Ze brachten hem alleen naar de ziekenboeg en gaven hem pijnstillers.”
Ze voegde eraan toe dat haar man nu lijdt aan nierproblemen, rugpijn en ernstige problemen met zijn hand. Ze benadrukte dat hij zonder verder uitstel moet worden vrijgelaten.
Bron: ANF