- Rojava/Noord- en Oost-Syrië
Turkije zet zijn aanvallen op Oost- en Noord-Syrië voort en bereidt zich voor om deze uit te breiden tot een grootschalige invasieoperatie. Iedereen weet dat het de bedoeling van de Turkse staat is om de Koerdische bevolking elke status te ontnemen en de gebieden met zelfbestuur te liquideren. Vertegenwoordigers van de Turkse staat uiten dit bij elke gelegenheid. Door openlijke en geheime onderhandelingen proberen ze de constructie van de politieke infrastructuur en de militaire voorbereidingen voor zo’n operatie te voltooien.
Tegelijkertijd winnen soortgelijke inspanningen van het Syrische regime en Rusland aan kracht in plaats van Turkije tegen te houden of tegenmaatregelen te nemen. Het doel is om een einde te maken aan het zelfbestuur door de gelegenheid aan te grijpen om het onder controle te brengen.
Zoals bekend gaf de overeenkomst die werd ondertekend na de Turkse invasie in 2019 Rusland de kans om troepen te verplaatsen en in te zetten in de zelfbesturende regio’s van Manbij tot Dêrik. Tegelijkertijd bouwden de troepen van het regime posities op aan de grenzen van Syrië. Omdat het Autonoom Bestuur de eenheid van Syrië verdedigt, heeft het geaccepteerd dat de grenzen in handen zijn van het Syrische regime.
Rusland stemde ermee in om te bemiddelen tussen het Autonoom Bestuur en Damascus om de bestaande problemen op te lossen en te werken aan de aanvaarding van democratische eisen door het regime, maar er werden geen praktische stappen ondernomen. Rusland liet het proces in het ongewisse en verklaarde dat de regering in Damascus “star en onwillig was om stappen te ondernemen”. Integendeel, Rusland probeerde de gebieden waar het troepen had over te dragen aan het regime en deze regio’s in zijn voordeel te veranderen. Bovendien zette Rusland het proces van Astana-gesprekken voort en bereidde zo de weg voor een front tegen het Autonoom Bestuur. De strategie van de Turkse regering om de Koerdische bevolking te elimineren en het democratisch zelfbestuur te vernietigen stond centraal in deze gesprekken en in Astana werd een overeenkomstig front gecreëerd bestaande uit Turkije, Iran, het Syrische regime en Rusland tegen het Autonoom Bestuur.
Er waren en zijn verschillen en tegenstellingen tussen deze vier staten. Het doel om het Koerdische volk zijn status te ontnemen en het Democratisch Autonoom Bestuur te vernietigen werd echter de gemene deler. In dit opzicht maken ze deel uit van een gelaagde strategie om chaos te creëren in het noorden en oosten van Syrië. Iran organiseert aanvallen op de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), vooral in Deir ez-Zor, door gewapende groepen te sturen in een poging om chaos en onveiligheid in de regio te creëren, het Autonoom Bestuur uit te putten en dit gebied in een gevechtsfront te veranderen.
Natuurlijk gebeurt dit niet zonder medeweten van de regering in Damascus. Het regime organiseert zich zowel openlijk als clandestien onder de Arabische bevolking. Damascus wil het gebied onder zijn controle brengen door een Koerdisch-Arabisch conflict aan te wakkeren en nationalisme aan te wakkeren. De verarming van de regio’s en de dood van Arabische en Koerdische mensen worden met instemming aanvaard. De dood van honderdduizenden Syrische burgers en de vlucht en ontheemding van miljoenen mensen zijn duidelijk niet genoeg geweest voor het regime. Het blijft zichzelf presenteren als een redder, alsof deze vernietiging niet eens heeft plaatsgevonden in de gebieden die het onder controle heeft.
Het plan is om te beginnen met een aanval van Turkije op steden als Manbij. Daarna komt het Syrische leger om de stad in te nemen. De coördinatie van dit plan ligt eigenlijk bij Rusland. Anders zou de Syrische regering dit niet kunnen doen. Rusland steunt dit plan ook en lijkt een akkoord te hebben bereikt met de Turkse invallers. Iran is ook vastbesloten om een einde te maken aan het autonome bestuur van de regio en de herbezetting van Damascus uit te voeren. Als Manbij wordt bezet door het Turkse leger en zijn huurlingen, loopt Aleppo gevaar. Daarom willen ze een Turkse bezetting niet toestaan. Het doel is om het autonome bestuur te dwingen voor het dilemma te kiezen tussen de Turkse jihadistische bezetting en een bezetting door het regime in Damascus of uiteindelijk door twee staten te worden aangevallen.
Normaal gesproken zou het Syrische leger zich aan de grenzen moeten opstellen om de Turkse invasie tegen te houden. Het zou zijn taak vervullen om de grenzen te beschermen. Het is echter duidelijk geworden dat het tegenovergestelde het geval is. Turkije valt aan, maar de regering in Damascus biedt geen weerstand. Er zijn intensieve luchtaanvallen geweest, de infrastructuur in de regio is vernietigd, maar Damascus heeft geen kik gegeven. Ze hadden zich op zijn minst tot internationale organisaties kunnen wenden met het probleem en op kunnen komen voor de veiligheid van hun grenzen. Het Turkse leger en zijn huurlingengroepen beschieten constant alle grensgebieden met tanks en artillerie, waarbij mensen gedood en gewond worden. Mensen kunnen niet langer op hun velden werken en in hun huizen wonen, maar noch Rusland noch de regering in Damascus geven een kik.
De Russen verklaarden dat ze luchtverdediging zouden brengen naar plaatsen als Qamishlo en Til Temir en vroegen het Autonoom Bestuur om steun. Deze verzoeken werden ingewilligd en de nodige steun werd verleend.Het bleek echter dat deze voorbereidingen gericht waren tegen het autonome bestuur.In de gebieden met zelfbestuur organiseert de Turkse geheime dienst zich naar believen en er worden voortdurend moorden met drones gepleegd.Tot nu toe heeft niemand ook maar het minste bezwaar gehoord van Rusland.Damascus en Teheran, maar ook Moskou, proberen vooral de Arabische bevolking te mobiliseren tegen het Autonoom Bestuur door hen te bewapenen en te organiseren.Voor Turkije is de liquidatie van het Autonoom Bestuur en de eliminatie van het Koerdische volk hoe dan ook de prioriteit.
Bron: Dagblad Ronahî