“Nazaten van Afro-Amerikaanse afkomst vallen niet onder wat is bedoeld met het woord ‘burgers’ onder de Constitutie, noch is het de bedoeling om hen daar ooit in onder te brengen.
Om die reden kunnen zij geen aanspraak maken op de rechten en privilege die de grondwet biedt aan haar burgers”
Aldus de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof van 1856 in de zaak Dred Scott vs Sandford.
Kortom, de zwarte man was slechts een inwisselbare, economische factor.
In haar hoogtijdagen omvatte de zuidelijke slaveneconomie wel 4 miljoen zwarte werkkrachten. De identiteit van de zwarte man bestond vooral uit zijn rechteloze status. De Zuidelijke Staten hadden daarmee, naar hun idee, wel een punt. Ze beschouwden zichzelf als de ware voorvechters van de democratie, geheel in lijn met de edele, antieke Romeinen, voor wie de slavernij ook nooit een punt van discussie was geweest.
Nu kan je denken dat dit de normaalste zaak van de wereld was, toen, maar nee, de Noordelijke staten hadden er niets mee op. Sterker nog: de ingestroomde gelukzoekers in de Noordelijke Staten hadden al genoeg knechting meegemaakt in de Oude Wereld. Ze keken dus met diepe afkeer naar deze praktijken in de Zuidelijke Staten. Echter, met de Fugitive Slave Act, werden de Noordelijke Staten wel er toe verplicht door de Zuidelijke Staten om de weggelopen slaven op te sporen en netjes over te dragen aan die zuidelijke eigenaren.
In september 1850 werden vijf nieuwe zuidelijke staten ingelijfd. Keurig weggeroofd van Mexico. De Zuidelijke Staten voelden zich gesterkt om de druk op de Noordelijke staten verder op te voeren. Abraham Lincoln was toen de juiste man op het juiste moment. Met alle middelen die hem ter beschikking stonden bond hij de strijd aan. 750 duizend gevallenen verder moesten de Zuidelijke staten inbinden. Wat tot op de dag van vandaag door velen wordt uitgelegd als dat zij toen zijn beknot in hun way of life.
Na de moord op Abraham Lincoln nam Andrew Johnson het stokje van hem over. Hij had er totaal geen trek in om op de raciale kwestie door te pakken, weldra herpakten de zuidelijke white supremacists zich en stelden nog hardere rassenwetten op.
Met de doorstart van de onderdrukking van ‘de zwarte man’ moest natuurlijk ook ‘de zwarte man’ zelf als toetsbaar begrip beter worden gedefinieerd. Om dat goed af te bakenen werd The One Drop Rule opgesteld. Wat inhield dat ieder individu met ook maar één druppel negroïde bloed in de familiestamboom moest worden beschouwd als negro, met opschorting van al zijn rechten en privileges. Vervolgens moest de zwarte man worden geholpen. Om te beginnen werd hem zijn plek in dit bestel aangewezen.
George Fitzhugh vatte het zo samen:
“The Negro is but a grown up child, and must be governed as a child.”
In De Universele Wet op de Slavernij (1861) beargumenteert hij de deugden van de slavernij: de zwarte is van nature lui en niet in staat om te overleven in een vrije wereld:
“The negro slaves of the South are the happiest, and in some sense, the freest people in the world.Without the South, the slave would become an insufferable burden to society. Society has the right to prevent this, and can only do so by subjecting him to domestic slavery.”
Schaamteloze hufterigheid heeft ook in onze dagen het tij mee.
(Mijn herinnering, Washington Square, april 2022, live)
Auteur: Paul Terlunen