Schaamteloze hufterigheid heeft in onze dagen het tij mee.
De Amerikaanse Droom wankelt, maar kakelt en roeptoetert als nooit tevoren. De perspectieven voor de onderste klasse zijn niet fantastisch, en voor de zwarte man in het bijzonder ronduit treurig.
Ooit was er een periode waarin de meeste Amerikanen meer gingen verdienen dan hun ouders. Voor de generaties die na 1940 zijn geboren, tekent zich een sterk verval van perspectief af. Velen bereiken niet meer het welvaartsniveau van hun ouders.
De bovenstaande grafiek ( bron: New Capital Management ) doet verslag van de ineenstorting van de inkomens-perspectieven, gezien over een periode van veertig jaar. Het onderzoek bevestigt het beeld dat de generatie geboren in 1940, over de hele breedte genomen, meer gingen verdienen dan hun ouders. Maar voor de latere generaties is een sterke, neerwaartse trend zichtbaar. Kortom: De Amerikaanse Droom, ‘from rags to riches’, is zwaar op z’n retour.
De gedachte dat het succes van ‘the filthy rich’, ook zonder een sterk maatschappelijk middenveld, zal doordruppelen naar substantiële verbetering voor ‘the very poor’, wordt niet door de feiten gesteund.
Het ligt niet in de lijn der verwachtingen dat de huidige internationale bullebakkerij, na inflatiecorrectie, zich zal vertalen naar een verbetering van het besteedbare inkomen van de kleine man. Wel zullen de opgejaagde Amerikaanse burgers, die gebukt gaan onder hun inkomens-onzekerheid, meer en meer bereid zijn om elkaar de tent uit te vechten. Een heftige strijd aan de basis, die zich vertaalt naar een serene rust in de bovenkamers van een handjevol zelfverrijkende miljardairs.
Dat in de tussentijd daarbij Oekraïne ook nog even voor de bus werd geworpen… Jammer dan. Soevereiniteit was toch altijd al meer iets voor de bullies, dan voor de kleinere naties die zich hebben te plooien naar the rule of law.
De mens is een aanklooiende diersoort.
Ondanks alle technische doorbraken, blijft het, vrees ik, toch meer van hetzelfde, zolang de innerlijke Brulaap /Angsthaas in de mens meelift naar de toekomst.
De USA stuurt aan op een all-out America first! Prima. Wel wil ik even de Brexit erbij halen, nu 9 jaar verder. Wat je nu wel kan samenvatten als een totale deceptie. Juist in de districten met de meest fervente aanhangers van die ‘alleingang’ zijn de levens daar diepgaand geruïneerd. Voor de MAGA-beweging tekenen zich dezelfde contouren af.
De Economist onderzocht het investeringsklimaat in Groot-Brittannië dat met de ingang van de Brexit een zware deuk heeft opgelopen. Het vertrouwen onder de Britse ondernemers is hard onderuit gegaan, en heeft zich tot op heden nog niet weten te herstellen.
Ik vrees, dat de huidige isolationistische Brulaap-diplomatie van Amerika een vergelijkbare rekening gepresenteerd zal krijgen, en de eigen achterban nog duur zal komen te staan. Dat hoop ik nog mee te mogen maken. Ik heb er, historisch gezien, alle vertrouwen in. Menselijkerwijs gaat het me wel een beetje aan het hart.
In de tussentijd droom ik soms een beetje weg, en grijpt het ‘Megalomane Ventje’ in mij zijn kans, en fluistert, als virtueel tekstschrijvertje voor Zelensky, me wat toe:
“Dank u, Mister President, zegt u het maar: moet Rusland op het schild gehesen worden, en Oekraïne nu worden weggezet als een pariastaat? Uw huidige bondgenoten zullen het zeer waarderen als u hen daarin helderheid verschaft”
Een minder vertroebeld stukje in mij leest dat dan nog eens door, schudt het hoofd en zucht:
“Ach jochie toch.”
Auteur: Paul Terlunen