1)
We communiceren direct. Daar zijn we goed in. Vinden we zelf.
En niet alleen met ons gaat het goed. Ook tussen Putin en Erdogan is een bromance opgebloeid. Ze zijn gesignaleerd, samen sabbelend aan een Smurfenijsje. En hoe staat de liefde tussen Turkije en de NATO er voor? Van de vele sprookjes waar wij in Nederland nog collectief in geloven is er eentje gesneuveld — er blijven er nog genoeg over.
Van veel zaken zijn we niet meer zo zeker. En waar de spaghettificering van de internationale betrekkingen op uitdraait, dat is nog even de vraag. Trump smeekt een kusje af van Brigitte Macron… cliffhangertje. Ik kijk reikhalzend uit naar een intiem momentje tussen Rohani en Merkel. Er hangt wat in de lucht. Ik voel het.
2 )
Te midden van de diplomatieke chaos worden de Turkse bommen op Syrië en Irak nog steeds volgens een feilloos vluchtplan afgeleverd. Om daarna menselijke hulp te bieden aan de Koerdische slachtoffers, dat bleek in de praktijk voor mij een frustrerende aangelegenheid. Roadblocks. Corrupte treiterijtjes van het Turkije-vriendelijke regime van de Barzani clan… Die hele familie moest natuurlijk zelf eerst een flinke graai uit de hulpkonvooien doen om hun trouwe meelopers te bedienen. Afijn…
Het draaide er op uit dat ik mijn eerste pogingen om dakloze kinderen in Koerdistan hulp te bieden in 2017 moest staken. Dat was mijn ontgroening, zeg maar. Gefrustreerd door partijen voor wie de waarheid te koop was, de tragiek een klucht, en het leed een verhandelbaar product.
Op TV konden we wel van dag tot dag blijven volgen hoe Europa, Turkije en Amerika goede zaken bleven doen met Barzani, onze knuffelcrimineel, terwijl de winter inviel en de dakloze Koerdische kinderen hard zou treffen.
Als waarheid een optie wordt, en woorden inwisselbare zeepbellen, wordt het donker en koud.
3)
Nog dagelijks worden door Turkije Koerdische bergdorpen bestookt. Ook de universiteit van Qaladize kreeg een afzwaaier mee — als een message. Noord-Syrië bezet. De bevolking gemarteld. Met straffe regelmaat wordt de kwetsbare infrastructuur vanuit de lucht bestookt. Nooit werd Turkije internationaal daarvoor ter verantwoording geroepen. Turkije kwam er mee weg.
Toen Turkije zelf deze zomer es wat te verduren kreeg, bijvoorbeeld die keer toen een vooruitgeschoven Turkse observatiepost wat schrammen opliep, toen werd door Assad op diplomatiek niveau een welgemeend excuus aangeboden.
Zou het zo zijn dat staten die bedreven zijn in het business model van martelkamers annex crematie-ovens beter met elkaar weten te communiceren dan partijen die wat minder thuis zijn in die materie?
De bubbel van de Turkse romance met het Westen is uiteengespat. Ook is er van de onschuld van het Westerse belang niet veel meer over.
Aan het imago van Turkije kleeft bloed. Dat maakt lelijke vlekken. Corendon heeft dat goed begrepen, en heeft voor alle zekerheid maar gecasht. Is nu doorverkocht aan een keurig Zweeds moederbedrijf, zodat wij Nederlanders zonder al te veel wroeging in onze portemonnee in Alanya een all inclusive facelift kunnen halen.
Auteur: Paul Terlunen
