In een van zijn vele verklaringen gebruikte de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan de zin: “We voeren de grootste strijd tegen het terrorisme in de geschiedenis van de Republiek.” Deze zin was ook een erkenning dat de Turkse staat een gigantische oorlog voert tegen de Vrijheidsguerrilla’s van Koerdistan. In de afgelopen vier jaar is de staat gemobiliseerd met al zijn instellingen en heeft zich in deze oorlog gestort met elke vezel van zijn wezen. Tegelijkertijd probeert de staat te doen alsof alles onder controle is en dat het zeer succesvolle operaties uitvoert. Het probeert deze gigantische oorlog normaal te laten lijken. Omdat het regime geen absolute overwinning kan uitroepen zonder zijn doel volledig bereikt te hebben, probeert het de publieke perceptie zo veel mogelijk te beïnvloeden. De speciale oorlogsmedia en psychologische oorlogsvoering spelen hierbij een doorslaggevende rol. Volledig vals en manipulatief nieuws wordt gebruikt om de racistische en fascistische massa’s constant in beweging te houden, soms door de omvang van de oorlog onzichtbaar te maken en soms door het belang ervan officieel uit te drukken.
Het lijdt geen twijfel dat deze aanpak tot nu toe tot op zekere hoogte is geaccepteerd, maar hoe langer de oorlog duurt, hoe meer de samenleving de verwoestende gevolgen ervan voelt. Als gevolg daarvan worden het verhaal en de acties van de staat niet meer zo geaccepteerd als vroeger. Bovendien is het niet mogelijk voor de staat om te slagen met zijn discourscontrole als er een macht is zoals de Vrijheidsguerrilla’s van Koerdistan die niet aarzelen om de waarheid op elk moment onverbloemd openbaar te maken.
Als je kijkt naar de officiële verklaringen van 2021 tot vandaag, kun je gemakkelijk zien hoe wanhopig de staat zichzelf voortdurend tegenspreekt. Wat gisteren werd gezegd, is het tegenovergestelde van wat vandaag wordt gezegd. Elk van de belangrijkste staatsinstellingen is een propagandacentrum geworden. Terwijl de staatsinstellingen op deze manier werken, zijn hun leiders in een concurrentiestrijd verwikkeld om hun deel te krijgen. Erdoğan had al een of twee keer eerder gezegd dat “we de grootste oorlog tegen terrorisme voeren in de geschiedenis van de Republiek”. De minister van Defensie moet zichzelf hebben voorgehouden dat hij het was die deze oorlog voerde, en dus legde hij de lat nog hoger. Toen hij de grens bezocht ter gelegenheid van het Ramadanfeest, verklaarde hij: “De Turkse strijdkrachten hebben de meest intensieve en effectieve activiteiten uitgevoerd sinds onze onafhankelijkheidsoorlog.”
De droom van een “nieuwe Atatürk”
In 2015 bracht de Turkse staat een “prostratieplan” in de praktijk. Een nieuw regime gebaseerd op nieuwe allianties begon de tweede eeuw van de Republiek Turkije te bouwen op de vernietiging en ontkenning van het Koerdische volk. Erdoğan, als de stichtende leider van dit regime, begon ervan te dromen de tweede Atatürk te worden. Hiervoor moest er een tweede “onafhankelijkheids- of bevrijdingsoorlog” komen. Omdat zo’n oorlog niet gevoerd kon worden tegen een staat, een wereldmacht of een regionale macht, werd het Koerdische volk, dat al een eeuw lang afgeslacht en systematisch vermoord werd door de Turkse regimes, gekozen als de ideale vijand. Onder dit motto werd begonnen met de opbouw van het fascistische regime dat vandaag bestaat en werden alle middelen van het land gemobiliseerd voor de oorlog.
Erdoğan was van plan om zijn eindoverwinning aan te kondigen op de 100e verjaardag van de republiek met een grote militaire parade, als de zegevierende leider die de vlag in Qendîl hees en de laatste nagel in de doodskist van de Koerden sloeg. Om dit te kunnen doen, had hij tegen oktober 2023 naar Qendîl moeten oprukken, met de actieve steun van de NAVO. Dat was Erdogans “onafhankelijkheidsoorlog”. Door de belangrijke keerpunten van deze oorlog in herinnering te brengen, zullen we analyseren hoe hij begon en hoe hij momenteel wordt uitgevochten.
De nederlaag in Gare en de gevolgen
Hulusi Akar, de toenmalige minister van Defensie, had verklaard dat het offensief, dat begin 2021 was begonnen en dat hij had omschreven als “bliksemklauw en donderklauw”, in de herfst van dat jaar zou zijn voltooid. Het zou heel Avaşîn en grote delen van Zap en Metîna beslaan. De aanval moest, zoals hij zei, zo snel gaan als “donder en bliksem” en het geplande doel moest zo snel mogelijk worden bereikt. Daartoe kreeg de Turkse staat zowel de goedkeuring als de steun van internationale en sommige regionale machten. Het verzekerde zich in het bijzonder van allerlei vormen van steun van de NAVO. De vierdaagse aanval op Gare vond plaats van 10 tot 14 februari 2021. De operatie die Erdoğan een paar dagen eerder had aangekondigd met de woorden “Ik zal de komende dagen goed nieuws hebben” liep uit op een fiasco. Daarom werd een nieuwe aanval gelanceerd als Plan B. De nederlaag in Gare zou een onderwerp op zich zijn, dus ik zal er slechts kort bij stilstaan, omdat we de situatie niet volledig kunnen begrijpen als we de vierdaagse aanval niet in het plaatje betrekken. De huidige oorlog is dus de voortzetting van de aanval op Gare.
Ze werden verrast door de guerrillastrijders
Op 23 en 24 mei 2021 begon het Turkse leger razendsnel de regio binnen te trekken vanaf de bergtoppen in Avaşîn, waar ze eerder met helikopters waren geland. Er volgden hevige gevechten tot 1 juni 2021 en uiteindelijk moesten de Turkse troepen zich terugtrekken naar de bergtoppen waar ze eerder net zo snel waren afgezet. Zoals Hulusi Akar zei, was hun doel om snel op te rukken en de operatie in de herfst af te ronden. Het doel was om tot Qendîl op te rukken. De invasietroepen, die snel oprukten, wachtte een onaangename verrassing. Een paar dagen later moest Hulusi Akar zeggen: “Het terrein is te steil, de helikopters kunnen geen plek vinden om te landen.” De guerrilla’s leden geen verliezen door het zware bombardement zoals ze hadden gehoopt en gaven hun posities en het terrein niet op. Bovendien begonnen ze zelf in het offensief te gaan en brachten ze de bezettingstroepen zware klappen toe. De Turkse strategen hadden geen rekening gehouden met deze situatie.
KDP als redder van Turkse ambities
Toen het Turkse leger zich op 1 juni 2021 terugtrok uit Avaşîn, schoot de KDP [regerende partij van de Barzani-clan in Iraaks-Koerdistan, -red.] onmiddellijk te hulp en stuurde op 5 juni een militair konvooi met pantservoertuigen en bouwmaterialen naar Metîna. Er braken botsingen uit toen de KDP-eenheden in Metîna probeerden op te treden tegen de guerrilla’s in de oorlogstunnels in de regio Çarçel. Na de botsingen en de provocatie die ze veroorzaakten, begon de Turkse staat op 7 juni 2021 weer troepen te landen en op te rukken in Avaşîn zonder tijd te verliezen. De KDP vestigde toen drie afzonderlijke forten in Çarçel. De guerrillatroepen daar werden gedwongen om enkele van de oorlogstunnels die ze hadden gemaakt op te geven om een intra-Koerdische confrontatie te voorkomen. Op 9, 10 en 11 september 2023 landde het Turkse leger troepen in de door de KDP opgerichte bases in Çarçel. Deze bases dienen nog steeds als commandocentrum voor de voortdurende aanvallen in Metîna. Het Turkse leger beëindigde zijn invasie, die begin 2021 begon, door zich aan het einde van het jaar terug te trekken uit veel gebieden in Avaşîn, Zap en Metîna en stelde de voortzetting ervan uit tot 2022.
De Turkse bezettingsmacht kondigde een nieuw offensief aan, dit keer met een ingetogere naam, die dus al aangaf dat de kansen op succes van het leger afnamen. Donder en bliksem [Operatie Bliksemklauw] moesten nu een slot worden (Operatie Klauwslot), d.w.z. een omsingeling en belegering van de guerrillagebieden. Na 14 april 2022 werden de luchtaanvallen geïntensiveerd en op de avond van 17 april 2022 begonnen helikopters troepen te landen op bijna alle bergtoppen in het oosten van de Zap. Van 17 april tot 24 mei vond de hevigste strijd in de geschiedenis van Koerdistan plaats.
De guerrillastrijders hadden zo’n grootscheepse invasieaanval verwacht en grepen dan ook elke gelegenheid aan. De voorbereidingen, de nieuwe vormen van guerrilla en de gebruikte tactieken verbijsterden het Turkse leger. Noch bewapende drones, noch F16-gevechtsvliegtuigen konden voorkomen dat Turkse helikopters werden neergeschoten of geraakt. Het Turkse leger moest zijn doden en gewonden in Şîladizê met hulp van de KDP uit de gevechtszone evacueren. Vooral in het Kuro Jahro gebied begonnen de doden en gewonden op muilezels weggevoerd te worden, omdat de helikopters niet meer konden naderen.
Op 24 mei brachten de guerrilla’s het Turkse leger een fatale slag toe; er werden revolutionaire operaties uitgevoerd in de gebieden Kuro Jahro en Cehennem. Nu waren het de guerrillatroepen die als de bliksem en met dodelijke kracht toesloegen. De verliezen die het Turkse leger leed in deze revolutionaire operaties konden niet langer worden verborgen.
De Turkse aanval wordt verlengd
Onrust verspreidde zich binnen de commandostaf van het Turkse leger. Hulusi Akar, die dezelfde dag bij de grenslijn aankwam, gaf na een vergadering met het commando het bevel om door te gaan. Hij breidde ook de aanval uit naar enkele gebieden in het westen van Zap en Metîna om de onzekerheid in de leiding te verzwakken en de guerrillastrijders zijn vastberadenheid te tonen. Hulusi Akar moet hebben geloofd dat het systematische gebruik van chemische wapens en onconventionele bommen zeker resultaten zou opleveren, want hij zei in verschillende verklaringen: “We zullen deze taak voltooien en deze burcht tegen de herfst sluiten.” De guerrillastrijders verzetten zich en vochten met bovenmenselijke wilskracht. Ze verzetten zich meedogenloos tegen alle soorten zware bombardementen, chemische wapens en onconventionele bommen.
De berekening pakte niet goed uit
Het Turkse leger zat in zwaar weer. Hun berekeningen werkten niet; regeringsvertegenwoordigers reisden bijna wekelijks naar de grenslijn. Het bevoorraden van de achtergebleven soldaten in het steile terrein en op de bergtoppen en het evacueren van de gewonden was nu een probleem op zich. Tientallen helikopters werden geraakt en neergeschoten. Bovendien werden foto’s en afbeeldingen van de lichamen van door de guerrilla’s gedode soldaten openbaar gemaakt. Zo werden de valse verhalen van heldendom die dagelijks door de speciale oorlogsmedia werden verteld, tenietgedaan. Eindelijk braken de herfst- en wintermaanden aan en ook hier hadden ze zich misrekend. Het Turkse leger moest zich op veel plaatsen halsoverkop terugtrekken om zich te redden van de dodelijke slagen van de guerrillastrijders.
De tijd begon te dringen tot oktober 2023
Het Turkse leger begon zijn offensief in 2023 later dan in voorgaande jaren. Door de aardbevingen in februari en de daaropvolgende verkiezingscampagne en de veranderingen op bevelniveau begon de invasieaanval pas halverwege het jaar. Aanvankelijk werden de troepen ingezet op de plaatsen waar ze zich het jaar daarvoor hadden moeten terugtrekken. De beslissende datum was de hernieuwde luchtlanding van troepen in Girê Cûdî op 20 juli. Ondertussen stond het Turkse leger onder hoge druk omdat het voor oktober de overwinning moest uitroepen. Het was niet in staat om het obstakel van de guerrilla’s te overwinnen en kreeg binnen een maand de ene tegenslag na de andere te verwerken. Het Turkse leger zag het als een uitweg om de bevelstructuur stilletjes te vervangen. Op 9 september begon het troepen te landen in Amêdî, vanwaar het zich weer moest terugtrekken. In het Çarçel gebied in Metîna, waar de KDP sinds 5 juni 2021 wegen en forten aan het bouwen was, werden ook troepen verzameld. Het belangrijkste verschil was dat de troepen direct landden op de bases die de KDP in voorgaande jaren in deze gebieden had gebouwd en dat ze ook door de KDP werden vervoerd via de wegen die het had aangelegd. Tegelijkertijd werd het transport van pantservoertuigen en bouwmachines opgevoerd met de hulp van de KDP.
Ondanks de KDP bleven de zware verliezen voortduren
Dit was een grote opluchting voor het Turkse leger, omdat de guerrilla vaak helikopters neerschoot of vernietigde tijdens aanvallen en vooral bij het landen van troepen. Het wilde gebruik maken van dit voordeel dat de collaborateurs de KDP boden. Het Turkse leger besloot daarom om zich in de winter niet terug te trekken uit de gebieden Amedî en Girê Cûdî, zoals het in voorgaande jaren had gedaan. Daartoe richtte het met de steun van de KDP bases op en begon het een veiligheidslinie rond deze militaire bases te creëren. Om de toppen te bereiken waar het Turkse leger zich bevond, moesten twee of drie veiligheidslinies van de KDP worden overgestoken. Ondanks dit alles voerden de guerrillastrijders gedurende de herfst- en wintermaanden systematisch gecoördineerde acties en revolutionaire operaties uit, die tot in detail openbaar werden gemaakt in de vorm van videobeelden en documentatie. Dit maakte duidelijk dat de strategie die de Turkse staat met de hulp van de KDP had gecreëerd ook was mislukt.
Beschamende feestvieringen 100-jarig bestaan van de Turkse Republiek
Erdoğans dromen om aan het begin van de tweede eeuw van de republiek een vlag te hijsen in Qendîl en de tweede Atatürk te worden, vielen in duigen en de met pracht en praal geplande overwinningsparade werd vervangen door een bittere en doodgewone ceremonie. Interessant genoeg was het niet de MHP, de belangrijkste partner van het Erdoğan-regime, die loyaliteit toonde. Het was de KDP die zijn trouw aan het regime in Ankara toonde door Nêçirvan Barzani aanwezig te laten zijn op een receptie die in Hewlêr (Erbil) was georganiseerd om het 100-jarig bestaan van de Turkse Republiek te vieren en de taart aan te snijden. Dit was een belangrijke boodschap aan Erdogan: “Geef niet op, we staan achter je, we kunnen het nog steeds halen.”
AKP, MHP en KDP verenigd in lot
Het AKP/MHP-regime en de PDK vormen een soort lotsgemeenschap en zijn tegelijkertijd politiek en economisch van elkaar afhankelijk. Terwijl het fascistische AKP/MHP-regime, dat was gebouwd op de vernietiging van de Koerden, met volle kracht op het guerrillaverzet botste en zware schade opliep, zijn de Barzanî-clan en zijn KDP nu ontmaskerd in het midden van deze oorlog. De huidige situatie is te danken aan het verzet van de guerrillastrijders. Terwijl de guerrilla’s vechten, stort het fascistische AKP/MHP regime steeds verder in. Door deze geleidelijke ineenstorting raakt de PDK steeds meer in paniek, omdat het einde van het Turkse fascisme ook zijn bestaansbasis aantast en zijn ware gedaante steeds meer aan het licht komt. De guerrillastrijders zijn officieel tot gemeenschappelijke vijand verklaard. De PDK moet er alles aan doen om het lot van het AKP/MHP regime, dat ook het zijne is, af te wenden. Het is de uitvoerder van een systeem dat werd gebouwd op basis van een genocide op het Koerdische volk honderd jaar geleden. Het probeert het beleid van genocide voort te zetten en ervan te profiteren, en daarom houdt het hardnekkig vast aan deze status quo.
De guerrilla’s overwonnen de veiligheidsbarrières van de KDP
Het Turkse leger, waarvan de strategie gebaseerd op het steunen van de KDP ook instortte, kwam geleidelijk aan op een dood spoor. Een van die problemen was dat als je een hoofdpiek wilt behouden, je ook verschillende secundaire pieken in de omgeving moet controleren om aanvallen op de hoofdpiek te voorkomen. Maar om aanvallen te voorkomen, moet je andere pieken in handen hebben, enzovoort. Het Turkse leger stond dus voor een situatie die elke dag nieuwe verrassingen bood. Daarom vroeg het de KDP om hulp. De guerrillatroepen overwonnen echter vakkundig alle veiligheidsbarrières van de KDP en slaagden erin te infiltreren, Turkse legerposities aan te vallen en uit te schakelen. Nu is de situatie nog onhoudbaarder geworden voor het Turkse leger, dat snel troepen heeft ingezet in veel gebieden die het niet kan beschermen. De guerrilla’s controleren alle dimensies van het terrein en ontwikkelen steeds dodelijker tactieken die op geen enkele manier vergelijkbaar zijn met die van voorgaande jaren. Luchtaanvallen, revolutionaire operaties, gecoördineerde guerrilla-acties en de beheersing van militaire wapens worden bijvoorbeeld steeds geavanceerder, en dat geldt natuurlijk ook voor de tactieken van de oorlogstunnels. Hoe dodelijk de nieuwe tactieken van de guerrilla’s de afgelopen twee jaar zijn geworden, blijkt uit de verklaringen van Turkse staatsvertegenwoordigers.
NAVO-steun en medewerking van Irak
Na zijn historische nederlaag benaderde Turkije de VS en de NAVO opnieuw voor hulp. Het beriep zich op artikel 105 van de NAVO. Op die manier dwongen de VS en de NAVO de Iraakse centrale regering om samen te werken met de Turkse staat zonder enige basis in het internationaal recht. De KDP werkte al actief samen met de Turkse staat, maar in de nieuwe situatie deed de Iraakse centrale regering mee.
De staat produceert non-stop misdaden en buit de samenleving uit
Als we kijken naar de voorbije honderd jaar, konden de kemalistische regimes, ondanks al hun bloedbaden, de wil van het Koerdische volk en hun vastberadenheid om weerstand te bieden niet breken. De staat creëerde een diepgewortelde vijandigheid tegenover de Koerden en een racistische menigte die op elk moment gemobiliseerd kon worden. Deze situatie werd geleidelijk aan een magische sleutel voor de heersende kliek om te profiteren van de zegeningen van de staat en aan de macht te blijven. Zij die niets anders konden, begonnen de machtscentra te bezetten enkel op basis van vijandigheid tegenover de Koerden. Erdoğan en zijn gevestigde belangen behoren tot deze ongekwalificeerde en lompe figuren. Het verschil tussen hen en de vorige machtscentra is dat ze van laag kaliber zijn en geen humanitaire of morele regels erkennen. Na 100 jaar van dit soort samenleving en staatsbureaucratie, gecreëerd op basis van vijandigheid tegenover de Koerden, past Erdoğan aan het hoofd van deze staat als een deksel op een pot.
De Koerdische vrijheidsbeweging kon voorzien dat Erdoğan uiteindelijk een grote slachting onder de Koerden zou aanrichten om zijn macht te behouden en zijn eigen despotische regime te vestigen. Uiteindelijk begon Erdoğan te verklaren dat hij meer anti-Koerdisch was dan wie dan ook. De gevestigde fascisten begonnen hem staande ovaties te geven, gaven hem schouderklopjes en mobiliseerden alle middelen van het land voor zijn triomftocht. Op die manier creëerde de staat een speciaal oorlogsregime voor Erdoğan. De dialoog met de Koerden werd ongedaan gemaakt en de oorlog escaleerde in juli 2015.
Deze oorlog heeft vele fasen doorlopen en duurt nog steeds in volle hevigheid voort. Erdoğan wilde zijn overwinning aankondigen op 29 oktober 2023. De Koerden verzetten zich en dit verzet verhinderde het succes van de Turkse oorlogspolitiek. Integendeel, het kwam in een grote impasse terecht. De andere machtscentra van de gevestigde orde begonnen met de vinger naar Erdoğan te wijzen. Daarom reageren de Turkse minister van Defensie en Erdoğan door deze oorlog gelijk te stellen aan de “onafhankelijkheidsoorlog”. Ze zeggen: “We zijn in een onafhankelijkheidsoorlog; of je staat aan onze kant of aan de kant van de vijand.” De Turkse staat heeft door zijn eeuwenlange genocidepolitiek tegen de Koerden een punt bereikt waarop het is veranderd in een criminele machine en een monster dat de samenleving opeet. We kunnen deze concrete situatie het beste zien aan de resultaten van de oorlog.
De balans van de afgelopen vier jaar
Vooral de cijfers van de afgelopen vier jaar geven een duidelijk beeld van hoe het Turkse leger faalt in deze oorlog en worstelt in dit moeras.
* Van januari 2021 tot 30 juli 2024 voerde het Turkse leger 9.949 luchtaanvallen uit met F-16 straaljagers.
* Gevechtshelikopters, houwitsers, mortieren en kamikaze drones vielen 6.745 keer aan.
* Tactische kernwapens werden elf keer gebruikt en onconventionele bommen en chemische wapens 5.284 keer.
* In 31 maanden vonden in totaal 21.953 bombardementen plaats.
* Van juli 2015 tot 31 december 2020 voerde het Turkse leger 2.856 luchtaanvallen en 3.388 grondaanvallen (mortieren en houwitsers) uit.
* Van 30 juli 2015 tot 30 juli 2024 werden in totaal 28.197 bombardementen uitgevoerd.
* In slechts negen jaar, d.w.z. van juli 2015 tot 30 juli 2024, werd in totaal 12 miljoen ton bommen en 23 miljoen ton munitie en munitie gebruikt.
In het licht van deze gegevens wordt duidelijk hoe het Turkse leger zichzelf uitput op het slagveld. Als je ziet hoe de guerrilla’s het Turkse leger met steeds nieuwe innovaties op de grond en vanuit de lucht aanvallen, kun je alleen maar spreken van een echte militaire revolutie.
Bron: ANF