Gisteren vond in Beiroet, de hoofdstad van Libanon,een conferentie plaats van vele verschillende NGO’s om een “Democratische beschaving” in het Midden-Oosten op te bouwen. Het congres bespreekt de implementatie van het perspectief van de Democratische Natie en Democratisch Confederalisme in het Midden-Oosten. De conferentie werd georganiseerd door verschillende stichtingen en zelforganisaties in het Midden-Oosten, waaronder de Newroz Cultural Foundation, het Mazir Research Center, de Nationale Raad van Armeniërs uit Rojava, het Permanent federaal congres en de Suryoye-eenheid in Beiroet.
Vertegenwoordigers uit Egypte, Libanon, Syrië, Turkije, Iran, Europa en alle vier delen van Koerdistan nemen deel aan het congres.
Brede deelname aan het congres
In zijn openingstoespraak benadrukte Ibrahim Murad van de Syrische Unie Partij Libanon (SUL) het belang van een democratische co-existentie van de volkeren van de regio en bekritiseerde het feit dat regering herhaaldelijk conflicten onder de bevolking aanwakkert. Om deze reden in het bijzonder, is de brede participatie van verschillende sociale groepen uit vele landen van het Midden-Oosten van immens belang.
Foza Yûsif: “We zitten aan het begin van deze geschiedenis verborgen”
De covoorzitter van de Uitvoerende Raad van de Democratische Federatie Noord- en Oost-Syrië, Foza Yûsif, nam als eerste het woord. Ze opende haar toespraak met het Ocalaanse citaat: “De geschiedenis is vandaag en we zitten aan het begin van deze geschiedenis verborgen”, erop wijzend dat je naar de geschiedenis moet kijken om de huidige werkelijkheid van oorlog te begrijpen.
Foza Yûsif analyseerde de ontwikkeling van de samenleving in het Midden-Oosten en de onderdrukking van de natuurlijke samenleving aan het einde van de Neolithische periode. Zij wees erop dat de eerste misdaad in de geschiedenis van de beschaving de slavernij van de vrouw was: “De mentaliteit van de God-Koning, de slavenoorlogen en een tot slaaf gemaakte samenleving vinden hun oorsprong in de slavernij van de vrouw. Met andere woorden, de samenleving is blootgesteld aan de relatie tussen de slavernij en de invloed van de oorlogen. In deze context werd de staat gelegitimeerd onder het mom van de maatschappelijke behoefte aan leiderschap.”
“Het Midden-Oosten heeft veel geleden”
Yûsif vervolgde: “We zien dat de geschiedenis niet gebaseerd is op beschaving, de staat, regel of oorlog voor winst. Integendeel, tienduizend jaar geleden was de vrouw de leider in de neolithische samenleving. Toen begon het verhaal met de Soemeriërs. De Sumeriërs adopteerden alle elementen van de neolithische samenleving van oost naar west. Dus de geschiedenis van vrouwen en mensen is niet geschreven. Om te herwinnen wat we in de geschiedenis verloren hebben, vraagt onze geschiedenis en toekomst om een revolutie van mentaliteit, moraliteit en kennis.”
Nazan Üstündağ: “De theorie van Öcalan is de weg naar de bevrijding van volkeren”
De tweede spreker was Academicus Nazan Üstündağ. Ze zei: “Er is geen andere uitweg uit de crisis dan Öcalans theorieën vertalen naar een democratische natie.”
Verzetsgeschiedenis van het Midden-Oosten
Bij het tweede panel met de titel “De verzetsgeschiedenis van het Midden-Oosten en de zoektocht naar een oplossing”, sprak Dr. Cewad Kazim al-Beydani van de Letterenfaculteit van de Universiteit van Bagdad over ‘Religieus verzet en klassieke oorlog in het systeem van gecentraliseerde beschaving’.
Hij zei: “De omstandigheden van het leven, de sociale en geografische omstandigheden in Irak zijn heel verschillend in vergelijking met andere plaatsen. De samenleving is een veelkleurig mozaïek, maar het is in oorlog en dit heeft invloed op de levens van de mensen in het Midden-Oosten. Deze oorlog heeft alleen maar de dood, vernietiging, vlucht en andere slechte dingen gebracht. Wat we vandaag ervaren is een uitdrukking hiervan.” Hij benadrukte dat vooral de ezidische religie zich lang geleden in de bergen had teruggetrokken en zich verzette. Zodoende zou dit geloof zichzelf kunnen beschermen tegen de oorlogen en crises en zijn weerstand kunnen voortzetten. Hij voegde eraan toe dat het verzet van de bevolking van Irak gericht is tegen de heersende machten.
De regionale rol van Libanon en de huidige crisis
Alfred Riachi, secretaris-generaal van het Permanent Federaal Congres, sprak in het tweede deel van het congres over “De regionale rol van Libanon en de huidige crisis”. Riachi presenteerde een korte geschiedenis van Libanon, herinnerend aan de jaren van burgeroorlog en de aanval van Israël op 24 mei 2000 aan het zuidfront. Hij benadrukte dat de effecten van de burgeroorlog tussen Palestijnse en christelijke gewapende groeperingen nog steeds effectief zijn in de samenleving en verklaarde dat federale systemen een oplossing bieden voor burgeroorlogen, confessionele en etnische oorlogen, en een cultuur van coëxistentie mogelijk maken.
Democratisch autonoom zelfbestuur, een patroon voor het Midden-Oosten
In de tweede sessie werden de Democratische Autonomie van Noord- en Oost-Syrië en het Democratische Autonomieproject genoemd als exemplarisch voor de integratie van alle componenten van de samenleving als een gemeenschappelijk model van zelforganisatie, met de nadruk dat dit model, gebaseerd op de theorieën van Abdullah Öcalan, zijn werking bewezen heeft.
“De oplossing voor het Neo-Ottomaanse project is samen leven”
De Turkoloog en Professor van de Universiteit van Libanon, Prof. Dr. Mihemed Nûredîn sprak over “De neo-Ottomaanse strategie van Turkije en zijn rol in het Midden-Oosten”.
In de eerste sessie, concentreerde prof.dr. Mihemed Nûredîn zich op de periode tussen 28 januari 1920, toen het Ottomaanse Misak-i-Milli (Nationaal Pact) in het Parlement werd besloten, tot de Overeenkomst van Lausanne, die op 24 juli 1932 werd ondertekend. Nûredîn zei: “De fase waarin de grenzen van de landen opnieuw getekend werden, duurde van 1920 tot 1939. In die tijd werd Iskenderun weggevoerd uit Syrië en aan Turkije gegeven. Maar de grenzen van Turkije en degenen die hun ideologie bepalen, zijn anders. Het ‘Nationaal Pact'(Misak-i-Milli) bevatte paragrafen die de andere volkeren binnen de grenzen ontkenden. Hij vervolgde: ” De Ottomaanse pogingen om politiek en religie te verenigen werden voltooid met de staatsgreep van september 12, 1980. De Turks-islamitische ideologie legitimeerde de acties tegen Koerden, Communisten en Linksen. Deze situatie in de moderne geschiedenis van Turkije met het neo-Ottomaans zelfbeeld bereikte haar hoogtepunt.”
Neo-Ottomanisme en de Lente van de Volkeren
Hij vervolgde: “De situatie die ontstond met de Lente van de Volkeren was een gelegenheid voor de AKP om haar Ottomaanse projecten te realiseren. Het Neo-Ottomaanse project, de VS en de westerse landen die het ondersteunden, wilden de opkomende situatie gebruiken om de regio en de samenlevingen in de regio te verdelen en de veiligheid van Israël te waarborgen.”
“De IS, al-Nusra en de andere terroristische groeperingen zijn de instrumenten van het Neo-Ottomanisme”
Nûredîn benadrukte dat Turkije het volste recht heeft om zijn macht te vergroten, en heeft daarom organisaties zoals IS en al-Nusra gebruikt als middel om hegemonie in de regio te krijgen. Turkije had een basis opgezet in Başika (Zuid-Koerdistan) en bezet de driehoek Cerablus, Azaz, Bab en ten slotte Afrin, in een poging om hun instrumenten, de bendes in Idlib, te beschermen.
“Het Neo-Ottomaanse project is ambitieuzer dan Misak-i Milli. Misak-i Milli definieerde Noord-Syrië en Irak als onderdeel van het Turks-Ottomaanse territorium. Dit project bevindt zich voor Turkije op de voorgrond. Dit komt tot uiting in recente militaire en politieke ontwikkelingen in Syrië en Irak. Met andere woorden, met de overeenkomsten die in Astana werden bereikt, werd de weg voor de bezetting van het gebied van Cerablus naar Afrin en Idlib geopend voor het Neo-Ottomanisme. Turkije heeft aangedrongen op de permanente inzet van zijn troepen in Başika en de bedreigingen tegen Şengal worden met tussenpozen voortgezet. De politieke oorlog is intenser dan die met wapens. Hoe kunnen Syrië, Irak en de Arabische regio’s het Neo-Ottomanisme stoppen? Aan de andere kant hebben we de taak om de schade van het Neo-Ottomanisme in de Golfstaten en Noord-Afrika, Syrië, het Midden-Oosten en Turkije te bestrijden”, zei Nûredîn.
Sykes-Picot en alternatieven
Hierna volgde de bijdrage van HDP parlementslid Mithat Sancar: “Wat zijn de redenen voor de synthese van het witte en groene fascisme in Turkije, wat zijn de gevolgen voor de bevolking en wat is de oplossing?”
Sancar schetste de ontwikkelingen van de vorige eeuw en beschreef de oprichting van de Turkse natiestaat en de daaropvolgende moordpartijen van het Armeense, Koerdische en Syrische volk als consequenties van de Sykes-Picot-overeenkomst. Hij zei: “De geschiedenis van Sykes-Picot is voorbij – of we kunnen zeggen dat deze overeenkomst is vernietigd. Daarentegen zou er een alternatief moeten zijn. Maar wat is dit alternatief en welke kracht zou het moeten kunnen implementeren?
Er waren veel suggesties in dit verband. Maar ze waren gericht op het herstel van Sykes-Picot en de bescherming en levensverlenging van de natiestaat. Tegenwoordig probeert Turkije zijn Neo-Ottomaanse project uit te voeren. Maar dit project is gebaseerd op een volkeren genocide.”
“Het project van Öcalan is het meest geschikte alternatief”
Sancar zei dat in het licht van de crisis de volkeren van het Midden-Oosten het project van Democratisch Confederalisme zouden moeten bespreken. Dit model is ook up-to-date met de kwestie Palestina, zodat de rechten van het Palestijnse volk kunnen worden gewaarborgd en een uitweg uit de crisis kan worden gevonden.
“Erdoğan is tegen het vreedzame project”
Sancar’s commentaar op de vreedzame, radicaal-democratische projecten voorgesteld door Abdullah Öcalan: “De volkeren van Turkije hebbenen dit project omarmd, maar Erdoğan verzet zich ertegen met het presidentiële systeem en zijn alleenheerschappij.”
Sancar besloot met de woorden: “Tegen de droom van Erdoğan in, is er nog een ander project van Öcalan. Dit is het project van democratie en eenheid van volkeren. Öcalan heeft deze projecten toegelicht in zijn documenten. Wij als HDP werken aan het oplossen van de Koerdische kwestie met vreedzame projecten waar de door Erdoğan geleide Regering tegen is.”
