Pas wanneer de vraag op deze manier wordt gesteld en door de voormalige columnist van de Guardian Seumas Milne, de ‘Kumbaya’-mythe van Mandela, wordt doorgrond, kunnen we beginnen om er eerlijk over te praten.
Vraag iemand welke namen van personen in zijn hoofd verschijnt als ze Mandela’s naam horen, en je zult waarschijnlijk Gandhi krijgen, Martin Luther King Jr, misschien zelfs de Dalai Lama. Wie zal ze dat kwalijk nemen? Velen weten dat Mandela 27 jaar gevangen zat, maar zij weten niet waarom, of wat zijn rol in de gevangenis was. Mandela werd gearresteerd omdat hij de Zuid-Afrikaanse gewapende strijd tegen Apartheid had uitgeroepen.
‘Het is de afgelopen dagen nauwelijks genoemd’, schreef een beschermend columnist in de nasleep van Mandela’s dood, ‘maar Mandela steunde de gewapende campagne van het ANC over sabotage, bombardementen en aanvallen op politie- en militaire doelen gedurende zijn tijd in de gevangenis.’ Net als Ocalan wist hij dat -terwijl burgers nooit doelwit waren-, ze soms tragisch werden gedood. Net als Ocalan werden soms beslissingen genomen in een enorme organisatie, onafhankelijk van de aanbevelingen van de centrale commissie. En bovenal, zoals Ocalan, probeerde Mandela altijd conflicten te de-escaleren door de route van vrede voorop te stellen. Maar terwijl hij een pleitbezorger van de vrede was, heeft Mandela nooit afstand gedaan van de noodzaak van gewapende strijd of spijt betuigd. Zelfs toen hij de gevangenis verliet, is dit wat Mandela zei:
“De factoren die de gewapende strijd noodzakelijk maakten, bestaan nog steeds, we hebben geen andere keuze dan door te gaan.We spreken de hoop uit dat er spoedig een gunstig klimaat voor een onderhandelde regeling zal ontstaan, zodat ze misschien niet langer de noodzaak van de gewapende strijd hoeven te zijn, Ik ben een loyaal en gedisciplineerd lid van het Afrikaans Nationaal Congres en ben het daarom volledig eens met al haar doelstellingen, strategieën en tactieken. ” Het daagt de stelling uit die vaak wordt verspreid door diegenen die zijn geschiedenis willen zuiveren, dat Mandela de gewapende strijd in de gevangenis heeft afgezworen en “is hervormd”. Het zal je niet kwalijk worden genomen als je deze woorden verwarde met die van Ocalan.
Waarom probeerde Mandela Ocalan asiel te verlenen toen hij op de vlucht was? Omdat hij in Ocalan een beetje van zichzelf zag. Net als Ocalan was hij het hoofd van een gewapende strijd, hij was lid van het centrale comité van de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij ten tijde van zijn arrestatie en werd door de meeste westerse staten tot terrorist verklaard.
Net als Ocalan was Mandela ook op de vlucht voor een internationale samenzwering om hem te laten arresteren. Zoals de New York Times in 1999 onthulde, speelde de CIA een belangrijke rol bij de arrestatie van Mandela in 1962.
Nadat haar werd gevraagd naar een mogelijk vredesproces met het ANC, is dit wat Thatcher in 1987 over Mandela zei: “Een aanzienlijk aantal van de ANC-leiders zijn communisten. Wanneer het ANC zegt dat ze Britse bedrijven zullen aanvallen, laat dit zien wat een typische terroristische organisatie het is. Ik vocht mijn hele leven tegen het terrorisme … ik zal niets te maken hebben met een organisatie die geweld gebruikt. Ik heb nog nooit iemand gezien van het ANC of de PLO of de IRA en zal dat ook nooit doen.”
En wat zei Theresa May in 2018 over de gewapende activiteiten van de PKK? Ze prees Erdogan voor zijn rol in de zogenaamde “verdediging van de democratie”, in het aangezicht van wat zij “Koerdisch terrorisme” noemde.
Hetzelfde script, ander historisch moment.
Hetzelfde kan gezegd worden over haar voorganger. Als student werkte David Cameron met de pro-apartheidslobby. “Hem ontmoeten was een van de grote eerbetuigingen in mijn leven”, zei Cameron nadat Mandela stierf, precies dezelfde Cameron die als een jonge conservatief volwassen werd toen de Federatie van conservatieve studenten stickers uitdeelde met de tekst “Hang Nelson Mandela” (Cameron was niet betrokken bij de campagne, maar verdedigde de apartheid in Zuid-Afrika.) Bedenk dat in 1999 de krant Hurriyet hun verhaal ‘Doodvonnis:de wraak van de baby’s’ ter aanbeveling voor het lot van Ocalan uitsprak. Zoals de Independent het na de arrestatie van Ocalan stelde: “maandenlang hebben kranten en televisie de nationale campagne geleid om de Koerdische rebellenleider, Abdullah Ocalan, op te hangen.” Net als Mandela was Ocalan zo gehaat dat een groot aantal mensen niets minder wilde dan zijn bloed. De wereldleiders leken het op dat moment eens te zijn.
Ja, het is waar, net zoals tegenwoordig veel regeringen, kranten en analisten Abdullah Öcalan haten, hoewel hij door de meeste Koerden wordt aanbeden – was Mandela een onderwerp van haat voor de wereldleiders, hoewel hij werd aanbeden door de meeste Afrikanen.
Toen Ocalan werd gearresteerd voor het leiden van de PKK, werd hij beschuldigd van verraad voor het leiden van een gewapende guerrillabeweging. Toen Mandela werd gearresteerd, werd er een document gevonden op de boerderij van Lilliesleaf, waarin het geheime “Operatie Mayibuye” (operatie terugkomst of operatie wraak) werd geschetst. Het plan zou een plot zijn van vier groepen van 30 mannen die de revolutie in kaart zouden brengen. Deze groepen werden vergezeld door een interne troepenmacht van 7.000 guerrillastrijders. Mandela werd beschuldigd van verraad.
Dit is de Mandela die de meeste mensen niet kennen. Toen de Guardian zei dat de enige overeenkomst tussen Ocalan en Mandela een “verre parallel” was omdat Ocalan “gevreesd” was, reageerde Ocalan tegen de beschuldiging. “Ik kan in alle bescheidenheid zeggen dat Dear Madiba en ik meer parallellen hebben dan contrasten,” schreef Ocalan in een brief aan de Guardian, “Hij is een stralende ster geworden voor de mensen van Afrika. Onze historische missie is om de eeuwige schittering te verzekeren van deze ster voor de volkeren van het Midden-Oosten.”
Eerlijk en sober gezien, toen beide als terroristen werden beschouwd, was het verschil tussen Mandela en Ocalan slechts een van de omvang(hoofdzakelijk hetzelfde, maar de burgeroorlog in Koerdistan duurde veel langer en was gewelddadiger). Beiden bevolen hun eigen gewapende strijd. Vandaag zijn de verschillen alleen maar groter omdat de ene groep heeft gewonnen en de andere heeft verloren. Het lijkt bijna zeker dat als een vredesproces zou slagen tussen de Koerden en de Turken van Turkije, de geschiedenis ook Ocalan zou ontslaan, net zoals het Madiba heeft vrijgesproken.
De overleden rechter Essa Moosa, een vertrouweling van Mandela, en de man die hem overtuigde om asiel aan Ocalan te verlenen, stierf in de tijd dat hij probeerde te vechten voor de vrijheid van Ocalan. “Voordat het ANC en zijn alliantiepartners werden verbannen, was een van de bekende slogans die vaak in hun politiek werd herhaald: ‘Freedom in our Lifetime'( Vrijheid in ons leven’). Rechter Moosa, in een weerspiegeling van Dr. Thomas Jeffrey Miley voor de regio, dacht er vaak over na hoe ook hij dacht dat de vrijheid van Mandela een fluitje van een cent was, ook al vocht hij onvermoeibaar om het te laten gebeuren. “Ik hoop dat ik tijdens mijn leven ook de vrijheid van Abdullah Ocalan kan zien,” zei hij.
Bron: TheRegion.org
