Murat Türk, geboren in 1976 in Amed (Diyarbakır), is een voormalige guerrillastrijder uit Koerdistan. 24 jaar geleden werd hij gevangen gezet door de Turkse staat. Sindsdien heeft hij zijn leven gewijd aan literatuur. Murat Türk bracht zijn jeugd door in de wijk Bağlar, een bastion van Koerdisch verzet tegen de Turkse staat. In 1992 trad hij toe tot de gewapende Koerdische bevrijdingsstrijd en ging naar de bergen.
Hij werd in 1995 gearresteerd en door een Turkse rechtbank tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Zijn broer Cemal Türk (guerillanaam Xebat) sloot zich na zijn gevangenschap bij de guerrilla aan en werd in 2000 in het Qandil-gebergte marterlaar. Murat Türk’s eerste roman ‘De tijd van bramen’ werd geschreven in de zwaar beveiligde gevangenis van Bolu en werd in eerste instantie in 2012 gepubliceerd in het Turks in 2012 en later ook in de Koerdische dialecten Kurmancî en Soranî en ook in het Duits.
In 2015 werd het tweede deel van deze trilogie in het Turks gepubliceerd. Zijn korte verhalen en artikelen zijn in veel kranten en tijdschriften gepubliceerd. Drie van zijn korte verhalen ontvingen onderscheidingen. Ze maken deel uit van zijn boek Köprüdeki Düşman (De vijand op de brug), geschreven in de Turkse taal en gepubliceerd in 2013.
Tegenwoordig zit Murat Türk gevangen in de T-vormige gevangenis van Ödemiş (provincie Izmir). Twee maanden lang was hij in hongerstaking om te protesteren tegen het isolement in de gevangenis van PKK-leider Abdullah Öcalan. De hongerstakingsactie werd op 8 november gestart door HDP-kamerlid Leyla Güven , waarna meer dan 7000 mensen binnen en buiten Turkse gevangenissen zich aangesloten bij de voortdurende hongerstakingbeweging.
In districten waar de democratie verschillende vormen om de eisen te uiten toestaat, worden hongerstakingen vaak gestigmatiseerd. De massale hongerstaking tegen het isolement illustreert echter dat er geen plaats meer is voor vrije politieke activiteit in Turkije. Met name in Turkse gevangenissen moet de hongerstaking worden begrepen als een laatste daad van protest nadat de gevangenen alle andere middelen hebben uitgeput om zich te laten horen.
De volgende brief van Murat Türk, getiteld “Waar is je stem?”, Beschrijft de achtergrond van de aanhoudende hongerstaking en bekritiseert de dominante onwetendheid ten aanzien van deze beweging. De brief verscheen voor het eerst in het dagblad Yeni Özgür Politika.
Waar is je stem?
Onze woorden richten zich tot uw zielen, die zijn getransformeerd in donkere grotten.
Is het leven zelf niet van betekenis?
Kunstenaars, schrijvers, intellectuelen, academici, journalisten, democraten allen, die een geweten dragen …
Onze woorden zijn aan jou gericht!
Waarom is je geweten zo ontspannen?
Waar is je stem?
Degenen van jullie, die in plaatsen leven die zijn geopend met revolutionaire offers, die leven met de kansen die werden gecreëerd met de offers van de mars naar vrijheid, waarom ben je zo blind, doof en stom?
Onze woorden zijn niet gericht aan de stille karakters die zich baseren op eenvoudige drijfveren. Ze richten zich niet tot degenen die niets beters te doen hebben dan hun tijd in lust en genot te veranderen met hun onheilspellende geweten.
Onze oproep is bestemd voor mensen met zielen waarin het vuur van de vrijheid brandt, voor hen die vol levensvreugde en zinvolle ambities voor de mensheid zijn.
Sinds Leyla Güven haar hongerstaking is begonnen, ben je minstens 500 keer gaan eten. De hongerstaking heeft zijn kritieke fase al lang overtroffen. Ik schrijf deze regels nu in de aanwezigheid van Serhat Güzel, Mehmet Kaplan en Uğur Çiçek. Deze drie vrienden van ons, wiens harten vol liefde voor de mensheid zijn, strijden sinds hun kindertijd voor vrijheid.
Ze hebben nooit iets voor hun eigen situatie ondernomen. Ze hebben niets voor zichzelf geëist. Wanneer ze aten, deden ze dat om harder te strijden. Nu zijn ze gedurende vier maanden in hongerstaking, gedurende 120 dagen. Ze verhongeren om ons een beter leven te geven. Voor uw waardigheid, voor uw rust. Voor de samenleving om in vrede en broederschap te leven.
Luister, verhef je stem, laat de echo groeien! Moge de vrijheid uitkomen voor ons allemaal!
Hoort je hart ons niet?
Als de hongerstaking nu zou eindigen, dan heb je alleen voorkomen dat er doden vielen. Maar omdat u te laat bent aangekomen, kunt u niet voorkomen dat een hele revolutionaire generatie levenslang wordt geconfronteerd met ziekte en handicaps.
Het volstaat niet langer alleen in gedachten op te staan. Verstik niet je stem, je toekomst.
Hoe kan je geweten zo schoon zijn?
Kwam de betekenis van de mensheid in je ziel ten onder?
Waar is je stem?
Waarom ben je je stem kwijtgeraakt?
Honderden revolutionairen zijn al maanden in hongerstaking. Alleen door middel van een dagelijkse speciale behandeling slagen ze erin, zij het door strijd, op te staan. Hoeveel maaltijden heb je de afgelopen maanden gegeten? Hoeveel hapjes heb je in je lichaam opgenomen?
Geen van onze vrienden begon de hongerstaking om zichzelf de dood te bezorgen. Integendeel, zij begonnen deze actie om de absolute nietigheid, de duistere en koude stilte die aan onze samenleving wordt opgelegd, te doorbreken en de zielen die aan de rand van de dood staan, die vechten om te overleven, op te wekken. Deze gevangenen zijn de mensen met het breedste idealistische universum. Hun spirituele diepgang heeft de grootste dimensies. Ten tweede smelten ze weg voor vrijheid en zuiverheid, zodat mensen waardig en gelukkig kunnen leven.
Waar is je stem?
Wanneer iemand zijn doel voor vrijheid verliest en meer in het algemeen zijn idealistische waarden, zwijgt hij of zij.
Strijden en je stem lenen aan hen die zich verzetten, is het wonderbaarlijkst onder de daden die schoonheid aan een persoon geven.
Verzet is een houding die zelfs aanbidding te boven gaat. Weerstand betekent het aansteken van de fakkel van vrijheid in de zielen van hen, voor wie de grot in een graf veranderde.
Zelfs als je nu zwijgt, hebben je stilte en deze huidige fase een enorm weerstand biedende, revolutionaire generatie geschapen. Deze generatie is klaar om elke pijn van jou – zelfs de doorn die je vingertoppen steekt – als een kogel in hun eigen hart te voelen.
Dit zou jullie allemaal gelukkig moeten maken!
Bron: https://komun-academy.com
