- Turkije
Econoom Özgür Müftüoğlu merkte op dat de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid een paradigma zou moeten bieden dat de regering zal leiden, de strijd van de arbeidersklasse zal voortzetten en de eisen van de arbeiders en de armen zal uiten. Müftüoğlu benadrukte het belang van een economisch plan dat het systeem in twijfel trekt.
Özgür Müftüoğlu, een deskundige op het gebied van arbeidseconomie en economisch schrijver, werd geïnterviewd door ANF Nieuwsagentschap.
De Turkse economie verkeert al geruime tijd in een crisis. Hoe hebben de recente aardbevingen de crisis verergerd?
Het is noodzakelijk om niet de aardbeving zelf te zien, maar de economische, humanitaire en sociale gevolgen ervan als gevolg van het economische beleid dat de regering tot nu toe heeft gevoerd. We hebben gezien dat bijvoorbeeld de economische keuzes rond de Covid-19-pandemie de gezondheid van mensen niet ten goede kwamen. Bovendien hebben we na de aardbeving gezien dat de bouwinspectie de menselijke factor niet respecteerde. Middelen werden overgeheveld naar bewapeningsuitgaven en naar de hoofdstad, waardoor bedrijven en banken enorme winsten konden maken. Het resultaat van de economische keuzes werd onthuld door de aardbevingen. We konden het tijdens de pandemie niet goed realiseren, maar door de aardbevingen werd het veel zichtbaarder. Tegelijkertijd heeft het de incompetentie van de regering aangetoond. De aardbevingen toonden aan dat de regering niet eens in de basisbehoeften van de mensen kon voorzien, aangezien ze niet voorbereid was op dergelijke rampen. Omdat de middelen al ergens anders heen waren gegaan. Nu is er iets alarmerends aan het licht gekomen.
Er wordt beweerd dat de aardbevingen voor 103 miljard dollar, namelijk 2 biljoen Turkse lira, schade hebben aangericht. De aardbeving zal een negatief effect hebben op de landbouw- en industriële productie in de regio. Het lijkt erop dat dit verdere prijsstijgingen zal veroorzaken. Er was immers serieuze landbouwproductie in deze regio. Het tekort op de lopende rekening is bekend, de export is gedaald. De invoer is enorm toegenomen. In het verleden was er een verbetering in de tegenovergestelde richting. Terwijl de exportprijzen in januari 2002 bijvoorbeeld 63 procent bedroegen, bedroegen ze in januari 2023 57,6 procent. Deze cijfers werden gerapporteerd vóór de aardbevingen. Alle economische gegevens wijzen dus op negatieve vooruitzichten.
Hoe zal de economie zich de komende periode herstellen?
De overheid heeft natuurlijk met het oog op de verkiezingsperiode enorme bouwprojecten ingevoerd. Zoals eerder het geval was, heeft de regering een mechanisme voor de overdracht van middelen voorgesteld ten gunste van haar trawanten zonder aandacht te schenken aan mensenlevens en rampenbestrijding. Vanwege deze situatie zullen soortgelijke rampen zich in de toekomst helaas opnieuw voordoen.
Er zijn twee aspecten. Enerzijds is de politieke situatie al bekend. De aanbestedingen werden snel gedaan en de regering, die gedurende 40 dagen niet eens voor tenten kon zorgen, beweert binnen een jaar nieuwe huizen voor de overlevenden te zullen bouwen. Aan de andere kant is er de oppositiepartij Nation Alliance als serieus alternatief voor de regering. Deze alliantie heeft het over kernzaken, maar wat voor programma wordt economisch gevolgd? Dit is niet erg duidelijk. Er is een financieringsprobleem om het verlies te dekken. Wie gaat dit betalen? We hebben nu al te maken met een grote economische crisis. We waren ermee bezig voor de aardbeving. Nu is het aardbevingsverlies hieraan toegevoegd.
Wat zijn de opties?
Er zijn niet veel opties beschikbaar. Ofwel legt de overheid grote delen van de samenleving de last op met indirecte belastingen en dergelijke, ten koste van verdere verarming van de arbeiders, ofwel biedt ze een tweede mogelijkheid. Men mag niet vergeten dat het huidige economische programma in het voordeel is van trawanten die in al deze processen ongelooflijke winsten hebben gemaakt, zelfs tijdens de pandemie. Zullen we de last bij trawanten leggen? Dat is de echte vraag. Als we naar de situatie kijken, ligt de keuze van de AKP- en MHP-regering voor de hand. De regering bereidt zich voor om de lasten bij de mensen te leggen. Ik denk dat de Natie Alliantie hier niet een heel andere optie heeft.
Waarom is het zo?
Dit komt door de relevante toespraken van Bilge Yılmaz, een van de economen van de IYI-partij, evenals van Ali Babacan en de CHP. Het laat zien dat de economische keuzes van de oppositie niet veel zullen verschillen van die van de regering. Ze zullen een voortzetting zijn van het beleid dat tot nu toe door de regerende AKP is gevoerd. Ondertussen lijkt iedereen de bediening van Mehmet Şimşek, zijn programma en de sociale gevolgen ervan te zijn vergeten. Şimşek wordt afgeschilderd als een wonderkind van economie. Helaas is er een oppositie die het economische programma prijst dat Babacan, Mehmet Şimşek en de AKP de afgelopen 20 jaar hebben uitgevoerd.
Er is geen alternatief voor het economische programma dat de pandemie, de aardbevingen en de overstromingen heeft verergerd. Momenteel hebben we een economisch beleid dat niet kan voorzien in de behoefte aan onderdak en gezondheidszorg van de samenleving en de veiligheid van het leven. Hoe zal dit veranderen? Zal het programma van de oppositie de problemen echt oplossen? Ik denk dat dit punt belangrijk is.
Wat moet er gebeuren, wat voor soort plan moet er worden aangenomen nu de verkiezingen eraan komen?
Ik weet niet of een nieuw programma het oude zal vervangen, maar zoals ik al zei, er is grote onzekerheid over het economische programma dat zal worden uitgevoerd ongeacht welke alliantie de verkiezingen wint. Er is geen programma voorgesteld om te voorkomen dat de arbeidersklasse en de armen armer worden. Zo heeft de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid haar beleid in deze zin ook niet duidelijk onthuld. Natuurlijk stelde het een programma voor, maar het kwam niet met iets dat vertrouwen zou geven. Het is zeer waarschijnlijk dat de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid na de verkiezingen niet aan de macht komt. Zij zullen echter degenen zijn die de grootste druk zullen uitoefenen op degenen die aan de macht komen. In die zin zou de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid een paradigma moeten bieden dat de regering zal leiden, de strijd van de arbeidersklasse verder zal brengen en de eisen van de arbeiders en de armen zal uitdrukken. Een economisch plan dat geen problemen heeft met het systeem zou niet werken.