Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de KCK, analyseerde de huidige veranderingen in de machtsverhoudingen in het Midden-Oosten als gevolg van een proces dat al 35 jaar aan de gang is.
Kalkan schreef over de verschillende belangen van de heersende machten in de Derde Wereldoorlog en wat dit betekent voor de vrijheidsstrijd van de volkeren.
ANF Nieuwsagentschap publiceerde de analyse in twee delen, wij hebben deze vertaald naar het Nederlands.
Het eerste deel van Kalkans diepgaande analyse kun je hier lezen.
Hieronder volgt het tweede deel:
Men moest wel geloven dat Syrië de volgende was; de informatie had zich al verspreid. Iran en Hezbollah hadden al een klap gekregen in Libanon, maar tegelijkertijd was er in het zogenaamde Astana-proces een complex proces ontstaan in Syrië. Het was een proces dat een Turks-Russisch-Iraanse alliantie over Syrië creëerde. Het riep de vraag op hoe het proces in Syrië zou verlopen en hoe het mondiale kapitaalsysteem dit proces zou uitvoeren. Vooral vanwege de oorlog van Rusland in Oekraïne. Toen Biden destijds aan de macht kwam in de VS, bracht hij Trumps eerdere beslissing om zich terug te trekken uit Afghanistan meteen in de praktijk en ontwikkelde hij de oorlog in Oekraïne.
Nu moet het belang van het Oekraïense front multidimensionaal worden beoordeeld. Ze saboteerden de alternatieve energieroute tussen Rusland en China. De kortste en meest winstgevende route over land was in feite de energieroute die China-India met Europa verbond, met Parijs, Berlijn en Londen vanuit het noorden van de Zwarte Zee. Ze hebben dit gesaboteerd met de oorlog in Oekraïne. Het was China’s ‘One Belt, One Road’ project en het wilde het door Rusland laten lopen. Dit werd gesaboteerd met de oorlog in Oekraïne. Als dat niet was gebeurd, zou de economische invloed van China en Rusland op Europa zich sterk hebben ontwikkeld. Ze werden bijna afhankelijk. Duitsland en andere plaatsen hadden tot op zekere hoogte betrekkingen met Rusland aangeknoopt vanwege hun afhankelijkheid van aardgas. De invloed van de VS op Europa zou zijn verzwakt; het zou op de achtergrond zijn geraakt. Wat betreft de militaire impact, zoals Macron het uitdrukte, was de NAVO “hersendood” en ze zeiden dat ze een nieuw Europees leger nodig hadden. Duitsland en Frankrijk zochten elkaar op in die richting. Dit alles verzwakte de invloed van de VS in Europa, en ze draaiden dit om. Ze saboteerden de energieroute met de Oekraïneoorlog en beperkten de relaties van Rusland met China en ze breidden de NAVO uit met Zweden en Finland. De VS hebben dus gewonnen en op basis van deze winst hebben ze de Israëlische aanvallen in de oostelijke Middellandse Zee uitgevoerd. Dit speelde ook een rol in Syrië. De recente verkiezing van Trump heeft dit nog beslissender gemaakt. Sommige mensen zeggen dat Biden dingen probeert te doen voordat hij het presidentschap verlaat, voordat Trump president wordt, maar zo is het niet precies. Ja, de VS is misschien geen diepgewortelde staat; het is een staat van tweehonderd jaar, maar het is wel een geïnstitutionaliseerde staat. Trump heeft de verkiezingen gewonnen en Biden voert uit wat Trump zegt; hij kan niets anders uitvoeren omdat hij de regering is die heeft gewonnen.
De verkiezing van Trump heeft een zekere invloed gehad op deze ontwikkelingen in Syrië. Het maakte bijvoorbeeld de weg vrij voor onderhandelingen met Rusland. Trump zei dit openlijk in zijn verkiezingspropaganda. Er is met Rusland onderhandeld over Oekraïne en Syrië. Het meest kritieke in Syrië is de positie van Rusland. Als Rusland in een positie was om een conflict op te leggen, hadden ze Syrië niet zo kunnen aanvallen. Ze onderhandelden over twee dingen tegelijk. De verkiezing van Trump vergemakkelijkte dit onderhandelen, en ze gingen akkoord. Ze zijn het dus eens geworden over Oekraïne, en nu gaan ze er vorm aan geven. Ze werden het ook eens over Syrië, en het is niet bekend wat Rusland zal krijgen. Ze zijn het tot op zekere hoogte eens geworden over Oekraïne. Ze zijn het misschien ook eens geworden over een haven in de oostelijke Middellandse Zee. Rusland kan dit hebben opgelegd. Zo niet, dan laat dit zien dat Rusland in een zeer zwakke situatie terecht is gekomen.Omdat het sinds haar bestaan haar doel is geweest om het oostelijke Middellandse Zeegebied te bereiken. Dit was het doel van de Russische tsaar; dit was het doel van de Sovjet-Unie, want dit is de essentie van de Russische strategie. Na de oorlog van 2010, met de verzwakking van het regime van Bashar al-Assad, werd het meer aan zichzelf gehecht en opende het daar een ruimte voor zichzelf. Het lijkt erop dat er een tweezijdige deal is. Ze hebben zowel in het oostelijke Middellandse Zeegebied als in Oekraïne onderhandeld. De overeenkomst over Oekraïne is ook een overeenkomst over het oostelijke Middellandse Zeegebied geworden. Zo werd Rusland opgenomen in het energiepad. Dit is het belang van de conflicten in Syrië. Dit is de belangrijkste betekenis van het gedrag van Rusland, dat het Assad-regime dwingt zich terug te trekken, waardoor het Assad-regime een onderhandelingstroef wordt. Ze hebben niet alleen een oplossing gevonden voor de Syrische kwestie; ze hebben ook een oplossing gevonden voor de Russische kwestie op de oostelijke Middellandse Zeeroute. Dit betekent dat Rusland ook in dit wegenproject zal worden opgenomen. Ze hadden de weg ten noorden van de Zwarte Zee al geneutraliseerd. Nu kunnen hun tegenstellingen met Rusland meer en meer afnemen. Rusland kan ook betrokken raken bij deze handel door Syrië via de oostelijke Middellandse Zee. Zo wordt het wegenproject sterker. Dat aspect is van groot belang.
Toen het systeem een deal sloot met Rusland, werd het andere front erg sterk. Rusland was het gevaar voor hen. Na het sluiten van die deal werden ze sterker. Met vertrouwen kregen ze de macht om opnieuw een alliantie aan te gaan met de Turkse Republiek. Het is zelfs zo dat ze Turkije hebben opgenomen in zo’n interventieproject in Syrië nadat ze een akkoord hadden bereikt met Rusland. Als ze het niet met Rusland eens waren geworden, hadden ze Turkije kunnen uitsluiten, want dat was te tegenstrijdig en ze zouden er niet onderuit zijn gekomen. Toen ze tot een overeenkomst kwamen met Rusland, was de weg vrij voor hen; net zoals ze Tayyip Erdogan gebruikten als een agent-provocateur in Gaza, gebruikten ze nu de Turkse Republiek als een soortgelijke agent-provocateur om het regime van Assad, het Baath-regime, ten val te brengen. Ze knoopten betrekkingen aan via het VK; onlangs kwam de NAVO-secretaris naar Turkije en ze lieten Tayyip Erdogan aan het touwtje van Hamas trekken. Ze lieten Tayyip Erdogan ook aan het touwtje van Bashar trekken. Turkije heeft ook veel invloed gehad op de verwijdering van Saddam.
Sommige mensen vragen zich af hoe het regime van Assad in twaalf dagen kan vallen, maar natuurlijk is het mogelijk met zo’n alliantie. Omdat de Baath-regering geen macht meer had, waren er Hezbollah, Iran en Rusland. Israël trof Hezbollah en Iran serieus. Rusland was van kant gewisseld en dus zat er voor Bashar al-Assad niets anders op dan zich terug te trekken. Hij had geen kans en geen kracht om weerstand te bieden en vol te houden. Misschien kon hij nog een dag of twee weerstand bieden, maar dan zou hij verpletterd worden. In plaats daarvan vond hij het in zijn eigen belang om het bestuur over te dragen en te vluchten. Zo ontwikkelde het proces zich snel.
Er werd gezegd dat er ontwikkelingen in Syrië zouden komen die het Midden-Oosten en de wereld zouden doen schudden. Israël had die sfeer gegeven. Israël zou Hamas treffen, daarna Hezbollah, Iran en Damascus, en er werd besproken op welke manier ze hen zouden verpletteren. Ze bleken sluw en gaven de rol aan de AKP-MHP. Ze wierpen hen omver via de Turkse regering, die zichzelf als moslim beschouwt. Ze verbraken de Turks-Arabische relaties en verhoogden hun spanning. Ze verhoogden de tegenstellingen tussen Iran en Turkije. Dit project heeft tot dit alles geleid. Als ze hetzelfde hadden geprobeerd te doen via Israël, waren ze misschien niet zo succesvol geweest; er was misschien meer weerstand geweest. Als de VS het zelf hadden gedaan, zouden er andere tegenstellingen zijn geweest. Ze doen alles wat nodig is om de tegenstellingen in het Midden-Oosten te ontwikkelen en de conflicten te verhevigen. Het is de verdeel-en-heerspolitiek van het imperialisme. Het is precies wat de naam zegt, en dit wordt in de praktijk gerealiseerd.
Als Syrië en daarna Irak worden overgenomen, is Cyprus de volgende. De VS hebben vorig jaar een strategische militaire overeenkomst met Cyprus ondertekend en Israël heeft er onlangs een ondertekend. Ze hebben al vaak militaire oefeningen gehouden met de Cypriotische regering in het oostelijke Middellandse Zeegebied. Onlangs stemde Israël in met het opzetten van een soortgelijk systeem als dat van Israël voor de luchtverdediging van Cyprus. Duitsland en Amerika hebben hetzelfde gedaan in Griekenland. Ze hebben Griekenland hier helemaal klaar voor gemaakt. Ze hebben hun havens en veiligheidssystemen met F-35’s gebouwd. Nu bereiden ze samen Zuid-Cyprus voor. Als Cyprus aan de beurt is, zal de kwestie Turkije daar op de agenda staan. Wat ze rechtstreeks via Syrië willen doen, via de Koerden in Syrië, kan een gedeeltelijk effect hebben; ze kunnen de tegenstellingen met Turkije niet verdiepen via Syrië, maar ze kunnen via Cyprus achter Turkije aangaan. Daar zullen het systeem en Turkije elkaar tegenspreken en met elkaar in conflict komen, omdat Turkije Noord-Cyprus niet langer zal kunnen behouden. Noord-Cyprus zal zich willen verenigen met Zuid-Cyprus. Opnieuw zal er strijd zijn over het zeegebied en zullen ze met elkaar in conflict komen en elkaar tegenspreken.
Het systeem mag geen conflict aangaan met Turkije over de Koerden. Omdat het weet dat Turkije erg gevoelig is voor deze kwestie. Als het van daaruit een conflict aangaat, zal er niets gebeuren in de Turkse politiek en zal het niemand kunnen beïnvloeden. Het zal vanuit verschillende richtingen binnenkomen, maar van daaruit zal ook ander beleid op de agenda komen. Het kan bijvoorbeeld via Cyprus binnenkomen, bijvoorbeeld via de energieroute. Zij zullen verschillende factoren op de agenda zetten. Dan zal de Koerdische kwestie op de agenda komen. De Turkse Republiek is zich hier heel goed van bewust. Dit werd weerspiegeld in de aanpak van Devlet Bahceli. We weten het niet zeker, maar het leek alsof Tayyip Erdogan zich met Devlet Bahceli bemoeide omdat Tayyip Erdogan dat niet wil. Tayyip Erdogan wil maar één ding en dat is de voortzetting van een beleid dat hem tot zijn dood aan de macht zal houden. Tayyip Erdogan heeft niets anders nodig. Hij heeft geen religie, geen nationalisme, niets. Hij is ook geen Turk. Dat is precies waarom hij heeft voorkomen dat het serieus werd.
Dit proces zal een tijdje duren, omdat het systeem tijd nodig heeft; ze moeten verwerken wat ze hebben gedaan. Je kunt je afvragen wanneer zoiets zal gebeuren. Er kunnen twee dingen over gezegd worden:
Ten eerste: ze hebben tijd nodig, ze moeten het verwerken, maar een permanent systeem kan noch in Libanon, noch in Syrië, noch in Irak gevestigd worden. Ze zullen stappen in die richting zetten, maar als de status quo in Turkije en Iran niet wordt opgelost, kan het nieuwe systeem in het Midden-Oosten niet worden gevormd. Het kapitalistische systeem kan zijn eigen systeem niet oprichten. Het kan het systeem opbouwen nadat het met hen heeft afgerekend, omdat ze het allebei zullen frustreren. Vooral als deze twee status-quoïstische machten met elkaar interageren, zullen ze nog veel meer frustreren. In de huidige staat zijn ze zo effectief.
Ten tweede is er de PKK-factor. Net zoals het Turkse nationalisme bang is voor de Koerden, is het kapitalistische moderne systeem bang voor de PKK omdat het de macht heeft om hen alles af te nemen. Ze zijn zo tegen Rêber Apo. Ze zijn erg boos op het paradigma van Rêber Apo.
Zoiets was er niet in de Eerste Wereldoorlog. De bolsjewieken arresteerden de regering van de ene op de andere dag, maakten een revolutie en hielden die gaande omdat er geen obstakels waren. Nu is dat niet zo. De ervaring van de afgelopen honderd jaar heeft het systeem erg gevoelig gemaakt voor deze kwestie. Tegenstrijdigheden en conflicten binnen het systeem zijn één ding; tegenstrijdigheden en conflicten tussen het alternatieve systeem en de maatschappij zijn iets anders. Wanneer de tegenstrijdigheden en conflicten met de maatschappij naar boven komen, verzoenen ze de tegenstrijdigheden en conflicten onderling. Daarom is het moeilijk voor hen om tussenbeide te komen in Turkije zonder de PKK te verzwakken; zonder haar te verpletteren of in hun baan te trekken of haar niet in staat te stellen een alternatief te ontwikkelen, zijn ze heel voorzichtig in dit opzicht.
De huidige Turkse staat lijkt zich dit een beetje te realiseren. Ze gaan overal heen en zeggen: “Terrorisme is niet alleen gevaarlijk voor ons, maar ook voor jullie,” en wat zij ‘terrorisme’ noemen zijn de gedachten van Rêber Apo. Ze bespreken dit onder elkaar en krijgen zo steun. Dit zal nog wel even doorgaan, maar het is niet duidelijk hoe lang deze situatie zal duren. Ze willen resultaten bereiken met aanslagen en als deze mislukken, kunnen er andere ontwikkelingen zijn. Dit is een strijd; we moeten ons richten op onze eigen strategie, stijl en tactiek. Hoe meer we hun projecten, hun aanvallen op deze basis frustreren, hoe meer vooruitgang we boeken. We moeten een strijd ontwikkelen om hen teniet te doen. We moeten niet zoeken naar een situatie die hen zal vernietigen of een volledige verzoening tot stand zal brengen; zulke verwachtingen zijn verkeerd. Noch een destructieve aanpak is juist, noch een onmiddellijke verzoening. We moeten ons strijd voorstellen; we moeten in onszelf de kracht, de wil en het doorzettingsvermogen vinden om te vechten. Dit zal een stapsgewijze strijd zijn. Ze zullen ons slaan en proberen te vernietigen, maar hoe meer we hun projecten frustreren, hoe sterker wij zullen worden en hoe zwakker zij zullen worden.
We proberen het paradigma van Rêber Apo toe te passen. Dit betekent dat we de realiteit van de strijd, de omgeving van tegenstellingen en conflicten correct moeten identificeren. Europa had dictators die omver werden geworpen en het Midden-Oosten heeft ook dictators. De val van Saddam Hoessein mag niet onderschat worden. Degenen die 35 jaar aan de macht waren in het Midden-Oosten werden in korte tijd omvergeworpen. Het waren harde Arabische nationalisten, nationalisten van natiestaten. Ze houden de zachtere in leven, bijvoorbeeld de monarchieën. Nu botsen ze met dit natiestaat-nationalisme, en de pionier van het natiestaat-nationalisme is de Turkse Republiek. Dit proces zal moeilijk zijn voor het systeem en het zal moeilijk zijn voor hen om zich met elkaar te verzoenen. Het conflictueuze proces zal doorgaan.