Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de KCK, sprak in een interview met ANF Nieuwsagentschap over de ontwikkelingen in Syrië, waar het land nu naartoe gaat en welke invloed de huidige ontwikkelingen hebben op de betrokken krachten.
Een paar weken geleden was er een enorme breuk in Syrië. Binnen een paar dagen en weken stortte het bestaande systeem in en nu is de situatie in het land onzeker, met als centrale vraag wat voor nieuwe regering er zal komen. Hoe beoordeel je dit proces?
Dat klopt, eind november begon een cruciale verandering in het machtsevenwicht in Syrië. Nu discussieert iedereen over de gevolgen daarvan. Er is een toepasselijk Turks gezegde: “Laten we hopen dat men niet zal verlangen naar wat werd overwonnen. Op dit moment kan men alleen maar zo’n wens doen. Want het is bekend wat er net is overwonnen, maar het is ook bekend wie alle krachten zijn die bezig zijn iets nieuws op te bouwen. Ze beloven een aantal dingen en proberen ook een aantal verwachtingen te scheppen. Er zou een nieuw Syrië komen, een democratisch Syrië, een pluralistisch Syrië. Wat we kunnen zeggen is, laten we hopen dat dit het geval is. We hebben hier altijd voor gevochten. De Koerdische strijd, en zelfs de strijd van de PKK, is niet minder geweest. Maar het is niet duidelijk wat er echt zal gebeuren.
Wat is er tot nu toe gebeurd? De situatie die we nu zien is een gevolg van de wereldoorlog. Dit begon met de ineenstorting van de Baathistische regeringen in Irak. Nu heeft het een nieuw niveau bereikt met de val van het Baathistische Syrische regime in zijn 61e jaar. Er zijn ook de resultaten van de Gaza-oorlog van 7 oktober 2023. We hebben bij vele gelegenheden duidelijk gemaakt dat na Gaza Libanon aan de beurt zou zijn, en na Libanon zou Syrië aan de beurt zijn, en na Syrië zou Cyprus aan de beurt zijn.
De situatie die zich nu in Syrië ontwikkelt, wordt aangedreven onder leiding van Turkije. Nu vleien verschillende kringen Tayyip Erdoğan en geven hem schouderklopjes. Trump zit nog niet eens in het Witte Huis en begint Erdoğan al te prijzen. Hij blaast zichzelf op als een kikker die zichzelf opblaast.
Maar wat heeft hij echt gedaan? Deed hij iets voor Turkije? Of deed hij het voor het welzijn van anderen en verlengde hij ook het leven van zijn eigen regering? Had hij er zelf geen baat bij? Het komende proces zal dit uitwijzen. Nu zijn die overwinningskreten niet erg zinvol. Ze willen zichzelf opblazen. We noemden het een Pyrrusoverwinning, een valse overwinning. Een overwinning vergelijkbaar met Saddams gewelddadige invasie van Koeweit. Dat hebben ze veel mensen laten doen en nu gebruiken ze Tayyip Erdoğan op dezelfde manier. Ze gebruikten hem in de Gaza-oorlog. Via hem lieten ze Hamas de oorlog beginnen, moedigden ze Hezbollah aan om ten strijde te trekken en nu in Syrië hebben ze het commando over de oorlog aan Tayyip Erdoğan gegeven. En nu blazen ze hem op omdat hij geweldig werk heeft geleverd. In hoeverre is dit in het belang van Turkije? Sommige Turkse intellectuelen zetten hier vraagtekens bij, denken na en discussiëren. Maar dit blijft nog steeds op een zeer zwak niveau.
Deze opgeblazen propaganda en psychologische oorlogsvoering van de AKP-MHP zijn zo veelomvattend dat anderen niet eens worden gehoord. Ze onderdrukken ze allemaal. Eigenlijk was de situatie nog niet zo lang geleden heel anders. Tayyip Erdoğan stond te popelen om Bashar al-Assad te ontmoeten. In het geheim, openlijk, hij probeerde voortdurend een ontmoeting af te dwingen. Hij sprak vele malen met Poetin, opdat hij zou bemiddelen. Iedereen verwachtte dat de VS met Bashar al-Assad wilde wandelen. Dit waren inderdaad geen loze woorden. Maar plotseling zetten enkele ontwikkelingen deze situatie op zijn kop. Niemand had verwacht dat Hezbollah zo hard en zo snel geraakt zou worden en dat Syrië zo snel aan de beurt zou zijn. De macht en steun van Hezbollah waren zeer cruciaal voor het overleven van het Assad-regime in Syrië.
Toen het werd geraakt, verzwakte ook Syrië. De resultaten van de Gaza- en Libanonoorlog creëerden deze situatie in Syrië. Ze realiseerden zich dat Syrië vroeg aan de beurt was en de steun van het Assad-regime was ernstig verzwakt. Rusland was de enige die overbleef. En dus kwamen ze op 6 november samen en sloten een deal. Daarna was er geen steun meer voor de regering van Bashar al-Assad. Er was alleen nog de vraag wie dit werk zou uitvoeren, wie ermee belast zou moeten worden. Ze lieten Israël vechten tegen Hezbollah en Hamas in Gaza en Libanon. De regering van Bashar al-Assad was een regering, een staat die een plaats had in de VN. Het systeem wilde niet dat Israël degene was die het zou vernietigen. Ze lieten Tayyip Erdoğan aan het touw trekken. Ze lieten Tayyip Erdoğan de aan de VN gelieerde regering omverwerpen en hij verheugt zich: “Ik heb het vernietigd, ik heb een overwinning behaald”.
Hij is blij alsof hij een grote overwinning heeft behaald. Maar wie weet wat er hierdoor morgen met hem zal gebeuren? Het is niet nodig dat hij zich te vroeg verheugt. Hij is daartoe aangemoedigd. Ze zagen heel duidelijk dat hij erg gretig was. Tot nu toe waren de VS en de NAVO een beetje tegen omdat ze het niet eens waren met zijn beleid in Syrië. Ze hebben onmiddellijk gesprekken gevoerd. De NAVO-secretaris is naar Turkije gegaan en toen hebben ze de aanval vanuit Idlib ingezet, met dit resultaat als gevolg.
Nu is deze situatie ontstaan, maar dit is geen definitief resultaat. De bestaande situatie is vernietigd, maar het is nog steeds niet duidelijk wat er voor in de plaats komt of wat er daarna gaat gebeuren. Het is helemaal niet duidelijk wat er voor in de plaats komt. De mensen en organisaties die door de voorstanders als terroristen worden beschouwd, de persoon tegen wie een arrestatiebevel is uitgevaardigd als terrorist, zijn nu degenen die de bijeenkomsten bijwonen. Ze vallen elkaar in de armen, trekken stropdassen en pakken aan en proberen een bijpassende regering te maken. Maar iedereen doet alsof. Degenen die dit leiden doen alsof, de krachten erachter ook, en dus doen ze het zelf ook. Er is veel van dit soort pretentie in deze islamitische kringen. Zo zijn zulke groepen in het begin ontstaan.
Dat is hoe het nu is, dus je kunt zeggen dat de situatie in Syrië nogal onduidelijk is. Op deze manier is de vorming van iets nieuws in Syrië moeilijk. Het gebeurde ook niet in Gaza of Libanon, en ook niet in Irak. Zij vernietigen het oude, en de nieuwe formatie blijft op regionaal niveau. Wat nu gecreëerd wordt is tijdelijk. Ook in Syrië zullen ze slechts tijdelijke dingen tot stand brengen, als ze dat kunnen. Want er zijn te veel tegenstellingen in Syrië. De etnische structuur is heel divers. Er zijn zoveel verschillende religies, veel verschillende sekten en veel zeer verschillende groepen mensen. Alleen pluralistische, democratische, confederale systemen kunnen eenheid onder hen creëren. Niet-democratische systemen kunnen niet overleven. Ze kunnen niets nieuws of goeds creëren. Daarom zal de huidige situatie blijven bestaan.
Syrië was één stap. Er wordt gezegd dat na Syrië de krachten in Irak die zich verzetten tegen het monopolistische systeem het doelwit zullen zijn. Aan de ene kant zal Iran het doelwit zijn. Het wordt al belegerd. De druk op Iran zal toenemen. Het andere doelwit is Turkije. Het mondiale monopolistische kapitaalsysteem probeert controle te krijgen in het oostelijke Middellandse Zeegebied op basis van energie en handelsroutes. Daarom maken ze de weg vrij. Cyprus zal de volgende zijn. Turkije is het centrum van de oorlog. Daarom zijn uitspraken als “Turkije heeft deze oorlog gemaakt” en “Tayyip Erdoğan heeft hem gewonnen” leeg. Het zijn slechts woorden van misleiding. Ze zijn bedoeld om de publieke opinie in Turkije op te blazen. De regering van Tayyip Erdoğan was erg verzwakt. Het stond al op het punt om te vallen. Ze deden dit om hem overeind te houden. Ze zagen dat ze hem nog steeds overeind moesten houden, omdat ze hem als provocateur gebruikten. Ze wilden hem duidelijk meer gebruiken en daarom gaven ze hem zo’n pyrrusoverwinning om hem overeind te houden. Maar wat gebeurt er aan de grenzen van Turkije? De oorlog is dichter bij Turkije gekomen en het is niet duidelijk wat het land te wachten staat.
We hadden Turkije gewaarschuwd dat het geen tijd mocht verliezen. Degenen die de gesprekken met Rêber Apo gebruiken als onderdeel van hun speciale oorlogsvoering, zullen morgen beseffen dat het te laat is om ze nog serieus te nemen. Turkije mist zijn kans. Het put de mogelijkheden uit. Waarom begrijpen degenen die van Turkije houden dit niet? Waarom zien ze het niet? De oppositiekrachten, democratische kringen, linkse socialistische krachten, vrouwen- en jongerenorganisaties zouden de boel op stelten moeten zetten. Met de AKP-MHP regering die deze situatie in Syrië heeft gecreëerd, is het onduidelijk wat dit Turkije zal brengen. We hebben er al eerder op gewezen dat de enige redder hiervan Rêber Apo is. De enige redding voor Turkije is de democratisering van het land op basis van Koerdische vrijheid. Zonder dit heeft Turkije geen toekomst. En de enige persoon die hiervoor kan zorgen is Rêber Apo. Nu praten ze over de mogelijkheid dat er morgen of overmorgen iets gebeurt. Dat is een spelletje voor hen. Het enige wat ze doen is tijd verspillen en de enige mogelijkheden aan zich voorbij laten gaan. Morgen kan het al te laat voor ze zijn.
De Koerden staan ook in het middelpunt van de aanvallen en de oorlog in Syrië, en vooral van de agressie van de Turkse staat. Welke gevolgen heeft dit voor het Autonoom Bestuur en welke rol kan het spelen in het nieuwe Syrië? Welke gevolgen heeft dit voor Turkije?
De huidige situatie is niet gecreëerd door Turkije of Tayyip Erdoğan en zijn regering. De oorlog in Gaza, de oorlog die al was begonnen in de Golf in de jaren ’90, werd geleid door dezelfde mensen die ermee begonnen, en dat deden ze ook in Syrië. Het gebeurde volgens hun plan. Turkije was alleen gewend om een uitvoerende rol te spelen. Het werd de kracht die het tapijt onder de voeten van Bashar al-Assad vandaan moest trekken. Dit is niet het succes van Tayyip Erdoğan. Ze hebben het hem laten doen. De krachten die hem dit hebben laten doen, zijn de krachten die de vorige oorlog hebben gevoerd. Zij zitten ook achter de krachten die nu in Damascus zitten. Ze willen Turkije erbij betrekken en het tot het punt brengen dat ze willen, namelijk het volledig onder hun controle brengen. En de huidige Turkse regering geeft hen alles wat ze willen in ruil voor het aan de macht blijven. Wat er daarna met Turkije zal gebeuren, is natuurlijk nooit duidelijk. Wat zal er gebeuren nu er een nieuw Syrië ontstaat? Ze hebben Turkije in beeld gebracht om druk uit te oefenen op de Koerden. Turkije valt hen dagelijks aan. Eerst was er een aanval op de Koerdische gemeenschappen in Tell Rifaat, die uit Afrin waren gemigreerd, en daarna was er de aanval op Manbij en het Democratisch Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië (DAANES). Turkije voert het bevel over deze aanvallen. Ze noemen het het ‘Syrische Nationale Leger’, maar zo’n leger bestaat niet. Ze noemen het een andere organisatie, maar het bestaat uitsluitend uit Turkse organisaties met veel verschillende namen en maskers. Dit is algemeen bekend. En de FSA staat hier centraal. De FSA is de Moslimbroederschap, en Tayyip Erdoğan is de medevoorzitter van deze Moslimbroederschap. De Moslimbroederschap is geen organisatie van een andere macht; het is rechtstreeks hun organisatie.
Hoe zal het nieuwe Syrië eruit zien? Wat wordt de rol van de Koerden, de rol van de gemeenschappen? Dit zijn vragen die moeten worden beantwoord. Het bestaande Syrië is verwoest en het is niet zo eenvoudig om een nieuw Syrië op te bouwen. Het kan niet opgebouwd worden zoals het oude. Niemand zal het accepteren. Iedereen is in de loop der jaren een beetje bewuster en georganiseerder geworden. Er zijn veel etnische structuren, verschillende religies en veel sekten. Er wonen hier niet alleen soennitische Arabieren. Er zijn christelijke Arabieren, er zijn Arabieren van andere religies, er zijn Assyriërs, Assyriërs, Armeniërs, Turkmenen… Met andere woorden, iedereen is er.
Ze willen de DAANES onder druk zetten en bedreigen. Als de DAANES wat verzet toont, kan het een macht zijn, een helder licht binnen Syrië. Het is een invloedrijke macht, en het heeft mensen, zeer bewuste en georganiseerde mensen die zich verzetten, om op te vertrouwen. Ik groet dat verzet en herdenk hun martelaren met respect, liefde en dankbaarheid. Ze verzetten zich heldhaftig en doen dat nog steeds bij de Tishrin Dam, de Qereqozakh Brug en in Kobane. Net zoals ISIS en de YPG daar in het verleden vochten, vechten dezelfde krachten daar nu.
Het model en de ervaring van de DAANES kunnen een voorbeeld zijn voor heel Syrië. Zij hebben een democratisch systeem gecreëerd dat zoveel verschillende etniciteiten verenigt. In meer dan twaalf jaar hebben ze een traditie van zelfbestuur en de bijbehorende ervaring opgebouwd. In feite hebben ze daarmee een antwoord gecreëerd op de vraag hoe het nieuwe bestuur in Syrië eruit zou moeten zien. Ze hoeven niet bang te zijn. Ze zijn de meest georganiseerde en sterkste groep als ze verzet tonen. Toen ze zich tegen ISIS verzetten, kregen ze de steun van alle volkeren en democratische kringen van de wereld, en nu hebben ze opnieuw de steun van het Koerdische volk; ze hebben de steun van alle volkeren, vrouwen, jongeren en democratische kringen. En er zal een toename zijn.
Het is niet duidelijk wat de tegenpartij zal ontwikkelen. Misschien proberen ze er een nieuw Afghanistan van te maken.Maar het is duidelijk dat de DAANES het basismodel is, de kern van het nieuwe democratische Syrië.
Het volk zal het steunen. Degenen die streven naar vrijheid voor vrouwen, degenen die vrijheid voor volkeren willen, degenen die democratie willen, degenen die vrijheid van denken en organisatie willen – ze vinden dit allemaal in de DAANES. Zij hebben zo’n model van democratisch bestuur gecreëerd. Ze hebben een model gecreëerd van hoe Syrië een democratisch confederaal systeem kan zijn, samen met het begrip van een democratische natie. Zoals ik al zei, als er echt een democratie moet komen, dan is de ervaring van Noord- en Oost-Syrië een model voor heel Syrië. Ze kunnen het gebruiken en aanpassen aan Syrië. Ze hebben de macht om dat te doen. Ze bevinden zich hiervoor in de sterkste positie. Ze moeten zichzelf zeker niet als zwak zien. Vooral het Koerdische volk, maar in het algemeen alle volkeren van Noord- en Oost-Syrië. Ze zijn daar al verenigd. Ze moeten hun eenheid versterken en hun verzet intensiveren. Alle mensen – vrouwen, ouderen en zelfs jongeren – zijn gewapend. Dit is volksverzet. Het inspireert alle onderdrukten en straalt voor hen als een ster. Ze hebben de steun van iedereen die onderdrukt en uitgebuit wordt. Zij zullen hen altijd steunen. Daar kunnen ze op vertrouwen. Er vinden verschillende bloedbaden plaats; het is noodzakelijk om ons daartegen te verzetten. Het is niet mogelijk om succesvol te zijn zonder verzet.
Misschien proberen ze er een nieuw Afghanistan van te maken. Maar het is duidelijk dat de DAANES het basismodel is, de kern van het nieuwe democratische Syrië. Het volk zal het steunen. Degenen die streven naar vrijheid voor vrouwen, degenen die vrijheid voor volkeren willen, degenen die democratie willen, degenen die vrijheid van denken en organisatie willen – ze vinden dit allemaal in de DAANES. Zij hebben zo’n model van democratisch bestuur gecreëerd. Ze hebben een model gecreëerd van hoe Syrië een democratisch confederaal systeem kan zijn, samen met het begrip van een democratische natie. Zoals ik al zei, als er echt een democratie moet komen, dan is de ervaring van Noord- en Oost-Syrië een model voor heel Syrië. Ze kunnen het gebruiken en aanpassen aan Syrië. Ze hebben de macht om dat te doen. Ze bevinden zich hiervoor in de sterkste positie. Ze moeten zichzelf zeker niet als zwak zien. Vooral het Koerdische volk, maar in het algemeen alle volkeren van Noord- en Oost-Syrië. Ze zijn daar al verenigd. Ze moeten hun eenheid versterken en hun verzet intensiveren. Alle mensen – vrouwen, ouderen en zelfs jongeren – zijn gewapend. Dit is volksverzet. Het inspireert alle onderdrukten en straalt voor hen als een ster. Ze hebben de steun van iedereen die onderdrukt en uitgebuit wordt. Zij zullen hen altijd steunen. Daar kunnen ze op vertrouwen. Er vinden verschillende bloedbaden plaats; het is noodzakelijk om ons daartegen te verzetten. Het is niet mogelijk om succesvol te zijn zonder verzet.
Mag ik vragen wie die mensen van de HTS zijn? Sommigen komen uit Oost-Azië, anderen uit andere delen van de wereld. Ze zijn een gerekruteerde groep huurlingen. Het Syrische Nationale Leger is een rekruteringsgroep. Ze proberen het af te schilderen alsof dit een strijdmacht van naties is, terwijl aan de andere kant ‘de Koerden’ staan. Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om op iets anders te wijzen. Ze blijven zeggen dat de PKK het probleem is. Ze hebben er een slagzin van gemaakt. Ze zeggen dit om de DAANES onder druk te zetten.
Zoals kameraad Cemal al zei, is er geen organisatorisch verband. Maar dit is geen problematische situatie. Er zijn adviseurs, individuen die daar als adviseur werken. Als er niet-Syrische Koerden zijn die individueel wat werk doen en die verbonden zijn met de PKK, als de DAANES zegt dat ze hun gebieden moeten verlaten, dan zullen ze vertrekken. Vooral voor PKK-leden is dit geen probleem. Zij hadden al eerder hun wapens meegenomen uit Noord Koerdistan en waren overgestoken naar Rojava Koerdistan om te helpen vechten en weerstand te bieden tegen ISIS. Tayyip Erdogan weet dit als geen ander. Het is niet mogelijk om druk uit te oefenen op de DAANES in dit opzicht. Ik groet alle volkeren van Noord- en Oost-Syrië, en het Koerdische volk in het bijzonder, voor hun verzet en herdenk hun martelaren met respect. Ik wens hen veel succes in hun historische vrijheidsstrijd.
Op 19 december werden twee journalisten, Nazim Dashtan en Cihan Bilgin, vermoord bij een gerichte Turkse droneaanval op een voertuig dat duidelijk gemarkeerd was als persvoertuig. Wat kunnen zij ons hierover vertellen?
Ik herdenk de martelaren Nazim Dashtan en Cihan Bilgin met respect, liefde en dankbaarheid. Zij waren inderdaad strijders van licht tegen duisternis, waarheid tegen tirannie, goedheid tegen kwaad, schoonheid tegen lelijkheid en vrijheid tegen slavernij. Ze waren opofferende strijders voor de waarheid.
Iedereen heeft van Nazim en Cihan geleerd wat er is gebeurd in Manbij, bij de Qereqozax brug en de Tishrin dam. Zonder hun inspanningen zouden de leugens en manipulatie van de speciale psychologische oorlogsvoering van de Turkse staat door iedereen als waarheid zijn geaccepteerd. Zij waren het die deze propaganda afsloegen en ontmaskerden. Zij hebben de waarheid aan het licht gebracht en een voorbeeld van grote moed en opoffering gesteld. Daarom waren zij doelbewust het doelwit. Het was een geplande aanval, een gerichte moordaanslag. Een bloedbad, een moordaanslag gepleegd door de Turkse staat, door de regering van Tayyip Erdoğan. Een moord die een misdaad tegen de menselijkheid is. In de taal van het recht heet dit moord met voorbedachten rade. Ze hebben hen op verraderlijke wijze aangevallen omdat Nazim en Cihan hun maskers afhakten. Ze verzetten zich dapper, zoals de mensen van Noord- en Oost-Syrië zich dapper verzetten. Ze sloten geen valse vriendschappen zoals Tayyip Erdoğan. Dat doet de regering van Bashar al-Assad al een tijdje. Ze voerden ook geen oneervolle oorlog. De Koerden en degenen die met de Koerden geallieerd zijn, hebben altijd met een democratische mentaliteit tegen het Baathistische regime gestaan. Zij voerden de meest effectieve en vruchtbare strijd. Als journalisten hebben Nazim en Cihan deze opofferende en dappere oorlog van het volk voor democratie en vrijheid zichtbaar gemaakt. Daarmee hebben ze het volk een grote dienst bewezen in de strijd tegen de propagandaoorlog.
Nogmaals, ik herdenk hen met respect en dankbaarheid. Ik deel de pijn van al hun dierbaren, hun families en de leden van de vrije pers. Ze worden overal omarmd, maar hun nalatenschap verdient het nog meer omarmd te worden. Samenlevingen die deze mensen niet kunnen omarmen, kunnen niet overleven. Overal wordt geroepen dat de vrije pers niet tot zwijgen kan worden gebracht en dit is inderdaad waar. Wij geloven hier sterk in omdat de fundamenten hiervan zeer stevig zijn gelegd. Het waren mensen als Mazlum Dogan, Gurbetelli Ersoz en Ape Musa die deze fundamenten hebben gelegd. Deze strijd kan niet gestopt worden met zo’n aanval, met zo’n moord. De pers kan en zal niet het zwijgen worden opgelegd. Wat ze de afgelopen vijf decennia ook hebben gedaan, ze konden de pers niet het zwijgen opleggen. Deze strijd is doorgegaan met het overwinnen van alle obstakels, het overwinnen van alle moeilijkheden en het tonen van alle soorten moed en opoffering. En het zal doorgaan. Nazim en Cihan zullen de symbolen zijn van de strijd voor een vrije pers.
Bron: ANF