Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), analyseerde de huidige veranderingen in de machtsverhoudingen in het Midden-Oosten als gevolg van een proces dat al 35 jaar aan de gang is.
Kalkan schreef over de verschillende belangen van de heersende machten in de Derde Wereldoorlog en wat dit betekent voor de strijd voor vrijheid van de volkeren.
ANF Nieuwsagentschap publiceerde het eerste deel van Kalkans diepgaande analyse:
‘Terwijl de totale fascistische, genocidale aanvallen van de vijand doorgaan, gaat onze vrijheidsstrijd met volle intensiteit op alle fronten door. Wij, als vrijheidsbeweging en het volk, verzetten ons tegen deze totale fascistische, genocidale oorlog. Het verzet en de strijd voor vrijheid verdiepen zich en breiden zich uit.
Rêber Apo [leider Abdullah Öcalan] vergelijkt de periode waarin we ons bevinden met de laatste periode van de Eerste Wereldoorlog. Terwijl sommigen het vergelijken met het begin van de oorlog en het op die manier proberen te begrijpen, evalueert Rêber Apo het andersom. Hij vergelijkt het meer met het einde van de wereldoorlog in 1918. Dit is een essentiële beoordeling die ons in staat stelt om de staat van oorlog in de huidige periode beter te begrijpen. Het helpt om de algemene situatie te begrijpen die is ontstaan door de Derde Wereldoorlog die is begonnen sinds de Golfcrisis in het Midden-Oosten. Het is een oorlog die nu al vijfendertig jaar aan de gang is en deze analyse laat zien hoe omvangrijk en gewelddadig deze oorlog hier in de regio is geworden, vooral sinds de AKP-MHP aanvallen die op 24 juli 2015 een nieuwe fase ingingen. Er kan een enorme verandering plaatsvinden.
Het is noodzakelijk om de recente ontwikkelingen goed te begrijpen en te evalueren. Na de Eerste Wereldoorlog, toen het kapitalisme een wereldwijde hegemoniale structuur kreeg, werd de natiestaatstructuur geïmplementeerd in het Midden-Oosten. Dit gebeurde door de ontmanteling van het Ottomaanse Rijk. Op dat moment waren de natiestaatstructuren in het belang van het kapitalistische moderniteitssysteem en in het middelpunt hiervan stond de opening van de handelsroute Europa-India. Het wegproject was gepland als de Berlijn-Bagdad-Basra spoorweg. Toen de Duits-Ottomaanse alliantie werd gevormd aan het einde van de onderhandelingen erover, gaf het Ottomaanse bestuur van Abdulhamid II de handelsroute aan Duitsland. Groot-Brittannië, aan de andere kant, nam, in overeenstemming met Frankrijk en Rusland, Ottomaanse gebieden vanaf Afrika en de Golf in beslag en verklaarde de Ottomanen de oorlog, waardoor het wegproject werd gefrustreerd. Als dit wegenproject op dat moment niet was geblokkeerd, zou Duitsland de handel tot aan de Golf hebben overgenomen. Zo zou Duitsland invloed hebben gekregen op de handel tussen India en Azië. India was echter een kolonie van Groot-Brittannië. De verovering van de rijkdommen van India en Azië door Europa was het hoofdpunt van de strijd, en deze strijd duurt nog steeds voort.
De huidige ontwikkelingen hebben het proces begrijpelijk gemaakt. Het heeft onthuld wat voor soort verandering er in gang werd gezet met de Golfcrisis en de oorlog in de jaren ’90 na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. En wat voor soort ‘Nieuwe Wereldorde’ de VS op de agenda zette na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. We hebben deze oorlog gedefinieerd als het conflict tussen het supranationale monopolistische kapitalistische systeem en de status quo van de natiestaat. De status-quo van natiestaten en de starheid van grenzen verzwakten het kapitaalverkeer en verminderden zo de uitbuiting. Het systeem van natiestaten dat in de Eerste Wereldoorlog door de kapitalistische moderniteit was gecreëerd, stond nu haaks op de toenemende uitbuiting door het globaliserende monopoliekapitaal. De Derde Wereldoorlog begon als een aanval van het mondiale monopoliekapitaal om dit te veranderen. Het doel was om de status quo van natiestaten in het Midden-Oosten te verbrijzelen en om de energie- en handelsroute tussen India en Europa opnieuw op te bouwen. Op deze basis is er sinds 1990 al vijfendertig jaar oorlog.
In de Golfoorlog stuurden de VS 150.000 troepen naar het Midden-Oosten, met Saoedi-Arabië als centrum. Het doel was om de Golf tot aan Israël onder controle te krijgen. Aan de ene kant viel het de status quo van de natiestaat aan in de vorm van het regime van Saddam Hoessein, en aan de andere kant zette het de Golf onder militaire controle. Zo werd de Golf opengesteld voor nieuwe energieroutes. Saddam Hoessein werd in 1991 omsingeld in Bagdad en later, in 2003, werd Bagdad bezet en Saddam Hoessein geëlimineerd.
Na de aanslagen op de Twin Tower in 2001 ontwikkelde zich de Amerikaanse militaire invasie van eerst Afghanistan en daarna Irak, waarbij eerst Kabul en daarna Bagdad werden veroverd. In feite had het regime van Saddam Hoessein al in 1991 kunnen instorten, maar dat gebeurde pas in 2003. Ook dit moet correct worden beoordeeld. Dit was te wijten aan het feit dat de soevereiniteit van de VS nog steeds zwak was. Met andere woorden, de VS hadden nog steeds niet genoeg invloed in het Midden-Oosten om het regime van Saddam Hoessein omver te werpen. Ze waren bang dat als ze dat wel deden, andere mogendheden van het vacuüm zouden profiteren en vooruitgang zouden boeken. Er was Iran in het oosten en de PKK in het noorden. Beide krachten hadden veel effectiever kunnen worden in Irak als het regime van Saddam Hoessein op dat moment in Bagdad was gevallen, omdat de VS zwak was en de in de VS gestationeerde troepen nog steeds afwezig waren in Irak.
De Verenigde Staten vochten de Golfoorlog uit met de bondgenootschappen die ze hadden gesmeed in de wereld en in het Midden-Oosten, en ze vertrouwden ook op de militaire en technische macht die ze in Saoedi-Arabië hadden gebracht. In een periode van twaalf jaar wachtte het om zijn eigen invloed te ontwikkelen, om te voorkomen dat zijn tegenstanders zouden profiteren van het vacuüm dat zou ontstaan in het geval van de val van het regime van Saddam Hoessein, en ontwikkelde het zijn invloed in de Arabische sfeer tegen Iran. Tegelijkertijd ontwikkelde het ook de internationale samenzwering tegen de PKK.
Het meest gevreesd in het geval van de val van Bagdad was dat de PKK een effectieve macht zou worden in Irak. Dit is zeker. De Koerdische kwestie, of de strijd om Koerdistan, heeft zo’n verband met de Derde Wereldoorlog. De Koerdische kwestie ontstond als een gevolg tijdens en na de Eerste Wereldoorlog.
De Derde Wereldoorlog is een directe voortzetting van deze oorlog, verweven met de Koerdische kwestie en de vrijheidsbeweging die zich ontwikkelde in Koerdistan. Dit is een situatie die juist begrepen moet worden. In feite, zodra de VS het regime van Saddam Hoessein omver wierpen, was de basisbeslissing van het bestuur dat ze vormden in Zuid-Koerdistan en de zogenaamde ‘Operatie Hammer Force’ die het vormde, dat de PKK Zuid-Koerdistan niet zou binnendringen. En dus met de internationale samenzwering van 9 oktober 1998, vielen ze rechtstreeks Rêber Apo aan.
Tot 2010 voerden de VS vooral rond de Golf een invloedsoorlog. Ze vielen Irak binnen en knoopten aan de andere kant betrekkingen aan met Saoedi-Arabië en Egypte. Daarna markeerde de zogenaamde ‘Arabische Lente’ een belangrijk punt. De belangrijkste aspecten van de Arabische Lente waren de strijd van samenlevingen tegen nationalistische dictaturen. Want er was een hevige tegenstelling en conflict. Het mondiale kapitaalsysteem wilde hiervan profiteren voor zijn eigen belangen, en Turkije was direct betrokken bij dit proces. Naarmate de VS hun aanvallen in het Midden-Oosten ontwikkelden, richtten ze zich geleidelijk op het definiëren van de strategie van de ‘Nieuwe Wereldorde’. Met het zogenaamde ‘Groter Midden-Oosten Project’ gaven ze Turkije in feite een zeer grote en cruciale rol. In die tijd zei Tayyip Erdogan zelfs dat hij medevoorzitter was van het ‘Grote Midden-Oosten Project’. Hij wilde het meest profiteren van het proces van mobilisatie van de massa’s in de Arabische Lente. De weg werd vrijgemaakt voor de georganiseerde krachten in Egypte en Syrië, en ze mobiliseerden snel. Met de voortrekkersrol en steun van de VS vormden ze in veel gebieden partijen en kwamen ze aan de macht. Ze wonnen de verkiezingen in Egypte en organiseerden zich als de FSA tegen het regime in Syrië. Tot 2015 hadden de VS en Turkije een dergelijke alliantie.
Maar toen werd de alliantie verbroken, vooral vanwege de situatie in Egypte. Tayyip Erdogan maakte gebruik van de situatie en wilde het ‘Groter Midden-Oosten Project’ omvormen tot de heerschappij van de Moslimbroederschap, deze overal verspreiden en overal de macht grijpen. De VS was hierdoor gealarmeerd, omdat het de VS waren die de Moslimbroederschap hadden opgericht. Destijds hadden ze die in Egypte opgericht om tegen de invloed van de Sovjet-Unie te vechten. Met hetzelfde doel hadden ze Al-Qaeda in Afghanistan georganiseerd. De strijd van het door de VS geleide systeem tegen de Sovjet-Unie lag aan de basis van deze organisaties. Het ‘Groene Gordel Project’ was een grote strategie om te voorkomen dat de Sovjet-Unie de zeeën zou bereiken. Om dit doel te dienen werden in veel landen organisaties opgericht in allerlei vormen. En Turkije werd voor dit doel opgenomen in de NAVO. Als meest zuidoostelijke punt van de NAVO speelde de Turkse Republiek een actieve rol in het organiseren en uitvoeren van het ‘Groene Gordel Project’.
Het systeem van de kapitalistische moderniteit was bang dat de Moslimbroederschap de kansen zou benutten en invloedrijk zou worden in het hele Midden-Oosten. Ze wilden profiteren van de aanvallen van het mondiale kapitalistische systeem, dat ook de status quo als doelwit had. Het systeem, samen met de Turkse Republiek, verbrak hun werk, hoewel niet volledig.
En nu, sinds 7 oktober, concentreren ze zich op het oostelijke Middellandse Zeegebied. Van 1990 tot 2010 waren de aanvallen geconcentreerd op de Golf en zijn omgeving, en na 2010, toen Syrië op de agenda kwam, richtten ze zich altijd op het oostelijke Middellandse Zeegebied. Iran, dat tot Libanon reikte en aan Israël grensde, had een ‘sjiitische sikkel’ gecreëerd. Daarom werd Qasem Soleimani geëlimineerd.
Met de Gaza-oorlog op 7 oktober werd een nieuwe periode ingeluid. Het doel is om de oostelijke Middellandse Zee geschikt te maken voor de energie- en handelsroute, om de weg vrij te maken, om deze in beslag te nemen en om de veiligheid van Israël te garanderen. De VS hebben hun marine naar de oostelijke Middellandse Zee gebracht. Net zoals ze 150.000 troepen over land naar Saoedi-Arabië brachten na de invasie van Koeweit op 2 augustus 1990, brachten ze deze keer hun zeemacht naar het oostelijke Middellandse Zeegebied. Het is daar de sterkste militaire macht geworden en voerde directe militaire aanvallen uit via Israël. Hamas is deze oorlog begonnen, maar de leiding van Tayyip Erdogan staat vast. Dit is iets waar we in het begin al op hebben gewezen, en het werd later door vele kringen bevestigd, maar Tayyip Erdogan en zijn cohorten in Turkije proberen het nog steeds te verdoezelen. Hij wordt gebruikt als een agent-provocateur.
De VS en Israël bereidden de aanval op Gaza voor; ze hadden alleen een rechtvaardiging nodig. Deze rechtvaardiging was de aanval van Hamas op 7 oktober. De aanvallen van de VS in het Midden-Oosten hebben altijd soortgelijke rechtvaardigingen gehad. Op 2 augustus viel Saddam bijvoorbeeld Koeweit binnen, wat leidde tot de Golfoorlog. Op 11 september 2001 trof Al Qaida de Twin Towers, wat leidde tot de invasies van Afghanistan en Irak. Het is altijd doorgegaan op deze gronden. Ze provoceerden Poetin opnieuw, wat de reden werd voor de oorlog in Oekraïne. De aanvallen van Hamas vormden ook de aanleiding voor Israël om Gaza aan te vallen. Er zijn mensen die beweren dat Hamas werd geleid door de Mossad – zij beweren ook dat de Mossad Hamas oprichtte om de PLO te verzwakken, op basis van informatie die ze zogenaamd van de VS hadden gekregen. Rêber Apo evalueert het ook op deze manier. Hamas was geen ongecontroleerde, volledig anti-Israëlische macht, maar toch lieten ze Tayyip Erdogan aan het touw trekken. Dit werd een rechtvaardiging en ze vernietigden Gaza. De Gaza-oorlog is van groot belang. Historisch gezien lopen Jeruzalem en Gaza parallel. Historisch wordt er gezegd: “De activiteit in Jeruzalem loopt door Gaza. Geleidelijk aan is er een project dat gericht is op de volledige eliminatie van de samenleving in Palestina. Nu staan ze toe dat ze een tijdje als gemeenschap blijven bestaan, maar later zullen ze dat misschien niet meer toestaan; ze zullen hen geleidelijk elimineren. Ze doen het stap voor stap; ze kunnen het niet allemaal doen zonder twijfel.
Na Gaza was Libanon aan de beurt. Het was duidelijk dat dit zou gebeuren. Turkije lokte Iran en Hezbollah uit tot een oorlog met Israël. De berekening van Turkije was dat als Israël in oorlog raakt met Hezbollah in Libanon, Iran ook direct in oorlog zal raken, omdat ze eerst het gerucht verspreidden dat Hamas een Iraanse organisatie is, en ze wilden daar een resultaat uit halen, maar Iran claimde Hamas niet. Want zo is het niet; Hamas is een organisatie van de Moslim Broederschap, en Iran is een sjiitische organisatie. Ja, Iran heeft misschien andere islamitische groeperingen gesteund, maar de relatie van de AKP met Hamas is veel sterker dan die van Iran. Hun relatie is sektarisch, dat wil zeggen ideologisch.
Daarom konden ze Iran niet bij het conflict betrekken. Tenminste niet in de gewenste mate. Turkije rekende erop dat als Iran zich in de oorlog zou mengen en zich een beetje zou verzetten, de twee machten Israël en Iran elkaar in evenwicht zouden houden; beide zouden afhankelijk zijn van Turkije. Het was van plan om betrekkingen met beide partijen te onderhouden en wilde op deze manier zijn eigen effectiviteit in het Midden-Oosten verzekeren op basis van dit conflict. Zoals men zich zal herinneren, was de Iran-Irak oorlog de hele gimmick van Turgut Ozal in Turkije. Zonder de Iran-Irak oorlog zou er geen Ozalisme zijn geweest in Turkije. Er wordt gezegd dat Ozal een genie was die de economie ontwikkelde, maar dit is niet het geval. Turgut Ozel verkocht al het afval van Turkije uit de Iran-Irak oorlog aan zowel Irak als Iran, omdat ze geen van beiden handel konden drijven met iemand anders. Ze konden nergens anders iets kopen, en door die realiteit kon Turgut Ozal zo lang aan de macht blijven. Hij zou Turkije economische welvaart hebben gebracht, maar de ware reden is zoals ik al zei.
Tayyip Erdogan hoopte en berekende dat de oorlog tussen Iran en Israël tot een vergelijkbare situatie zou leiden, maar dat was niet het geval. De aanvallen van Israël op Hezbollah waren tactisch en stilistisch niet zoals de aanval op Gaza. Ze raakten hun technische systeem en verbraken hun communicatie. Het had van tevoren al genoeg informatie verzameld via zijn netwerk van agenten binnen Hezbollah. Ze hebben Hezbollah in korte tijd een zware slag toegebracht. Het was niet wat Turkije had verwacht. Het was geen situatie die Israël verzwakte en leidde tot een langdurige oorlog tussen Iran en Israël. Integendeel, Hezbollah werd erg zwak; zo werd de arm van Iran gebroken en kreeg Israël de sterkst mogelijke positie. Als gevolg hiervan heeft Iran zich in plaats van tot confrontatie gewend tot verzoening; het heeft geen kracht meer voor confrontatie. Deze situatie heeft paniek veroorzaakt in Turkije. Men moet zich hiervan bewust zijn. De situatie van de Hezbollah heeft Iran verzwakt en de AKP ernstig geschokt en bang gemaakt. Het liep niet zoals ze hadden berekend. De AKP moest zelfs vrezen dat Iran zou worden geneutraliseerd en dat Israël volledig de weg zou worden vrijgemaakt in de regio. Sinds 1 oktober zijn alle initiatieven van Devlet Bahceli hieruit voortgekomen.
Angst en bezorgdheid, en de impact van de klap die Hezbollah kreeg in Turkije, leidden tot deze zoektocht.