- Turkije
Er zijn verschillende redenen voor de manier waarop de staat de Koerdische taal en cultuur in Turkije behandelt, zegt DEM-voorzitter Tuncer Bakirhan. De Koerdische govend brengt een gemeenschapsgevoel over en is een uiting van sociale vitaliteit.
Hoewel de Koerdische identiteit, taal en cultuur in Turkije al jaren onderdrukt worden, is er onlangs een nieuwe campagne gestart. Op last van het ministerie van Binnenlandse Zaken worden Koerdische verkeersborden verwijderd. Bruiloften worden bestormd door de politie en mensen die Koerdische liederen zingen en dansen worden gearresteerd en mishandeld. In de jaren ’90 werden verkeerslichten zelfs vervangen omdat ze geel, rood en groen waren.
De Koerdische politicus Tuncer Bakirhan, medevoorzitter van de DEM-partij, ziet deze incidenten als een uiting van de hulpeloosheid van het Turkse regime. Ten eerste is de situatie erg tragisch, vertelde Bakirhan aan YÖP. Als de staat worstelt met verkeersborden op straat en een heksenjacht inzet vanwege een liedje, toont dat “vooral een mentaliteit die niet capabel is”. In de jaren ’90 gebruikte het hele apparaat van de diepe staat openlijk geweld tegen de Koerdische cultuur en taal. En wat gebeurde er, gaven de mensen op? Nee, integendeel, ze boekten dag na dag grote vooruitgang. Dus zal het volk vandaag alles opgeven, hun govend, hun taal, hun liederen, de waarden die ze ten koste van alles hebben verworven? Natuurlijk hoopt de staat dat, daarom valt hij aan. Maar dat is een grote vergissing”.
“Een opzettelijk opgezette val”
De behandeling van de Koerdische taal en cultuur in Turkije door de staat heeft verschillende ideologische redenen, zei de DEM-voorzitter: “Ten eerste wil de staat de Koerden in alle opzichten terugdringen. Ten tweede wil ze verhinderen dat ze erkend worden als actieve subjecten in de sociaal-politieke sfeer en dat ze groeien via allianties. Daarom wil men hen beperken tot hun eigen beperkte agenda, tot een geestesgesteldheid die alleen met zichzelf bezig is en daarin gevangen zit. Wat hier wordt gedaan is heel bewust en is een valstrik. Ten derde is het bedoeld om de boodschap uit te zenden dat de staat het beleid van culturele vernietiging niet zal opgeven. Ten vierde consolideert het een bepaalde massa die aansluit bij de rechtse en fascistische tendensen die zich in de wereld ontwikkelen, vooral in Europa. Door nationalistische sentimenten te mobiliseren, worden de grenzen, normen en waarden van anderen verachtelijk gemaakt. En uiteindelijk zijn deze verboden nauw verbonden met de oorlog tegen Başur en Rojava [Zuid-Koerdistan/Noord-Irak en West-Koerdistan/Noord-Syrië] en de intentie om misdaden tegen de menselijkheid te plegen. De sociale basis wordt op de proef gesteld.”
Dansen als ideologische daad
Door de melodieën, liederen, heldendichten, kleuren, slogans en tekens waaruit de Koerdische samenleving bestaat te criminaliseren, wordt dansen een ideologische daad. Bovenal valt de staat de Koerdische sociale structuur aan die de laatste veertig jaar is ontstaan. Is dit te wijten aan de transformerende kracht van deze nieuwe sociale structuur? Waar is men bang voor?
Bakirhan zegt dat de grootste angst van dit systeem gemeenschappelijkheid is. De Koerdische govend brengt een gemeenschapsgevoel over en is een uitdrukking van sociale vitaliteit. Om dezelfde reden is de regering ook bang voor de alevitische kem-rituelen. “Govend en liederen zijn niet alleen traditionele uitdrukkingsvormen voor de Koerden, maar hebben ook een sterke politieke dimensie. Dans en zang zijn belangrijke pijlers van de Koerdische revolutie, zoals in alle onderdrukte naties. Al jaren uiten mensen in Afrika hun woede tegen racistische discriminatie en het blanke regime met hun dansen.
Ook voor Koerden is dansen een middel geworden om zowel vreugde als woede in het openbaar uit te drukken. Koerdische dansen en liederen worden gekenmerkt door politieke strijd. De govend inspireert individueel en collectief activisme. Het heeft een transformerende functie omdat het een gemeenschapsgevoel creëert. Het heeft het Koerdische sociale zelf versterkt. Natuurlijk zijn er andere actuele redenen voor de laatste aanval van de regering. Maar historisch gezien is er altijd een mentaliteit geweest die de transformatie van taal en cultuur in een plaats van verzet vreest.”
Bron: ANF