Niet geremd door schaamte of medemenselijkheid ligt Turkije op ramkoers met zichzelf… òp naar de verdoemenis van de eigen burgers, en — in terugblik – lang leve de eigen nietszeggendheid.
Meegelift op de bestaanszwakte van de Westerse democratieën doet de Turkse staat goede zaken. De hoop dat de vrije val de Turkse Lira enige politieke bezinning zal geven is nergens op gebaseerd. Gezien het vrije spel van de talloze schaduw-economieën, inherent aan iedere terroristische staat, plus de Westerse hand- en spandiensten aan die handel, gaat dat dus niet gebeuren.
Is dat een cynische gedachte?
Nederland heeft wat dat aan gaat echt boter op z’n hoofd. Neem de Nederlandse ‘export’ van nucleaire wapenkennis aan moordstaten als Pakistan en Noord-Korea… Graag wil ik daarover met klokkenluider Frits Veerman hier bij Koerdisch Nieuws nog eens een verhelderend gesprek aangaan.
Maar ook Canada doet een duit in het zakje om de laatste verboden technologieën door te sluizen naar Turkije, waar die kennis en dat venijnige materiaal tegen de eigen burgerbevolking worden ingezet…
Europa heeft als een soort vazalstaat van Amerika lange tijd een aangelijnd internationaal veiligheidsbeleid gevoerd. Maar met de huidige Amerikaanse president, die grote zakelijke belangen heeft in Turkije, Azerbeidzjan en in Rusland, is de rek er zo langzaamaan een beetje uit:
Een fase van diepe ontnuchtering is aanstaande.
Plus een preventieve afrekening met het ‘Vrije Westen’.
Er is geen collectief Europees plan om het tij te keren. Geen plan en geen wil. Ook de separatistische schaar van Baudet, en de Brexit gaan het niet worden. In plaats van dat de recente ontwikkelingen in Belarus ons hebben wakker geschud, leeft er een tendens dat we het leger van autocraten moeten bedienen, en dat dan hopelijk de herrie wel weer wat zal bedaren.
Als we het dan willen hebben over de Ottomaanse neiging om dingen stuk te slaan, mensen te vernietigen en te mutileren, moeten we toch vooral er naar kijken hoe Europa daaraan het groene licht heeft gegeven. Hoewel de grote Europese democratieën de mond vol hebben van grootse idealen, hoeven we maar even terug te bladeren in de tijd om te zien wat het aandeel van diezelfde democratieën was in de teloorgang van de Volkerenbond, en de introductie van dezelfde weeffouten in het charter van de V.N.
We kunnen van Turkije wel eìsen dat het es wat beter naar de eigen aangerichte bloedbaden moet gaan kijken, maar helaas kunnen we er zelf ook wat van als het gaat om het wegkijken, en het optrekken van procedurele rookgordijnen…
Ons collectieve zelfbeeld is bagger.
Dat mag zo wezen. Echter we ontkomen er niet aan dat ons daarvoor de rekening zal worden gepresenteerd.
Uiteraard zullen niet als eerste de grootste boosdoeners omvallen: eerst zullen de kwetsbaarste burgers daar het slachtofferde van worden. Ook die schuld dragen wij.
Ergens hoop ik nog dat schaamte en een beetje medemenselijkheid ons nog redding zullen bieden. Maar dan moet dat tegen de verdrukking in ontstaan, van onderaf. Vanuit inzicht. Een inzicht dat onze leiders tot bezinning dwingt. Het lijkt mij anders totaal uitzichtloos.
Tegen beter weten in hoop ik dat.
… Ben ik zelf nu een gevalletje van Denialism?
Tja, ik weet ook even echt niets beters te bedenken.
Auteur: Paul Terlunen
