In antwoord op de oproep van leider Apo [Abdullah Öcalan] besloot de PKK een einde te maken aan zijn bestaan en aan de gewapende strijd. Dit was geen gewone of gemakkelijke beslissing. We hebben het over een vijftig jaar oude partij en een ononderbroken strijd. De PKK heeft tienduizenden martelaren gegeven. Het volk heeft een zware prijs betaald. Tijdens deze moeilijke jaren, onder het leiderschap van de PKK, was het Koerdische volk in staat zich te laten gelden en het podium van de geschiedenis te betreden. In die zin werd de PKK een beweging die zowel geschiedenis schreef als werd opgetekend in de geschiedenis.
Naast deze historische rol, liet de PKK diepe sporen na op het Koerdische volk. Het bracht grote veranderingen teweeg. De PKK werd meer dan alleen een partij; het werd een nationaal-politieke identiteit voor het Koerdische volk. Daarom interesseerde het einde van het bestaan van de PKK niet alleen haar kaderleden en sympathisanten, maar de hele bevolking. Omdat de mensen hun leiderschap en hun partij vertrouwden, ervoeren ze geen golf van desoriëntatie of verwarring. Maar ze probeerden te begrijpen wat er in de plaats zou komen van de partij die zo’n betekenisvolle plaats in hun leven had ingenomen, wat er nu zou gebeuren en ze wachtten met spanning op de verklaringen van de Leider.
Leider Apo’s theoretische doorbraken en nieuwe interpretaties van het socialisme zullen wereldwijd worden besproken. Zijn interpretaties van de geschiedenis en de maatschappij, het ontstaan van de staat en sociale klassen, gaan verder dan de bekende kaders. In dit opzicht vinden ze weerklank bij onderzoekers in wetenschappelijke velden die verband houden met geschiedenis en maatschappij. Er zullen problemen zijn bij het begrijpen en interpreteren; er zal kritiek komen. Dat is normaal. Nieuwe ideeën worden niet meteen geaccepteerd en mentale paradigma’s veranderen niet van de ene op de andere dag. Leider Apo is zelf voorstander van discussie en begrip van zijn ideeën. Hij baseert zijn ideeën op historische en sociale fundamenten en gelooft in hun waarheid.
De ervaring van het Koerdische volk om 50 jaar door te brengen met de PKK en leider Apo maakt hen zelfverzekerder. Omdat ze vertrouwen en geloven in hun leiders, wankelen ze niet. Het is echter een uitdaging om het proces te begrijpen en zich dienovereenkomstig te positioneren. Ze zijn vastberaden in hun keuze en in het beschermen van hun voordelen; er is geen vacuüm in dit opzicht. Maar er zijn kringen die niet weten hoe ze moeten reageren op het nieuwe proces en die niet klaar zijn voor een verandering in hun huidige houding.
Linkse kringen in Turkije zullen het meest te maken krijgen met deze veranderingen. Sommigen verwelkomen en steunen ze. Sommigen proberen ze te begrijpen en te volgen. Maar degenen die de dingen bekijken door middel van gevestigde patronen en zich positioneren volgens bestaande afstemmingen zullen het moeilijk hebben. Dit is begrijpelijk. Revolutionaire bewegingen in Turkije hadden geen diepgaande en allesomvattende analyses met betrekking tot Koerdistan. Ze zagen de kwestie als onderdeel van de socialistische revolutie. Daarom verzetten ze zich tegen een aparte organisatie van de Koerden. Toen de Apocular (volgelingen van Apo) opkwamen, introduceerden zij de stelling “Koerdistan is een kolonie”. De meeste socialistische en linkse bewegingen begrepen of accepteerden dit lange tijd niet. Er was een scherpe ideologische strijd in die tijd, met spanningen en botsingen.
Reformistische groepen in Koerdistan hadden ook moeite met het begrijpen en accepteren van de Apoculair. Ook met hen was er een hevige ideologische strijd. De Apoculairen bewandelden altijd nieuwe paden in hun leven, werk en denken en toonden daarmee hun onderscheidend vermogen. Partijen als de KDP en hun filialen accepteerden het socialistische, revolutionaire leiderschap van de Apoculair niet. Ze namen een vijandige houding aan. Het verzet van de PKK in de gevangenis tegen de staatsgreep van 12 september en haar houding tegen het fascisme verrasten hen. Op een bepaalde manier werden ze ineffectief gemaakt en in een vacuüm achtergelaten. Toen de guerrillaoorlog in 1984 begon, waren ze geschokt. Linkse kringen en Koerdische hervormers waren net zo geschokt als de staat. Sommigen raakten in paniek. Velen riepen dat de PKK het proces in gevaar bracht, terwijl Turkije op weg was naar verkiezingen en de overgang naar een burgerregering.
Tot op de dag van vandaag hebben veel groepen de guerrillaoorlog niet gesteund of omarmd. Ze vermeden eenheid en alliantie met de PKK. Zelfs de allianties die met grote inspanningen door leider Apo tot stand werden gebracht, hielden niet lang stand. Zij stelden zich niet op tegenover de staat en bleven waarnemers. Sommige groepen zagen de gewapende strijd als verkeerd en voerden tegenpropaganda. Over het algemeen vestigden ze zich op de een of andere manier in het systeem, bouwden gezinnen op en probeerden hun leven veilig te stellen. Het is interessant dat degenen die vroeger tegen de guerrilla’s en de oorlog waren, zich nu meer als guerrilla’s gedragen dan als de PKK zelf, door aan te vallen met de vraag: “Waarom beëindigen jullie de oorlog?”. De PKK heeft tientallen jaren gevochten. Degenen die al die jaren niets hebben gedaan of zich niet hebben verzet, beschuldigen de PKK nu van liquidatie en overgave. Ondertussen vallen de pluimstrijkers van de KDP de PKK en haar leiders aan alsof ze dapper gevochten en weerstand geboden hebben.
Het Koerdische volk in alle vier de delen [van Koerdistan] en in de diaspora zijn gevoed en beïnvloed door Leider Apo en de PKK en zijn patriotten geworden. In zekere zin is het Koerdische volk geschapen binnen het verzet en met zijn cultuur. Daarom zullen zij geen geloof hechten aan degenen die verwarring en pessimisme verspreiden. Net zoals ze vijftig jaar met de PKK optrokken en identiteit en macht verwierven, zullen ze er nu nog sterker uitkomen. Het volk zal niet diegenen volgen die hier en daar rondgeslingerd worden, maar zal zich blijven centreren rond leider Apo.
Bron: Yeni Özgür Politika