De Zwitserse Vrijdenkersbond ‘Vrij Denken’ schonk de ‘Vrijdenker Prijs’ dit jaar aan de gevangengenomen Koerdische journalist Zehra Doğan en de Iraanse journalist Masih Alinejad.
De Zwitserse Vrijdenkersbond ‘Vrij Denken’ schonk dit jaar de ‘Vrijdenker Prijs ‘ aan de gevangen Koerdische journalist-schilder Zehra Doğan en de Iraanse journalist en schrijver Masih Alinejad die de Facebook-pagina ‘My Stealthy Freedom’ lanceerde waar Iraanse vrouwen uitnodigt worden om foto’s van zichzelf te posten zonder een hijab.
De prijsuitreiking in het Volkshuis te Zurich werd bijgewoond door vele journalisten en vrienden van Zehra Doğan.
Noch de Iraanse journalist Masih Alinejad van de Perzische dienst van VOA (Voice of America), die in ballingschap in de VS woont, noch de Koerdische journalist Zehra Doğan, die sinds juni gevangen zit in de E Type gevangenis in Diyarbakır, Turkije, konden de ceremonie bijwonen waardoor werden de toegekende prijzen aan hun vrienden uitgereikt.
Twintig reproducties van Zehra’s werken werden tentoongesteld, samen met de video die voor het eerst bij deze gelegenheid werd getoond, geproduceerd door grafisch kunstenaar Sébastien Lecoultre als een eerbetoon aan Zehra.
De toespraken tijdens de prijsuitreiking maakten duidelijk over wat de twee vrouwelijke journalisten hebben doorgemaakt als slachtoffers van totalitaire regimes in hun land. De “Vrijdenker Prijs” voor Zehra Doğan werd door haar collega’s Naz Öke en Lucie Renée Bourges van Kedistan, een webzine organiseren en handhaving van de Europese solidariteit campagne ontvangen.
Fragmenten van Zehra’s brieven werden tijdens de ceremonie in het Turks en in het Engels voorgelezen. De honderden gasten, vrijdenkers inclusief geleerden, wetenschappers en journalisten ontvingen Zehra getuigenis met enthousiasme en een warm applaus.
De betreffende tekst,voorgelezen door journalisten van het Kedistan tijdschrift, als afgezanten van Zehra bij de prijsuitreiking:
“Door de strenge bezoekregels en de slechte interne communicatie in de zwaar beveiligde gevangenis in Diyarbakir, waar ze sinds juni gevangen wordt gehouden, waren we pas vrijdag in staat om dit goede nieuws aan Zehra door te brieven. Ze kon geen tekst schrijven om u allen te bedanken. Maar omdat we niet willen in haar plaats het woord willen nemen, zullen wij een kleine compilatie van fragmenten voorlezen uit haar recente brieven:
“Omdat de gevangenisdirectie mij mijn materiaal niet zou geven, moest ik een alternatief vinden. Ik besefte dat ik alles bij de hand had. Ik gebruik wrappers, afval en voedsel. Ik produceer de kleuren van natuurlijke bronnen. Bijvoorbeeld, olijven voorzagen mij van zwart, tomatenpuree geeft me rood … Ik verpletteren peterselie voor de kleur groen… kurkuma biedt geel. Er is thee, koffie … en honing voor lijm. Voor papier mogen we notebooks en briefpapier gebruiken. Dus ik gebruik kranten, maar ook allerlei soorten verpakkingen. De kartonnen dozen van cookies de aluminiumfolie containers … voor bijzondere effecten, ik gebruikte de folie van pakjes sigaretten.
Ik concentreer me op het Midden-Oosten. Ik zou graag mijn kennis van geschiedenis, cultuur en regionale mythologie willen vergroten. Ik zonderde mij 4 uur per dag af met een medegevange om een roman te schrijven op basis van haar levensverhaal. Ik teken en schilder wanneer ik kan. En ik ben begonnen met het geven van tekenlessen aan mijn vrienden hier. In zekere zin socialiseer ik kunst op mijn manier. Ze houden ervan om te tekenen. Binnenkort zal ik je kunnen leren hoe je een penseel kunt maken van vogelveren die in de tuin zijn gevonden.
Ik vertel tot in de puntjes wat ik hier allemaal doe. zodat, als je mijn naam hoort, je een vrouw in je gedachten ziet met een sterke moraal en hoop, iemand die sterk en oprecht is.
Elke ochtend verzamelen we ons voor een leessessie. Met het lezen van zo’n 300 pagina’s per dag, discussies en diepgaande studie, denk ik dat we op een of andere manier de overwinning van een ‘wil’ verklaren. Ik denk dat er een essentiële waarheid in de gevangenis bestaat en dat ik die moet uiten door mijn gedrag en mijn manier van denken.
Ik was gewend de absolute duisternis van de muren om mij heen te vrezen, zonder kennis van mijn roots, ik zou berusten in de situatie, mij verzoenen met de vervolging die mij opgelegd, ik zou mezelf zou opsluiten in de gevangenis van mijn innerlijke wereld.
Als de waarheid wordt verteld, is het makkelijker om je te ontdoen van de gevangenis als concreet aspect dan jezelf uit de gevangenis van je eigen ego te halen. Het is veel makkelijker om in je hoofd de walgelijke perceptie van deze gevangenis te bouwen, die vervolgens zeer helder voor uw ogen verschijnt verschijnt in al zijn naaktheid. Je moet deze interne strijd 24 uur per dag uitvoeren. En deze strijd bevrijdt je gedachten. We zijn in een constante existentiële strijd en we leren om het hoofd steeds langer op te heffen, wetende dat men deze wil van ons willen vernietigen.
In deze ruimte waar alles voortdurend beperkt is, waar zelfs een potlood moeilijk is te vinden, leer ik hoe ik een bestaan moet creëren uit leegte.
De gevangenis is moeilijk, zelfs heel moeilijk. Maar mijn reden om te leven is krachtig. Daarom wordt het voor mij elke dag meer en meer immaterieel.
Geen enkele ruimte in de wereld is volledig gratis. Kun je me vertellen dat de ruimte waarin je nu bent echt gratis is? Ik begrijp dat er in je strijd dus geen sprake is van absolute vrijheid.
En ik denk dat dit.. de zoektocht naar vrijheid is. We moeten vechten met een nog grotere wil en kracht tegen mannelijke overheersing die bepaalt hoe we moeten leven, hoe we moeten praten, kleding, make-up dragen, wat de grootte en het gewicht van ons moet zijn, hoe we seksueel moeten gedragen, en zelfs hoe we moeten sterven. Maar ik ben ervan overtuigd dat we die donkere bril zullen vernietigen.
“Ik stuur je al mijn liefde vanuit een kleine gevangenis gevuld met vrouwen met een zeer groot hart, in een stad verbrand en vernietigd, ver van je af.
Als een vrouw, gedomineerd door het patriarchaat en onderdrukt door een regime dat de islam in de politiek instrumenteert, net als het voormalige regime zelf, seculier terwijl het wordt opgelegd als een staatsgodsdienst, is vrijheid van denken Zehra dierbaar. En toen de rechtbank haar veroordeelde en beweerde dat de stad Nusaybin verder ging dan “toelaatbare limieten van kritiek”, laat ik u graag zelf beoordelen wat de vrijheid in Turkije is.
Ik dank u namens haar.”
