Enkele soldaten en politieagenten die zijn omgekomen bij de Turkse luchtaanval op Gare, waarschuwden in 2018 dat de Turkse staat hun leven negeerde en hen in gevaar bracht.
Het Turkse leger bombardeerde een detentiecentrum in Gare waar soldaten, politieagenten en MIT-agenten gevangen werden gehouden door de guerrilla’s, waarbij dertien gevangenen omkwamen. De Turkse staat en zijn media beschuldigden de PKK ervan de gevangenen neergeschoten te hebben. Het commando van de guerrilla, HSM, verklaarde dat het Turkse leger het detentiecentrum drie dagen lang zwaar had gebombardeerd. Het leger moet zich er volledig van bewust zijn geweest dat niemand het kamp levend zou verlaten, zei de HSM en benadrukte dat dit daarom geen “bevrijdingsoperatie was, maar een vernietigingsoperatie.” De Turkse staat probeert nu de schuld van zijn eigen oorlogsmisdaad bij de guerrilla’s te schuiven en zo zijn nederlaag in Gare te verbergen. Het had eerder de pogingen van mensenrechtenorganisaties en familieleden om de gevangenen vrij te laten genegeerd en probeert nu de familieleden te gebruiken die het zelf in de steek had gelaten. Zelfs de gevangen genomen agenten van de Turkse staat hadden verschillende wanhopige oproepen gedaan aan de Turkse regering.
Zo spraken negen gevangengenomen soldaten op 7 juni 2018 met ANF Nieuwsagentschap over hun verlangen naar een vreedzame oplossing en bekritiseerden ze de staat vanwege zijn onverschilligheid.
“Niemand geeft om ons”
Soldaat Sedat Sorgun verklaarde destijds: “Ik kom uit Erzurum, ik deed mijn militaire dienst in de F-type gevangenis in Van. Op 13 augustus werd ik gevangen genomen door PKK-guerrillastrijders toen ik op weg was. ik ben hier nu ongeveer drie jaar. We zijn momenteel gezond. Er is geen groot probleem. We weten dat niemand naar ons heeft gezocht of naar ons heeft gevraagd. We weten dat niemand, oppositiepartijen, regering of Turks leger, heeft gezocht naar naar ons of naar ons vragen. We weten dat niemand om ons geeft.
Op 24 juni zijn er verkiezingen in Turkije. Veel kandidaten strijden om het presidentschap of plaatsvervangende afgevaardigde. We horen allerlei verklaringen. Wat we via de radio horen, komt overeen met onze bevindingen. Ze doen alsof we niet bestaan. Onze situatie staat bij niemand op de agenda. Welk probleem is tot dusver met wapengeweld opgelost? Hoe gaat de Koerdische kwestie op deze manier worden opgelost? Nu we in een verkiezingsperiode zitten, hopen we dat deze beelden hen zullen bereiken. Of het nu de oppositie is, of het de nieuwe parlementaire kandidaten zijn, we denken dat ze zich zullen afvragen wat er met deze beelden moet gebeuren. Ze moeten voor ons opkomen.”
“De partijen moeten iets doen”
Soldaat Ümit Gıcır zei: “Ik kom uit Balikesir. Op 21 september 2016 werd ik gevangen genomen tijdens de PKK-wegcontrole tussen Hakkari-Çukurca. Ik werkte bij het gendarmeriecommando van het district Çukurca. Ik was daar pas twee maanden geleden ingezet en was net aangekomen in Çukurca.
We willen dat er iets voor ons wordt gedaan. We verwachten dat er na twee jaar iets voor ons wordt gedaan door politici, niet-gouvernementele organisaties, overheidsfunctionarissen. We hebben geen keus, we doen er alles aan.
We verwachten dat iedereen, van welke politieke oriëntatie dan ook, wie ook in de oppositie zit en iets kan doen, mensenrechtenverenigingen of maatschappelijke organisaties, iedereen moet iets doen. We verwachten dat er iets voor ons wordt gedaan door de overheid, de CHP en de HDP en alle anderen. We verwachten ook dat onze gezinnen iets doen. We willen dat ze weten en zien dat het goed met ons gaat.”
“Ik verwacht alle hulp”
Sergeant Semih Özbey verklaarde: “Ik kom uit Malatya. Op 17 september 2015 werd ik gevangen genomen terwijl ik met verlof op weg was van Tunceli naar Malatya. Ik vraag om hulp van wie dan ook. Ik ben hier nu drie jaar. . Ik weet niet of er iets wordt geprobeerd, maar ik verwacht dat al het mogelijke wordt gedaan. Of het nu gaat om mensenrechtenverenigingen of andere ngo’s, ze moeten doen wat ze kunnen. Ze moeten beslist voor ons vechten.”
“Waarom wordt er niets gedaan?”
Soldaat Adil Kabaklı zei: “Ik ben geboren in Osmaniye. Ik ben opgeleid in Ankara-Etimesgut. Op weg naar mijn speciale eenheid werd ik gevangen genomen door de PKK op de Tunceli-route. Ik ben hier nu ongeveer drie jaar. er is niets voor ons gebeurd en er is niets over ons gezegd op het radiostation waar we al drie jaar naar luisteren. Er wordt niet over ons gesproken. We verwachten hulp van de staat. We verwachten iets van wie dan ook, maar niemand doet iets. AKP, CHP, welke politieke partij dan ook, we spreken ze allemaal aan vanaf hier. Waarom wordt er niets voor ons gedaan?”
“Ze noemen niet eens onze namen”
Soldaat Müslüm Altıntaş zei: “Ik kom uit Halfeti in Şanlıurfa. Ik diende in het leger op 5 augustus 2015. Ik ben een infanterist. Ik werd gevangen genomen in Tunceli op 2 oktober 2015. Ik ben sindsdien in handen van de organisatie. Ik doe een beroep op de regering en de staat. We willen dat er iets voor ons en onze gezinnen wordt gedaan. Er zijn zoveel afgevaardigden, politici, kunnen ze niets voor ons doen? Kemal Kılıçdaroğlu ging voor gerechtigheid, maar hij kan niets voor ons doen, of doet niets. De regering moet nu iets voor ons doen. Hebben ze toen ons burgerschap afgenomen? Ze nemen onze naam niet eens in hun mond.”
“We horen helemaal niks”
Sergeant Mevlüt Kahveci zei: “Ik kom uit Eskişehir. Op 21 september 2016 werd ik gevangengenomen op weg van Çukurca naar Hakkari. Ik was net op weg om me in te schrijven voor het examen. Ik ben hier nu ongeveer twee en een half jaar. Het is moeilijk voor ons, we hebben nergens een stem gehoord. Nu is het verkiezingstijd, maar ze hebben niets over ons gezegd, of het nu van de oppositie is of van Vatan Partisi, MHP of AKP.”
“Zijn wij niet hun soldaten, hun politieagenten, hun ambtenaren?”
Politieagent Sedat Yabalak verklaarde: “Ik kom uit Mersin, ik ben een politieagent. Ik diende in Urfa. Op 28 juli 2015 werd ik gevangen genomen op de weg tussen Diyarbakır en Lice op weg van Erzurum naar Urfa. Vanaf dat moment tot vandaag – 3 juni 2018 – ben ik in handen van de PKK geweest.
Ik spreek hier de staat aan. Het zou iets voor ons moeten doen, tot dusver hebben we nog niets gehoord. Ik vraag me af of we hoge commandanten, gouverneurs of zeer rijk moeten zijn voor ze iets voor ons doen. Wat moeten we doen en waarom zijn we hier? Zijn wij niet hun soldaten, hun politieagenten, hun regeringsmedewerkers?”
“Ze mogen ons niet negeren”
Soldaat Süleyman Sungur zei: “Ik kom uit Siirt. Ik was een soldaat in Bingöl. Ik werd gearresteerd door de PKK op de weg tussen Diyarbakır en Lice tijdens een wegcontrole. Ik zit al drie jaar vast. Ik heb niets gehoord van mijn ouders of wie dan ook. Of het nu CHP, MHP, AKP of HDP is, we verwachten iets van deze politieke partijen. Veel vakanties zijn voorbijgegaan zonder iets van onze ouders te horen. Staat en partijen mogen ons niet negeren, we hebben verwachtingen van hen. Deze oorlog is al 40 jaar aan de gang, maar er is niets bereikt, alleen mensen zijn gestorven. We willen vrede, we willen dat er geen doden meer vallen, we willen herenigd worden met onze families.”
“Waarom wil de staat ons niet?”
Sergeant Hüseyin Sarı zei: “Ik kom uit Maraş. Ik was gestationeerd in Kars-Sarıkamış als onderofficier. Op 13 augustus 2015 werd ik gearresteerd op weg van Sarıkamış naar Maraş. Mijn huwelijk zou plaatsvinden op 16 augustus 2015. Op papier ben ik drie jaar getrouwd, maar mijn vrouw en ik hebben nog geen huwelijksceremonie gehad, we zijn al drie jaar gescheiden van elkaar. Ik weet niet hoe het nu met mijn gezin en vrouw gaat. Niemand heeft voor ons opgekomen of onze vrijlating geëist in de afgelopen jaren. Nu is het juni 2018, er is zoveel tijd verstreken dat we niet weten of er initiatieven voor ons zijn genomen of niet. We hebben niets gehoord in dit verband.
We weten niet wat er bij de verkiezingen zal gebeuren. Zullen we worden vrijgelaten of niet? Geen enkele politieke partij is voor ons opgekomen. We hebben de ramadan in het verschiet, dit wordt de zesde vakantie die we buiten onze familie moeten doorbrengen. Ik wens mijn familie het allerbeste tijdens de ramadan, en ik hoop dat we herenigd zullen worden.”
HPG-commandant: “Voor het fascistische regime heeft menselijk leven geen waarde”
Een van de HPG-commandanten, Mahir Deniz, had in een verklaring aan ANF Nieuwsagentschap op 17 september 2019 gewaarschuwd dat de staat niets deed voor de gevangenen en probeerde hun verblijfplaats te achterhalen om ze te doden door middel van een luchtaanval. De commandant verklaarde: “Maar ondanks dit alles doen de Turkse staat en het publiek alsof deze politieagenten, deze soldaten en MIT-mensen helemaal niet bestaan, ze negeren ze gewoon. Niemand vraagt ernaar.” Hij vervolgde: “De Turkse staat heeft in het verleden zelfs verschillende keren geprobeerd hun positie te bepalen om hen te doden bij gerichte luchtaanvallen. De bedoeling hiervan is duidelijk. De regering wil uitdragen dat de PKK verantwoordelijk is voor de dood van deze mannen. Zelfs als ze hun eigen volk zijn, heeft het menselijk leven voor het fascistische regime geen waarde. Alleen de families van de slachtoffers zijn geïnteresseerd in het lot van hun dierbaren. Deze houding van het Turkse regime was al duidelijk in 2008, toen de regering zei dat ongeveer acht soldaten die gevangen waren genomen door de guerrillastrijders in Oremar “het beter zou zijn geweest als ze waren omgekomen”.
“De families zouden vragen moeten stellen aan de AKP-MHP”
Commandant Mahir Deniz richtte zich destijds tot de families en verklaarde: “De families moeten zich tot de staat wenden. Wat het AKP / MHP-regime deze families momenteel aandoet, is hen te misbruiken voor zijn eigen belangen. Net zoals hun kinderen al zijn uitgebuit en tot oorlog gedreven, moeten ze nu worden gedood. Mocht er iets met hen gebeuren, dan is het de staat bij wie de verantwoordelijkheid ligt. De familieleden van de soldaten en politieagenten moeten de waarheid beseffen en zich niet laten leiden door dit smerige beleid.”
Brieven overhandigd aan IHD
Ter gelegenheid van een feestelijke dag werden via de Mensenrechtenorganisatie IHD brieven van de gevangenen naar de families gestuurd. Keer op keer vonden onderhandelingen voor gevangenen plaats door de guerrilla’s via de IHD. Dankzij de inspanningen van IHD konden bijvoorbeeld op 8 september 2015 in Zuid-Koerdistan twintig douanebeambten worden overgedragen aan de vereniging en naar Turkije worden overgebracht. Keer op keer had de covoorzitter van de Mensenrechtenvereniging Öztürk Türkdoğan benadrukt dat de IHD ook actie kon ondernemen in het geval van de gevangengenomen soldaten.
Tientallen persconferenties en bemiddelingspogingen
Türkdoğan herinnerde eraan dat de vereniging tot dusverre vele persconferenties heeft gehouden met de families van soldaten en politie, en dat zij daartoe bijeenkomsten heeft gehouden met overheidsfunctionarissen. Er is echter niets gedaan ondanks de gesprekken van de families met de premier en op ministerieel niveau, zei hij. Türkdoğan heeft talloze initiatieven gelanceerd en eiste dat iedereen actie zou ondernemen om de vrijlating van de gevangengenomen soldaten en politieagenten te garanderen. Hij zei: “Ongeacht de politieke omgeving, wat voor ons belangrijk is, is dat deze mensen veilig worden overgedragen aan hun families. We verklaren dat we bereid zijn alles in het werk te stellen om hun vrijlating veilig te stellen.” Türkdoğan probeerde ook langs deze lijnen het ministerie van Binnenlandse Zaken te ontmoeten, maar de IHD werd genegeerd.
“Praten over de 13 gevangenen”
Türkdoğan bekritiseerde ook de stilte van het publiek in Turkije over deze kwestie en zei: “Weet het Turkse publiek niet dat 13 medewerkers van de Turkse staat in gevangenschap zaten? Praat over hun situatie, want vier jaar lang konden ze hun families niet zien.”
“Moeten ze sterven?”
De vader van gevangene Müslüm Altıntaş sprak ook op de persconferentie en zei: “Ik heb mijn jonge zoon grootgebracht en hem naar het leger gestuurd. Het is vier jaar geleden, het is een zonde. Als ik dit aan de muur zou vertellen, zou het het begrijpen, maar degenen die tegenover ons staan, horen het niet. Ik vraag de regering, wat wil je? Deze mensen hebben je soldaten al vier jaar in gevangenschap en je zegt dat je niet klaar bent om te onderhandelen. Moeten ze sterven? Houden ze een officiële ceremonie en geven ze een medaille? Kom op, we zijn geen kinderen.”
