De opflakkering.
“Duizend toevalligheden, die
achteraf het lot heten.”
In reactie op de recente tarief bullying stelde ik, bij Bluesky, dit voor:
🚀 Strategic Trade Move for Europe:
🔹 Give Canada & Mexico a 10% trade bonus
🔹 Enable immediate, profitable trade redirection
🔹 Strengthen mutual benefits & stability
🔹 Counteract tariff bullying with cooperation 🤝
This is a win-win with global impact. Who’s on board?
(paulgusti.bsky.social @paulgusti.bsky.social)
De Amerikaanse zelfdestructie is in volle gang. Daar helpt geen moedertje lief tegen. De vraag is of de Europese staten deze verkorte cursus ‘Wakker worden voor Dummies’ ter harte nemen. En wie weet, zit er in die ontnuchtering ook een kadootje: alleen als Europa er voor het volle pond voor gaat, komt het eindelijk op eigen benen te staan. Qua economie en handelsstromen, en qua militaire verdediging. Zo kan het zich losschudden van de huidige hufters met hun bizarre betuttelingen.
In de tussentijd stevent het Amerikaanse avontuur ook nog eens af op een financiële meltdown, waarbij die crash van 2008 zal verbleken. Uiteraard zal de wraakzuchtige MAGA-beweging zich niet geremd voelen om de rest van de wereld mee te sleuren in haar roekeloze vernietigingsdrang. De crash van 2008 heeft al laten zien dat het financiële bouwwerk super ondoorzichtig in elkaar zit: slechts een miniem deel van de geldstroom is reëel geld, verbonden aan goederen en diensten, de rest is een wolkenkrabber gebouwd op gebakken lucht. De suïcidale finale lonkt.
Ik zie een parallel tussen de drie prominente ‘hemelse’ wereldgodsdiensten, en de piramide van bancaire zwendelpraatjes, zwevend op een roze wolk van Crypto: beide werelden beloven veel moois voorbij de horizon, mits je je ziel en zaligheid aan hen uitlevert. Pas na de zoveelste Jihad, kruistocht, beurskrach komt er even een moment van bezinning, maar niet voor lang, want de zelfvernietigingsdrang gaat weer jeuken.
Ik ben altijd zeer verbaasd dat mensen zich er doorgaans niet van bewust zijn dat een groot deel van onze daadkracht berust op een drang naar zelfvernietiging. In Totem und Tabu ontwikkelde Sigmund Freud zijn ideeën over de Totes Wunsch, de schaduwzijde van de mens, de suïcidale drive. De drijvende onderstroom in het menselijk handelen, hetzij door het nastreven van een onwereldse, paradijselijke staat van zijn, die geen on-paradijselijke rafelrandjes verdraagt, hetzij door het opgeven van iedere hoop op een beetje dragelijk bestaan.
Waarom zou je genoegen nemen met een groezelig bestaan, geketend in miezerigheid, als je ook op heroïsche wijze jezelf en je naaste omgeving naar de klote kan helpen?
Zo zie ik, terugkijkend op Italië in de jaren dertig, dat daar de harten sneller gingen kloppen bij de gedachte om te mogen verdrinken op het veld van eer, rochelend in je eigen bloed. In ieder mens sluimert een latente gek, die juigend opspringt als ie op het juiste moment wordt wakker gekieteld. De jihadist. De sukkel die liever om zich heen slaat dan zichzelf tegenkomt in de spiegel.
Creëer een wervelwind van zelfbedrog en houd de mensen gevangen in die staat van heilige woede. De Turkse staatsmedia hebben dat goed begrepen. Ook Truth Social heeft dat kunstje goed door:
Soms houd ik me voor dat na iedere opflakkering van dat heilig vuur er ook wel weer even een momentje van rust en bezinning zal oppoppen, en dat alles achteraf toch in grote lijnen een herhaling van zetten blijkt te zijn, maar daar staat tegenover dat de verschuivende, technologische context van onze vernietigingsdrang ons over het punt heeft getild dat we nog kunnen terugveren naar een vertrouwd soort ‘destructief normaal’. Dat is een gepasseerd station.
Met de huidige kennis van zaken bestaat er 30 % kans op het uitbreken van een nucleair conflict in de komende twintig jaar. Dat is de heersende inschatting onder de internationale conflict-deskundigen. (Bron: Nuclear war, a scenario. Annie Jacobsen) Het flirten met de dood was en is gewoon te lekker, te aantrekkelijk. Zeker nu je er ook niet meer echt dapper voor hoeft te wezen om een knop in te drukken. Alleen maar te verward. Of op z’n minst niet voldoende geïnformeerd.
Zo was Obama ervan overtuigd dat hij in een piekende crisis de eenmaal geactiveerde ballistische raketten nog zou kunnen terugfluiten, maar volgens kenners is dat, na dit point of no return, toch echt geen optie meer. Daarom vrees ik dat de aankomende nucleaire clash zal worden getriggerd, niet door een meesterzet in een diep doordacht schaakspel, maar door een lullige verrassing – struikelend over je eigen zwaard, rondtollend in een Perfect Storm van pure sukkeligheid.
Tot slot, laten we niet vergeten dat er dus ook nog 70 % kans is dat we dat toch weten af te wenden, en dat we op wonderlijke wijze toch nog een beetje bij zinnen blijven.
In dat licht moet je mijn voorstel voor Ursula von der Leyen zien. Een kleine bijdrage om de druk uit het vat van internationaal machtsvertoon te laten ontsnappen, om elkaar weer te ontmoeten in een redelijk middenveld, waar samenwerking kan opbloeien. Ik weet het, sorry, ik ben een onverbeterlijke optimist.
Auteur: Paul Terlunen