Besê Erzincan, een coördinatielid van de KJK (Koerdische Vrouwen Gemeenschap), heeft zich uitgesproken over de situatie van jongeren in Koerdistan tijdens een uitzending van het programma Xwebûn op vrouwenzender Jin TV, gemodereerd door Arjîn Baysal, gepubliceerd door ANF Niewsagentschap. Bij het beoordelen van de aanvallen van de Turkse staat op de jeugd merkte Erzincan op dat er in Koerdistan in het verleden al een specifieke oorlogspolitiek werd gevoerd, die de afgelopen jaren echter nog versterkt is. Besê Erzincan benadrukte dat de staat jongeren met name aanmoedigt om drugs te gebruiken en zich tot prostitutie te wenden, en wees erop dat het doel van de kapitalistische moderniteit is om jongeren zwak van wil te maken.
Besê Erzincan zei dat steeds meer jongeren willen emigreren naar Europa. Hiervoor zijn veel redenen, maar deze oplossing is een illusie: “Als mensen de problemen in hun landen niet kunnen oplossen, als ze niet voor hun landen strijden, kunnen ze nergens gelukkig worden. Wat zullen ze doen als ze naar Europa gaan? Het systeem van de kapitalistische moderniteit ondermijnt de jeugd, maar als de oppositie zich niet goed kan organiseren, blijft de jeugd hopeloos. We moeten naar onszelf kijken, maar de jeugd moet ook in staat zijn de waarheid te zien. Wie zijn bestaan op de juiste manier wil opbouwen, moet strijden. Naar het buitenland gaan is slavernij. Ze zeggen dat ze een gemakkelijk leven zullen hebben. Zo zien ze vrijheid, maar ze hebben een verkeerd begrip. Hoe moeilijk het ook is, als je in je eigen land leeft, als je voor je samenleving leeft en werkt, kun je hier liefde en geluk vinden.”
Alle revoluties zijn begonnen met jonge mensen, met hun opstandigheid. Welke rol en betekenis heeft de jeugd in dit opzicht bij revoluties?
Natuurlijk is de jeugd een van de groepen die het meest lijden onder het systeem van de kapitalistische moderniteit. Vooral jonge vrouwen. Ze worden onderdrukt in de samenleving, er wordt verondersteld dat ze geen wilskracht hebben. Vooral de nationale staat wil de jeugd onderwerpen door middel van werk en onderwijs. Elke kant wil hen voor hun eigen belangen gebruiken. De ontevredenheid onder jonge mensen is groot. Wanneer ze de samenleving zien, beseffen ze dat ze geen zeggenschap hebben, dat ze onder druk staan, dat ze niet gewaardeerd worden en dat hun werk niet wordt erkend, en ze beginnen te zoeken. Ze willen hun toekomst verduidelijken, ze willen slagen in het leven.
Als we kijken naar het aantal vrijheids-, milieubewegingen, democratie- en vrouwenbewegingen, zien we dat de meeste daarvan worden gedragen door jonge mensen. Jonge mensen staan aan het hoofd van protesten tegen het kapitalistische systeem. Want jonge mensen zien geen toekomst. De situatie in de Koerdische samenleving is hetzelfde. Tijdens Newroz [Nieuwjaar\Lentefeest] zijn het de jongeren die naar voren komen. In de guerrilla bevinden jonge mensen zich op de moeilijkste plaatsen en brengen ze meer offers. Wanneer de kwestie van vrouwen opduikt, zijn het de jongeren die in opstand komen. Ze leiden de samenleving, zowel qua moed als qua denken. Als jonge mensen het juiste idee zien, zijn ze ervan overtuigd dat ze alles kunnen bewerkstelligen. Dit geldt ook voor onze beweging. Jonge mensen zijn zeer actief en creëren radicale alternatieven.
Naarmate het aantal actieve jonge mensen in de wereld toeneemt, verandert ook het beleid van staten. In de afgelopen jaren zijn er veel beleidsmaatregelen genomen tegen jonge mensen. Wat voor soort samenleving wil de nationale staat op basis van de jeugd opbouwen?
De nationale staat bevordert vooral mannelijke en staatsmacht. Een paar rijke mannen domineren de hele samenleving. Het nationale-staatssysteem is gebaseerd op dit principe. Daarom doet de nationale staat dit niet alleen door onderdrukking. Het begint met systeemopvoeding vanaf jonge leeftijd. Het creëert een verandering in mentaliteit. Het leidt goede staatsdienaren voor zichzelf op. Dit onderwijssysteem creëert robots. Jonge mensen worden geleerd regels, tradities, geschiedenis, kunst, filosofie, zodat ze de nationale staat goed kunnen dienen. Er is geen cultuur, geen vrijheid, geen moedertaal, geen echte geschiedenis. Wat is het doel van de nationale staat?
Wanneer een natie soeverein wordt, worden andere naties onderdrukt. Dit geldt ook voor Turkije. Jongeren zijn bijvoorbeeld Koerden, Armeniërs, Alevieten, maar er is een systeem gecreëerd waarin iedereen dezelfde taal spreekt. Als een jong persoon geen identiteit heeft, als hij geen taal heeft, hoe kan hij dan zijn identiteit vinden en karakter hebben? Bij de Turkse jeugd is de situatie niet veel anders. Mensen zonder wil accepteren alles. Het is hetzelfde in Iran. Laten we eens kijken naar het Syrische systeem, het Baath-regime doet hetzelfde. Vooral in het Midden-Oosten betekent het nationale-staatssysteem wilsonbekwaamheid voor jonge mensen. Het betekent dat ze hun eigen cultuur en moedertaal verloochenen. De kapitalistische moderniteit wil niet dat jonge mensen vrij zijn.
Het moedigt drugsgebruik en prostitutie aan. Het doel van de kapitalistische moderniteit is om jonge mensen zwak van wil en onbekwaam te maken om na te denken over vrijheid, politiek, hun land en democratie. Ze brengen hun dagen door met consumeren zonder enige waarde voor de samenleving achter te laten. Deze jonge mensen leven volgens de nationale staat, persoonlijke belangen en individualisme. Als deze jonge mensen volwassen worden, oefenen ze geweld uit tegen vrouwen, zijn ze immoreel tegenover ouderen en accepteren ze het gemeenschappelijke leven niet. Het systeem wil niet dat jonge mensen zichzelf kennen, dat ze zichzelf organiseren, zelf beslissen en voor hun land werken.
Veel dingen zijn uitgehold. Geslacht, mannen en vrouwen hebben voor velen van de jonge mensen geen betekenis meer. Of liefde is betekenisloos geworden. De strijd voor hun land, het vechten, patriottisme heeft geen betekenis meer. Ze schrijven alles toe aan een generatie. Want ze denken dat dit probleem alleen een probleem van een generatie is, maar als we het bekijken, zien we dat het een beleid is. Moeten we dit onderwerp niet met voorzichtigheid benaderen? Want het gaat hier niet om een bepaalde periode of een bepaalde generatie.
Ja, er zijn discussies over Generatie Z en soortgelijke discussies. Als er iets slechts gebeurt, wordt meteen gezegd dat de jongeren zo zijn. Dat is een verkeerde benadering. Wie heeft toegestaan dat de jeugd in deze situatie terechtkomt? Wie is daar schuldig aan? Is het de jeugd of het systeem? Het is noodzakelijk om het systeem zeer nauwkeurig te analyseren. Hoe behandelt het systeem jongeren? Naar mijn mening zijn jonge mensen nog steeds erg goed. Er is zoveel vervuiling, leugens, armoede, geweld, hiërarchie en druk op hen dat jongeren in opstand komen, ook al begrijpen ze het concept van vrijheid nauwelijks. We moeten de jeugd niet de schuld geven, er is een systeem en dat systeem moet worden geanalyseerd. Er is nog nooit zo’n aanval op de jeugd geweest als in de 21e eeuw. Door televisie, internet, technologie en onderwijs zijn er grote aanvallen op jonge mensen.
Om de kapitalistische moderniteit haar toekomst te laten organiseren en haar slavenheerschappij te handhaven, voorkomt ze het bewustwordingsproces van de jeugd en voert ze haar hele beleid uit via vrouwen en jongeren. Jonge mensen hebben nog nooit zo veel geleden. Er is altijd al beleid tegen de jeugd geweest, maar het is voor het eerst dat zo’n smerig beleid op dit niveau verschijnt. Dit geldt vooral voor jonge vrouwen. De wil van de samenleving moet gebroken worden door jonge vrouwen. Jonge mensen worden het meest getroffen door geweld en verkrachting, zowel meisjes als jongens. Jonge mensen worden ook het zwaarst getroffen door werkloosheid. In tegenstelling tot dit beleid vertrouwt Rêber Apo [Abdullah Öcalan] voornamelijk op vrouwen en jonge mensen. De 21e eeuw is het tijdperk van vrouwen en jongeren. Als er een doorbraak moet komen, zal dat gebaseerd zijn op het paradigma van Rêber Apo.
De wanhoop onder de jeugd is groot. Wanneer jonge mensen hun problemen uiten, zeggen ze dat ze geen toekomst zien. Aan de andere kant is de jeugd degene die het meest in conflict is en op zoek is. Hoe kan het potentieel van de jeugd beschermd worden? Een ander probleem is dat veel jonge Koerden de afgelopen jaren uit hun landen zijn geëmigreerd. Wat kunt u daarover zeggen?
Het klopt dat er veel wanhoop is onder jonge mensen. Maar het grootste antwoord op wanhoop is Rêber Apo [Abdullah Ocalan]. Vooral het leven, de gedachten en de strijd van Rêber Apo zijn op vele manieren een groot antwoord. Jonge mensen voelen zich waardeloos in het leven. Wanneer mensen hun bestaan voelen, nemen ze enthousiast deel aan het leven. Dus hoe werkt het systeem? Het systeem wil de jeugd alleen voor zichzelf opvoeden. Het staat jonge mensen niet toe zichzelf te leren kennen, hun gedachten en identiteit te verduidelijken. Dat is waarom jongeren zich hopeloos voelen tegenover het staatsysteem. Als organisatie moeten we ook onze tekortkomingen onder ogen zien. Gezien de emigratie en wanhoop moeten we ons afvragen in hoeverre we de ideeën van Rêber Apo in de praktijk brengen.
Natuurlijk zijn er veel redenen voor migratie. Een van de redenen is van economische aard. Om een goed leven te leiden, om de kost te verdienen en om te overleven, heb je werk nodig. Het leven krijgt niet alleen materiële betekenis, maar ook spirituele betekenis wanneer je werkt. Van Koerdistan tot het Midden-Oosten, op alle plaatsen waar het fascisme sterker is, neemt migratie toe. Omdat jonge mensen hun ideeën niet kunnen uiten, kunnen ze zichzelf ook niet onderhouden. Als er geen juist paradigma, geen echte oppositie, geen organisatie is, vechten ze niet en zien ze hun toevlucht in migratie. Ze zien hun bestaan niet. Als mensen hun problemen in hun eigen landen niet kunnen oplossen, als ze niet voor hun landen kunnen vechten, kunnen ze nergens gelukkig worden. Wat zullen ze doen als ze naar Europa gaan? Het is een vreemd land, ze zullen er dienaren van zijn. Duizenden jonge mensen verdrinken onderweg. Ze worden in veel landen gefolterd.
Veel meisjes worden verkracht. Het systeem van de kapitalistische moderniteit devalueert de jeugd, maar als de oppositie zich niet goed organiseert, blijft de jeugd hopeloos. We moeten naar onszelf kijken, maar de jeugd moet ook in staat zijn de waarheid te zien. Als je je leven op de juiste manier wilt opbouwen, moet je strijden. Je moet je organiseren, betrokken raken in de politiek, jezelf in de samenleving brengen. Speel een rol in de ontwikkeling en bevrijding van je samenleving. Jonge mensen moeten de stem, de ogen en de oren van de samenleving zijn en zichzelf verantwoordelijk zien. Veel jonge mensen zeggen: “Wat kan ons de situatie in Koerdistan schelen?” Ze begrijpen het niet, maar als een persoon zich van zijn samenleving afkeert, zal hij nooit gelukkig kunnen leven, zijn bestaan kunnen opbouwen en karakter kunnen hebben.
Daarom zouden jonge mensen de strijd voor vrijheid en de ontwikkeling van de samenleving moeten leiden, hun geschiedenis moeten beschermen en geen slavernij moeten accepteren. Naar het buitenland gaan is slavernij. Ze zeggen dat ze een gemakkelijk leven zullen hebben. Zo zien ze vrijheid, maar ze hebben een verkeerd begrip. Hoe moeilijk het ook is, als je in je eigen land leeft, als je voor je samenleving leeft en werkt, kun je hier liefde en geluk vinden. Zelfs liefde en kameraadschap zijn verbonden met de samenleving. Een persoon die losstaat van zijn samenleving kan nooit echte liefde ervaren. Jullie zijn allemaal met elkaar verbonden.
Welke maatregelen worden er genomen voor jonge vrouwen? Hoe moeten jonge vrouwen zich organiseren om hun eigen wezen te bereiken en hun bestaan te verwezenlijken?
De grootste aanvallen in Koerdistan zijn gericht tegen jonge mensen. De Koerdische vrouwenbeweging heeft een bepaald niveau bereikt. Vrouwen leiden het verzet in Koerdistan, het Midden-Oosten en in de wereld. Als een vrouw opstaat en zich aan het hoofd van de samenleving plaatst, is het onmogelijk om dit verzet te breken. Wat het systeem nu berekent, is het volgende: dit zijn jonge mensen, jonge vrouwen; als ze nu een breuk ervaren, zullen ze in de toekomst niet meer in staat zijn om op te staan. Dat is wat ze denken. Het breekt hun wil terwijl ze nog jong zijn, het huwt hen op jonge leeftijd uit. In Iran is het legaal om dertienjarige kinderen te huwen. Een kind dat zichzelf niet kent, dat het leven niet kent, dat zijn bestaan niet kent, wordt uitgehuwelijkt aan een man. Dat veroorzaakt een breuk. Zelfs als ze kinderen hebben, denken ze alleen aan zichzelf en hun gezin. Ze kunnen niet aan iets anders denken.
Het is een bewuste politiek. Het is het beleid van de staat om mensen al op jonge leeftijd prostitutie en drugs bij te brengen. De vijand voert in Koerdistan altijd al een bijzondere oorlog, maar de laatste jaren is deze nog veel heviger geworden. De vrouwenbeweging is moedig en inspireert anderen omdat ze groeit, zich ontwikkelt en de samenleving leidt. Het beleid van het huidige systeem is gericht op 20 of zelfs 40 jaar. Het berekent deze periode. Het denkt op lange termijn. Het denkt dat als ik jonge vrouwen nu aanval, als ik hun wil nu breek, als ik hun karakter nu bederf, ze in de toekomst niet in staat zullen zijn om te strijden, op te staan, na te denken over hun samenleving en deel te nemen aan de revolutie, zelfs als ze volwassen zijn. Dit is een zeer veel voorkomende situatie, vooral in Koerdistan.
Het stond al vaak op de agenda. Ze sturen speciale teams om meisjes te verkrachten. Er zijn talloze voorbeelden van. We zeggen dat jonge vrouwen zich moeten organiseren en zich bewust moeten zijn van het staatsbeleid. Als ze georganiseerd handelen, kunnen ze zichzelf beschermen. Maar als ze aan hun lot worden overgelaten, worden ze bedrogen. Organiseer jezelf op basis van ideeën van vrijheid en democratie, neem deel aan het leven en leid de samenleving op die manier. Wat het systeem ook doet om de jeugd in Koerdistan aan te vallen en hun wil te breken, de jeugd geeft niet zo snel op, ze staan op, ze volharden, ze zijn moedig. Omdat sommigen van hen politiek bewust zijn geworden, de idee van vrijheid hebben begrepen, de vrouwenbeweging en de gevallenen kennen, zetten ze sterkere stappen. Wat de vijand ook doet, hij kan de jeugd niet dwingen een stap terug te doen.
Hoe is Abdullah Öcalan als leider van het Koerdische volk omgegaan met de jeugd en welke waarde heeft hij aan hen toegekend? Welke rol heeft hij aan de jeugd toebedeeld in de revolutie?
We waren ook jong toen we ons bij de beweging aansloten. We waren 18, 20 jaar oud. Leider Apo waardeert de jeugd enorm. Hij heeft de jeugd nooit onderschat en beschouwt mensen in het algemeen als waardevol. Hij heeft ons een grote taak gegeven. Tijdens onze training vertelde hij ons dat we het potentieel hadden om alles te doen. Hij brengt het potentieel in mensen naar boven. Het systeem van de kapitalistische moderniteit daarentegen, ongeacht hoe slim of getalenteerd iemand is, probeert altijd het potentieel te vernietigen. Het onderdrukt en beperkt de energie in jou. De meesten van ons kenden zichzelf niet toen we begonnen, maar we ontdekten onszelf tijdens de training. We zagen dat we een groot innerlijk potentieel hadden, een sterke wil. We hebben een geest, we kunnen grootse dingen bereiken. Deze overtuiging blijft groeien.
Als je de geschiedenis op de juiste manier kent, zie je hoe vrouwen vernederd zijn. Als je de geschiedenis kent, leer je jezelf kennen. Leider Apo heeft ons dat geleerd, hij waardeerde ons zeer en behandelde ons op gelijke wijze. Dat maakte ons ook zelfverzekerd en vastberaden. Jonge mensen hebben geen problemen met moed en opoffering. Ze werken en zijn actief. Maar wanneer het potentieel van de jeugd wordt gecombineerd met kennis, veranderen ze in “atoomwapens”, zoals leider Apo zei. Wie deze energie op de juiste manier in het leven integreert, kan op de juiste manier leiderschap tonen. Leider Apo versterkt zelfs de zwaksten en onthult hun potentieel. Hij vindt oplossingen. Hij houdt van jonge mensen en zorgt zeer voor hen. Als er mensen zijn die door niemand geliefd worden, zou hij zeggen: “Je bent goed in deze dingen, ik geloof in jou.”
De nationale staat probeert vrouwen en jongeren in de samenleving te vernietigen, maar Leider Apo en de vrijheidsbeweging hebben beiden opgebouwd. Wat biedt u jongeren als alternatief? U spreekt over democratisch confederalisme. Hoe zal de jeugd vertegenwoordigd zijn in dit systeem?
Jongeren spelen op verschillende niveaus een leidende rol in het confederale systeem. Ze leiden zowel op het gebied van onderwijs als bij acties en opbouw. Als we een confederaal systeem willen creëren, moeten we de kleur, stem en wil van de jeugd opnemen. Dat is de essentie van het confederalisme. Alle delen van de samenleving moeten deelnemen aan het leven en zich organiseren. De kapitalistische moderniteit leidt ertoe dat jongeren niet van het leven houden. Maar ik ben er zeker van dat jongeren van het leven zullen houden met het confederalisme. Om een confederaal leven te vestigen, om hun wil op de voorgrond te brengen en de filosofie van leider Apo te realiseren, moeten vrouwen en jongeren verantwoordelijkheid nemen en hun vaardigheden ontwikkelen. Dit systeem heeft bekwame mensen, getalenteerde mensen en wilskracht nodig. Leider Apo was ook jong, hij had moeilijkheden, hij streed met zijn ouders, zijn dorp, de staat, maar hij werd volwassen. Laten we de methoden van leider Apo als basis nemen en levendiger in het leven zijn. Op deze manier kunnen we het systeem van democratisch confederalisme ontwikkelen en versterken.
Bronnen: JIN TV, ANF