- Rojava/Noord- en Oost-Syrië
De term Fez’a is een Arabisch woord dat, direct vertaald, “hulp en solidariteit” betekent. In het kanton Deir Ezzor liggen de wortels van de Fez’a-cultuur diep in de traditionele stamgewoonten. Dit gebruik, dat de nadruk legt op wederzijdse hulp tijdens rouw, vieringen, landbouwwerkzaamheden of het bouwen van huizen, vormt de basis van het gemeenschapsleven in de regio. Fez’a bevordert niet alleen de samenwerking tussen buren, maar activeert ook een gevoel van collectief geweten door humanitaire hulp aan mensen in nood aan te moedigen, vooral aan arme en kwetsbare gezinnen.
Daden van hulp en solidariteit worden spontaan uitgevoerd, zonder uitnodiging of formele planning. Daarom bewaren en onderhouden de inwoners van de regio Fez’a als erfenis van een ethische en politieke samenleving.
Vrouwen en jongeren spelen een actieve rol
In de traditie van Fez’a spelen vrouwen en jongeren een actieve rol in alle vormen van het gemeenschapsleven, van het bouwen en repareren van huizen tot het organiseren van sociale campagnes en het deelnemen aan oogsten en planten.
Ouderen hebben ook een belangrijke plaats in deze cultuur. Ze putten uit hun lange levenservaring en bieden begeleiding en wijsheid door middel van advies en verhalen.
Khalid al-Ibed, een inwoner van Hajin (Hecîn) in het kanton Deir Ezzor en een belangrijke deelnemer aan het behoud van de Fez’a-traditie, vertelde ANHA News Agency: “We helpen elkaar omdat we onszelf verantwoordelijk zien voor ons land en onze mensen. Fez’a is nog steeds een levende en geliefde traditie in onze samenleving. Wat we doen is geen kortetermijn- of tijdelijke hulp. Het is een symbool van solidariteit tussen families, verwanten en buren. Van jongs af aan hebben we mensen samen zien komen tijdens het oogstseizoen, bij het katoen plukken of bij vele andere taken die collectieve inspanning vereisen.”
Als voorbeeld van deze traditie in actie, voegde al-Ibed eraan toe: “Vandaag kwam een groep jongeren uit Hajin bijeen om gerst met de hand te oogsten op het veld van een buurman.”
Hij benadrukte dat ze niet wachten op hulp van buitenaf: “We bieden hulp aan onze buren, familieleden en gemeenschap als een humanitaire plicht. En degenen die we helpen doen hetzelfde met hetzelfde verantwoordelijkheidsgevoel. Dit is geen nieuwe traditie, het is een waardevolle erfenis die we van onze voorouders hebben gekregen en die we willen behouden.”
Anas Abdullatif, een ander lid van de gemeenschap die volgens de traditie van Fez’a leeft, verwoordde soortgelijke meningen: “Wij zien het helpen van anderen niet als een eenvoudige of tijdelijke verplichting. Deze traditie, die heerst in onze hele samenleving, is gebaseerd op het principe van samenleven dat we geërfd hebben van onze ouderen en ons stammenerfgoed. We willen dit doorgeven aan onze kinderen. Wij zijn een volk dat deze traditie in stand houdt als een levende geschiedenis, zonder onderscheid tussen oud en jong, mannen en vrouwen, iedereen doet mee naar vermogen.”
‘Als een stromende rivier…’
Anas Abdullatif vergeleek het helpen van anderen met een stromende rivier en zei: “Als de rivier stopt met stromen, droogt hij op. Daarom proberen we onze kinderen, de volgende generatie, op te voeden volgens de traditie van Fès. We werken aan een bewustzijn onder hen dat gebaseerd is op solidariteit en ons principe van samenleven. Voor ons betekent het loslaten van de Fez’a-cultuur het loslaten van onze wortels.”
Hij sprak ook de hoop uit dat de Fez’a-traditie, als een model van gemeenschappelijk leven, relevant zou blijven binnen de samenleving en dat de humanitaire waarden die het koestert zich buiten de regio zouden uitbreiden. Hij zei: “Fez’a moet niet gezien worden als een gewone traditie. Voor ons is het een school waar we de waarden van menselijkheid leren en de betekenis van gemeenschappelijk leven door middel van solidariteit.”