Democratisch confederalisme, zoals gedefinieerd door Abdullah Öcalan, is de ethische, politieke en administratieve uitdrukking van de samenleving – als een historische en sociologische structuur – waarin verschillende identiteiten, facties en groepen naast elkaar bestaan in dialectische harmonie. Hiermee bedoelen we niet een klassieke confederale structuur bestaande uit staten, maar de confederale eenheid van maatschappelijke structuren. Het fundamentele verschil tussen de twee is dat de een afhankelijk is van de staat en de ander van de samenleving.
Wanneer we dit onderwerp vanuit een historisch perspectief benaderen, kunnen we zien dat de op de staat gebaseerde kapitalistische moderniteit en de op de samenleving gebaseerde democratische moderniteit in een eeuwigdurend conflict verwikkeld zijn. Terwijl de kapitalistische moderniteit zich baseert op maximale winst, het industrialisme en de natiestaat, baseert de democratische moderniteit zich op de democratische samenleving, democratisch confederalisme en eco-industrie.
“De democratische moderniteit beantwoordt de universalistische, lineair-progressivistische en deterministische methodologie die door de moderne natiestaat wordt ingezet om de homogenisering en herderving van de samenleving te bereiken met een pluralistische en probabilistische methodologie die de zichtbaarheid van de democratische samenleving mogelijk maakt. Het ontwikkelt zijn alternatief door zijn openheid voor verschillende politieke formaties, zijn multiculturalisme, zijn anti-monopolistische houding, zijn ecologische en feministische eigenschappen en zijn economische structuur die gebaseerd is op het bevredigen van de fundamentele behoeften en maatschappelijke dispositie van de samenleving. In tegenstelling tot de natiestaat van de kapitalistische moderniteit, is het democratisch confederalisme het politieke alternatief van de democratische moderniteit.[1]
De democratische moderniteit is flexibel in haar benadering van de natie. Dit speelt op zichzelf al een belangrijke rol bij het oplossen van zoveel maatschappelijke problemen door de meertalige, multi-etnische, multireligieuze en multipolitieke segmenten van de samenleving samen te brengen, in tegenstelling tot de enkelvoudige benadering van naties gebaseerd op één taal, etniciteit , religie of staat. De multidimensionale benadering van democratische moderniteit van de natie zal een sterke basis vormen voor de broodnodige vestiging van vrede en broederschap in het Midden-Oosten.” [2] (Abdullah Öcalan)
Sociale wetenschappers hebben verschillende definities van de samenleving ontwikkeld. Een gemeenschappelijk thema in veel van deze definities is echter dat de samenleving niet alleen de optelling van mensen is, maar een complexer organisme dat deze loutere optelling overstijgt. Vanaf de eerste georganiseerde versie, de clan, tot de meest ingewikkelde vorm, de natie, is de samenleving altijd samengekomen in een gezamenlijk leven en ambities. De natievorm is een zeer complexe en ontwikkelde versie van de samenleving.
De staat en democratie
In deze fase krijgen de begrippen staat en democratie een specifieke betekenis. Beide concepten hebben een historische achtergrond. Terwijl de staat ongeveer vijfduizend jaar oud zou zijn, is democratie zo oud als de samenleving zelf. In dit opzicht is een grondige evaluatie van deze twee concepten noodzakelijk voor het begrip van democratisch confederalisme; zelf een ambitieus project voor de organisatie van het leven en zijn administratie.
Vanzelfsprekend hebben concepten, theorieën en instituties oorspronkelijke toestanden en gemetamorfoseerde versies. In onze tijd zijn staat en democratie twee concepten die het meest zijn beïnvloed door deze metamorfose. Er moet echter worden opgemerkt dat deze concepten, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht en gemanipuleerd, geen identieke of onderling verwisselbare verschijnselen zijn; ze vertegenwoordigen eerder tegengestelde polen. Duizenden jaren lang is de staat – een instelling die het meest aan herwaardering toe is – voorgesteld als het lot voor samenlevingen en de mensheid in het algemeen. Van ervaren politici tot zelfs gerespecteerde kunstenaars, veel mensen zouden het bestaan of de legitimiteit van de staat niet in twijfel durven trekken. Degenen die de staat in twijfel trekken, worden alom bestempeld als ‘anarchisten’, alsof dit een belediging zou zijn. Dezelfde mensen hebben de neiging om democratie voor te stellen als een kenmerk of een bestanddeel van de staat. In feite is de staat de eerste instelling die de hiërarchie en het klassensysteem institutionaliseert. Na verloop van tijd is de staat geëvolueerd naar de georganiseerde versie van geweld en geweld en heeft dit via ideologische, militaire en politieke structuren op de samenleving geportretteerd. Hoewel de vorm, vorm en structuren in de loop van de tijd zijn veranderd, is het niet overdreven om te zeggen dat de essentie ervan bewaard is gebleven. Ook al maskeert het zich door verschillende vormen, de staat is in wezen een instelling tegen de samenleving en de democratie. Om deze essentie te verbergen, heeft de staat niet nagelaten gebruik te maken van het rechtssysteem, de politiek, cultuur en kunst en religies en religies in de zoektocht om zichzelf te legitimeren. Samenvattend, de organisatie die we ‘de staat’ noemen, is altijd een kracht geweest voor de verstikking van de maatschappelijke ruimte en haar vrijheid en is vandaag de dag een massale organisatie van macht geworden.
Met andere woorden, een vijfduizend jaar oude organisatie genaamd ‘de staat’ heeft de samenleving overspoeld, die honderdduizenden jaren oud is. De natuurlijk georganiseerde levensstijl van de samenleving (democratie) is beperkt door de staat, bijna op de rand van uitsterven. Je zou kunnen zeggen dat de strijd tussen de samenleving en de staat of tussen de staat en de democratie al duizenden jaren culmineert. Terwijl de staat ernaar streeft zijn reikwijdte van soevereiniteit uit te breiden, worstelt de samenleving om zijn bestaan te behouden.
Als er een substantiële definitie van democratie moet worden gemaakt, kunnen we zeggen dat democratie het vermogen van de samenleving is om haar eigen leven en bestuur te vormen en de instellingen op te richten om haar bestaan te behouden en te ontwikkelen. In dit opzicht gaat de geschiedenis van de democratie veel verder terug dan de institutionalisering van de staat. De samenleving maakte een enorme sprong voorwaarts in productiviteit met de neolithische revolutie in de vruchtbare halve maan en bereikte na verloop van tijd een verbazingwekkende organisatie van het leven met ontwikkelingen in politiek, economie, kunst, geloof, landbouw en andere gebieden. Het is zelfs mogelijk om democratie te definiëren als de optelsom van waarden die op deze rijke erfenis zijn geconstrueerd. Positivistische en liberale benaderingen hebben de neiging om de dialectiek van de samenleving-democratie over het hoofd te zien en een methodologie te hanteren die staatsbeschaving als een begin neemt. Deze benadering gaat voorbij aan duizenden jaren van maatschappelijke arbeid en democratische accumulatie. Deze benadering kan niet als ‘wetenschappelijk’ worden gelegitimeerd en is ook ethisch en politiek problematisch. Deze methodiek draagt ook niets bij aan de oplossing van het probleem tussen staat en democratie, oftewel staat en samenleving. Het zoeken naar de oplossing van de huidige “Derde Wereldoorlog” die in het Midden-Oosten wordt uitgevochten in dit fundamentele en historische conflict, zal een methodologisch logische plaats zijn om te beginnen. De regio waar de huidige crisis vooral wordt uitgevochten, is namelijk ook de regio die dit conflict al duizenden jaren meemaakt. Is het mogelijk om het als toeval te beschouwen dat de eerste plaats van maatschappelijk leven en productie nu de meest door crises geteisterde geografie ter wereld is? Als dat niet zo is, hoe is het dan zo gekomen? Het is goed om het antwoord op deze vraag te zoeken in de intensivering van het historische conflict tussen staat en samenleving in het Midden-Oosten. Daarnaast hebben de externe interventies van de afgelopen tweehonderd jaar en het imperialistische beleid het probleem vergroot. De uitbuitende rol van de op Europa gebaseerde kapitalistische moderniteit is beslissend. Om de historische diepte van de huidige situatie te begrijpen, volstaat het niet om religieus fundamentalisme – de stormram van de kapitalistische moderniteit – te analyseren. Maatschappelijke vernietiging, bloedbad, immigratie en dagelijkse tragedies staan nu niet alleen voor de deur, maar breken ook de deuren van de Europese beschaving af. Deze situatie laat duidelijk zien dat Europa niet zo geïsoleerd is van mondiale ontwikkelingen als het eerder dacht.
De vraag ‘wat te doen?’ is een brandende vraag. Door de staat voortgebracht fascisme en fanatisme bedreigt nu alles en iedereen, van de machtigste machthebbers tot de mensen op straat, wat iedereen dwingt om een dringende oplossing voor deze kwestie te zoeken.
De radicale democratische oplossing
De behandeling moet beginnen met waar de ziekte is. De mensheid moet worden gevonden waar ze verloren is gegaan. De geschiedenis leert ons dat het zonder vrede in Mesopotamië moeilijk zal zijn voor andere regio’s om in vrede te leven. De grootste oorlogen in de geschiedenis zijn uitgevochten in of gevochten over deze regio. Omdat de harmonie van de mensheid hier werd gedestabiliseerd. Totdat deze regio niet wordt herenigd met een volledig democratisch bestuur dat ontsmet is van manipulatieve machtsspelletjes, kunnen de problemen van de regio niet worden opgelost. Dit is de radicale democratie-oplossing.
Radicale democratie is de paradigmatische benadering die de samenleving voorziet als de fundamentele dynamiek van elke oplossing en de staat verwijdert als een georganiseerde instelling van onderdrukking. Als de democratie is geïnstitutionaliseerd, zal de staat verdorren. Naarmate de samenleving zichzelf organiseert en haar democratische wil institutionaliseert, zullen de manipulaties van de staat duidelijk worden. Dit geldt het meest voor de natiestaat en de virtuele realiteit die hij in stand heeft gehouden. De rol van de staat in het opsluiten van de samenleving en het dagelijks uitbuiten ervan zal beter worden begrepen. Het begrip van deze realiteit zal de weg openen naar radicale democratie en democratisch confederalisme als zijn belichaming.
De gevangengenomen Koerdische leider en denker, Abdullah Öcalan, benadrukt dit in zijn verdediging voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens: “Onder deze omstandigheden wordt de kracht van oplossing van radicale democratie en democratisch confederalisme duidelijker. Koerdistan, als de bakermat van de beschaving, is nu de bakermat van de dageraad van democratisch confederalisme, van een echte en radicale democratie. Er is een natuurwet: alles wordt herboren op zijn eigen routes. Het lijkt erop dat de democratie zal worden herboren op haar verborgen routes in de Neolithische Revolutie. Het lijkt mogelijk dat de regio die nog steeds het doelwit is van vele aanvallen van de centrale beschaving, de drager zal zijn van babydemocratie. Deze landen en bergen, die al lang niet meer in staat zijn zichzelf te besturen en hun vermogen om ethische en politieke samenlevingen te zijn, kunnen het toneel zijn van een nieuwe opkomst van de ‘Kurtis’.[3]
Democratisch confederalisme als de belangrijkste politieke oplossing
Democratisch confederalisme is de primaire oplossing voor de historische en maatschappelijke problemen die de kapitalistische moderniteit heeft verergerd. In dit opzicht voorziet het in een paradigmatische reconstructie van elk gebied van het maatschappelijk leven. De fundamentele eenheid van de reorganisatie van het maatschappelijk leven is de democratische natie. De natie is in de eerste plaats een eenheid van mentaliteit. De natiestaat vestigt zich door middel van nationalistische constructies. Het zet ook seksisme, religie en sciëntisme in zijn systemische constructie in. Het construeert ideologische formaties rond de singularisering van taal, cultuur, geschiedenis en de markt. Door dit te doen, vormt zich een virtuele realiteit waarin de natie en het individu de dienaar van de staat worden. Tegelijkertijd een vrijwel uitgespeeld democratisch podium creëren. dit alles dient om maatschappelijke crises te verdiepen in plaats van ze op te lossen. Het is voldoende om naar de praktijken van de natiestaat in de afgelopen twee eeuwen te kijken om deze waarheden te begrijpen. Op het huidige historische moment is het duidelijk dat de natiestaat ons geen levensvatbaar model biedt voor de oplossing van maatschappelijke crises. De democratische natie is de enige oplossing voor deze problemen. De democratische natie, die de samenleving en individuen organiseert met een democratisch bewustzijn, brengt ook de lokale en universele cultuur samen. De geschiedenis laat zien dat dit soort samenleving in verschillende tijden en ruimtes heeft bestaan. Zolang machten zich niet bemoeien met de interne dynamiek en natuurlijke harmonie van een samenleving, zal deze zich altijd ontwikkelen tot een platform voor democratische eenheid.
Abdullah Öcalan benadrukt dit aspect van het onderwerp als volgt:
“Democratisch confederalisme heeft het potentieel om de negativiteiten die voortkomen uit het natiestaatsysteem te overstijgen. Het is ook een effectief instrument voor de politisering van de samenleving. Het is eenvoudig en gemakkelijk toepasbaar. Elke gemeenschap, etniciteit, cultuur, religieuze groepering, intellectuele beweging, economische eenheid kan zich autonoom organiseren en zich uitdrukken als een politieke entiteit. Dit is hoe autonomie moet worden begrepen. Elke entiteit heeft het recht om zich te organiseren van het lokale naar het universele. Elke entiteit of federatieve eenheid heeft het recht om directe democratie toe te passen op haar structuur. Hier komt al zijn kracht vandaan. Net zoals de natiestaat de ontkenning van directe democratie is, is democratisch confederalisme het toppunt van directe democratie.”[4]
Binnen deze context kunnen we de specifieke kenmerken van democratisch confederalisme nader bekijken:
- Politieke en ethische samenleving
Politiek, hoewel de oorspronkelijke betekenis ervan ernstig is gemanipuleerd, is in wezen de handeling van het fantasierijk plannen van de vitale werken van de samenleving. Ethiek kan worden gedefinieerd als het formuleren van maatschappelijke principes en normen bij het uitvoeren van bovengenoemde activiteiten. Zoals te zien is, is de ene gebaseerd op het materiële en de andere op de immateriële aspecten van het leven. Deze twee concepten zijn existentieel significant voor de samenleving. Ethisch lege samenlevingen zijn vatbaar voor vernietiging, terwijl politiek ontoereikende samenlevingen onhoudbaar zijn. Beide brengen maatschappelijke vernietiging teweeg. In dit opzicht is de samenleving van nature politiek en ethisch.
- Democratische politiek en zelfbestuur
De samenleving is een levend organisme, het is historisch en veelzijdig. Het is daarom natuurlijk voor de samenleving om een verscheidenheid aan politieke tendensen en voorkeuren te aanschouwen. Democratisch confederalisme zorgt ervoor dat deze verschillende tendensen harmonieus kunnen bestaan binnen een radicaal democratisch kader zonder dat ze aanleiding geven tot conflicten en geweld. Als de natuurlijke harmonie en interne dynamiek van de samenleving niet wordt gemanipuleerd door een externe, onderdrukkende elite, dan kunnen alle soorten problemen worden opgelost door middel van discussie in een vreedzame sfeer. Als dit het geval is, kunnen alle etnische, religieuze, culturele, sociale en gendergroepen naast elkaar bestaan tussen lokale en centrale politieke instellingen die zijn ingebed in de principes van democratische politiek. Er kan geen maatschappelijk probleem zijn dat niet kan worden opgelost in een radicaal-democratische samenleving met directe democratie via lokale vergaderingen. Dit is een samenleving waarin vrije individuen en gemeenschappen zichzelf vrij kunnen besturen zonder de onderdrukkende, hegemonische, manipulatieve druk van een elite-instelling. In wezen is eenheid in verscheidenheid en diversiteit in eenheid geen utopie, maar eerder een maatschappelijke realiteit.
- Economische autonomie
Door de geschiedenis heen hebben alle hegemonische elites de economie gebruikt als een middel om de samenleving te beheersen en tot slaaf te maken. Vooral in onze tijd, een tijd waarin de kapitalistische moderniteit haar financieel kapitaaltijdperk is binnengegaan, heeft dit een hoogtepunt bereikt. Economisch kolonialisme is de gevaarlijkste vorm van uitbuiting voor een samenleving. Een samenleving die niet in staat is haar eigen economische rijkdommen, productiemiddelen en economische activiteit te beheersen, zal altijd onder controle staan van degenen die deze aspecten van haar bestaan wel beheersen. Economische afhankelijkheid betekent politieke afhankelijkheid. Dit betekent dan kolonisatie. Dit soort samenleving, samen met zijn land, is kwetsbaar voor allerlei soorten plunderingen. Alle ondergrondse en bovengrondse bronnen staan open voor plundering. In dit opzicht is de natiestaat het winstinstrument van het kapitalisme.
In een democratisch confederaal systeem kan een economie gebaseerd op winst, corruptie en commodificatie niet bestaan. Er zal een gemeenschappelijke economie worden geconstrueerd die gebaseerd is op een gebruikswaarde gebaseerd op een maatschappelijke behoefte. Dit is de autonome versie van een maatschappelijke economie. We kunnen op dit punt teruggrijpen op Abdullah Öcalan:
“Economische autonomie is niet gebaseerd op privaat kapitalisme of staatskapitalisme. Het is gebaseerd op een ecologische industrie en gemeenschappelijke economie die in wezen democratie is die in de economie is geïmplementeerd. De grenzen die aan industrie, ontwikkeling, technologie, zaken en eigendom worden gesteld, zijn de grenzen van een ecologische en democratische samenleving. De economie is geen terrein waarop winstbejag en kapitaalaccumulatie mogen opereren. Economische autonomie is een model waarin woekerwinsten en kapitaalaccumulatie tot een minimum worden teruggebracht. Hoewel het niet dogmatisch de markt, handel, productvariëteit en concurrentie verwerpt, verwerpt het wel de soevereiniteit van kapitaalaccumulatie. Het financiële systeem is acceptabel tot het punt waarop het de economische productiviteit dient. Het beschouwt de praktijk om geld te verdienen met geld als de meest moeiteloze vorm van uitbuiting en ontkent de mogelijkheid hiervoor ronduit.”[5]
- Sociaal en cultureel leven
In de door de natiestaat gecreëerde samenleving heeft het sociale en culturele leven een slopende klap gekregen. Stedelijke structuren waar miljoenen mensen naartoe zijn getrokken, zijn centra van maatschappelijke kanker waar werkloosheid, sociale ongelijkheid, interne conflicten en geweld gevaarlijke hoogten hebben bereikt. De natiestaat heeft de stad beschouwd als het centrum van winst, kapitaal en industrie en in deze centra worden maatschappelijke waarden, cultuur en het individu dagelijks geconsumeerd. De culturele waarden van de samenleving en haar geschiedenis worden vercommercialiseerd en het individu wordt een fanatieke volgeling van de populaire cultuur. Vrouwen worden hier op onevenredige schaal aan blootgesteld. De natiestaat heeft de vrouw onderaan de stapel geplaatst in zijn ‘menselijke fabriek’. Het doet dit specifiek door het lichaam van de vrouw uit elkaar te halen en het te presenteren als een verkoopbaar product.
Onderwijs en gezondheid zijn veranderd in een gebied voor materiële en immateriële uitbuiting. Terwijl de gezondheid van de mensheid is overgedragen aan de winstmachine, wordt het onderwijssysteem gebruikt om de meest asociale mensen te vormen. In wezen worden de samenleving en het individu meegesleurd in het moeras van nationalisme, religieus fundamentalisme, seksisme en sciëntisme.
Het democratische natieconcept van democratisch confederalisme heeft tot doel de waarden van de mensheid nieuw leven in te blazen door de samenleving opnieuw te introduceren in haar lokale en universele waarden. De herconfiguratie van mentaliteit en de geest betekent een hersocialisatie van de mensheid. Onderwijs moet opnieuw een instrument zijn om de dialectische relatie tussen het individu en de samenleving te bevorderen. In dit opzicht betekent de democratische natie de terugkeer van de samenleving naar haar eigen realiteit.
- De vrouwenbevrijdingsideologie
Als je naar het natiestaatsysteem kijkt, valt het gemakkelijk op dat de vrouw, beginnend bij het gezin en op elk gebied van het maatschappelijk leven, is veranderd in een antisociaal object zonder enige waarneembare vrije wil. Deze situatie heeft op haar beurt de hele samenleving overspoeld. Zonder eerst dit meest historische probleem op te lossen, is het overduidelijk dat geen van de problemen van de samenleving zal worden opgelost.
De democratische natie benadert dit probleem op een fundamentele en radicale manier en implementeert zo het principe van “als vrouwen niet vrij zijn, kan de samenleving niet vrij zijn” in haar zoektocht naar een oplossing. Het democratische natiesysteem is een systeem waarin de organisatie van vrouwen wordt bevorderd door middel van autonome instellingen. Vrouwen, als het oudste en meest uitgebuite segment van de samenleving, zijn de fundamentele bouwers van de democratische natie.
- Zelfverdediging
Zelfverdediging is een natuurlijke staat. Alle levende organismen hebben een zelfverdedigingsmechanisme. Bij mensen is deze verdediging zowel biologisch als maatschappelijk. Die individuen en gemeenschappen verstoken van de maatschappelijke versie van zelfverdediging zijn gedoemd. Zelfs als ze zouden kunnen overleven, zou het alleen als slaven kunnen zijn. In de geanimeerde wereld ontwikkelen alleen mensen systemen van onderdrukking, zowel intern binnen hun soort als extern over andere levende organismen. In dit opzicht is zelfverdediging zeker maatschappelijk en binnen dit kader moet een zelfverdedigingssysteem worden opgezet.
In deze context is de organisatie van de zelfverdediging van lokale gemeenschappen in de democratische natie een natuurlijk en maatschappelijk recht. Daarom moet bij het ontwikkelen van de organisatie van gemeenten en lokale vergaderingen ook het aspect zelfverdediging worden geconstrueerd.
In onze tijd, en door de geschiedenis heen, waren de Koerden een gemeenschap die zelfverdediging het meest nodig had. Dit komt omdat de Koerden en hun regio’s altijd het slachtoffer zijn geweest van fysieke, maatschappelijke en culturele aanvallen. Een volk dat al zo lang het slachtoffer is van existentiële aanvallen, moet zijn eigen vorm van zelfverdediging ontwikkelen. Zelfverdediging, samen met zijn militaire vorm, moet in elk gebied van de samenleving worden ontwikkeld.
- Democratisch recht
De wet is het meest gebruikte instrument van de kapitalistische moderniteit geworden. Het heeft dit instrument nodig voor het winst- en kapitalistische systeem dat het heeft opgebouwd. De wet is het wapen van het systeem en het instrument voor legitimatie. Daarom wordt het rechtssysteem van de natiestaat tot in de kleinste details zorgvuldig voorbereid. De grootste zorg is hier niet het maatschappelijk belang, maar het welzijn van de staat. Dit komt doordat de natiestaat voortdurend ingrijpt in maatschappelijke aangelegenheden. Om deze interventie legitimiteit te geven, worden de juridische en politieke systemen ten volle benut.
Daarentegen is het rechtssysteem van de democratische natie gebaseerd op pluraliteit en zuiverheid. Het vereist geen gedetailleerde formuleringen. Dit komt omdat het het ethische kenmerk van de historische samenleving essentialiseert. Er is in ieder geval geen schriftelijk rechtssysteem nodig als de maatschappelijke ethiek functioneert. Een vrije samenleving lost haar problemen op door haar historisch ethische karakter.
- De diplomatie van de Democratische Natie
Diplomatie is het geheel van vreedzame betrekkingen binnen het internationale domein, gebaseerd op wederzijds respect. Democratische samenlevingen beschouwen diplomatie als een domein voor het bevorderen van vreedzame en respectvolle betrekkingen. Mogelijke problemen zijn bedoeld om binnen dit domein opgelost te worden.
Diplomatie tussen natiestaten is meer een instrument voor het nastreven van maximale winst door middel van geritualiseerde relaties in tijden van vrede en oorlog. Als voor deze staten vreedzame betrekkingen op enig moment niet het maximale winstpotentieel dienen, zal een oorlog worden uitgevochten. In nationale diplomatie zijn de gedachten van de samenleving over een bepaald onderwerp niet significant. Zelfs een snelle blik op de oorlogen van de 20e eeuw is voldoende om dit punt te bewijzen.
In het democratische confederale systeem is de diplomatie van de democratische natie gebaseerd op maatschappelijke waarden. Het is vreedzaam en libertair. Oorlog wordt afgewezen, behalve in tijden van zelfverdediging. Alle diplomatieke inspanningen zijn gericht op het vermijden van geweld en conflicten.
Over diplomatie zegt Öcalan:
“In de democratische natie wordt diplomatie omgevormd tot een domein waarin vrede en solidariteit tussen samenlevingen wordt bevorderd, fantasierijke ruilmiddelen worden ontwikkeld en de oplossing van mogelijke problemen wordt nagestreefd. De diplomatie van de democratische natie is een instrument voor vrede, niet voor oorlog. Het is een missie vol ethische en politieke waarden en uitgevoerd door wijze mensen. Het speelt met name een belangrijke rol voor naburige volkeren bij het ontwikkelen van vriendschappelijke betrekkingen tot wederzijds voordeel. Het is de constructieve kracht achter het creëren van hogere maatschappelijke syntheses tussen gemeenschappen.
In onze tijd heeft het Koerdische volk dringend behoefte aan diplomatie tussen hen en hun naburige volkeren en op wereldschaal. Er is een belangrijke rol weggelegd voor diplomatie bij het verzekeren en in stand houden van hun bestaan. In het nabije verleden, met name tijdens de kapitalistische moderniteit, was het Koerdische volk het volk dat het meest verloor in diplomatieke onderhandelingen. Dit geldt het meest voor de 19e en 20e eeuw, vooral tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De Koerden hebben te maken gehad met tragische gebeurtenissen zoals genocide en bloedbaden.”[6]
Democratische autonomie als belichaming van democratisch confederalisme
Democratisch confederalisme als systeem construeert en organiseert zichzelf door middel van democratische autonomie. Alle eenheden binnen de confederale structuur organiseren zich autonoom. Deze structuren kunnen volksvergaderingen, coöperaties of academies zijn. De fundamentele eenheid van deze structuren is de commune. Binnen deze context zijn de fundamentele instellingen bij het implementeren van een radicale en directe democratie de volksvergaderingen en volkscongressen. Om de economische problemen van de samenleving op te lossen en in de behoeften van de samenleving te voorzien, zijn de coöperatieve structuren noodzakelijk. Onderwijs is de belangrijkste sfeer van het maatschappelijk bewustzijn. Maatschappelijke voorlichting zorgt voor een goede implementatie en onderhoud van het systeem. Het is belangrijk om alle delen van de samenleving te bereiken door de oprichting van populaire academies.
“De tweede dimensie van het worden van een democratische natie is de reorganisatie van het fysieke bestaan van de samenleving. Democratische autonomie is de essentie van dit bestaan. In algemene zin betekent democratische autonomie de democratische natie. De democratische natie kan worden gedefinieerd met behulp van meer algemene concepten. Het heeft culturele, economische, sociale, juridische, diplomatieke en andere dimensies. In de specifieke zin is democratische autonomie de politieke dimensie, met andere woorden, het betekent democratische autoriteit of bestuur.” [7] (Abdullah Öcalan)
We kunnen de dimensies van democratische autonomie nader bekijken:
De commune is de fundamentele eenheid van democratische autonomie. Zonder communes kunnen er geen vergaderingen worden gevormd. In dit opzicht is de gemeente de kleinste georganiseerde structuur binnen de samenleving. In het democratische systeem zou geen enkele burger zonder een commune moeten leven. Iedereen moet deel uitmaken van ten minste één commune. De commune is dus de fundamentele structuur voor democratische autonomie waarin vrije individuen samenkomen om elk aspect van het leven te bespreken, beslissingen te nemen en de nodige actie te plannen. De commune kan in alle dorpen en steden worden georganiseerd. Zonder de bouw van dorps- en straatgemeenschappen kunnen er geen wijk- en stadsvergaderingen worden gevormd.
De assemblages zijn de zelfbestuursstructuren gevormd door vrije individuen. Zo wordt een wijkvergadering gevormd van vertegenwoordigers van alle straatcommunes binnen een bepaalde wijk. Als een wijk twaalf straten heeft, dan zijn er twaalf communes in die wijkvergadering vertegenwoordigd. De communes zullen naar evenredigheid vertegenwoordigd zijn. Sommige communes hebben er misschien twee, andere hebben vier vertegenwoordigers. Gendervertegenwoordiging moet gelijk zijn. De wijkvergadering vormt commissies naar aanleiding van de behoeften van de wijk. In algemene zin zijn deze vergaderingen de domeinen voor de politieke, economische, sociale en ecologische organisatie van alle etnische, geloofs-, gender-, beroeps- en culturele groepen in de samenleving. In het democratische confederale systeem worden vergaderingen georganiseerd op wijk-, stads- en regionaal niveau.
De principes van democratische autonomie in gemeenten en vergaderingen kunnen als volgt worden opgesomd:
- Besprekingen, besluitvorming en de uitvoering van besluiten moeten met de mensen worden gevoerd.
- Er moet een gelijke vertegenwoordiging (geslacht, jeugd, minderheden enz.) worden ingevoerd.
- In alle commissies en commissies dienen medewoordvoerders te worden ingezet.
- Vrouwencommunes en -vergaderingen moeten in alle plaatsen worden gevormd.
- In alle plaatsen moeten jeugdcommunes en -vergaderingen worden gevormd.
- Alle instellingen van het democratische confederale systeem moeten de principes van democratische autonomie toepassen.
- Alle gemeenten en vergaderingen moeten hun autonomie en zelfverdediging ontwikkelen.
Öcalan identificeert de werking van het systeem als volgt:
“Het is belangrijk om te begrijpen dat zelfs een dorp of buurt confederale eenheden nodig heeft. Elk dorp of elke buurt kan gemakkelijk een confederale unie zijn. In een dorp moeten bijvoorbeeld de ecologische eenheid, de vrouweneenheid, de zelfverdedigingseenheid, de jeugdeenheid, de onderwijseenheid, de folklore-eenheid, de gezondheidseenheid, de samenwerkingseenheid en de economieeenheid een soort eenheid vormen. De eenheid van deze eenheden zou gemakkelijk tot een confederale structuur kunnen worden verklaard. Wanneer we hetzelfde systeem implementeren op lokaal, regionaal, nationaal en mondiaal niveau, kunnen we zien dat het democratische confederale systeem een alomvattend systeem is.”[8]
Rojava als voorbeeld van democratisch confederalisme-democratische natie
Sinds 2012 is er een revolutionair proces aan de gang in Rojava, Koerdistan. De ervaringen van deze revolutie zijn historisch en verdienen een nadere beschouwing.
Het natiestatistische fascisme en de organisatie gevormd uit de chaos die het veroorzaakte, ISIS, hebben Syrië in een bloedbad veranderd. Sinds 2011 hebben bijna een half miljoen mensen het leven verloren als gevolg van het geweld. Miljoenen zijn ontheemd. Het land is verwoest en het conflict duurt voort. Rojava, in het noorden van Syrië, is een voorbeeld geweest voor de mensheid in de chaos die Syrië is. Rojava gaf de hele wereld een boodschap toen het zijn zelfverdediging kon organiseren en belangrijke overwinningen behaalde op de onmenselijke bendes die in de regio actief zijn. Deze boodschap laat zien dat zelfs in een bloedige oorlog volkeren en gemeenschappen naast elkaar kunnen bestaan in een democratisch natiesysteem waar vrijheid, gelijkheid en gerechtigheid soeverein zijn.
Ondanks de inspanningen van onder meer de Turkse en Syrische staten in de kantons Rojava, Koerden, Arabieren, Assyriërs en Turcomanen in Cizire, Kobani en Afrin; Moslims, christenen, Alaviten, Yezidi’s en alle andere etnische en religieuze groepen proberen een gezamenlijk democratisch systeem te vormen. Vanaf nu worden in alle kantons van Rojava gemeenten, vergaderingen en coöperaties gevormd. Zelfs in de stad Kobani, waar ISIS voor de ogen van de hele wereld werd verslagen, worden deze inspanningen ondernomen. Het is natuurlijk niet mogelijk om te zeggen dat alle instellingen al werken in volledige overeenstemming met de beginselen van democratisch confederalisme. Het zou onrealistisch zijn om te verwachten dat dit onder de huidige omstandigheden het geval zou kunnen zijn. Men moet niet verwachten dat de instituties en mentaliteiten die de natiestaat gedurende een lange periode heeft opgebouwd zo snel kunnen worden ontmanteld.
Deze revolutie brengt een betekenisvolle en historische verandering teweeg ondanks intensieve aanvallen en een streng embargo. Rojava presenteert het Midden-Oosten een voorbeeld van een democratische natie belichaamd in democratisch confederalisme, waar maatschappelijke problemen worden opgelost door de oprichting van communes, vergaderingen en congressen. Rojava is een humanitaire waarde en verwacht de steun en solidariteit van de democratische en progressieve volkeren van de wereld.
Naast Rojava wordt in het noordelijke deel van Koerdistan democratisch confederalisme en zelfbestuur ontwikkeld. De Turkse staat heeft er echter voor gekozen om dit vreedzame en burgerinitiatief militair te onderdrukken met behulp van staatsterreur. Onlangs heeft de Turkse staat in de steden Cizre, Silopi, İdil, Şırnak, Nusaybin, Derik, Kerboran, Silvan, Sur en Varto burgermoorden gepleegd om de initiatieven van zelfbestuur te onderdrukken. Ondanks de genocidale pogingen van de Turkse staat heeft de democratische confederale structuur zich echter ook in het noorden van Koerdistan tot een aanzienlijk niveau ontwikkeld.
Conclusie
Voor de mensheid is maatschappelijk werk altijd een diepgewortelde verantwoordelijkheid geweest. De zoektocht naar de ontwikkeling van de samenleving is altijd spannend en intens geweest. In dit opzicht is maatschappelijk werk relevant voor de historische realiteit van de mensheid. Daarom is democratisch confederalisme, behalve een filosofisch, politiek, ethisch, cultureel en sociaal paradigma, ook een voorstel voor een oplossing voor de humanitaire crises van onze tijd.
Ten slotte, dit is hoe Abdullah Öcalan zijn gedachten, emoties en enthousiasme over democratisch confederalisme verklaart als de belichaming van het democratische, ecologische en vrouwenbevrijdingsparadigma:
“Bijvoorbeeld, als ik het was, vanaf de rand van de berg Cûdî en de berg Cilo, aan de randen van het meer van Van, rond de bergen van Agri, Munzur en Bingöl, langs de oevers van de Eufraat, Tigris en Zap, door de vlaktes van Urfa, Mus en Igdir, waar ik ook ben, alsof ik net de ark van Noach heb ontscheept na de grote storm, weglopen van de Nimrods zoals Abraham, van de farao’s zoals Mozes, van de Romeinse rijken zoals Jezus en van onwetendheid zoals Mohammed, geïnspireerd door de passie van Zarathustra voor landbouw en dieren, zou ik mij in mijn taken verdiepen, gestimuleerd door de maatschappelijke realiteit. Mijn taken zouden ontelbaar zijn. Ik zou meteen begonnen zijn met het vormen van communes in dorpen. Hoe opwindend, bevrijdend en gezond zou het zijn geweest om een bijna ideale dorpsgemeenschap te vormen! Hoe creatief en bevrijdend zou het zijn geweest om een commune of raad te vormen en in stand te houden! De gevolgen van het vormen van een academie, coöperatie of fabriekscommune zouden eindeloos zijn geweest! Hoe leuk en eervol zou het zijn geweest om een congres of vergadering voor de algemene democratie van het volk te vormen en eraan bij te dragen! Het kan worden gezien dat, net zoals er geen grenzen zijn aan hoop en aspiraties, er ook geen andere grenzen zijn aan anderen dan onszelf om deze in realiteit om te zetten. Zolang we maar een beetje maatschappelijke eer bezitten, een beetje wijsheid en liefde!”[9]
- Abdullah Öcalan, Sociology of Freedom (Manifesto for a Democratic Civilisation, Volume III)
- Abdullah Öcalan, The Democratic Civilisation – Ways out of the Civilisation Crisis in the Middle East (Manifesto for a Democratic Civilisation, Volume IV)
- Abdullah Öcalan, Manifesto for a Democratic Civilisation, Volume V [The book was published in Turkish in 2011. It was written by Öcalan on the prison island of Imrali. An English translation is not yet available].
- Abdullah Ocalan, Sociology of Freedom, Manifesto for a Democratic Civilisation, Volume III.
- Abdullah Ocalan, Democratic Nation (brochure)
- Abdullah Ocalan, Democratic Nation (brochure)
- Abdullah Ocalan, Democratic Nation (brochure)
- Abdullah Ocalan, Sociology of Freedom, Manifesto for a Democratic Civilisation, Volume III
- Abdullah Öcalan, Manifesto for a Democratic Civilisation, Volume V