Bedran Çiya Kurd, plaatsvervangend covoorzitter van de Autonome Bestuursraad van Noord- en Oost-Syrië, sprak met ANF Nieuwsagentschapo over de resolutie van het Europees Parlement “Het conflict in Syrië: tien jaar na de opstand”, de gezamenlijke bijeenkomst tussen Qatar, Turkije en Rusland, de ontwikkelingen in Idlib en de recente verplaatsing van het Turkse leger naar Syrië.
In een resolutie erkende het Europees Parlement de Turkse aanwezigheid in Syrië als een bezetting en riep het Turkije op zijn troepen terug te trekken. Kunnen er binnen afzienbare tijd nieuwe ontwikkelingen zijn met betrekking tot een opname?
Het standpunt van het Europees Parlement is correct en wij steunen het. We zien de resolutie als een positief standpunt ten aanzien van een oplossing voor de Syrië-crisis en we willen dat deze in praktijk wordt gebracht. Er moet gewerkt worden aan het beëindigen van de bezetting en de mensenrechtenschendingen. De bezetting van delen van het land verhindert een oplossing voor de crisis in Syrië. Zolang delen van het land bezet zijn en er een massale troepenmacht aanwezig is, kan er geen politieke oplossing worden bereikt. Een politieke oplossing veronderstelt een einde aan de bezetting. Dat moet als basis worden gebruikt en er moet naar toe worden gewerkt. Wij geloven dat er een einde komt aan de bezetting als dit op internationaal niveau gewenst en beslist wordt. Sommige partijen positioneren zichzelf echter niet duidelijk vanwege hun interesse. Als gevolg hiervan kan de bezetting in Syrië permanent worden terwijl de crisis zich verder verdiept. Degenen die hieronder lijden, zijn de volkeren van Syrië.
Het EU-parlement heeft de Syrische Democratische Krachten (SDF) aangewezen als bondgenoot. Kunnen we ons voorstellen dat de status van het Autonoom Bestuur in de nabije toekomst ook erkend zal worden?
De internationale coalitie tegen ISIS bestaat uit 79 landen en instellingen en heeft de SDF erkend als alliantiepartner. Al vijf jaar wordt gezamenlijk terrorisme bestreden. Vanuit militair oogpunt heeft dit belangrijke vorderingen opgeleverd. Om deze vooruitgang te laten voortduren, moet er echter eindelijk ook politieke erkenning komen. Er moet een politieke dialoog plaatsvinden met de Autonome Regering. Zonder politieke erkenning is er geen duurzame politieke stabiliteit in de regio. Het Autonoom Bestuur moet worden erkend als het politieke en bestuurlijke leiderschap dat het is, zodat de vooruitgang in de strijd tegen het terrorisme wordt gehandhaafd. Het moet worden gezien als een officiële vertegenwoordiger. Daar strijden we voor. Voor politieke erkenning: hiervoor voeren we een dialoog met de coalitielanden. We willen ervoor zorgen dat het autonome bestuur van Noord- en Oost-Syrië wordt gezien als een politiek aanspreekpunt.
Op 11 maart vond in Qatar een ontmoeting plaats tussen Turkije, Rusland en Qatar. Welke gevolgen heeft deze bijeenkomst voor Syrië?
De inspanningen van Turkije en Rusland tegen de Arabische landen zijn niet nieuw. Nadat Genève en Astana geen resultaten hadden opgeleverd, moesten ze hun beleid en methoden herzien. De VS en Israël hebben druk uitgeoefend op Turkije en Rusland om Iran uit het Astana-formaat te halen. In plaats daarvan zouden enkele Arabische staten aan dit mechanisme moeten worden toegevoegd, met name Qatar als land dat de politieke islam ondersteunt. Qatar heeft gedurende de hele oorlog in Syrië “oppositiegroepen” gefinancierd. Zelfs de opkomst van politieke islamgroeperingen in Syrië wordt gefinancierd door Qatar. Deze groepen zouden opnieuw moeten profiteren van de financiering van Qatar.
Rusland blijft het Syrische regime steunen omdat er ernstige economische en sociale crises plaatsvinden in de door Damascus gecontroleerde gebieden. Rusland zorgt ervoor dat het regime overeind blijft en niet verdwijnt. Dit vereist economische ondersteuning. Besloten is om met geld uit Qatar gebieden in Syrië te bereiken. Het ging dus over het redden van het regime, maar er werd opnieuw een standpunt ingenomen tegen het Autonome Bestuur en het democratische project in Noord- en Oost-Syrië. Een dergelijke houding en beleid zijn naar onze mening niet langer acceptabel. Opnieuw is aangetoond dat de alliantie tussen deze drie partijen niet gericht is op de belangen van de bevolking en een oplossing voor de Syrië-crisis, maar eerder op het geld van Qatar.
Ze willen de stemming tegen het Autonoom Bestuur blijven verhogen en Arabieren aanzetten in de gebieden met zelfbestuur. Deze alliantie dient niet de belangen van de bevolking van Syrië en we moeten ertegen strijden. Zolang er in het hele land geen overeenstemming is en de betrokken staten geen consensus bereiken, zal het probleem in Syrië niet eenvoudig op te lossen zijn.
Ondanks de Sochi-overeenkomst zijn er gevechten gaande in Idlib en andere gebieden die worden gecontroleerd door de Turkse staat. Ziet u de mogelijkheid van een oorlog tussen Turkije en Rusland of het Syrische regime in Idlib en andere bezette gebieden?
De Sochi-overeenkomst bestaat sinds 2018. Het definieert de gebieden waarin Turkije aanwezig is. Er werd bepaald welke groep waar blijft en welke plaatsen ze hadden moeten verlaten. Het stelde ook vast dat de internationale weg tussen Aleppo en Damascus en tussen Aleppo en Latakia wordt gecontroleerd door Rusland en het Syrische regime. Op de een of andere manier willen Rusland en Turkije zich eraan houden, maar andere partijen – het Syrische regime, Iran, zelfs enkele radicale groeperingen gesteund door de Turkse staat – willen dit bondgenootschap vernietigen. Af en toe vinden er gevechten plaats die de indruk kunnen wekken dat het bondgenootschap tussen Turkije en Rusland in gevaar is, maar onze waarnemingen laten zien dat het zich in feite steeds meer ontwikkelt. Onlangs zijn er enkele economische afspraken gemaakt. Dit geeft aan dat er geen territoriale oorlog zal uitbreken tussen Rusland en Turkije. De kans is erg laag of zelfs nul. Het lijkt er niet op. Beide partijen proberen politieke en diplomatieke oplossingen te vinden. Tegen deze achtergrond gaan Turkije en Rusland ook allianties aan met Arabische landen zoals Qatar. Er ontstaan nieuwe overeenkomsten en mechanismen, zogenaamd voor een oplossing voor de crisis in Syrië.
Het Turkse leger heeft op de verjaardag van het begin van de oorlog hier grote contingenten troepen naar Syrië gestuurd. Sommige bronnen zeggen dat dit de grootste troepeninzet tot nu toe is. Wat denk je dat dit betekent?
De Turkse staat wil zijn bezetting permanent maken; dit geldt voor alle bezette gebieden. Er is geen teken van terugtrekking. Er wordt beweerd dat de Turkse aanwezigheid in Syrië zal zorgen voor stabiliteit en de terugkeer van de vluchtelingen. Dat is een leugen. De Turkse staat is voorstander van een bezetting in Syrië. Het is bekend welke dromen en projecten de Turkse staat nastreeft in het Midden-Oosten.
Turkije bezette niet alleen Syrië, maar ook een belangrijk deel van Irak. Ankara stuurt troepen naar Libië en Azerbeidzjan in een droom om de grenzen van “Misak-ı Milli” opnieuw op te tekenen. Het handelt in overeenstemming met zijn droom van het Ottomaanse rijk en reorganiseert zich dienovereenkomstig in het Midden-Oosten. Daarom laten de troepen die naar Idlib en ten westen van Aleppo zijn overgebracht, zien dat de bezetting, met de bases gevestigd in Serêkaniyê en Girê Spî, een permanent karakter wil hebben. De Turkse staat installeert een administratief systeem in de gebieden die het bezet. Haar acties op gebieden als onderwijs en handel zijn ook tekenen dat Ankara zich definitief wil vestigen. Niets wijst erop dat het zich over een jaar of twee zal terugtrekken. Daar moet rekening mee worden gehouden en we mogen er niet over zwijgen. Als de wereld zwijgt en de volkeren van Syrië niet vechten tegen de bezetting, wordt de bezetting van de Turkse staat permanent.
Bron: ANF
