- Zuid-Koerdistan
Twaalfduizend mensen, die in de jaren negentig noodgedwongen uit Şırnak en Hakkari migreerden omdat hun dorpen door de Turkse strijdkrachten (TSK) werden platgebrand, en een nieuw leven begonnen in het Makhmur-kamp dat ze hadden opgericht naast het district Makhmur, dat 100 kilometer verderop ligt uit de provincie Mosul in Irak, zijn de afgelopen drie jaar belegerd.
Het Makhmur-kamp, dat op 17 juli 2019 werd belegerd toen Osman Köse, een diplomaat bij het Turkse consulaat-generaal in Hewler, de hoofdstad van de Federale Regio Koerdistan, om het leven kwam als gevolg van een gewapende aanval, is het doelwit van voortdurende luchtaanvallen door Turkije. Ondanks dat het onder auspiciën van de Verenigde Naties (VN) staat, duurt het internationale stilzwijgen omtrent de genoemde blokkade en aanvallen voort.
Coördinatielid van de Raad van Ishtar, Çiçek Cengiz, evalueerde met Nieuwsbureau MA (Mezopotamy Ajansi) de aanvallen van Turkije in de regio en het embargo dat werd opgelegd aan het Maxmur-kamp en inmiddels al drie jaar voortduurt: “Turkije streeft ernaar het kamp te ontvolken door samen met de Koerdische Democratische Partij (KDP) door te gaan met aanvallen. Er zijn door de veiligheidstroepen wegversperringen neergezet op de weg naar Hewler en ze arresteren de burgers die op deze weg reizen voor werk. In feite houden dit embargo, deze repressie en aanvallen rechtstreeks verband met het isolement dat aan de heer Abdullah Öcalan is opgelegd. Naarmate het isolement verdiept, nemen ook de aanvallen toe.”
Cengiz zei dat de mensen in het kamp erin geslaagd zijn om het embargo ondoeltreffend te maken, en voegde eraan toe: “De afsluiting van de wegen had een negatieve invloed op ons in termen van economie, gezondheid en leven. Het publiek begon echter alternatieve manieren te bedenken om het embargo te omzeilen en het te laten mislukken in zijn doel. De door de mensen ingestelde comités voorzien in de gezondheids- en economische behoeften van het kamp. Hoewel dit niet genoeg is, proberen de mensen op deze manier het embargo te frustreren.”
Cengiz verklaarde dat het belangrijkste doel van het embargo en de aanvallen op het kamp is om het administratieve systeem in Maxmur te vernietigen, zei Cengiz: “De mondiale machten willen het systeem van de Democratische Natie en het Democratische Confederalisme dat is ontwikkeld door de heer Öcalan vernietigen en proberen dat te doen met allerlei complotten. De mensen die in het kamp wonen, hebben het model verinnerlijkt. Maar de heersende machten van de wereld vallen aan om dit systeem omver te werpen en te verslaan. De mensen die in het kamp woonden, slaagden er echter in de plannen te verpesten. Ze staan erop de ideeën van de heer Öcalan te verdedigen. De mensen hier hebben geen stap terug gedaan.”
Cengiz herinnerde eraan dat het kamp onder auspiciën van de VN staat en zei: “De VN vervult haar taken en verantwoordelijkheden niet. Het kon niet eens een verklaring afleggen tegen de aanval en het embargo. De VN stond onder invloed van de machten die het embargo toepasten. Als de VN hun rol en missie hadden vervuld, zou er geen embargo op het kamp komen. Onze burgers die lijden aan chronische ziekten hebben ernstige problemen omdat sommige van hun medicijnen niet beschikbaar zijn in het kamp. Sinds 2000 is er een VN-aangesloten ziekenhuis in het kamp. Het heeft echter nog veel tekortkomingen. Tot nu toe hebben veel zwangere vrouwen hun kinderen verloren omdat ze door de KDP bij controleposten moesten wachten.”
Weerstand en strijd
Cengiz zei dat het aanhoudende embargo in het kamp vrouwen en kinderen het meest treft, en zei: “Kinderen en vrouwen zijn het doelwit van de luchtaanvallen die Turkije in het kamp uitvoert. De mensen van Maxmur zullen deze aanvallen met hun weerstand tegengaan. De Iraakse regering vervult haar taken niet. Het kamp is gelieerd aan de Iraakse regering. Kampbewoners demonstreren voortdurend om hun stem te laten horen aan de autoriteiten. Deze weerstand en deze strijd van de mensen van het kamp zal alle onderdrukking en aanvallen frustreren.”