In het tweede deel van dit interview, gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap, sprak Cemil Bayik, medevoorzitter van de Uitvoerende Raad van de KCK (Unie van Koerdische Gemeenschappen), over het falen van de internationale instellingen om druk uit te oefenen op Turkije om een einde te maken aan de schending van alle internationale wetten in Imrali.
Het eerste deel van dit interview kunt u hier teruglezen.
Gezien de laatste verklaringen van Devlet Bahceli, de daaropvolgende bezoekverboden en de manipulaties in de media en de politieke arena, wat zijn de berekeningen van de fascistische regering tegen Öcalan? Hoe moeten het verzet en de houding van Öcalan onder het strenge isolement en de boodschap die hij gaf tijdens het bezoek van DEM-parlementslid Ömer Öcalan worden begrepen en welke conclusies moeten hieruit worden getrokken?
Tegenover het Imrali-systeem wordt van ons verwacht dat we onze houding compromitteren en onze principes opgeven. Dit is de enige verwachting van de staat en de regering voor Rêber Apo [Abdullah Öcalan] om zijn houding te veranderen. Er wordt zware druk op Rêber Apo uitgeoefend en hij wordt geïsoleerd, wat ongekend is in de geschiedenis. Dit is de zwaarste marteling. Op deze manier probeert de genocidale kolonialistische mentaliteit enerzijds te verhinderen dat de ideeën van Rêber Apo naar buiten komen en ons kracht geven en anderzijds wraak te nemen op Rêber Apo. Behalve het bevredigen van hun wraakgevoelens, kan de staat geen enkel resultaat bereiken met dergelijke methodes. Dat weten ze zelf heel goed. De houding van Rêber Apo en zijn inzet voor de vrijheid zijn duidelijk. Zonder dit zou er noch het Imrali-systeem noch de praktijk van isolatie zijn geweest.
Daarom is het noodzakelijk om de realiteit van Rêber Apo en Imrali goed te begrijpen.
Sommige mensen oordelen verkeerd en trekken verkeerde conclusies. Zij denken dat Rêber Apo stappen kan ondernemen die niet in het belang zijn van de vrijheid en de volkeren. Rêber Apo zou nooit een stap zetten die niet in het belang is van het Koerdische volk of de andere volkeren van Turkije en het Midden-Oosten.De halve eeuw lange mars van Rêber Apo heeft dit voldoende bewezen. Er was geen stap die niet in het belang was van de vrijheid en de volkeren. De 26-jarige Imrali-periode is ook zo.Daarom is het belangrijk dat vooral Turkse intellectuelen, socialisten, democraten en patriotten diegenen informeren die aarzelen en onvoldoende op de hoogte zijn van deze realiteit. Ongetwijfeld zijn er ook mensen die bewust misleiden. Dit zijn chauvinistische kringen. Zij proberen nationalisme, racisme en fascisme door te drukken met de AKP-MHP. Met deze kringen kun je niet praten, je kunt ze alleen maar bestrijden. Chauvinisme is nog steeds erg sterk in Turkije. Daarom blijft de anti-chauvinistische strijd belangrijk.
In zijn ontmoeting met het DEM-parlementslid Ömer Öcalan heeft Rêber Apo zowel de huidige situatie als zijn aanpak duidelijk gemaakt. Het is belangrijk om te begrijpen waarom hij zei dat het isolement voortduurt ook al vond de ontmoeting plaats. Als Rêber Apo dit zegt ondanks de bijeenkomst en ondanks de berichten van veel staatsfunctionarissen, waaronder Devlet Bahceli, betekent dit dat er geen intentie is voor een oplossing, maar eerder een politieke operatie door de staat. In feite zijn de verklaringen en benaderingen van zowel Devlet Bahceli als andere staatsfunctionarissen zeer manipulatief. Er wordt een beeld gecreëerd alsof er iets positiefs gaat gebeuren, maar de realiteit is precies het tegenovergestelde. Er wordt gezegd dat er geen Koerdische kwestie is en dat de PKK de vijand is. Deze benadering toont aan dat het eeuwenoude beleid van ontkenning en vernietiging wordt voortgezet. Er wordt een speciaal op oorlog gericht proces uitgevoerd. Dit is de betekenis van de uitspraak van Rêber Apo dat het isolement voortduurt. Zowel in de media als in de politiek is er sprake van intense manipulatie. De media in Turkije hebben altijd gefunctioneerd om de samenleving de politieke strategieën te laten accepteren die door de staat zijn ontwikkeld op basis van het genocide-concept. Alle pers- en mediapublicaties die verder gaan dan dit zijn verboden. Daarom is het mogelijk om de benadering van de staat en de regering te begrijpen door naar de staatsmedia te kijken.
Ongeacht zijn bedoelingen moest de Turkse staat Rêber Apo voor de voeten lopen en zijn status van gesprekspartner accepteren. Dit heeft ook te maken met de ontwikkelingen buiten Turkije. De ontwikkelingen in het Midden-Oosten baren de Turkse staat zorgen. Terwijl het Midden-Oosten opnieuw wordt vormgegeven, wordt zijn structuur, die gebaseerd is op het systeem van natiestaten, overwonnen. Dit verontrust de Turkse staat, wiens systeem in het Midden-Oosten grotendeels gebaseerd is op het natiestaatmodel. Omdat de Turkse staat ziet dat deze trend hem zal raken, kan hij zijn monistische natiestaatstructuur niet beschermen. Omdat het dit ziet, verzet het zich er met alle macht tegen en probeert het dit te voorkomen. Maar de belangrijkste reden die de AKP-MHP regering dwingt om aan de voeten van Rêber Apo te gaan liggen en hem als gesprekspartner te accepteren, is het bestaan van de vrijheidsstrijd in Koerdistan. Terwijl het Midden-Oosten opnieuw wordt vormgegeven en de natie-staat structuur wordt overwonnen, is het bestaan van onze beweging en de groeiende strijd geleid door onze beweging de belangrijkste reden die de genocidale kolonialistische Turkse staat zorgen baart. Zonder onze beweging en de strijd die zich onder leiding van onze beweging ontwikkelt, zouden de Turkse staat en de AKP-MHP regering niet zo bezorgd zijn over de ontwikkelingen in het Midden-Oosten; ze zouden zich bij wijze van spreken stevig verankerd hebben.
In feite heeft de AKP-MHP regering sinds haar oprichting naar één ding in het bijzonder toegewerkt: de liquidatie van onze beweging en de voltooiing van de Koerdische genocide. Het doel was om onze beweging te liquideren voordat de tweede eeuw van de republiek zou aanbreken en zo het obstakel voor de Koerdische genocide weg te nemen. De AKP-MHP regering slaagde hier echter niet in en kon onze beweging niet liquideren. Het kan gezegd worden dat de strijd geleid door onze beweging in 2024 grote teleurstelling veroorzaakte voor de regering. Het verzet van de guerrilla’s kon niet worden gebroken, het Koerdische volk kon niet worden onderworpen, en uiteindelijk bleef het liquidatieconcept onbeslist.
De Turkse staat en de AKP-MHP regering hebben hun genocidale mentaliteit en beleid echter niet opgegeven. Vanaf eind 2023 en tot in 2024, als gevolg van de politieke en militaire strijd ontwikkeld door onze beweging en ons volk, kreeg het grote klappen; is liquidatie en genocide concepten bleven onbeslist, maar het bleef vasthouden aan zijn mentaliteit en beleid. Vandaag werkt het, net als gisteren, aan de liquidatie van onze beweging en de genocide op ons volk. Met de nieuwe situatie die is ontstaan in Syrië, het feit dat het zich heeft gekeerd naar Rojava met de SNA bendes die ermee verbonden zijn en zijn invasie en genocideplannen voor Rojava, die het niet wil verbergen, onthult de waarheid in al haar helderheid.
In het afgelopen jaar hebben het Comité ter voorkoming van foltering (CPT) en de Europese Commissie, uitvoerende organen van de Raad van Europa (RvE), verklaringen afgelegd over de isolatie van Rêber Apo. Opnieuw benadrukten de rapporten het zogenaamde “Recht op Hoop”. Hoe beoordeelt u deze verklaringen en de houding van de relevante internationale instellingen?
Rêber Apo werd ontvoerd als onderdeel van een internationale samenzwering en overgedragen aan de Turkse staat. Dat hij het slachtoffer werd van een internationale samenzwering was het resultaat van een internationaal plan tegen hem, onze beweging en ons volk. In de meest algemene zin is dit plan om bij de herinrichting van het Midden-Oosten rekening te houden met de wensen van de Turkse staat en daarom de Koerden niet op te nemen in het nieuwe ontwerp van het Midden-Oosten. Terwijl dit aan de ene kant de eis en het opleggen van de Turkse staat was, zagen aan de andere kant de kapitalistische modernistische machten, vooral de VS, Israël en het Verenigd Koninkrijk, de democratische, naar vrijheid strevende benadering van de PKK als gevaarlijk voor zichzelf. De botsing van deze twee opvattingen heeft geleid tot de ontwikkeling van een dergelijk plan tegen Rêber Apo, onze beweging en ons volk. Het Imrali-systeem werd in het kader van dit plan gecreëerd; het wordt beheerd door internationale machten. Rêber Apo vergeleek Imrali met Guantanamo. Zoals bekend was er geen nationale of internationale wet van kracht in Guantanamo. Het was een puur politieke plaats. Imrali is precies hetzelfde. Er is geen nationale of internationale wet. In feite is de internationale samenzwering gerealiseerd door de wet volledig te omzeilen. Daarom bestaan alle instellingen die te maken hebben met het Imrali-systeem niet om de wet te reguleren, maar om de staat van wetteloosheid te verdoezelen en in stand te houden. Het CPT en andere Europese instellingen staan vooraan bij deze instellingen. Rêber Apo verklaarde dat toen hij voor het eerst naar Imrali werd gebracht, hij werd opgewacht door een CPT-delegatie. Dit is het duidelijkste bewijs dat het Imrali-systeem wordt beheerd door het CPT en Europese instellingen. Het feit dat geen enkele officiële instelling gereageerd heeft op het absolute isolement van Rêber Apo gedurende vijf jaar kan enkel hierdoor verklaard worden.
Net als bij de totstandkoming van de internationale samenzwering zijn ook bij de praktijken in Imrali de Europese wetten en regels geschonden. De krachten die betrokken zijn bij de internationale samenzwering hebben duidelijk hun eigen wetten en jurisprudentie geschonden. Hetzelfde geldt voor het CPT, de Raad van Europa, het Comité van Ministers en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Ondanks het feit dat de wet in Imrali volledig omzeild werd, er in absolute afzondering gemarteld werd en er misdaden tegen de menselijkheid gepleegd werden, heeft geen van deze instellingen stelling genomen tegen hun verantwoordelijkheid. Om het eenvoudigste te noemen, het CPT heeft niet eens de resultaten van haar bezoeken aan Imrali bekendgemaakt. Het is heel duidelijk dat dit een benadering is om de Turkse staat niet in moeilijkheden te brengen. Het CPT heeft echter eerder verklaard dat er isolatie is in Imrali, dat isolatie marteling is en niet geaccepteerd kan worden en dat het eiland Imrali niet geschikt is als gevangenis. Hetzelfde CPT heeft echter niet alleen verzuimd om de genomen beslissingen uit te voeren, maar heeft ook een standpunt ingenomen dat de praktijken in Imrali probeert te legitimeren. Vergelijkbare benaderingen zijn van toepassing op andere Europese instellingen. Het EHRM oordeelde dat Rêber Apo geen eerlijk proces had gekregen, maar de Turkse staat deed alsof er niets gebeurd was en ging gewoon door. In 2014 verklaarde het opnieuw dat Rêber Apo in aanmerking moest komen voor het “recht op hoop”, maar het heeft niets gedaan ondanks de tien jaar die sindsdien zijn verstreken. De Raad van Europa, die bij dit alles in actie had moeten komen en besluiten had moeten nemen tegen de Turkse staat, heeft ook niets gedaan en geen enkel standpunt ingenomen om de Turkse staat te dwingen ook maar één stap te zetten. De Turkse staat heeft moed geput uit dit alles. Hij heeft alle praktijken in Imrali ontwikkeld, inclusief het absolute isolement, met de moed die hij daaruit putte.
Het meest recente besluit van het Comité van Ministers over het ‘recht op hoop’ was belangrijk. Het is heel duidelijk dat dit besluit van het Comité van Ministers het resultaat was van de impact en de druk van de wereldwijde vrijheidscampagne. Anders was het een besluit dat al veel eerder genomen had moeten worden. Maar zoals we in een schriftelijke verklaring hebben aangegeven, is het een te laat genomen besluit en is het niet acceptabel om de Turkse staat een deadline te geven. In feite heeft de Turkse staat, ondanks het besluit van het EHRM, al tien jaar geen stappen ondernomen op deze basis. Laat staan dat er stappen zijn ondernomen, heeft het een compleet doodssysteem in Imrali opgezet. Terwijl de situatie zo duidelijk is, is het volstrekt onaanvaardbaar dat het Comité van Ministers Turkije opnieuw een deadline geeft. Om een greintje recht te kunnen uitoefenen, moet de Turkse staat gedwongen worden een einde te maken aan de misdaad tegen de menselijkheid, de wetteloosheid, het absolute isolement en de martelingen in Imrali en Rêber Apo zo snel mogelijk in zijn fysieke vrijheid vrij te laten.
Bron: ANF