Het 12e Congres van de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) werd gehouden tussen 5 en 7 mei in de Medya Defense Zones in het zuiden van Koerdistan (Noord-Irak) met de deelname van 232 afgevaardigden. Op het congres hebben alle afgevaardigden unaniem besloten om een einde te maken aan de activiteiten die worden uitgevoerd onder de naam van de PKK.
Cemil Bayik, medevoorzitter van de Uitvoerende Raad van de KCK (Unie van Koerdische Gemeenschappen), sprak met Stêrk TV over de noodzaak die aanleiding gaf tot de Koerdische Vrijheidsbeweging, wat er is veranderd sinds haar oprichting en waarom de discussies en inspanningen met betrekking tot de vernieuwing van de alliantie tussen het Koerdische en het Turkse volk niet alleen een verrijking zijn voor het land, maar voor de hele regio en de democratisering bevorderen.
Hieronder volgt het eerste deel van het diepte-interview door Stêrk TV, gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap.
Het 12e congres van de PKK, dat op 5-7 mei werd gehouden, was de oorzaak van veel commotie. De PKK heeft een geschiedenis van 52 jaar strijd achtergelaten. Jullie hebben vanaf het allereerste begin deel uitgemaakt van de Koerdische Vrijheidsbeweging. Wanneer de leider van het volk, Abdullah Öcalan, over de PKK spreekt, zegt hij: “Wij waren patriotten van een land dat niemand durfde te noemen”. U nam deel aan zowel het 1e als het 12e congres van de PKK. Hoe zijn we van toen naar nu gekomen? Hoe zijn de omstandigheden in Koerdistan veranderd?
Allereerst wil ik het volk van Koerdistan, het volk van het Midden-Oosten, de mensheid en de leider van het volk, Abdullah Öcalan, feliciteren met het 12de Congres van de PKK. Het congres werd gehouden in mei, de maand van de martelaren van de Koerdische Vrijheidsbeweging. Natuurlijk heeft de beweging martelaren gegeven in alle maanden van het jaar, maar de maand mei springt eruit. Ik herdenk alle martelaren van de maand mei en in het algemeen alle martelaren van de strijd voor vrijheid en democratie door kameraad Fuat [Ali Haydar Kayran] en kameraad Rıza [Altun] te herdenken. Ik betuig hen mijn respect en dankbaarheid. Als het 12e congres met succes is gehouden, dan is dat gerealiseerd als resultaat van grote arbeid, strijd, kosten en lijden. Het congres werd gehouden op basis van de grote inspanningen van de volksleider Abdullah Öcalan. Daarnaast hebben onze martelaren, ons volk, onze internationale vrienden en vooral Sırrı Süreyya Önder ook een grote inspanning geleverd. Zij hebben de weg vrijgemaakt voor een succesvol congres en het in staat gesteld om vergaande beslissingen te nemen.
Toen de PKK werd opgericht, waren de omstandigheden van het Koerdische volk erg slecht. De socialistische en democratische bewegingen in Turkije hadden een grote klap gekregen. Opnieuw werd het Koerdische volk, hoezeer ze ook in opstand kwamen, hoezeer ze ook streden, voortdurend geconfronteerd met bloedbaden, gedwongen verplaatsingen en opsluiting. Daarom was de tussenkomst van de leider van het volk, Abdullah Öcalan, een historische tussenkomst. Hij greep in terwijl het volk geconfronteerd werd met zware omstandigheden, in een moeilijke periode waarin er geen voorbereide kansen waren. Zonder de tussenkomst van volksleider Abdullah Öcalan, zou er vandaag misschien niets overblijven in naam van de Koerden en Koerdistan. Het zou in de vergetelheid geraakt zijn. Dit is de realiteit. De opkomst en de tussenkomst van de leider van het volk, Abdullah Öcalan, waren historisch gezien precies om deze reden. Met andere woorden, niemand had het nog over een land als Koerdistan, en niemand had het nog over een volk als zij. Met zijn tussenkomst bracht de leider van het volk, Abdullah Öcalan, de Koerden weer op de been. Hij schreef geschiedenis en creëerde een grote wederopstanding. Het Koerdische volk, het volk van het Midden-Oosten en de mensheid moeten zich hiervan bewust zijn. Volksleider Abdullah Öcalan ontwikkelde een intense strijd vanaf het allereerste begin. Ideologisch en filosofisch voerde hij een harde strijd met een kleine groep in Ankara. Deze groep ontwikkelde zijn ideologische en vervolgens politieke dimensies. Op deze basis werd het een jeugdbeweging.
Nadat deze groep zijn eerste stappen had gezet, vele bijeenkomsten had gehouden en de stichting had voorbereid, ontwikkelde het zich in de richting van de vorming van een partij. De oprichting van de PKK heeft een heel bijzondere plaats in de geschiedenis van het volk van Koerdistan. Omdat het een geschiedenis veranderde die op uitsterven stond. Het stelde de Koerden in staat om hun eigen geschiedenis te schrijven. De geschiedenis die tot dan toe geschreven werd, was niet voor de Koerden; er kwamen geen Koerden in voor; er was enkel ontkenning en vernietiging van de Koerden. Met de oprichting van de PKK veranderde dit.
De Turkse staat had ‘Denkbeeldig Koerdistan ligt hier begraven’ gegraveerd op een stenen plaat die het op de berg Ararat had geplaatst.
Dat klopt, er waren bijna geen Koerden of Koerdistan meer; ze waren bijna uitgeroeid. Bloedbaden, gedwongen verhuizingen, assimilatie… Ook de links-socialistische bewegingen in Turkije werden uitgeroeid. Met andere woorden, al die stappen in de richting van een wederopstanding van dit volk werden gezet onder moeilijke omstandigheden, tegen hoge kosten, met veel pijn. Toen deze beweging haar eerste stappen zette, waren er veel mensen tegen. Ze zeiden: “Deze gedachte, deze filosofie, deze strijd mag Koerdistan niet binnenkomen; het zal de Koerden niets brengen; in feite zal het de weinige dingen vernietigen die nog bestaan in de naam van Koerdistan en Koerdistan”. Maar Abdullah Öcalan weerstond al deze obstakels. En daardoor was de beweging in staat om stappen te zetten, zich te ontwikkelen en vandaag de dag te bereiken.
De strijd die de leider van het volk, Abdullah Öcalan, ontwikkelde, moest de Koerden in staat stellen een strijd voor vrijheid en democratie te voeren. Hij nam het vrije leven in Koerdistan als basis. “Als er een leven moet zijn, zal het vrij zijn,” zei hij. Het huidige leven dat toen bestond, bracht de Koerden naar de dood en niet naar het leven. Wat bestond kon niet levend genoemd worden. Daarom begon hij, namens Koerdistan en namens het volk van Koerdistan, een strijd om te onthullen wat leven is en wat dood is en om iedereen dat te laten begrijpen. Hij toonde wat voor soort strijd, filosofie, ideologie, politiek, leiderschap, organisatie, strijdlust en patriottisme zich in Koerdistan moet ontwikkelen zodat Koerden kunnen overleven, opstaan, leven en voor zichzelf kunnen strijden. Hiervoor ontwikkelde Abdullah Öcalan een veelzijdige en historische interventie. Het is op deze basis dat Öcalan de PKK ontwikkelde.
Er zijn veel onderdrukte volkeren in de wereld. Onderdrukkers hebben landen bezet en er hun politiek opgedrongen, maar ze hebben nog nooit meegemaakt wat er in Koerdistan is gebeurd. Er is een totaal andere situatie in Koerdistan. Er was totale vernietiging. Het was niet gemakkelijk om een volk in zo’n toestand nieuw leven in te blazen, om een volk te creëren en te ontwikkelen dat in staat zou zijn om voor zijn vrijheid te strijden onder de gegeven omstandigheden. Dit alles gebeurde tegen hoge kosten, met veel pijn en met veel strijd. Toen het 1e Congres werd gehouden, veroorzaakte dat grote opwinding. Het had een grote impact op mij, op de kameraden die het congres bijwoonden, op de kameraden die deel uitmaakten van alle werkzaamheden, en op het volk.
Niemand in de wereld had berekend dat er zo’n beweging zou ontstaan in naam van de Koerden en Koerdistan. Iedereen was verrast; niet alleen de Turkse staat was geschokt, maar de hele wereld was verrast. Er was groot enthousiasme en moraal onder de mensen en hun vrienden in Koerdistan. Misschien begreep niet iedereen de stappen van Abdullah Öcalan op het 1ste Congres, maar toch was er een strijd voor vrijheid en democratie namens Koerdistan en het volk van Koerdistan georganiseerd en verklaard. Dit feit alleen al zorgde voor een groot moreel en enthousiasme bij iedereen, wat ik persoonlijk ook heb ervaren. Want tot dan toe was er geen organisatie, geen strijd, er was niets namens de Koerden en Koerdistan. Voor het eerst kreeg het Koerdische volk een geschiedenis, een organisatie, een leiderschap, een identiteit en een strijd. Tot dan wist niemand wat dood was of wat leven. Niemand wist hoe ze in opstand zouden komen. Iedereen had het lot aanvaard dat de bezetters voor de Koerden hadden geschreven. Volksleider Abdullah Öcalan draaide dit om. Daarom was die interventie historisch.
Volksleider Abdullah Öcalan is op deze manier begonnen en heeft tot vandaag een vergaande strijd ontwikkeld. De PKK is de ontwikkeling van revolutie binnen de revolutie. Het doel van volksleider Abdullah Öcalan was een vrij leven, een vrije samenleving. Daar heeft hij zijn hele leven aan gewijd en hij heeft resultaten geboekt. In het begin creëerde hij een grote waarde, een grote geschiedenis en een grote identiteit in Koerdistan; hij bewees aan de wereld dat Koerden leven en hun recht om te leven zullen nemen zoals iedereen. Nadat hij de Koerden op de been had gebracht, zei de leider van het volk, Abdullah Öcalan: “We zijn geslaagd in de wederopstanding; we moeten dit voltooien met vrijheid.” Dat beweerde hij al in 1993. Hij wilde nu de Koerdische kwestie oplossen met politieke en democratische middelen. Maar omdat de mentaliteit van de Turkse staat er één is van ontkenning en vernietiging, saboteerde het de beweging die begonnen was. Het verhinderde de ontwikkeling van die beweging en de oplossing van de Koerdische kwestie met politieke en democratische middelen. Maar Abdullah Öcalan stond erop. In 1995 ontwikkelde hij een grotere stap. In de loop van het 5de Congres zette hij verandering op de agenda om het doel van democratie en vrijheid te ontwikkelen en de Koerdische kwestie op te lossen met politieke en democratische middelen.
Het was het doel van volksleider Abdullah Öcalan om een vrij leven te ontwikkelen, en hij kon dit alleen ontwikkelen door de vrijheid van vrouwen. Daarom ontwikkelde hij de theorie en ideologie van vrouwenemancipatie en op het 5e congres ontwikkelde hij de bijbehorende organisatie. Dit was een fundamentele verandering. Vervolgens wilde hij in 1998 de stappen voltooien die hij in 1993-1995 had gezet. Hij wilde de fundamentele verandering voltooien. Maar hij werd geconfronteerd met de internationale samenzwering. Ze stonden Abdullah Öcalan niet toe om deze beweging te ontwikkelen.
Maar opnieuw slaagde hij erin een ideologische revolutie in Imrali te ontwikkelen onder de zwaarste omstandigheden, geconfronteerd met de grootste onmogelijkheden. Hij ontwikkelde een nieuwe revolutie op een ideologische dimensie en ontwikkelde fundamentele veranderingen in de beweging. Op deze basis wilde hij de Koerdische kwestie oplossen met politieke en democratische middelen. Maar aangezien de mentaliteit van de Turkse staat ontkenning en vernietiging is, ontwikkelden ze het beleid dat ze “op de knieën dwingen” noemden. Ze wilden opnieuw alles vernietigen in naam van de Koerden en Koerdistan. Ondanks dit alles ging Abdullah Öcalan door met de beweging die hij had ingezet en bleef erop aandringen. De Turkse staat kon geen resultaten boeken met zijn beleid. Het wilde de beweging volledig vernietigen, maar ons volk, de guerrilla en de internationale vrienden van ons volk vochten, betaalden een grote prijs, gaven grote martelaren en leden grote pijn, en zo verhinderden ze dat de politiek van genocide kon slagen; ze frustreerden die politiek.
Daarnaast begon de Derde Wereldoorlog in het Midden-Oosten. De Turkse staat realiseerde zich dat het met zijn genocidepolitiek geen resultaten zou kunnen boeken en toen het hierop bleef aandringen, zag het dat de problemen in het land zich verdiepten en er gevaren ontstonden voor Turkije. Ze realiseerden zich ook dat de oorlog fundamentele veranderingen in het Midden-Oosten teweegbracht, dus beseften ze dat de politiek die ze op dat moment voerden grote gevaren voor de staat zou opleveren en besloten ze hun politiek te veranderen. Zo kwamen we tot het 12de Congres van de PKK.
Bron: ANF