Pakhshan Azizi schreef een brief die op 27 juli door Bidarzani werd gepubliceerd. In haar brief beschrijft Azizi de gewelddadige manier waarop zij en haar familie werden gearresteerd door veiligheidstroepen, de martelingen die ze moest doorstaan tijdens haar detentie en haar politieke standpunten en activiteiten.
Pakshan Azizi werd op 23 juli ter dood veroordeeld en Sharifeh Mohammadi op 4 juli. Beide vrouwen werden onderworpen aan ernstige marteling en onmenselijke behandeling tijdens hun wekenlange detentie.
Azizi schreef: “Ze drukte haar handen tegen de wanden van haar baarmoeder om niet te vallen, zich verzettend tegen de abortusmedicijnen. Van jongs af aan leerde ze hoe ze moest zijn, met de stem van een gekwelde moeder die lessen gaf in verzet en leven: Ik zal je vastbinden tot je eraan gewend bent, zodat je, zolang ik leef, niet zult sterven in gevangenschap.
Er woedt een oorlog tussen leven en tijd!
Ze greep de wand van de cel vast om niet te vallen. Al lange tijd had zij dag en nacht uit het oog verloren in zijn strijd om te overleven, om een manier te vinden om te bestaan, en verder, om te bepalen hoe te bestaan. Met de intimidatiemethode van de regering en twintig wapens boven hun hoofd, in de overtuiging dat ze terroristen gevangen hadden (hetzelfde terrorisme waarvan publieke intimidatie een van de principes is!).”
Azizi vervolgt: “Een mens is menselijk door zijn geslacht (zijn eerste perceptuele dimensie), zijn taal, cultuur en kunst, management, manier van leven en in het algemeen zijn vrijheid en ideologie. Als een van deze dimensies in het leven wordt afgebroken, is er geen plaats meer voor een menselijk leven. Als je de wil van een vrouw als mens en haar zelfrespect afneemt, is er geen ruimte meer voor een vrij leven en dit betekent een achteruitgang van de menselijk-morele en politieke normen. Waar het leven met de eigen identiteit betekenisloos wordt, neemt het een defensieve vorm aan en komt het leven in het stadium van rebellie.
Verschillende beledigingen, vernederingen en bedreigingen worden hervat in de slechtste fysieke omstandigheden als gevolg van herhaalde hongerstakingen en identiteitshistorische druk. Een maandenlange stilte die een schreeuw wordt: Ik ben geen terrorist. De gebalde vuisten van de ondervrager, die als staatsman telkens met zijn autoriteit pronkt, geslagen worden, een stem die een schreeuw wordt, waarom ontken je de waarheid!
Jullie hebben de grootste maatschappelijke waarheid ontkend, namelijk de vrouw en haar identiteit, het Koerdisch zijn, het leven en de vrijheid, welke waarheid en welke ontkenning van de waarheid!
Ontkenning, vernietiging, assimilatie, hetzelfde beleid dat systematisch heeft geleid tot de ergste sociale schade en elke zoektocht naar waarheid beschouwt als oppositie tegen zichzelf en strijd tegen de ander, en met datzelfde beleid wordt men opnieuw ondervraagd en een proces dat niets anders is dan een vicieuze cirkel (zinloos)!
Het criminaliseert het verschuldigd zijn aan het volk en het verrichten van sociaal-morele diensten buiten de grenzen van de natiestaat, en creëert scenario’s (herhaaldelijk dreigend met andere scenario’s om het sociale vertrouwen te ondermijnen!) Onbewust van het feit dat het democratiseren van een samenleving wordt bereikt buiten de grenzen van de natiestaat, en het opbouwen van een ethisch-politieke samenleving een activiteit is die gericht is op het matigen en aanvullen van onvolledig staatsbeleid.”
De brief eindigde met de volgende woorden: “Noch Sharifeh Mohammadi noch ik, samen met de andere vrouwen in de dodencel, zijn de eerste of de laatste die veroordeeld worden enkel en alleen omdat ze een vrij en eervol leven nastreven. Maar zonder opoffering kan vrijheid niet gerealiseerd worden. De prijs van vrijheid is aanzienlijk. Onze misdaad is het verbinden van Jin en Jiyan aan Azadi (Vrouwen en Leven aan Vrijheid).
Ik ben haar. Zij is mij. Maar ik ben slechts een druppel in de oceaan. Jij bent de oceaan. Onze stroom is onvermijdelijk. We zijn onverbloemd.”
Bron: ANF